We namen de iPad mee, dus ik kon tijdens de reis al veel van dit verslag typen. Toch viel dat in de praktijk tegen, omdat we zoveel aan het doen waren, dat er weinig 'vrije tijd' overbleef.

Woensdag 26 juli

Omdat we 's ochtends om tien voor elf vlogen vanuit Düsseldorf, sliepen we de avond ervoor al lekker in Maritim Hotel aan het vliegveld voor € 89. We parkeerden de auto bij P4 langparkeren en dat kostte € 145 (bij vertrek pas betalen) en namen nog een drankje in de hotelbar. Samen € 10,-

Donderdag 27 juli

Helaas hadden we niet gekeken naar ontbijt en oei, dat was een dure grap. Voor € 25pp aten we van het luxe buffet alleen een broodje met wat fruit en sap. Meer kun je toch niet op vlak voor je gaat vliegen.
De vluchten gingen voorspoedig. Tijdens overstaptijd kregen we wel trek en dus kochten we in Londen een broodje en een flesje water, samen voor £ 3,74. In het intercontinentale vliegtuig waren zoveel films en series die je persoonlijk kon aanklikken in de stoel voor je, dat we ons niet verveelden. In Los Angeles was het broodje een stuk duurder! Water + broodje + banaan = $ 22,96. Katsjing! We kwamen aan in Las Vegas om half elf 's avonds lokale tijd. We hadden nog nooit met Uber gereden en daarom vond ik dat te spannend. De huurauto krijgen we pas vanaf zaterdag, daarom gingen we met een taxi voor $18,- naar het Aria. Ogen dicht en snaveltjes toe.

Vrijdag 28 juli

We sliepen twee nachten in het Aria en dus hadden we tijd genoeg om een hele dag Las Vegas te verkennen. Onze overnachting kwam met een buffet en dat gaat blijkbaar zo: je krijgt $100 per kamer te besteden per dag en dat mag je uitgeven aan ontbijt/brunch ($35pp) of diner ($45pp). Er was een wachtlijn neergezet, waarbij aan het eind stond dat je 2,5 uur moest wachten op een tafel. Gelukkig was de rij slechts kort en werden we na een kwartiertje aan een tafel gezet. Wat een weelde stond ons te wachten! Er is daar heerlijk eten op elk gebied; van brood en ontbijtgranen tot fruit, groente en vlees, vis en aziatisch eten, toetjes en patisserie. Alles vers en heerlijk. 

Na het ontbijt gingen we plattegronden regelen.  Als je in Nederland een lidmaatschap van de ANWB hebt, mag je daar gratis plattegronden halen. Helaas hebben ze die alleen van Europa en niet van de USA, daarom mag je ze daar halen, bij de AAA (American Automobiel Association). Op zaterdag waren die filialen dicht, dus deze vrijdag moesten we het zonder auto doen met de taxi, de bus of de benenwagen. Daarom namen we een taxi naar het adres dat ik op internet had gevonden (3312 W Charlston Blvd). Wat denk je? Voorgoed gesloten! Er stond een alternatief adres op hun deur gedrukt, dus daar werden we naar toe gebracht. De dame aan de balie was heel vriendelijk en we kregen precies wat we wilden. Toch was het stom: wat nou gratis kaarten? Hartstikke dure taxirit betaald! $ 25 naar de gallemiezen. De AAA heeft dit gesloten filiaal nog steeds niet verwijderd van de site. De Über die we daarna boekten bracht ons voor $15 naar de Fremont Street Experience. Een prachtig staaltje lichtshow dat ver buiten het populaire toeristische centrum ligt (zoals ik de Strip tussen het Bellagio en Treasure Island dan maar even noem). Jammer alleen dat het overdag uit staat... Er was verder genoeg te zien aan straatartiesten en ander leuks, maar het was niet wat ik gehoopt had.



Mijn voorbereiding liet blijkbaar te wensen over en daar baalde ik behoorlijk van. Het was heel warm (41° Celsius volgens Weather Pro, volgens mij was het in de zon wel 50°), ik was nog moe van de vorige reisdag en dus niet vrolijk en er ging nog meer mis. Bij de Freemont Street Experience was een bushalte met een mogelijkheid tot dagkaart. We kochten bij een automaat allebei een buskaart van $8 waarmee we 24 uur konden reizen. Het eerste grote gebouw dat je ziet vanaf daar is de Stratospere dus daar stapten we uit. Even naar binnen gewandeld (airco!) en weer terug. Verkeerde bus genomen, of verkeerde halte uitgestapt, hoe dan ook: 700 meter in de verzengende hitte gewandeld naar een winkel (airco!), water, cola en zoute pinda's gekocht voor $5. Vanaf daar werd het beter.

Je kunt in Las Vegas heus veel lopend doen, mits je van hotel naar hotel loopt. Wat ik me pas realiseerde toen ik het zag, was de bizarre grootte van de complexen. Er zijn hotels, ja, maar eigenlijk gaat dat altijd om de verdiepingen vanaf de 5e of zo. De begane grond en paar verdiepingen erboven zijn overal casino's, winkels, zwembaden, restaurants, enzovoort. Elk hotel heeft zijn eigen sfeer en thema. Dat maakt het wel heel verfrissend en leuk om rond te lopen. Van the Venetian wist ik wel dat ze Venetië hadden nagebouwd, maar ik wist eigenlijk niet dat de andere hotels ook allemaal één thema hadden. Ik had een mooie plattegrond geprint, daar hadden we veel aan. De casino's en promenades waren allemaal voorzien van airco. Zelfs buiten kwam er op sommige plaatsen frisse stoom uit een soort sprinklers. We liepen door tot bij de de fonteinen van het Bellagio en eenmaal terug bij het Aria gingen we lekker even naar het zwembadterrein.  

's Avonds na het eten namen we nogmaals de bus voor de Fremont Street Experience. Hij stopte óveral en ik sliep halverwege de rit al... Maar eenmaal omgeven door het geweld van knipperend en blinkend licht en helder en daverend geluid was ik weer helemaal wakker. De show op het lichtgevende plafond was mooi! Het was druk in de straat en er waren nog veel meer straatartiesten dan overdag. Er waren live optredens van bands, levende standbeelden, verkoopwagentjes (souvenirs en telefoonhoesjes, e.d.) Het had wel wat weg van de Ramblas, maar dan met een lekker kitscherig sausje. De bus terug naar het Bellagio reed wel via een omweg, maar ging veel sneller dan de heenweg. Helaas kwamen we om 00:15 aan en was de avondvoorstelling van de fonteinen al geweest. Dan maar naar bed.

Zaterdag 29 juli

Eerst lekker gedoucht en toch maar snel naar het ontbijt, maar om half negen was er geen rij! Daarna alles ingepakt. Met de bus naar de Hertz autoverhuur (voor meer informatie over de auto, zie boven). Vanaf dat moment deden we eigenlijk alles met de auto, behalve in sommige nationale parken, daar zijn gratis shuttlebusjes.

Timo kan heel erg goed autorijden. Ik kan het ook wel, maar ik heb veel minder anticiperend vermogen en minder notie van de omvang van de auto (groot of klein). Timo reed dus eigenlijk de hele vakantie en hij vindt het ook leuk om te doen. Ik heb tijdens de hele reis slechs twee stukjes gereden, alleen maar om te checken of ik het met een automaat ook kan, als hem iets zou overkomen met zijn ogen of benen.

We hebben tijdens de vakantie in Kroatië gemerkt dat we houden van luisterboeken tijdens lange autoritten. Timo heeft Harry Potter al een keer beluisterd, maar dat deden we nu samen nogmaals. Het was niet mijn eerste keus geweest, maar toen we op een kwart van het eerste boek waren, was ik al verkocht. Heerlijk ontspannend.

Voor we echt op weg gingen, hebben we eerst een stop gemaakt bij de Walmart. Dat is een naam die je kent in Nederland, vanwege de rare mensen die er komen (foto's op 9GAG) en de grootte. Het was ook groot. Het is een zogenaamde superstore. Stel je voor dat stukken van de volgende winkels allemaal aan elkaar vast zitten zonder muren: De Albert Heijn, de Etos, de Leenbakker, de H&M, Scapino, Blokker, Gamma, Mediamarkt, Beversport, Kwikfit, en Welkoop. Leuk om eens mee te maken. Iedereen vindt het hier een goedkope winkel, maar je hebt er genoeg dure producten, hoor. Voedsel vonden we bijvoorbeeld niet goedkoop, maar in Nederland zijn Rennies tegen maagzuur erg duur, maar daar zijn dezelfde pilletjes met merknaam Tums heel goedkoop.

We kochten 3 gallons water, chips, bananen en cola. We namen er een piepschuimen koelbox bij. Op het AllesAmerikaForum was dit afgeraden i.v.m. het geluid tijdens het rijden. Neem dat advies ter harte en koop geen piepschuimen koelbox! Het is echt irritant hoe dat ding piept. Wij hebben hem een week gebruikt en toen achtergelaten in een hotel. Zonder koelbox ging het ook prima, want we namen het drinken steeds 's nachts mee naar de motelkoelkast.

De rit naar LA was lang en mooi. Op internet stond dat hij saai was, maar wij zagen alles voor het eerst! Het was prachtig. Onderweg zagen we veel auto's stilstaand langs de kant (geen huurauto's, trouwens), er was een groot terrein met zonnecellen voor energie, precies bij de grens met Californië was er nog een soort stadje met hotel, casino en winkels. Verder was er vooral asfalt (in de steden soms wel 5 banen breed per kant) en verder heuvels en bergen. De aankomst bij LA was prachtig! De stad is héél groot en we deden er meer dan een uur over om vanaf de noordoostelijke voorsteden tot aan de Friendship Motor Inn te komen. Het was precies zo'n motel als je kent uit de films en series. Volgens mij is het verschil tussen een hotel en een motel dat je bij een motel de kamerdeuren meteen buiten hebt, niet ín het gebouw. De eigenaresse was een Indiase vrouw die wat stug overkomt, maar eigenlijk heel lief is.



Op Tripadvisor stond dat Gus’s Worldfamous Fried Chicken in die buurt een fijn restaurant was. Dat was het ook. Kip die eerst in een pittig beslag en daarna in de frituur is gedaan, een witte boterham, bruine bonen en frisse coleslaw. We voelden ons heel prettig daar tussen de locals en we vonden het heel grappig dat we aten van plastic bordjes en met plastic bestek en dronken uit papieren bekers. Later bleek dit heel veel voor te komen. Van alles is een wegwerpversie, je krijgt alleen porseleinen borden in chique restaurants. Wij namen een menuutje, een biertje en cola met een bolletje vanille-ijs als toetje. Schade: $31,80

Het is daar in de USA normaal dat je 15 tot 18% fooi geeft. De serveersters en obers krijgen namelijk maar erg weinig betaald en moeten het hebben van die tips. De meeste van die werknemers zijn dan ook superaardig en doen goed hun best in hun werk. Dat kun je nep vinden, wij vonden het tof. Doe je je best, krijg je ook die fooi. Doe je dat niet, krijg je ook minder.

Na het eten liepen we terug naar ons motel. We hadden veel plezier van een tip die ik vond op internet. Koop geen 8 wereldstekkers, maar koop er één en neem een stekkerdoos uit Nederland mee. Als ik deze zin knipperend en kleurrijk kon maken, deed ik dat. Wat een superadvies. Wij laadden elke avond twee accu's van twee camera's op, onze telefoons en eventueel de elektrische tandenborstel of een scheerapparaat. Fantastisch hoe je niet in elke hoek van de kamer een stopcontact hoeft te zoeken: gewoon ééntje en wee hadden alles bij elkaar.

Zondag 30 juli

Vandaag werd ik 38 en hadden we 16 jaar verkering. ♥

Wakker worden in LA is een speciale ervaring op je verjaardag, zeker als je sexy wordt toegezongen in het Engels. Na het douchen en optutten in de kamer, haalden we ons ontbijt beneden bij de receptie op. Het ontbijt bij de Friendship Motor Inn is toast met jam, jus uit een pak en koffie van verse bonen. Alles zoveel je wilt en omdat je het opeet in je kamer, is het eigenlijk roomservice…? Bij het wegbrengen van het dienblad ontmoette ik Manny, de mannelijke eigenaar. Die is een stuk prateriger dan zijn vrouw. Hij liet me zien dat we het Hollywood Sign (de witte letters) vanaf de ballustrade voor onze kamer kunnen zien! Mits het weer het toelaat, natuurlijk.

We hebben niet alle dagen vastliggen in onze planning. De eerste nacht in de Friendship Motor Inn beviel ons goed, daarom regelen we ter plekke dat we na morgen nog een nacht mogen blijven; 3 nachten in totaal. Er is plaats, dus dat komt goed uit! Gewoon morgenvroeg na het ontbijt even betalen. Doen we.

Om 10 uur reden we weg naar de parkeerplaats onder Hollywood en Highland. Dat is een groot overdekt winkelcentrum in het midden van Hollywood. Het lijkt goedkoop, want maar $2 per twee uur, maar dat is alleen als je iets koopt bij deelnemende winkels. De winkels daar waren vooral van merken zoals Gucci en Versace, dus daar hebben we niks gekocht. Wij betaalden achteraf $7 voor iets meer dan twee uur. Nog niet duur in het midden van Hollywood. Na het parkeren hebben we eerst een wc gezocht. Hier in LA zijn overal gratis public restrooms en ze zijn ook nog best schoon. Dat komt me goed uit, want ik pies me een ongeluk. Je moet ook zoveel drinken als het warm is… Ik had me niet echt een voorstelling gemaakt van wat we te zien zouden krijgen, maar dit was ook een soort pretpark! Buiten liepen allemaal mensen met hun hoofd naar de grond. We hadden niet door dat dit grote gebouw direct naast de Walk of Fame staat!



De Walk of Fame zit vol met sterren die we niet kennen, maar dat komt meer door ons dan door hen. Het is een stoep die vol staat met toeristen, winkeltjes zoals je die ziet op braderieën met van die rommeltjes zoals telefoonhoesjes of fidget spinners, straatartiesten die iets kunnen zoals tekenen of boetseren, volwassen mensen die verkleed zijn als superheld zodat je met ze op de foto gaat voor geld en zelfs een lookalike van Samuel L. Jackson. Het was echt grappig om mee te maken.

Daarna kwamen we erachter dat hier ook een uitzichtpunt richting het Hollywood Sign zit. Zie je die witte 'toren' hierboven op de foto? In het midden zie je een glazen ballustrade en vanaf daar kun je die letters zien. Natuurlijk ver weg, maar Timo’s Canon Powershot SX700HS kan het allemaal dichtbij halen. We hebben geen verrekijker nodig, al zit die (want een goede voorbereiding is het halve werk) natuurlijk wel in de koffer.



Er staat in die straat ook een grote kerk en je kent ons inmiddels (via de verslagen of in het echt), wij zijn geen kerkgangers, behalve op vakantie. Dan steken we kaarsjes op vanwege het mooie ritueel en genieten we van alle kunst en architectuur. In deze kerk was toevallig de zondagsdienst aan de gang, dus we keken alleen even via de zijbeuk naar binnen. Beetje saai interieur (alles is hier natuurlijk ook relatief nieuw en niet gotisch). Een vrouw met een regenboogstrepensjaal was aan het preken en we bleven even staan. Een vriendelijke meneer (de koster?) verzocht ons te blijven, maar we hebben het slotlied afgewacht en zijn toen (Halleluja) naar de auto gelopen.

Die foto’s van de Hollywoodletters waren ons toch eigenlijk niet dichtbij genoeg en ik heb op internet een adres gevonden dat je kunt invullen voor een betere plek. Tijdens het rijden merkten we dat we de hele Mulholland Drive afreden en dat was een prachtige rit, met elke paar honderd meter een stopbord. We kwamen uit bij een mini-parkeerplaats waar toevallig iemand wegging, zodat wij er konden staan. Mazzeltje. Er was een prachtig uitzicht over de stad en toen we het kleine trapje op naar boven liepen, zagen we dat het Hollywood Sign weliswaar dichterbij was, maar nog steeds ver weg. Blijkbaar kun je er alleen dichtbij komen aan de achterkant, en dan ook alleen nog maar door 3 uur (roundtrip) te lopen vanaf een parkeerplaats. Nee, dat hoeft nou ook weer niet.

Na het uitzichtpunt hebben we een adres aan het begin van Sunset Boulevard ingevoerd, waar onze rit door de stad begon. Iemand op internet gaf de tip om deze straat helemaal af te rijden tot het strand. Dat was een prachtige rit. Van LA downtown (dat niet zo mooi is, maar wel leuk om te zien, veel reclameborden!) via de prachtige wijken van Beverly Hills naar het strand. Aan het einde van de route zag ik ineens een setje engelenvleugels op een muur geschilderd staan. Ik heb gelezen op internet dat deze over heel the City of Angels verspreid zijn, zodat je ervoor kunt staan en foto’s kunt maken. Dat deden we natuurlijk! Het is een mooie vleugelset en we zagen er beiden uit als echte engelen. Ik was tevreden.

Aan de kust had ik enkele hoogtepunten genoteerd: Santa Monica Pier en Venice Canals. Aan het eind van Sunset Boulevard was een tankstation en we hebben daar onze auto volgegooid. Onze creditcard werkte niet in de automaat, dus werd het volgende stappenplan een ritueel bij elk tankstation: ik ging naar binnen, gaf contant geld of mijn pasje en de medewerker zet 40 dollar op een ‘krediet’. Daarna ging Timo tanken (en de ramen wassen) en tenslotte liep ik terug naar het mannetje en die zette het resterende bedrag terug op je rekening of gaf het contant terug. Bij deze meneer heb ik ook een gratis kaart van de omgeving van Santa Monica gekregen.

Het was DRUK! Zondagmiddag, de hele stad was uitgelopen om daar naar het strand te gaan. We zagen volle goedkope parkeerplaatsen en dure lege parkeerplaatsen. 30 dollar betalen om een uurtje op de pier te lopen, vonden we allebei te veel. We zijn daarom doorgereden richting Venice en daar reden we lang rond. Er stonden bordjes langs de kant van de weg een parkeerverbod. Toch stonden er overal auto’s. Het viel ons pas op wat er precies op de bordjes stond, toen we lang genoeg stil stonden. Aha! Er wordt af en toe schoongemaakt op straat en dán mag je daar niet parkeren. Verder wel. Timo reed daarom gewoon de wijk in en na een tijdje vonden we een parkeerplek. Leuke wijk, die Venice Canals. Lekker toeristisch, maar niet zo druk als Hollywood.

Wat leuk was; in die kanaaltjes zwemmen vliegende visjes! HEEL leuk om te zien hoe zij opspringen in een manier die doet denken aan het kaatsen van een plat steentje over glad water. Ik vond ze schitterend. We zagen ook een paar monarchvlinders. Blijkbaar zijn die hier heel normaal, maar ik herken ze uit de serie Under the Dome en daar doen ze erg bijzonder. Bovendien komen ze in Nederland niet voor, dus was het extra leuk.

We liepen door naar het strand en hebben even een wandeling gemaakt. Wat een heerlijke frisse bries en wat een mooie golven! Er is een duidelijke scheiding tussen waar je mag zwemmen en waar je mag surfen. Het surfen viel tegen, want toen we een tijdje op de pier naar beneden keken, was er maar één golfje dat de moeite waard was voor die surfers.

Wat ons opviel was, dat de Amerikanen die wij tegenkwamen echt wel grappig en vriendelijk zijn. Twee voorbeelden:

Twee van die monarchvlinders zaten op een struik naast een kanaaltje in Venice. De ene was prachtig en daar maakten we een foto van. De andere was heel tam en had moeilijke vleugels. Er kwam een man uit zijn tuin die vertelde dat de vlinder die ochtend niet goed uit zijn cocon was gekomen en dat hij volgens hem pijn leed. Daarom ging hij hem even uit zijn lijden verlossen. Hij kwam aanlopen, pakte de vlinder met zeer voorzichtige bewegingen vast, legde hem uiterst zorgvuldig op de stoep en sloeg hem daarna hartstikke dood met een schoen in zijn hand. Ik moest hard lachen om de tegenstrijdigheid van zijn manier van doen.

Een straat of drie verderop was een gezinnetje net in een auto aan het stappen. Moeder propte een baby in Maxi-cosi op de achterbank, terwijl dochter van ongeveer 3 jaar oud keihard  liep te huilen, met van die bewegingen die alleen kinderen maken die hun zin niet krijgen. Met gebalde vuisten en met de beentjes half krom alsof ze moeten poepen. De vader keek ons aan terwijl we langsliepen en zei: ‘Do you guys want her?’ Weer hard gelachen en NEE gezegd. Terwijl we doorliepen hoorden we hem nog tegen zijn dochtertje zeggen dat hij het niet meende… Het was een grappige dag.

Inmiddels was het een uur of vijf en ik werd een beetje chagrijnig omdat ik trek had. Timo heeft nooit trek, dus die snapt dat niet. We haalden onze auto weer op (Timo had keurig een locatie opgeslagen in zijn telefoon) en reden naar Universal Studio’s om alvast de entreekaartjes van de film te kopen die we morgen (maandag) wilden zien: Dunkirk. Geinig om juist die film die grotendeels opgenomen is in Nederland dan hier te bekijken, waar er niet eens ondertiteling bij zit. Timo had deze bioscoop uitgekozen omdat hij IMAX 70mm film heeft. We hadden geprobeerd om online kaartjes te kopen en dat lukte bijna, maar omdat we geen Amerikaanse creditcard hebben, konden we de bestelling niet afmaken. Daarom toch maar naar de studio’s zelf om kaartjes te kopen. $16pp. We zijn benieuwd. Het parkeren hier kostte vanmiddag na 16 uur $10 (general parking), maar toen we bij de bioscoop ons bonnetje lieten zien, haalde ze er $5 vanaf.

Het complex van Universal heet niet voor niets Universal City. Het is precies half zo groot als de bebouwde kom van Ommen. Er is natuurlijk het pretpark, maar ook winkels, restaurants, een bioscoop, honderdduizenden parkeerplaatsen in wel tien parkeergarages…. Werkelijk bizar. We hebben even rondgelopen, maar Het was inmiddels zes uur ’s avonds geweest en ik had echt wel trek. Er is een restaurant van Wolfgang Puck hier, waar we naar toe liepen. Ik ken die naam van televisie, dus dat zou wel chic zijn. We werden direct meegenomen naar een tafel en hebben heerlijk gegeten. Ik nam een salade met babyboerenkool, spinazie, geitenkaas en zalm. Het was lekker! Timo nam een steak waarvan hij zei dat hij niet vaak zulk lekker vlees had gegeten. Mijn toetje was caramelvla met chocoladekruimels en Timo nam vanille-ijs. Een verjaardagwaardige maaltijd. $87 op de bon.

Terwijl we naar de auto liepen, zagen we nog een set met engelenvleugels, maar dan groots en ik zou bijna zeggen ‘commercieel’. Toch maar even in de rij gestaan voor een fotootje.  We namen de auto weer en ondertussen was het donker geworden. Ik zou dat spannend vinden op de weg, maar Timo loodste ons met het grootste gemak naar ‘huis’. Even het zand van de voetjes gewassen en daarna weer naar bed. De dagen vlogen nu al voorbij. Hoe moest dat de rest van de maand??

Maandag 31 juli

Nog een extra dag LA: nachtje bijgeboekt voor 112 dollar.

Om 10 uur zaten in de auto, naar Universal. Inmiddels wisten we wat en hoe, dus dat ging lekker makkelijk. Het was wel druk op de weg, want inmiddels was het natuurlijk een doordeweekse dag. Het duurde in totaal een uur van deur tot deur: om 11 uur stonden we binnen. Parkeren kostte nu bij de ingang veel meer, maar weer werd het restantbedrag eraf gehaald tot er $5 overbleef. Een flesje water ($3,99 voor een halve liter!). Ik had de iPad en dit toetsenbordje meegenomen, dus had ik een half uurtje om te typen aan dit verslag. Om half twaalf begonnen de voorfilmpjes bij Dunkirk. Films over superhelden, BladeRunner en StarWars. Ik had al geanticipeerd op een goed werkende airco (warme kleding aan) en hard geluid (oordoppen mee). Dat was geen overbodige luxe. Wat een volume kwam er uit de boxen! De film zelf was ondanks die 70mm IMAX niet erg speciaal, vond ik. Het scherm was vierkant of 4:3, in plaats van breedbeeld, het was een rommelig verhaal, wel onderhoudend, leuk dat hij in NL is opgenomen, helaas geen Roy (collega van mij) of Dennis (leerling van Timo) gezien die figureerden.

Om 13:30 uur stonden we weer buiten, om 13:45 zaten we lekker een hamburger te eten bij Johnny Rockets ($30) en om 15:00 uur waren we terug bij het motel en hadden we een hotel geboekt voor de avond daarna in Ojai.

Het lijstje LA was nog niet klaar: ik wilde alsnog graag die pier van Santa Monica zien. Dus hup, weer in de auto om 16:15 en naar parkeergarage Broadway & 2nd street. Eerst nog even verkeerd gereden (dat ligt niet aan Waze, maar aan ons) en daarom juist een mooi park gezien met uitzicht op zee.

De parkeergarage was na 16 uur maar $7 en toch vlakbij de pier en het strand. We hebben er heerlijk rondgelopen en het was wederom… een pretpark. Wat een drukte van toeristen! Een kermis met reuzenrad, achtbaan en draaimolen, veel vissende mannen, straatartiesten, een politieagent die er echt uitzag als zo'n acteur uit een Amerikaanse serie... Het was gaaf om mee te maken.

Ondertussen kregen we een mailtje van het hotel voor morgenavond dat er iets niet goed was, maar het terugbellen lukte niet. Even een mailtje teruggestuurd en morgenvroeg om 9 uur weer proberen. We bleven lang kijken naar een soort openbare fitnessplek op het strand. Er waren jongens aan het trainen die workouts deden die lijken op crossfit, dus dat zag er cool uit. Deze plek bleek Muscle Beach te zijn en die naam doet de plek eer aan. Helaas heb ik geen looppad gevonden precies zoals bij de serie Californication, maar dat kan ook in mijn gedachten alleen bestaan.

Richting de auto was het al ongeveer tijd om de zonsondergang te zien. We hadden een grote lunch gehad, dus het diner hoefde niet zo groot te zijn. Toch is het hier lastig om gewoon eens soepje en broodje te vinden. Daarom maar overheerlijke knapperige pizzapunten gegeten bij Joe’s Pizza’s. Zon achter de heuvels zien zakken. Veel foto’s gemaakt, auto opgehaald. Terug naar motel. Topdag.

Dinsdag 1 augustus

Om half acht was ik wakker. Meteen maar onder de douche en koffers ingepakt. Om negen uur belden we nog even met het Ojai Retreat en ze deden helemaal niet moeilijk. Ze zag ons mailtje toevallig net binnenkomen en wist dus precies wie we waren en wat er aan de hand is. Gewoon die kant op komen voor 17:00 uur was voldoende.

Dag LA! We reden richting de kust en kwamen prachtige plaatjes tegen van surfende mensen in de branding. De golven waren lekker hoog en het was eigenlijk jammer dat we aan de bergkant reden richting het noorden. Dan moet je steeds de highway oversteken om bij het strand te komen. Leerpuntje voor anderen: rijd hem van noord naar zuid. Op een bepaald punt gingen we van de weg af; het was er heel sereen, kalm en mooi! Er is een rivier die in de zee terechtkomt en daar de Malibu Lagune vormt. Springende vissen, vissende vogels en wandelende surfers zagen we hier.



Het volgende punt waar we stopten had een hoog uitkijkhuisje en door de vorm van de rotsen waren er een soort van privéstrandjes. Hier zagen we onze eerste Californische kolibrie! Hij was tof. We klommen op de rotsen, stonden met onze pootjes in het water, maakten foto’s van surfers en van het uitzicht en toen een mevrouw aan ons vroeg waar ‘the cave’ was (wij wisten nergens van) liepen we gewoon dezelfde kant op. We kwamen uit bij gave rotsen en daar lag warempel een zeehond te luieren! Er waren ook vissers en een kunstenaar die een aquarel maakte van het landschap, maar die zeehond bleef gewoon lekker liggen. Prachtig beestje. Onze eerste Californische zeehond. Die was ook tof.

Waze was ingesteld op Ojai bij Oxnard. De route leidde ons door landbouwgebied dat zich kenmerkt door de grote, eigenlijk immense akkerlanden. Wat ze precies verbouwen is me onduidelijk, maar er is veel van. De Walmart was onze bestemming, want we wilden eens kijken hoe het zit met een tentje en zo. Onze kampeerervaringen waren alleen een nachtje in Zwitserland toen het ’s nachts vroor en wij op een luchtbedje lagen en twee weken in Costa Rica in de bloedhitte. Misschien kunnen we onze ervaringen verrijken…? De tenten, slaapmatjes en slaapzakken die we op internet gezien hadden, zien we hier niet. Het is even nadenken: hoe vaak gaan we zo'n set gebruiken? Kunnen we zoiets niet beter kopen vlakbij de plek van de eventuele camping, zodat de boel niet steeds in de auto ligt voor eventuele dieven? We besloten om (nog) geen tent aan te schaffen. Natuurlijk wel weer water, cola, bananen, metalen bestek en twee maaltijdsalades voor vanavond. Onderweg was er veel olieproductie, want we zagen velden vol jaknikkers en zo’n brandende oliepijp. Een van de afslagen was ‘Shell road’, nou dan weet je het wel.

De Ojai Retreat stond op een mooie plek, had een prachtig uitzicht, geen zwembad, geen televisies, een perfecte plek voor volwassenen dus. Maar wel heel erg warm… Pfoe, volgens mij was het hier weer 40 graden. Ik twijfelde ineens een beetje of ik zoveel hitte (Utah) wel leuk zou gaan vinden… We installeerden ons op het terras en Timo poeste zijn schoenen met schoenpoets uit de Walmart. Daarna zocht hij een hotel voor over twee dagen in San Francisco. Ondertussen schreef ik dit verslag. Er waren hier kolibries en er vlogen roofvogels uit een boom, er kwam een konijn op het grasveldje naast ons terrasje zitten en overal waren hagedissen. Heel leuk dat er zoveel dieren waren. Verder was het eigenlijk stil. Er was één keer een motorfiets in het dal die gekke toeren uithaalde, maar dat duurde een halve minuut. Verder was het hier rustig. Het gezang van een kolibrie vond ik in de verte wat weg hebben van een spreeuw. Lief gekras.

Om half acht werd het fris buiten, we verhuisden naar binnen en aten onze maaltijdsalades met ons nieuwgekochte metalen bestek van de Walmart. Geen gedoe met restaurants zoeken, lekker ontspannen.



Woensdag 2 augustus

Lekker geslapen! Deze airco maakte minder herrie en al was het bed smaller dan in LA, het sliep lekker. Wat me opviel aan de douches daar, is dat er maar één knop is. Geen harder/zachter, maar alleen warm en koud. Superfijn (vegetarisch) ontbijt gehad van fruit en verschillende soorten brood, kaas, zoetigheid, etc.

Ik begon met rijden! Het was even wennen om in een automaat te zitten. Ik had vaak de aandrang om de koppeling in te drukken, maar die is er niet. Na zo'n twintig kilometer door een verschrikkelijk bochtig en heuvelachtig gebied had ik er al weer genoeg van. Man, ik werd bijna misselijk van mijn eigen rijstijl en ik was ook moe. Gelukkig vindt Timo het altijd leuk om in de bergen te rijden, dus hij nam het van me over. Het terrein werd daarna bijna direct (natuurlijk...) plat bij Carpinteria en we reden tussen de tuinbouw door. Er waren allerlei gewassen en ook afgedekte stukken die leken op kassen. We hebben twee winkels gezien die leken op de Intratuin. Er was ook een criquetveld dat even zichtbaar was omdat het grote hek voor het terrein was weggeschoven.



De eerste stop na Ojai was een willekeurige straat in Santa Barbara. In plaats van erlangs te rijden, besloten we om het historische centrum een kort bezoekje te brengen, maar eerst heb ik even een sanitaire stop gemaakt in het Department of Motor Vehicles. Daar kon je je rijbewijs verlengen of halen.

We parkeerden vervolgens in een public parking waar je 75 minuten gratis mocht staan. Hup, fototoestel om de nek en wandelen naar het Court House. Een historisch gebouw dat van binnen prachtig aangekleed was met Spaanse tegeltjes en witgepleisterde muren. De dame bij de receptie vertelde over de Spaanse week waarin we terecht gekomen waren. Veel gebouwen waren extra mooi versierd met vlaggen en er zouden elke avond activiteiten zijn. We gingen de toren in, vanaf waar we een mooi uitzicht hadden en één verdieping lager was een klokkensysteem dat zo zacht af ging, dat we denken dat je het buiten niet kon horen.

Het volgende toeristische plekje was de missie van Santa Barbara. Een soort klooster aan een kerkt vast, maar de entree was $9 pp en het leek ons niet veel bijzonderder dan wat we in Spanje of Italië gezien hebben. Daarom alleen een rondje om de kerk (haha). Er werd een podium opgebouwd met licht en geluid en een stuk of honderd stoeltjes die gereserveerd waren. Daarachter was het hele grasveld bezaaid met strandlakens en stoeltjes en picknickspullen. Er was die avond een optreden van Spaanse dansers en zangers.

Op Waze hadden we een strandplek gezocht die Surf heette. Waze pakte de route niet helemaal, dus ik tikte gewoon met mijn vinger op het scherm naar waar ik heen wilde. We kwamen uit bij de parkeerplek ernaast: Ocean Park. Niks ocean. Een lagune met een informatiebord, maar het strand was afgezet. Dan maar echt naar 'Surf' (nu konden we het wel vinden). Met die naam moet je wel een plek zijn waar lekker gesurft wordt, leek ons. Niets bleek minder waar. We kwamen langs een afgezet terrein met een gebouw waar NASA op stond; volgens Timo werden daar aliens gemarteld. Er was een treinstation met daarachter het zand... Dit strand was ook afgesloten! Iets met een broedseizoen van de snowy plover. Dat is een vogeltje. En ja, een heel leuk vogeltje, dus ik snap ze wel met hun toegangsverbod. De foto van het vogeltje hieronder is van Flickr.



In Guandaloupe kochten we twee ijsjes en een Deense rol (zoet, kaneel, gefrituurd, rond). Lekker opgesmikkeld en daarna doorgereden naar Pismo Beach. Ook hier was public parking en ik besloot dat het betekent dat je er gratis kan staan. Er was namelijk nergens een automaat of betaalhokje. Lekker even weer op het strand gewandeld, de pier aldaar was kapot en wordt gerenoveerd in de komende jaren. Best fris toen de zon weg was. Op een binnenplaatsje van een restaurant zijn we neergestreken om een lekkere wrap tot ons te nemen. Groot en goed te eten. Colaatje en een biertje erbij. $ 28,72

Airbnb heeft allerlei slaapplaatsen en we hadden de volgende nacht geboekt omdat Timo het plekje zo leuk vond. Het was bijna elke dag volgeboekt, maar door wat te schuiven in de dagen, konden we toch nog een nacht hier boeken. De app van Airbnb geeft ook de mogelijkheid om de routebeschrijving van je gehuurde slaapplek meteen in Waze weer te geven. Ik had natuurlijk de beschrijving ook geprint en in mijn mapje gestopt, maar eigenlijk deed Waze het beter. Alleen het laatste stukje (10 meter?) vond -ie moeilijk. Als je dan weet dat je bij een bordje met verse eieren naar binnen moet, lukt het toch wel.

Wat een terrein hebben Ben en Laura! Er staan huizen, schuren, caravans, tenten, tipi’s, buitenbadkamers, paarden… Er lopen honden, katten, kippen, er staan bijenkorven, er zitten kikkers, er vliegen kolibries, er zwemmen goudvissen in de waterbak van de paarden en er is nog veel meer. Soms spreek je mensen van wie je instinctief weet dat ze tof zijn. Interessant en grappig, realistisch en gastvrij. Ben is zo iemand. Hij is een handvaardigheid-docent die kinderen leert om met keramiek om te gaan. Boetseren en bakken. Zelf houdt ie van bouwen, prutsen en kletsen. Zijn vrouw Laura is meer het organisatietalent. Hun erf is rommelig, maar prachtig. Je moet erheen.

’s Avonds stookte Timo een vuurtje en net toen ik mijn lenzen wilde uitdoen kwam er een koppel bij het kampvuur zitten van een jaar of twintig, dat een nacht in een luxe tent had geboekt. Timo heeft een tijdje met ze gepraat, maar ik ging rondrommelen.

Om half tien gingen we richting onze bedstee en we sliepen goed. ’s Nachts moesten we nog een keer plassen en dat is toch spannend als je in je onderbroek naar een toiletgebouw moet zonder kampeerervaring. Het duurde daarom een tijdje voor we weer in slaap vielen en om 7 uur ging de wekker.



Donderdag 3 augustus

Na één nachtje vertrokken we weer, maar al zijn locaties verhuurd via Airbnb, het '& breakfast'-gedeelte is meestal moeilijk te vinden. We gingen daarom eerst met de auto naar de bebouwde kom van Arroyo Grande. Onderweg kwamen we langs een huis dat zó door kan gaan voor Villa Kakelbont van Pippi Langkous. Het was 'The Victorian' en je kunt daar je bruiloft houden. Er was hier een erg gezellige hoofdstraat, parkeren was gratis. Het leek hier nog leuker dan Ommen! Lieve winkeltjes met mooie uithangborden. Echt prachtig. We ontbeten bij een tentje in die hoofdstraat: Café Adreini. Lekkere broodjes met roomkaas, aardbei en besjes, chic opgemaakt met alfalfa, maar dat kostte dan ook zo'n $15 dollar per broodje. Hier was het ochtend, maar in Nederland eind van de middag. Mijn nichtje was vandaag 10 jaar geworden en die belden we even op!

Ben gaf ons de tip om even via Harmony te rijden. Dat was een leuk gehuchtje van 18 inwoners. Hij had een verhaal over het postkantoor dat gesloten zou worden in verband met te weinig inwoners, maar er waren blijkbaar veel mensen die hun bruiloftsuitnodigingen daar op de post deden vanwege de stempel 'Harmony', daarom bleef het postkantoor open. Vandaag niet trouwens. Er was een glasblazerij, een openbaar toilet en... we gingen weer door.

In Cambria was een strand genaamd moonstone beach. Jammer dat het bewolkt was, maar het was wel mooi. De steentjes op het strand waren echt gekleurd en je kon je voorstellen dat dit in de zon er sprookjesachtig uitziet. Vandaag was er een beetje miezer. 10 minuten gespeeld en weer verder.

Nog een tip van Ben: er lopen zebra’s bij Hearst Castle. Blijkbaar is de private dierentuin ooit gesloten en hebben ze de zebra's gewoon losgelaten op het enorme omheinde terrein. Net als wilde paarden hebben ze het gewoon overleefd en hebben ze zichzelf ook nog voortgeplant! Het was natuurlijk een mooi verhaal en zelfs als het een grap was geweest van Ben, was het nog leuk geweest. 'Haha, we hebben wéér mensen wijsgemaakt dat er zebra's lopen daar!' Maar echt: we reden in de buurt en zagen andere mensen foto’s maken van de weides. Als ik dat niet gezien had, waren we erlangs gereden. Auto geparkeerd, foto's gemaakt. Er waren ook grote vogels: roodkopgieren. En er was een heel mooi rotserig uitzicht over de zee.

Next stop: Elephant seals. Ik vind zeehonden en zeeleeuwen en alles wat erop lijkt leuk. Deze zien er grappig uit, vaak omdat ze zo lelijk zijn met hun neus zo groot als een halflege strandbal! Ze maken ook een typisch geluid en ik moet om ze lachen. Maar ze stinken!!! Naar natte hond, zegt Timo. Werkelijkheid: veel erger dan dat. Je moest echt door je mond ademhalen om niet te kokhalzen, maar zelfs dan kon je het bijna proeven. Iemand bij het informatiestandje zei dat ze 90% van hun leven ver weg in zee zijn, dus maar heel weinig op land. Volgens de informatiefolder zijn er steeds per seizoen of maand andere leden van de families op land. Jonge dieren die paren, oude mannetjes die de rangorde uitvechten of zwangere vrouwtjes die bevallen op het strand.

Op weg naar de auto begon het nog meer te miezeren, het werd echt bijna regen. Dus hup, richting het noorden zover als we konden. In februari is er een behoorlijke storm over Californië geraasd en in mei kwam er nog veel regenval overheen. Resultaat: een belangrijke brug ter hoogte van Big Sur State Park is gebroken en er is een stuk zuidelijker een grote aardverschuiving geweest die een groot stuk van de complete highway heeft weggevaagd. Boem, in de zee gedonderd. Daarom kunnen we de beroemde Highway 1 niet rijden van Los Angeles naar San Fransisco. Dat is wel erg jammer, want de route staat bekend om ongeëvenaarde schoonheid, door de zonnige maar ruige kust die met helder blauw water wordt afgekoeld. Wij rijden gewoon zo noordelijk mogelijk, dan keren we om en nemen we vanaf Cambria de binnenlandse weg naar Monterey.

Er zit trouwens een mooi verhaal aan die aardverschuiving vast. Ben (van de watertoren in Arroyo Grande) vertelde ons dat een vrouw uit het dorp ervoor heeft gezorgd dat de ramp geen mensenlevens heeft gekost. Er staan bij werkzaamheden aan de weg waarbij één rijstrook open is steeds mensen met een stopbord dat ze omdraaien als je er wel weer langs mag. Deze stopbord-vrouw heeft tijdens de werkzaamheden gezien dat een scheur in het wegdek begon als haarscheur en steeds groter werd. Ze meldde het aan haar werkgever die kwam kijken en ging meten. Ze hebben daarom gemerkt dat er echt een verschuiving plaatsvond en alle werkzaamheden gestaakt en ze zijn vertrokken. De volgende dag is het misgegaan. Hulde voor mensen die hun werk serieus nemen (vooral voor hen die met een bordje in de hitte de hele dag op straat staan in hun hesje) en ook hulde voor de werkgevers die dit soort waarnemingen serieus nemen.

 
Sources: www.businessinsider.nl/ and http://ww3.hdnux.com

Om een uur of twee kreeg ik trek en dus reden we niet langs, maar naar het centrum van een stadje King City. Er zat een Denny’s en we aten als lunch een stoofpotje (Lucie) en een biefstuk (Timo). $32,22 Ik vind de Denny's diners leuk omdat ze van die typisch Amerikaanse opstellingen hebben met rode bankjes. Hun motto is: 'a diner with the shirt untucked'. Dus net iets minder netjes. Gezellig en goed eten.

Vanuit daar reed ik ook weer eens een stukje. Lekker recht op de snelweg. Bij een bochtig stuk weer gewisseld met Timo. We reden naar Monterey: de 17 Mile Drive. Het is een route door een wijk met mooie huizen en golfbanen en je moet $10,25 betalen om erin te mogen. Nadeel: we hadden bewolkt weer. Dan is het water echt niet blauw, maar gewoon grijs, net als de lucht. Verder was het wel leuk. We hebben een paar mooie uitzichten gezien die we anders gemist hadden. Een wondermooi strand met grote ronde stenen, Pebbles Beach, en een paar stranden met strak wit zand. Er was weer een rots met zeehonden, maar dan verder weg zodat het in principe daar niet zou moeten stinken. Er lag alleen een dode walvis in die baai en die stonk wel heel erg. Erger dan de Elephant Seals. Heel vies. We spraken een man die in de buurt woont, hij liep er met zijn hondje. De walvis lag er al een paar dagen, zei hij. Bepaalde organisaties hadden wel monsters genomen om te onderzoeken waaraan hij was gestorven, maar niemand haalde hem weg! We hebben tien dollar betaald om die route te rijden, net als duizenden andere mensen per dag. Dat leek me genoeg inkomsten om een bedrijf de opdracht te geven om hem weg te halen! Hij lachte: 'Het werkt hier niet zoals in Europa, meisje.' Oh.
Even ter plekke Naturalis bedanken die altijd in Nederland de dode beesten opruimt. Bedankt! 

Daarna gingen we direct door op de snelweg naar San Fransisco. Ik vond dat een lang stuk weg en al leek San Francisco dichtbij, het duurde al gauw 2½ uur om bij ons motel aan Lombard Street te komen. Gelukkig hadden we Harry Potter. De 'Inn at Golden Gate' was weer een motel zoals the Friendship Motor Inn; lichtgeel, twee verdiepingen, prima kamer met nette badkamer. Leuke Indiase eigenaar. Er was te weinig parkeergelegenheid op het eigen terrein voor iedereen, daarom moesten we een (gratis) parkeerplek zoeken op straat. We vroegen iemand die zijn huis uitkwam met een fietshelmpje om tips. We moesten letten op de schoonmaakdag (geen probleem, dat is maandag pas), letten op de uren van de dag, want na 8 uur 's ochtends konden we er nog twee uur staan, daarna moesten we de auto verplaatsen. En ook belangrijk: aan de straat parkeren betekent wielen richting de stoep draaien. San Francisco is namelijk zo heuvelachtig dat een auto die eventueel uit zijn rem schiet wel richting stoeprand moet gaan, niet de straat op. Logisch. Tenslotte: niets in de auto laten, want er wordt veel gestolen. We deden alles netjes en toen onze troep in de kamer stond, trokken we warmere kleding aan (het was hier wel 10 graden kouder dan vanmorgen in Arroyo Grande!) en liepen we nog even richting de oceaan: de Golden Gate was in de verte in het donker te zien.

Inmiddels was het te laat voor een restaurant in de buurt; de chinees nam geen klanten meer aan. Café Final Final had hotdogs te eten! Lekker een biertje en cola erbij. Ongeveer $20.
We hebben heerlijk geslapen zonder airco, omdat het hier fris genoeg was. Wel nog even het gesnurk van de buren gehoord, maar daar sliepen we gewoon doorheen.

Vrijdag 4 augustus

Ja, we hebben weer eens een wekker gezet, want we wilden de auto verplaatsen naar het privéparkeerterrein: zodra anderen vertrokken was er plaats. Hele dag geen omkijken naar gehad. We merkten bij het ontbijt dat het hele complex bijna bezet was door Hollanders! Er waren vier gezinnen met kinderen samen op reis. Het ontbijt was trouwens heel luxe. Gebak en zoete broodjes zoals geglazuurde croissants en dergelijke van de bakker. Het was heel vers en lekker, maar als Nederlander moet je toch een nadeel kunnen vinden: jammer dat er geen gewoon saai brood bij was. Net als bij FMI moest je het eten meenemen naar de kamer.

Na het eten hebben we bij de Walgreens een dagpas voor de bus gekocht. Ik vond hem in vergelijking met die van Las Vegas best duur: $24 pp. Maar uiteindelijk hebben we er veel plezier van gehad. We vroegen nog of je hem onbeperkt mocht gebruiken en ook in de cable cars en dat was zo: je mocht hiermee onbeperkt in de 'Muni'. Wisten wij veel dat er nog meer vervoersbedrijven voor bus, tram en metro in San Francisco zijn! Het is daar net als in Nederland: je hebt Connexxion, Arriva, Syntus, NS, Breng, en nog veel meer vervoerders... Hoe dan ook, wij zijn lekker overal in geweest en pas helemaal op de allerlaatste rit kregen we als melding dat we 'unsufficient funds' hadden. De (beetje vreemde) buschauffeur gaf ons het voordeel van de twijfel omdat we geen locals waren en nam ons gratis mee naar huis vanaf de Golden Gate. Vriendelijk!

  We namen dus de bus vanaf Walgreens naar Fisherman's Warf met Pier 39 (de zeehondenplek! Ik vind ze zó leuk!!), veel winkeltjes en vooral veel toeristen. 

Iedereen die vroeger naar Full House keek kan zich waarschijnlijk de intro herinneren met de prachtige plaatjes uit San Francisco. De cable cars, de Painted Ladies en de Golden Gate Bridge. Wij gaan ze allemaal zien vandaag. Tweede stop: de cable cars! Ja, ze zijn beroemd. En iedereen wil erop/erin, dus er stond een superlange rij bij de opstaphalte. Praktisch als ik ben, vroeg ik aan de medewerker die zorgt dat de rij netjes blijft staan of je alleen hier kon opstappen of ook langs de route. Ja, maar natuurlijk kun je onderweg opstappen! Dus liepen we naar tweede halte en zijn daar opgestapt zonder te wachten, hahahhahaha.

De chauffeur was grappig! Hij maakte een showtje van zijn werk. Wij stonden het eerste stuk netjes binnen in gangpad, maar er stappen natuurlijk mensen uit en af, dus na een tijdje mochten we samen vooraan buiten op de richel staan, net als John Stamos! Het was super. Tijdens de rit hebben we zelfs beetje regen gehad, maar dat maakte allemaal niet uit. 

San Francisco is erg heuvelachtig of zelfs bergachtig. Niet dat het tegen één heuvel opgebouwd is, maar deze omgeving heeft gewoon veel gehobbel en gebobbel. Dat kun je goed zien als je naar de terrein-view kijkt op GoogleMaps, in plaats van de 'platte' kaart.
Aan het einde van de rit moesten we allemaal uitstappen, want er stond een nieuwe rij mensen te wachten. In de regen. In cable car zagen we dat een hotel een Nederlandse vlag buiten had hangen en we gingen binnen vragen waarom. Dat bleek puur toeval: The Westin St. Francis wisselt de Europese vlaggen af. Gaf ons mooi even de gelegenheid om van het toilet gebruik te maken en te kijken naar een vitrinekast waarin een stukje geschiedenis van het oude hotel. We moeten natuurlijk niet vergeten dat hier een breuklijn loopt en dat aardbevingen opnieuw kunnen voorkomen.

Vanuit daar zijn we lopend naar de Chinese wijk gegaan, netjes via de ingang Dragonsgate. Was mooi, maar minder leuk dan ik dacht. We hadden geen boekje bij ons, of een andere gids, dus we zagen alleen de winkels en restaurants. Geen tempel of ander cultureel erfgoed gezien. Op internet staat dat zelfs die tempels speciaal voor toeristen zijn ingericht, dus misschien is het niet zo erg dat we die gemist hebben.
Vervolgens zijn we via het Financial District (ik heb het zo genoemd omdat er glanzende grote gebouwen stonden die waarschijnlijk van banken en verzekeraars waren) naar Pier 1 gewandeld. Vanaf hier kun je de brug naar Oakland mooi zien; een witte versie van de Golden Gate. Bij een supermarkt kochten we nog even wat bananen en chips. We wilden naar de Painted Ladies en de Amtrack ging volgens mij onder de grond. Dat bleek niet zo te zijn, maar een andere maatschappij dus wel. In de metro zag ik in mijn eigengemaakte informatieboekje staan dat City Hall mooi is en dat je er gratis in mag. Daarom zijn we daar uitgestapt, maar lopend naar de ingang werden we wel wat nat door de inmiddels gestage regenval. We mochten naar binnen, nadat we door een metaaldetector gingen. Het was een mooi chic gebouw en omdat het een gemeentehuis is én wij waren er op vrijdag, waren er overal trouwerijen! Chic en leuk, al die vrolijke gezichten in mooie kledij en lachende bruidsparen met hun fotograaf. Buiten was het inmiddels weer droog en we namen een bus naar Painted Ladies. Daar is een park met een heuvel, dus is het een prachtige fotoplek en je hebt sowieso vanaf die heuvel een mooi uitzicht.


 

Terug naar bushalte. Hmmm. De buskaart gaf aan dat we moesten overstappen. Bus nummer zoveel bracht ons naar een halte waar een volgende bus zou moeten komen die ons naar dé rode brug zou brengen. De bus reed ons stiekem voorbij toen er een andere bij de halte stond! Daar word je chagrijnig van. Uiteindelijk reed de bus toch. Hij stopte bij de Golden Gate en wij liepen tot aan de eerste pilaar. Timo was euforisch. Hij vond het zo mooi! Hij vond de hele stad geweldig. 'Ademt sfeer uit', 'prachtig'. Er wordt wel eens gezegd dat de brug bijna altijd in onzichtbaar is door de wolken, maar dat valt volgens mij wel mee. De zon brak af en toe door, maar we hadden ook bewolking gehad en we konden de brug steeds helemaal zien.

Weer een bus terug naar huis genomen, want ik had inmiddels berehonger. We aten bij de pizzeria op de hoek: samen één pizza was alsnog veel te groot. maar wel lekker!! Rugzak achtergelaten en weer terug naar de bushalte. Avondlicht is ook mooi op foto's, natuurlijk. Jammer genoeg hadden we laatste bus voor zonsondergang gemist, maar volgende uur was er nog genoeg tijd voor mooie foto’s. We zijn tot het donker gebleven. Om iets over negen stonden we netjes bij een bushalte ('We rijden elk kwartier.'), maar na een half uur wachten kwam er pas een bus aan, die ons eigenlijk niet eens mocht meenemen. (zie boven.) We stapten uit bij Walgreens en de verkoper legde ons uit hoe het kwam dat ons bustegoed op was; we hadden niet zoveel andere vervoerders moeten gebruiken.

In hotelkamer kregen we nog ruzie over de rest van de route. We hadden wat ‘open plekken’ zodat we uitloop konden hebben of schuiven in ons plan en Timo begon over de opvulling hiervan. De manier waarop dat ging was natuurlijk niet precies hoe ik het wilde horen en ik was gekwetst: zoveel voorbereidingswerk gedaan en zo weinig hulp gehad, dan nu lopen zeuren over het plan? Het bleek later erg mee te vallen, want we dachten er eigenlijk hetzelfde over. Timo gaf aan dat hij die liever misschien niet in zo’n warm gebied als Utah wilde doorbrengen, maar in een wat frissere plek, zoals Californië. Toch kon de combinatie van volle dagen, korte nachten, veel indrukken en weinig recuperatietijd ervoor zorgen dat ik overstuur raakte. Na een nacht lekker slapen, een ontbijt met comfortfood en een goed gesprek was alles weer opgelost.

Zaterdag 5 augustus

We hebben deze dag alle tijd genomen; rustig opgeruimd, ontbeten en nog even naar de Yoda Fontein bij Lucas Film gewandeld, auto ingepakt en Mariposa ingesteld. We vertrokken via de Oakland Bay Bridge , die brug heeft twee verdiepingen en als je de stad verlaat, rijd je onder. We reden door het dal van Californië en in deze omgeving stonden vooral fruitbomen of (wal)notenbomen, veevoederfabrieken en oliemaatschappijen. Veel jaknikkers. We zijn in een keer doorgereden naar Mariposa en ingecheckt bij de Miner's Inn; een fijn hotel met een supergroot ligbad waarin je náást elkaar kunt liggen. Met jets.


 
Het restaurant naast Miner's inn heette Miner's Roadhouse en je kon daar goed eten. Wij namen een late lunch van hamburgers met friet voor $32. Daarna gingen we naar het information center in Mariposa om eens te vragen wat we allemaal konden doen in Yosemite. Je kon bij dit informatiepunt alvast de America The Beautiful-pass kopen, dat scheelt tijd in de wachtrij voor de ingang. Daarna hebben we gewoon alvast eens de auto gepakt om te kijken hoe het daar gaat in zo'n park. We hadden namelijk online alvast een parkeerplaats geregeld voor vandaag en morgen, maar vandaag lukte het niet meer om voor 16 uur hier te zijn (wegens een extra dag LA). We wilden wel vast weten hoe het rijden gaat daar in het dal.

Mariposa ligt op ongeveer een uur rijden van de ingang van het park. Er was ook hier een aardverschuiving geweest waardoor je bij een stoplicht moest wachten op de oversteek van de rivier via een eenbaansbrug. Je kunt op de foto hieronder de plek van de aardverschuiving zien. Er was ook een enorm grote natuurbrand geweest en die had Mariposa nét geschampt. Je zag nog overal de bedankborden voor de brandweermensen en je zag natuurlijk zwartgeblakerde grond en bomen. De officiële ingang bleek bij bijna alle nationale parken steeds een huisje te zijn in het midden van een tweebaans weg, waar je door het geopende raam je pasje en id-bewijs moet laten zien. Als er een lange rij staat, komt dat waarschijnlijk omdat bezoekers ter plekke hun pas kopen of vragen stellen.

Daarna kwamen we aan in Yosemite Valley en snapte ik goed waarom we in de file stonden. Wat een natuurschoon! Aan de andere kant van de berg was het nog dor en droog, hier in het dal was het groen en fris. Prachtige ruige grijze rotswanden met dennen en weides. Een rivier met grote stenen in de bedding in het midden en netjes geasfalteerde wegen met goede bewegwijzering ernaast. De voetgangers die stilstonden, deden dat niet voor niets: enkele grote herten stonden op een paar meter afstand rustig te grazen!

Nu wisten we wel dat het prettig zou zijn om hier op tijd (met ochtendlicht) rond te lopen! Eenmaal weer 'thuis' gingen we in bad en hebben we de wekker op 5 AM gezet.  

Zondag 6 augustus

5:00u wakker, douchen, haar + make-up, rugzak ingepakt.
6:00u eten
6:40u in de auto
8:00 aangekomen bij de gereserveerde parkeerplek
Wandelschoenen aan, stukje gelopen, terug naar de auto... Wat wil je meenemen op zo’n dag? Hoe lang blijf je weg bij de auto? Zonnebrandcrème, antimuggenspray, lange mouwen, bananen, cupcakes, water, cola. Portemonnees achtergelaten. Na wat gekibbelom 8:30 werkelijk op pad naar Lower Falls.
Je krijgt steeds bij het laten zien van je pasje bij de entree een folder met routebeschrijvingen en wandelingen. Er staat steeds bij beschreven welke routes makkelijk, gemiddeld of zwaar zijn. We wilden eerst wel eens wat makkelijks, om te kijken hoe makkelijk dat eigenlijk is. Je kunt het ook op de website lezen.

De Lower Yosemite Falls zijn inderdaad makkelijk te bereiken. Er waren het eerste kwartier nog wat muggen op het pad, maar daarna gingen ze weg. We denken dat het kwam door de temperatuur die opliep. Wat een prachtige waterval, die lage! We liepen door naar een bushalte waar regelmatig gratis shuttlebusjes rijden door het dal. We namen de bus naar 'moeilijke wandeling' de Mist trail en stapten uit bij bushalte 16. De bus was overvol, het was namelijk erg druk in Yosemite, dus ook tijdens het wandelen liepen we steeds tussen de mensen. Niet iedereen leest de folders even goed en na een kwartiertje lopen hoorden we een Nederlandse man tegen zijn gezelschap zeggen 'Ik dacht dat dit een makkelijke route was.' Nou, nee dus. Hij duurde lang, maar was prachtig. Het heet niet voor niets mist trail, we liepen langs een waterval die behoorlijk wat water verspreidt over de rotsen ernaast en we werden dus hartstikke nat. Canon opgeborgen: foto's met de Panasonic die waterdicht is.


Van links naar rechts: Lower Yosemite Falls, volle bus naar halte 16, drukte op de wandelroute.

Zie je de mini-mensjes op de rechterfoto hierboven? Zij lopen allemaal waar wij een halfuur geleden liepen.

Eenmaal boven waren we het weer niet eens. Het lijkt nu alsof we de hele dag ruzieën, maar dat is niet waar hoor. Timo is in erg goede conditie en heeft nooit honger. Hij wil eigenlijk altijd hoger, verder, meer. Er is nog een hogere route naar de Navajo Falls en ik vind dat we niet genoeg voorbereiding (eten en drinken) bij ons hebben. Het was pas half twaalf en we hadden al ons eten al op. Gelukkig ging hij mee naar beneden en in plaats van dezelfde weg terug, namen we een andere route. Die ging eerst een heel stuk omhóóg en dat leek helemaal niet goed, maar het utizicht op de waterval beneden was schitterend! En later was het toch prettig lopen onder de bomen op een redelijk normaal pad.

We namen de bus terug naar de auto en haalden ons geld op. Misschien was het naief van ons om de portemonnees in de auto in het gesloten vakje onder de armleuning te laten, maar dat hebben we regelmatig gedaan als we op pad gingen (portemonnees zijn zwaar en vaak heb je ze niet nodig, behalve tijdens het rijden) en we hebben nooit ergens een autokraak gezien. In het restaurant in het dal kocht ik een bordje vis met groente en een minipizza. Timo probeerde ondertussen met een jarige in Nederland te bellen (Roel), maar die nam niet op. Lopend gingen we terug naar de auto en ik had inmiddels wel genoeg gewandeld. Er waren nog meer mooie uitzichtpunten die we met de auto konden bereiken en dat leek me fijner. Morgen wandel ik wel weer.

We reden naar de Bridal vail fall, naar Tunnel view en daarna helemaal omhoog (lange route!!) naar Glacier point. Prachtige uitzichten heb je daar. Boven was een winkeltje waar ik voor een collega (Marjolein) een verzameling muntjes begon (tokens) van de nationale parken. Zij had enkele jaren geleden ongeveer dezelfde reis gemaakt en ze baalde ervan dat ze de tokens niet had. Ik houd zelf ook wel van muntjes, dus kocht ik er ook eentje voor mezelf.

Terug in Mariposa aten we weer bij Miner's Roadhouse. Ik nam een heerlijke Aziatische salade en hij een steak. Ik schreef dit stuk in telegramstijl en met opsommingen, zodat ik in bad en naar bed kon.  

Maandag 7 augustus

Ook vandaag maakte de wekker ons weer wakker. Dat moet maar is nu al een gewoonte geworden op vakantie. Maar het was prima, omdat we wisten dat we een lange wandeling wilden maken. De Yosemite Upper Falls is een trail van 6-8 uur, lazen we in de brochure. Timo las vanmorgen op de website dat hij ook wel 10 uur kan duren, dat hij erg zwaar is en dat medewandelaars weten dat ze je mee naar beneden moeten kunnen sjouwen, als je gewond bent. Oeps, dat maakte het verhaal wel wat anders. We vinden wandelen leuk, maar we zijn geen professionals. Alternatief was: lopen tot Colombia Rock met mooi uitzicht op ongeveer een derde van de route. We namen deze keer genoeg eten mee: boterhammen, een appel en cupcakes vanuit de ontbijtruimte en voldoende water en cola uit onze koelkast. Goed voorbereid dus.

De autorit ging weer prima, het was in het park minder druk dan ik verwachtte. Om half negen startten we aan de wandeling, met ontzettend veel vliegjes en muggen. Ik werd er helemaal gek van en zei dat ik het nog maximaal een half uur zou proberen, daarna zou ik teruggaan. Het was zwaar! Traptreden, zand, keien, alleen maar stijgen, weinig uitzicht, weinig mensen; ik vond er niks aan. Timo met zijn zevenmijlslaarzen maakte het er al niet beter op. Die deed hartstikke vrolijk en leuk. Die zong zelfs liedjes ‘De paden op, de lanen in…’ Grrrr. Na een kwartier werd het al beter. Minder muggen maakten de route echt prettiger.



Toen we eenmaal bij Columbia Rock aankwamen, pakte Timo zijn appje erbij: Maps.me. Deze app kan offline (zonder dataverbinding) maar op GPS je route toch laten zien. We kozen ervoor om ook nog richting het uitzicht op de Upper Falls te lopen. Zag er niet bochtig uit, dus kon meevallen en we konden altijd nog terug.

Het stuk op zand was lastig, omdat het zo zwaar is op de heenweg en je kunt makkelijk wegglijden op de terugweg, maar de rest van dit laatste stuk was eigenlijk prima te doen. Schitterende waterval als beloning. We gingen daar even picknicken en Timo zei ineens dat ik hier mijn moeder kon bellen, want er was hier 'bereik'. Wat leuk! We belden allebei even met familie en het was fijn om te horen dat het thuisfront in redelijke mate gezond was. Het was op de terugweg warmer dan ik nodig vond; wel een graad of 30. Het was ook drukker onderweg; veel nationaliteiten, waaronder Nederlanders gehoord. Maar de muggen waren weg.

Beneden waren we blij om weer op vlakke grond te staan. Trilbenen van de inspanning waren al gauw voorbij (voor mij) want ik mocht lekker naast Timo zitten die zonder blikken of blozen de route terug naar Mariposa reed. Daar gingen we even naar een supermarkt voor nieuwe gallons met water, bananen, chips en cola. Vervolgens lekker naar het zwembad, waar ook andere Nederlandse hotelgasten kwamen. Even met ze gepraat over de vakantie. Veel Nederlanders maken deze reis of iets soortgelijks. Terug in de hotelkamer boekten we nieuwe hotels voor de komende dagen en hebben we het Excelbestandje met bedragen geüpdatet. Wat een heerlijke nerds zijn wij.

En waar denk je dat we gingen eten? Als het ergens goed is en de menukaart is uitgebreid, waarom zou je dan op zoek gaan naar een andere plek? Gewoon weer naar het Miner's Roadhouse. Deze avond waren onze buren trouwens goed te horen. Dat hebben we nog niet eerder gehad. Maar misschien waren wij ook wel af en toe goed te horen… 

Het was een goede dag.

Dinsdag 8 augustus

Van al die dagen wekkers zetten, komt mijn lichaam gewoon weer in ochtendstand. Ik was al weer om zeven uur wakker, terwijl we juist vandaag zouden uitslapen! Ik ontbeet een klein hapje zonder Timo, daarna ging ik pas douchen, koffers inpakken, samen eten, Timo ging nog in bad en daarna uitchecken om één minuut voor elf.

We hebben geprobeerd om een lekker groot bedrag te pinnen, want elke keer als je pint, komen er kosten bij van de betreffende bank en nog een percentage extra omdat je in het buitenland pint met een Nederlandse pas. Dat heet volgens mij koersopslag. We hebben behoorlijk wat bedragen getest en elke keer zei de ATM (geldautomaat) dat we te hoog zaten. Pas bij 500 euro lukte het wel. Daarover $4 + $5 betalen, vond ik wel wat jammer, maar het is niet anders. In de VS zit ook de Rabobank, hebben we gemerkt, maar die zat niet in Mariposa. Misschien kunnen we binnenkort bij een Rabobank met minder kosten pinnen.

We reden de meest rechte weg naar ons volgende hotel in Hanford en die route liep via Oakhurst naar Fresno en dan praktisch recht naar het zuiden. De omgeving hier bestond eerst uit rots, daarna uit geel grasland (dood) en later helemaal uit akkerbouw en tuinbouw. Af en toe zagen we supergrote koeienstallen die hier alleen een dak zijn op palen, met voederbakken eronder en ventilatoren. We kwamen natuurlijk te vroeg aan in Hanford, dus gingen we eerst naar de Walmart. We splitsten ons op en spraken af om een kwartier later weer op een plek te zijn. Ik heb t-shirts bekeken en tasjes, maar ze stonden me niet aan. We kochten een lunchbroodje en aten dat in de loeiende hitte van de auto op. Daarna gingen we bij de plaatselijke AAA weer gratis kaarten ophalen. De medewerker was helemaal vrolijk dat hij de hand schudde van Néderlanders. Die had hij nog nooit in de winkel gehad. Bij de Rabobank vertelden ze ons dat je inderdaad maar 500 euro per dag kunt pinnen; dat is bij hen niet anders.  

We gingen naar het hotel; de Sequoia Inn. Goede naam, lage prijs, inclusief zwembad en ontbijt, maar grote afstand tot het park. Er was al een kamer voor ons klaar, dus we konden inchecken. Hup koffers naar boven en de wasmachine eens bekijken. Wat jammer dat ik een negatieve recensie van internet had voorgelezen! Timo wilde de was hier nu niet meer in wassen. We hebben daarom onze grote wastas naar een wasserette gebracht. Daar moesten we gaan uitleggen wat we wilden. Wassen en drogen in de droogtrommel? Of per stuk schoonmaken als stomerij-stuk? Ik was een beetje huiverig voor die droogtrommel, want thuis hang ik bijna alle kleding op na het wassen, behalve ondergoed, sokken, beddengoed en handdoeken. De dame zei dat ze drogen op lage temperatuur, dus ik ging overstag en ze wogen onze zak.

Hmmm. Toen we al ja hadden gezegd, kwam de prijs pas: 50 dollar! Oeps. Nou ja, daarvan leerden we weer dat we de volgende keer gewoon zelf wasmiddel en droogtrommeldoekjes kopen voor in een hotel. De was is donderdagochtend klaar en dan rijden we door naar onze volgende plek. (Achteraf was het wél die $50 dollar waard! De was was schoon, fris, opgevouwen en we hoefden er nooit op te wachten of zelf mee te prutsen. Dit was halverwege de vakantie en we hebben de rest van de vakantie niet meer gewassen.)

Nu we best vroeg klaar waren met al onze boodschapjes, reden we alvast naar het Sequoia national park. Dat bestaat natuurlijk vanwege de enorme Sequoia-bomen. Het was ongeveer vijf uur. Onze Amerika the Beautiful Pas gaf ons recht op onbeperkt gratis entree, terwijl je normaal per keer per auto 30 dollar moet betalen om erin te mogen. We wilden graag net als bij Yosemite weten hoe het gaat de volgende dag en plattegronden halen voor de hikes. Ook hier was het erg ver rijden. Eerst een uur naar het entree-huisje, via de snelweg. Om iets voor zessen lieten we ons pasje zien, wilde de ranger er een id-bewijs bij zien (ivm de handtekening) en kregen we een ‘betaald-sticker’ voor op de voorruit. Bij het visitorcenter net na de ingang van het park wilden we naar binnen, maar dat was helaas al gesloten. Geen wandelkaarten voor ons. Er stonden grote matrixborden dat (ook hier alweer!!) de wegwerkzaamheden wel tot een uur vertraging konden zorgen, maar dat was voor ons niet zo. Er was een stuk weg afgesloten, waardoor je met een stoplichtsysteem moest wachten tot je over één baan kon rijden. Toen wij eraan kwamen, was het groen! Lekker doorkachelen. ’s Nachts ging die weg dicht, dus we moesten voor 21 uur het park uit zijn. Het was nog een uur naar de General Sherman Tree. Tja, het zou wel jammer zijn als je er dan zo dichtbij bent, en dan niet even naar toe gaan… Dus dat deden we. Dat tweede stuk van een uur ging over een kronkelweg die zoveel haarspeldbochten had dat ik me de hele tijd vasthield aan de paniekhandgreep. Daar moet Timo altijd een beetje om lachen, omdat die vindt dat ik me aanstel.

Het laatste stuk van die route was prachtig! De vegetatie was eerst een soort loofboom die wel wat weghad van onze krent, (tussen struik en boom in) maar later werd het echt naaldbomenhout met af en toe zelfs al een Sequoia! Ramen open, het rook hier heerlijk!

We parkeerden op het parkeerterrein en liepen naar de informatieboekjes. Hier geen restaurants, geen gidsen, geen parkrangers, helemaal niemand die hier werkte. Dat is wel even wat anders dan bij Yosemite. Gewoon een bos met een geasfalteerd pad dat langs de beroemde bomen leidde. Toch maar even naar toe gelopen. Het was overweldigend. De avondlucht met bijbehorend prachtig licht, de spanning van het op tijd terug zijn omdat het park om negen uur sluit en de beren waarvoor steeds gewaarschuwd werd… Het was prachtig. Jammer van een paar muggen. 

Om kwart voor 8 reden we terug en ook nu was het stoplicht GROEN! Onderweg werd het donker, om kwart voor negen waren we het park uit en toen hadden we echt honger. Geen avondeten gehad, alleen chips, bananen en cola. Daar hebben we wel vaker een handje van, dat het zo goed uitkomt om iets anders te doen, dat we normaal lunchen of dineren even overslaan. Ik rammelde van de honger en Timo lustte ook wel wat. In Three Rivers was nog een pizzeria open tot tien uur. Lekker twee mini-hawaii’s besteld en wat een avontuur om zo in het donker weer terug te rijden.

De snelweg was blijkbaar langzamer (afgezet?) en Waze leidde ons een stukje tussen meer dan manshoog mais door. In het donker komt ook de koelte en de koeien waren in het maanlicht te zien. Ze waren onder de staldaken vandaan gekomen en op het buitenterrein gaan liggen.

We waren laat thuis, gingen slapen en zetten een wekker voor het ontbijt van morgenvroeg.

Woensdag 9 augustus

Waar je pas achterkomt als je ergens geboekt hebt: Hanford heeft het vieste water van Amerika. Smerig, zeperig, met rotte eigeur. Gatverdamme. Als je doucht of je handen wast, wil het water er bijna niet vanaf; het blijft als het ware plakken. Als je googelt op Hanford, kom je er ook achter dat het een groot watertekort heeft (samen met andere steden in de regio) en dat de luchtkwaliteit het slechtst is van heel Californië. Hmm. Gelukkig blijven we maar kort.

Deze kaart van http://www.redwoodhikes.com/SequoiaNP/Congress.html is eigenlijk nog het duidelijkst.

Weer wakker voor de wekker. Om acht uur stond ik onder de douche en om half negen waren we beiden klaar om te eten. We reden om een uur of tien weg, gingen onderweg nog tanken en kwamen vandaag wel in de wegwerkzaamhedenfile terecht. Gelukkig geen uur vertraging, maar slechts tien minuten. We kochten een kaart voor $3,50 bij het visitorcenter, omdat we bij de ingang geen wandelkaarten kregen. De kaart was niet zo duidelijk als de gratis versie uit Yosemite. Ons plan was om een stuk te wandelen over een aangegeven pad, maar dat pad bleek helemaal niet zo duidelijk na een tijdje gewandeld te hebben. Pad kwijt. Gaaf beekje met watervalletjes gevonden. Eroverheen gegaan, hier was ook geen pad. Langs het water omhoog en aan de overkant zagen we een bordje, maar van de achterkant! Via moeilijke omwegen en wéér over dat beekje heen, zagen we wat erop stond: NO TRESPASSING. Tja, moeten ze het pad maar beter zichtbaar maken.

Op deze foto's staan de mensen erbij, zodat je vergelijkingsmateriaal hebt. Ik sta rechts tussen twee bomen in.

Terug naar de auto, volgende route. Geparkeerd bij de General Sherman parkeerplaats, wandeling gemaakt over het Congress-trail. Prachtig. Wat kun je er verder over zeggen? Het pad is geasfalteerd, je loopt heel ontspannen tussen normale bomen, grote bomen en GIGANTISCHE bomen. Foto’s geven niet genoeg de immense grootte van de bomen weer. Weer terug naar de auto voor de volgende route. Deze is niet specifiek voor hoge bomen, wel voor een schitterend uitzicht. We parkeerden bij Hanging Rock, hebben daar even gewandeld en tenslotte gingen we nog door naar Moro Rock. Dit is een uitstekend stuk steen dat ooit is gevormd door magma binnen in de aarde. De rest van de aardlaag is inmiddels verweerd (we hebben het over miljoenen jaren) en die rots is blijven staan. Timo ging omhoog, maar ik had wel even genoeg geslenterd.





Met de auto weer terug naar Hanford, lekker gegeten bij de Black Bear Diner en om 21 uur waren we op de hotelkamer. Rustig dit verhaal getikt en daarna gingen we slapen.

Donderdag 10 augustus

Na het ontbijt vertrokken we weer vanuit de Sequoia Inn. We hebben de was opgehaald bij de wasserette en betaalden $50. Vanuit Hanford naar de Trail of 100 Giants (jawel, nog méér mammoetbomen!) was werkelijk een schitterende route. Eerst was het zo bochtig dat ik er misselijk van werd (loofbomen, laag), maar toen we hoger kwamen (naaldbomen) werd het minder bochtig en nóg mooier.

Links de zeer bochtige weg ernaartoe, rechts de 100 Giants Trail.

Het pad was óók al zo mooi. Geasfalteerd, dus ook bereikbaar voor rolstoelers en kinderwagens. Jammer dat er zoveel hazerdous trees (gevaarlijke bomen) waren geveld. Die waren nog niet opgeruimd en lagen allemaal maar een beetje tussen de rest. Dat is eigenlijk gewoon een lelijk rommelig gezicht.

In een Yurt die ingericht was als winkeltje, wilde ik een plattegrondje halen. Dat mocht, die was gratis. Maar... hadden we wel betaald voor het parkeren? Euh, neen. Bleek dat dat $5 kostte. Toch jammer van die kaart.

De route naar Ridgecrest was heerlijk ontspannen. Onderweg zijn we gestopt in Kernville. Even getankt (dat doen we wel vaker, maar ik ben het vaak vergeten te noteren.) Gratis geparkeerd aan de Kern River Drive. We kochten twee ijsjes en gingen lekker met onze pootjes in het water zitten. Hier is veel watersport: er wordt geraft en mensen laten zich met een kano of gewoon een drijfpak afzakken op de rivier. Ziet er leuk uit. Ook zijn hier weer superveel eekhoorns. Puzzel gemaakt uit het EigenHuisMagazine. Samen één heerlijke burrito gegeten bij El Rio Mexican Restaurant. $20,-

Dit waren de eerste twee weken van onze reis van vier weken door Californië, Nevada, Utah en Arizona. Het tweede deel kun je HIER lezen.