|
Ben je nou al weer op reis geweest? Eh... ja! De afgelopen jaren maakt ik regelmatig een tripje met mijn moeder. Ze loopt met een rollator en ze heeft in januari zelfs een nieuwe heup gekregen. De vakanties naar Mallorca, België en Friesland zijn hier te vinden, maar deze keer gingen we naar Zuid-Holland. Ik zou het zelf niet hebben uitgezocht, maar het was tof. In dit reisverslag vertel ik weer wat we hebben gedaan, wat ik ervan vond en wat het kostte. Alle onderstreepte woorden zijn een linkje naar een andere pagina. Toen ik mijn moeder vroeg waar ze in Nederland nog wel eens naar toe zou willen, antwoordde ze met: 'Hoek van Holland'. Dat vond ik op zijn zachtst gezegd zeer bijzonder, maar ik was er nog nooit geweest en ach, het ligt aan het strand, dus in mei zou ik dat vast geen straf vinden. Deze meivakantie was het echter best fris in Nederland, dus op het strand liggen was er niet bij. Toch was het heel leuk en voor mij was het een eye-opener: er valt nog zoveel te zien in ons eigen land! 
 Woensdag 1 mei Om kwart over 11 is de auto volgetankt en reden we richting het westen. Om ongeveer half een vonden we het wel tijd voor een lunch. Het Postillon Hotel in Bunnik was onze eerste vakantiestop en op de parkeerplaats waren speciale brede vakken voor vrouwen! Is dat niet iets waarvoor al die feministen op de barricades moeten? Gelijke rechten, en zo? Er waren gelukkig ook speciale vakken voor Tesla-rijders die wilden opladen en die vakken waren net zo breed. Ze hebben een schuine oploop, die mooi te doen is voor rollators en de heerlijke 'boerentosti's' met cola en thee kostten ons € 25,- Om half drie kwamen we aan in Hoek van Holland. Het bedrijf waar ik de kamer geboekt had heette Mijn Torpedoloods. Ik had ze van te voren gemaild met een vraagje en ik kreeg een reactie van Mijn Badhuis. Wat blijkt? Mijn Torpedoloods is een restaurant, met daarnaast een gebouw met motelkamers (de buitendeur is echt buiten) en dat gebouw heet Mijn Badhuis.   Een stukje van de website: De historie van het Badhuis: Het hotel van
MIJN Torpedoloods is gevestigd in een pand, dat de naam MIJN Badhuis
draagt. Deze naam is afkomstig uit de vorige eeuw, toen militairen
die geplaatst waren bij het fort en de Torpedoloods het Badhuis
gebruikten om te douchen.   Ik had in die e-mail gevraagd of ze in verband met snurken onze bedden alvast uit elkaar wilden zetten en dat hadden ze keurig gedaan! Een kamer op de begane grond die officieel geschikt zou moeten zijn voor mindervaliden kostte ons voor drie nachten voor twee personen € 333,- Hoek van Holland Deze plaats ligt heel strategisch voor elke vakantie. Je zit aan zee, dus met mooi weer kun je lekker naar het strand, bakken op een ligbedje of het water in en een drankje drinken bij een strandtent. Met minder mooi weer, zoals wij hadden, kun je wandelend de boten bekijken en de industrie en de omgeving verkennen met de auto. Het ligt vlakbij Rotterdam, midden tussen de kassen en vlakbij Zeeland. We wilden graag even wat beweging na de autorit, dus liepen we naar de Koningin Emmaboulevard. Daar zijn niet voor niets camperplaatsen gemaakt die (tijdens ons bezoek) dagelijks gevuld zijn met Duitsers, Fransen, Engelsen, Belgen, Engelsen en Italianen. Er zijn leuke restaurantjes, een paar grote kunstwerken, een museum in een fort en natuurlijk de scheepvaart. Er varen hier grote schepen: elke dag meerdere cruiseschepen van en naar Harwich en Hull. Er varen verder grote containerschepen, kleinere binnenvaartschepen en van die diepladers met erts en andere grondstoffen. Volgens een informatiebordje varen er 70.000 schepen per jaar langs. Je hebt hier zicht op de Noordzee, de Nieuwe Waterweg, het Calandkanaal, de Maasvlakte en landtong Rozenburg.  Er staat overal in Hoek van Holland leuke beelden van zeemeeuwen. Ze heten Hoekse Vogels en ze zijn van kunstenaresse José Knippenberg. Verder staat er aan die boulevard een klein vuurtorentje, er liggen twee grote metalen schakels van een ketting en er staat een beeld van een reddingswerker. De Koninklijke Nederlandse Reddingsmaatschappij heeft hier zijn standplaats en het beeld van een redder die uitkijkt over de Berghaven symboliseert het gemis van de omgekomen redders.    Het indrukwekkendste kunstwerk is dat van een stel kinderen in brons gegoten. Voor de Tweede Wereldoorlog begon zijn er tussen december 1938 en september 1939 wel 10.000 Joodse kinderen via Hoek van Holland naar Engeland gebracht. Meestal werden zij zonder ouders op de boot gezet en in Engeland opgevangen. Mijn moeder las toevallig een boek over dit onderwerp: het Meisje Zonder Naam.   Tijdens de wandeling bestelden we wat te drinken in Unicum Waterweg, een restaurant met mooi uitzicht over het water. Ik vond het flauw dat ze naast twee betaalde glazen thee ook nog vijftig cent voor een glas kraanwater berekenden. Eenmaal weer terug op de kamer gingen we even ontspannen. Voor mij is dat dit stukje schrijven en op mijn telefoon rommelen. Ik kreeg de wifi niet aan de gang, maar ik dacht dat het waarschijnlijk aan mij lag, dat ik misschien iets verkeerd deed. Er was trouwens nog meer dat me opviel: de kamer had een drempel, dus was minder geschikt voor een rollator dan je zou denken. De deur klemde, de kraan lekte en één van de nachtlampjes was stuk. Ik heb de deur, de kraan en de wifi gemeld bij de receptie en ze zijn voor alles komen kijken. Helaas konden ze niets ervan verhelpen. Mijn versie van Android (4.4.4) was te oud en niet geschikt voor de wifi. Op minder dan 10 minuten lopen ligt pizzeria Azzurro. Met 4,3 sterren van de vijf, vond ik het wel een geschikte locatie voor ons avondeten. De pizza's waren er snel, ze waren lekker: vooral de bodem en korst zijn belangrijk en het deeg was héérlijk! Andere faciliteiten waren ook fijn: ik heb namelijk een grondige hekel aan van die laffe handenföhns bij toiletten, maar dit restaurant had nog gewoon handdoekjes. Wij hebben tijdens het eten een puzzel gemaakt, de dag doorgenomen en we zijn lekker uitgerust. Ik had uitgezocht dat de zonsondergang die dag om precies 20:57 uur zou plaatsvinden, dus om de zon in de zee te kunnen zien zakken, besloten we naar het strand te rijden. We konden echt vlakbij het strand gratis parkeren en we hebben wat gewandeld over de betonnen platen die het strand van Hoek van Holland toegankelijk maken voor rolstoelers, buggy's en rollaters. Het was koud, dus de tijd die restte tot zonsondergang hebben we achter glas en achter een glas thee en een beker Chocomel doorgebracht bij DechiBeach. En die zon? Die ging vijf minuten te later onder dan het internet mij had gemeld.  Donderdag 2 mei We hadden de wekker gezet op acht uur, maar we waren om half acht al wakker. Wát een fijne bedden, zeg. Na rustig opstaan gingen we lekker ontbijten in het gebouw naast Mijn Badhuis. Het ontbijt zat bij de prijs inbegrepen. Prima hoeveelheden en genoeg keus: broodjes met allerlei beleg, gekookte eieren, yoghurt of melk met allerlei muesli en nootjes. Minpunten: de sinaasappelsap was van die goedkope uit een pak en er was geen bacon, helaas. Verder prima. Het was een beetje vies weer, maar dat weerhoudt ons natuurlijk nergens van. Dus, hup in de auto naar het centrum waar de VVV staat. Het kleine ronde glazen gebouwtje was nog gesloten tot tien uur, daarom hebben we onze tijd gedood in de Bruna en meteen ansichtkaarten gekocht voor de familie. We laten altijd graag weten waar we zijn (geweest). Om tien uur precies kwam een montere vrouw de deuren van haar winkeltje van de Vereniging voor VreemdelingenVerkeer opendoen. Ze heeft ons een paar folders gegeven en op een post-it schreef ze persoonlijke aanbevelingen voor onze autorit door de omgeving. Ze was kordaat en vriendelijk. Onze stops zouden worden: - Brielle - Oostvoorne - Maasvlakte - Landtong Rozenburg - Maeslantkering   Om 10:51 waren we bij het pontje van Maassluis, waar we met de auto inclusief bestuurder en één passagier voor € 5,35 mochten oversteken. De terugweg kostte 's middags hetzelfde, dus het tijdstip maakt blijkbaar niet uit. We stopten als eerste in het plaatsje Brielle: dat is en mooi middeleeuws plaatsje waar je gratis mag parkeren. De Sint-Catharijnekerk was open en dat was fijn, want we wilden wel graag iets droogs bekijken. De entree was € 1 en we kregen daarvoor een fijne plattegrond met goede uitleg van de kunst in de kerk, je kunt een film bekijken over de bouw en de geschiedenis, er zijn veel leesbare grafstenen in de vloer (bij heel beroemde kerken zijn die allemaal sleets) en er zijn veel schone toiletten. Je kunt ook de toren beklimmen, maar mama liep nog steeds met een rollator en ik had geen zin. Na de kerk liepen we even het dorp in: daar was een fotogeniek plein met daarop een waterpomp, een schandpaal, een kanon en uitzicht op die voorgenoemde kerk. Foto's vielen natuurlijk iets tegen door de nattigheid. Bij het teruglopen naar de auto zag mama een lieflijk straatje en we kwamen uit op een plein dat hoorde bij een bijna-hofje. Het ging om het Zeemansasyl en dat is in 1874 gebouwd, maar nooit helemaal een hofje geworden, wegens geldgebrek.   Next stop: Oostvoorne. Dat was een tip van de VVV-dame en ze zei nog dat het etablissement bij het uitzichtpunt heel leuk was... Tja, wel als je geen rollator hebt, haha! Daarom reden we om 12:45 uur toch maar terug naar een overduidelijk hotel-restaurant, genaamd 'Het Wapen van Marion'. We aten een lekkere lunch, we schreven de ansichtkaarten, ik schreef dit verhaal en om twee uur rekenden we € 25 euro af en stapten we in de auto. Onze volgende stop was een brievenbus en daarna wilde ik naar de Prinses Maximastraat op de Maasvlakte, omdat je daar lekker uitzicht op zee had. Dat was ook wel zo, maar er stond een harde wind en het was niet warm, dus zo'n stop duurde dan maar vijf minuten. Daarna gebeurde er iets bijzonders. Afgelopen zomer (2018) gingen Timo en ik niet samen op vakantie. Het jaar ervoor waren we naar de USA geweest en in de lente was hij wezen skiën en ik was in de voorzomer met mijn moeder naar Mallorca geweest. We hadden een topzomer (de droogste sinds decennia) en ik had een proefabonnement genomen op de Volkskrant, zodat ik dagelijks in de tuin wat te lezen had. Er kwam een artikel voorbij over Windscherm Rozenburg. Een stukje uit de Volkskrant: 'Het windscherm bestaat uit in totaal 129 betonnen constructies van 25 meter hoog langs het Calandkanaal bij Rozenburg. Het zuidscherm bestaat uit halfronde brede pilaren met een diameter van 18 meter; in het middenscherm zijn ze vier meter. Het noordscherm bestaat uit rechte betonplaten van tien bij tien meter. Ze zijn in de jaren tachtig gebouwd om schepen op weg van de Botlek naar de Maasvlakte te behoeden voor rukwinden. Vooral ferry's en de relatief lichte, maar hoge auto- en containerschepen dreigen anders tegen de Calandbrug of de kade aan te botsen. Ik had me voorgenomen dit immense stuk architectuur in Nederland ooit eens te gaan bekijken. Ik was het alleen inmiddels volledig vergeten en nu kwamen we er langs rijden! Wat was dat GAAF.  Meteen door naar het westelijkste puntje van landtong Rozenburg. Vanuit ons hotel kun je die landtong zien en er is een kompas op geschilderd! Kijk maar op deze luchtfoto. We reden door over de Noordzeeweg en onderweg zagen we een heleboel mooie grote boten. Ook kwamen we langs de Maeslantkering, maar die zouden we op de terugweg wel even beter bekijken. Precies op het uiterste puntje van de landtong staat een cafetaria! Het was geen goede dag voor die uitbaatster, want ze had maar weinig klandizie. Gelukkig kwamen wij daar langs voor een warme snack en een drankje.       De Maeslantkering was vanaf onze kant niet te bezichtigen. Grote hekken, veel beveiliging. Achteraf bleek dat er wel een publiekscentrum was aan de noordkant, maar daar zijn we niet geweest. Het is een soort beweegbare dijk die ze sluiten als er stormvloed is. Meer informatie en duidelijkere uitleg vind je hier. De grote metalen buizen die samen het frame vormen zijn mooi wit geschilderd en ik vraag me af of een schildersbedrijf gewoon weer vooraan begint, als ze achteraan gestopt zijn, omdat een verflaag door de invloed van water en zoute zeelucht veel eerder aftakelt.   Via het plaatsje Heenweg (echt waar) gingen wij op de terugweg naar Hoek van Holland. Hier liepen we nog even naar het gebouw van StenaLine, waar dagelijks de ferry's naar Engeland varen. Het lijkt warempel op een vliegveld, met röntgenapparatuur voor de koffers en passagiers. Het was een mooie dag en we hebben superveel gezien, vandaar dat we na onze eenvoudige doch smakelijke maaltijd in café Harwich lekker op de kamer wat tv hebben gekeken. De volgende dag was Rotterdam aan de beurt. Als je naar de Markthal wilt, kun je goedkoper parkeren als je je van te voren aanmeldt op een website, dan wanneer je zomaar komt binnenrijden in die parkeergarage. Ik had dat van te voren uitgezocht en omdat we nog niet wisten op welke dag we dit uitje zouden doen, had ik thuis nog niets gedaan. Ik dacht dat ik dat ter plekke met mijn telefoon dat wel even zou regelen. Jammer-de-bammer, als je Androidsysteem niet nieuwer is dan 4.4.4 werkt de website niet. Gelukkig kon ik naar huis bellen en regelde Timo het online. Nadat hij dat voor ons gedaan had, konden wij rustig slapen.  Vrijdag 3 mei Het was een stralende ochtend en na de opstartronde zaten we om 9:30 uur in de auto. Ik ben geen topchauffeur, maar ik kom meestal wel waar ik wezen moet. Met mijn moeder heb ik inmiddels door het centrum van Den Haag en Brussel en over het eiland Mallorca gereden. Meestal gaat het goed met Waze. Deze keer was ik steeds nét te laat met het opmerken van de wisseling van rijstrook. In Rotterdam zijn tunnels die je onder drukke kruispunten leiden, maar die afslagen zag ik net te laat. Da's een tip voor de volgende keer: even de route nalopen via internet. Om 10:10 kwamen we uit de lift en zagen we het kenmerkende plafond van de Markthal. Om niets te missen zijn we systematisch door alle paden gelopen. Mijn moeder had het idee dat er echt een markt zou zijn, met kraampjes voor kleding, stoffen, handwerk en eten. In werkelijkheid zijn het vaste stalletjes die alleen maar eten verkopen. In allerlei soorten en maten. 
 
 Mijn smaakpapillen hadden nog nooit drakenfruit gehad en er was ook niet zoveel bijzonders aan, maar nu kan ik wel zeggen dat ik het geproefd heb. Na de Markthal liepen we via winkelstraatjes met Van Haren, Gerry Weber en Söstrene Grene naar de Bever Sport. Ik heb in de USA mijn bergschoenen versleten (de zool viel eraf) en nu kocht ik nieuwe. Bij Sijf aten we een lekkere lunch - tomatensoepje, cola, thee - voor € 16,80 en daarna liepen we nog even door naar de Paradijskerk. Ik wist het verschil niet tussen oud-katholieken en Rooms katholieken, dus ik vroeg dat aan mijn moeder. Die wist het ook niet precies, dus we vroegen het aan de dame die suppoost was. Ze heeft het wel uitgelegd, maar het enige dat ik onthouden heb, is dat ze in de 19e eeuw van de huidige katholieke kerk zijn afgesplitst en dat ze niet onder de paus vallen. Meer info staat hier. Met de metro (één wegwerp-OV-chipkaart voor twee uur kost € 4,-) reden we van de Eendrachtstraat naar Blaak en daar waren keurige liften, waar we met de rollator mooi naar beneden en naar boven konden. Via een prachtig tuincentrum in 's-Gravezande reden we terug naar Hoek van Holland en om 18:00 uur zaten we in het restaurant van Mijn Torpedoloods aan een tafel in de serre. Nog een kwartier later stonden er twee lekkere bord pasta voor onze neus (€ 42,15). Hier heeft mama voor het eerst een gamba geproefd. Ze hoeft er niet nog vaker eentje. Zaterdag 4 mei Het leek me leuk om via een toeristische route terug te rijden naar de Achterhoek. We stelden Waze zo in dat we niet op de snelweg terecht zouden komen en tijdens ons ritje zagen De Lier. Dat is heel grappig als je -zoals wij- iemand kent die een delier heeft gehad en er goed is uitgekomen. Daarna kwamen we in Delft. Mama had ooit eens de Nieuwe Kerk gezien met papa en ik nog niet, dus ik vond het heel leuk om hier tussendoor te stoppen. We parkeerden op de Paardenmarkt en kochten een kaartje van 11:05 tot 13:05 uur. Dat was heel duur, want die twee uren kostten ons € 6,20. Vanuit daar moesten we nog een behoorlijk eind lopen voordat we in het centrum waren. De eerste kerk die we zagen was de Oude Kerk en daar was mama nog nooit ingeweest. We kochten een combinatieticket voor € 5,50 pp en we hebben er een kwartiertje rondgelopen. 400 bekende en minder bekende Nederlanders liggen hier begraven, zoals Piet Hein (met een praalgraf) en Johannes Vermeer met slechts een steen. De grafstenen in de vloer zijn nog niet sleets!   We liepen door naar de Nieuwe Kerk en deze kerk kende ik van televisie. De verdrietige momenten van de koninklijke familie zijn hier opgenomen tijdens de bijzettingen van Prins Claus, Prinses Juliana en Prins Bernhard in de grafkelder van de Oranjes. Het praalgraf van Willem van Oranje staat ook hier. Er ligt een hondje aan zijn voeten en De legende wil dat het Willems hond is die overleed van verdriet na het overlijden van zijn baas, maar de gidsen die rondom het graf hun verhaal deden, vertelden dat dit uitsluitend is gedaan om trouw van zijn volk aan te tonen. Het combinatieticket gaf ook een kortingsbon waarmee je bij een van vijf cafeetjes een kopje koffie of thee kon drinken en dat deden we meteen op de hoek bij de Chocolat Company. Wat fijn dat die vijfenhalve euro op deze manier weer deels 'terugverdiend' kon worden! Slimme zet van die Delftenaren.   Mama was inmiddels toch wel een beetje moe en ik wilde haar niet helemaal terug laten lopen naar de parkeerplaats. Daarom zocht ik en strategische plek uit waar ik haar kon oppikken met de auto en ik liep zelf in een drafje terug. Het ging voorspoedig en dat was mooi, want we moesten nog lunchen en het was inmiddels al wel 13:00 uur. Ik vond het leuk om als lunch pannenkoeken te eten en ik had op GoogleMaps een pannenkoekenrestaurant gevonden in Alphen aan de Rijn. Waze leidde ons helaas in een woonwijk naar een gracht en het bleek dat dit restaurant daarachter IN het Archeon zat. Je kon er alleen naar toe als je de entree van het Museumpark erbij betaalde. Dat dacht ik even niet! Ik was gefrustreerd van het zoeken (Waze werkt normaal prima, maar dit was belachelijk), ik was boos van de honger, dus na een tijdje gefoeterd te hebben, heb ik een ánder pannenkoekenhuis gevonden en dat lag in Bodegraven. Net na twee uur zaten we aan tafel en om kwart voor drie had ik twéé pannenkoeken op en mama eentje. Ze waren warm en lekker, maar ze kwamen wel uit zo'n pannenkoekenmachine, want de randjes waren niet knapperig. Met een volle buik en € 31,10 lichter reden we dan nu via snelwegen weer terug naar de Achterhoek. Ik heb mama thuis afgezet en een halfuurtje later zat ik in de trein terug naar Ommen. Met haar autosleutels in mijn jaszak... Conclusie: Zuid-Holland is tof. Moet je ook eens naar toe.  Heb je vragen of vond je het verslag leuk om te lezen? Laat dan alsjeblieft een berichtje achter in mijn gastenboek, waarin je aangeeft dat je het verhaal van ZUID-HOLLAND hebt gelezen. |