Mijn moeder en ik zijn al enkele jaren samen op vakantie gegaan. We
hebben samen met mijn vader Rome, Parijs en Londen gezien, maar daar
is nergens echt blauwe zee. De Middellandse zee kan echter héél mooi
blauw zijn en dat wilde ze altijd nog graag een keer zien. Doen we! Mijn moeder heeft de respectabele
leeftijd van 75 en ze loopt het liefst met een rollator. Ze kan de
rollator wel opwippen op kleine traptredes en als de trap hoger is, kan
ze met voldoende armleuningen gewoon naar boven komen, maar ik zal in dit
verslag behoorlijk vaak ingaan op plekken die wel of niet handig
zijn voor rollators, rolstoelen en buggy's. Net als in mijn andere
verslagen kun je weer zien wat we hebben gedaan en gezien. Alle
bedragen zijn zonder fooi. Ik hoop dat dit een leuke inspiratie is om met je eigen ouders op pad
te gaan!  Ik heb een reisbureau in de arm genomen, omdat ik geen zin had in zelf zoeken. Ik maakte een lijstje met eisen en mailde dat naar drie reisbureaus: Joland (Toerkoop-Zwolle), TUI (Zwolle) en Buitengewoon Reizen (Landstede-Zwolle). TUI reageerde helemaal niet, Buitengewoon Reizen gaf me een link naar hun website waar ik alles zelf kon invullen, waar ik dus juist geen zin in had, en Joland kwam met twee prima opties. Snel, vriendelijk en duidelijk. Niet aan elke voorwaarde kon worden voldaan, maar we vonden het erg acceptabel. We kregen:
Totaal voor twee personen € 1450    Drie afbeeldingen van Google: de satteliet, het terrein (ruig in het noordwesten) en de kaart. Als je erop klikt, kom je vanzelf bij de grote versie terecht. Mallorca is een eiland dat ruwweg net zo groot is als onze provincie Overijssel. In drie kwartier ben je van de ene naar de andre kant, als je over de snelweg gaat. Het heeft een ruige bergachtige kant in het noordoosten en verder is het redelijk vlak. Zondagavond 3 juni We gingen al voor negen uur 's avonds naar bed, want de volgende morgenvroeg (eigenlijk midden in de nacht) moesten we om 3:30 vertrekken. Maandagochtend 4 juni Het is gelukt: om 3:32 reed ik van de parkeerplaats. Koffers en rollator achterin, mijn moeder en ik vol blijde spanning voorin. Bestemming: langparkeren P8 bij luchthaven Eindhoven, een rit van anderhalf uur. Het was natuurlijk nog pikdonker en heel rustig op de weg. Pas na Arnhem merkten we wat meer verkeer en na de grote rivieren werd het een beetje licht. Ik had zelf een parkeerplaats geregeld bij het vliegveld, die je prima kunt boeken via de website van de luchthaven. Ze waren er van Goud (dichtbij) tot Brons (ver weg). De Gouden plekken waren natuurlijk al volgeboekt, dus heb ik geen tussenweg (Zilver), maar juist een plek ver weg genomen. Dat betekende namelijk dat we geen lang stuk hoefden te lopen met koffers en rollator, maar dat een transferbus ons naar de vertrekhal bracht! Bovendien waren die plaatsen goedkoop. We betaalden € 42 voor 6 dagen. Voor een Gouden plek betaalde je voor een week al gauw € 150. P8 was echt niet in de buurt van de luchthaven, dus je moet goed in je navigatie zetten dat je naar de straat 'Erica' wilt, in Oirschot. Anders ga je eerst tien minuten paniekerig rondrijden zoals ik deed. Uiteindelijk waren we om iets over vijven op die parkeerplaats. Bij de ingang is een slagboom met bijbehorend kastje. Je moet daar de code invoeren die op je boekingsformulier staat en als de boom dan niet open gaat, zoals bij ons, druk je op de knop. Dan zit er (zelfs om vijf uur 's ochtends) een vriendelijke dame ergens die jouw code invoert als je hem opnoemt en dan gaat de pret alsnog van start. Hoppa, die transferbus kwam eraan en we konden meteen instappen. De rollator werd ingeklapt en mijn moeder ging achter de bestuurder zitten. Hij reed héél rustig en we waren binnen tien minuten vlakbij de vertrekhal. Tuurlijk was er al een lange rij bij de incheckbalies, maar we waren echt vroeg genoeg dus de stress die een plekje in mijn borstkas had gekregen, was er voor niets. Koffers ingecheckt, label om de rollator (ruimbagagelabel!) en rustig naar de paspoortcontrole van de Koninklijke Marechaussee, die wij Nederlanders altijd douane noemen. Water weggegoten, leeg flesje meegenomen en na de controle weer gevuld met water. Tijdlijn: 6:30 uur naar het vliegtuig gelopen 6:40 uur ingestapt 6:50 uur boarding complete 7:08 uur lift off - Eindhoven 9:10 uur touchdown - Mallorca  De medewerkers van Joland Reisbureau hadden meerdere keren gevraagd of we assistentie voor mindervaliden wilden hebben. We vonden van niet. Mijn moeder kan met die rollator echt goed lopen, dus als dat ding tot het vliegtuig mee kon, was er niets aan de hand. Dat was op de heenweg ook zo. We liepen over het asfalt naar het vliegtuig en zoals je hierboven kunt zien, stonden er van die draadstalen karretjes bij de trap. We legden de rollator daar in, in de veronderstelling dat we op Mallorca dat ding weer bij de uitgang van het vliegtuig zouden terugkrijgen. Dat bleek anders. Rollators (en vooral buggy's) werden namelijk gewoon bij in de ruimbagage gedaan en toen wij landden, kwamen we aan in een slurf die naar de gate leidde. De ruimbagage was toen echt bij de passagiers vandaan, zodat mijn moeder met de wandelstok aan de ene kant en mij aan de andere arm (en anderen dus met hun baby op de arm) helemaal naar de bagageband moest lopen voordat we de koffers en rollator terugkregen. Dat was echt een stuk! Advies is dus voor mindervaliden; neem die hulp aan. Hij wordt niet voor niets aangeboden. De vraag is echter wel of je automatisch dan ook hulp krijgt op Mallorca; dat zou je moeten navragen. Eenmaal bij die bagageband kregen we eerst de rollator en meteen bleek dat er een onderdeeltje van kwijt was. De wandelstokhouder zat vastgeklikt aan de zijkant en die was losgeklikt in het vliegtuig of in het karretje. In ieder geval spoorloos verdwenen. Ik heb eerst de koffers van de band gehaald. Daarna gevraagd waar ik mijn onderdeel kon reclameren. Ik moest daarvoor helemaal naar de andere kant van de immense hal, dus ik liet mama even zitten bij de koffers. (Ondertussen was er een vrouw die met stelligheid beweerde dat onze koffer van haar was. Mijn moeder bleef heerlijk koelbloedig en vroeg haar of zij ook zo'n Toerkooplabel eraan had zitten. Had ze niet.) Ik stond een tijdje in de rij en toen ik eindelijk aan de beurt was bij die balie, zei dat ze me dat ik de rollator wel moest laten zíen. Ik terug, mijn moeder én de koffers meegenomen, wéér in de rij. Moesten we een formulier invullen en daarna kregen we een printje mee met excuses van Transavia en 'u kunt reclameren' en dat was dat. Mijn moeder is echter niet voor één gat te vangen; ze had een postelastiek bij zich en zorgde daarmee dat de wandelstok toch aan de rollator vast bleef zitten. Slim wijffie. Daarna pas de luchthaven uit en maar zien of de bus nog op ons stond te wachten. Dat ging niet veel anders dan in 2007 naar Ibiza: er was direct na de schuifdeuren een balie en een Nederlands sprekende meneer vertelde ons dat er buiten iemand op ons wachtte. We meldden ons en bij tientallen bussen stonden de reisleiders van Neckerman/Thomas Cook in gele blouses. Ze regelden een bus voor ons en zo'n kwartier later deden we onze koffers in de laadruimte en hees mijn moeder zichzelf via de veel te hoge treden van de bus naar boven.  We kwamen om ongeveer kwart over elf aan bij Aparthotel Fontanellas Playa in Can Pastilla, dat ligt grofweg zo'n 8 km van de oude binnenstad van Palma de Mallorca. Het strand heet Platja de Palma en hier is een plattgrond. Aan de achterkant van het hotel (de niet-zeekant) is een helling voor rolstoelen, rollators en buggy's. Bij aankomst op Mallorca moet je bij je hotel nog toeristenbelasting betalen, dat zit niet bij de kamer inbegrepen. Het is voor ons verblijf € 17pp. Onze hotelkamer moest nog klaargemaakt worden, dus we hebben onze koffers in de afgesloten en bewaakte ruimte gezet en hadden tot twee uur 's middags om rustig bij te komen op het terras van het hotel. In de schaduw en in de wind was het eigenlijk best fris, maar in de zon was het juist weer heet... We hadden honger, maar de keuken ging pas open om half één, dus hebben ze ons heerlijk een schaaltje voorgezet met olijven, toastjes en aioli en ook nog een paar zoete ontbijtbroodjes. We merkten toen al dat het personeel hier erg goed zijn best deed. Vriendelijk en werklustig. Mama at voor het eerst een olijf! Ze vond hem niet vies. Om half één kwam er meteen een ober die de bestelling opnam en onze lunch van 'de lekkerste pizza Hawaii ooit' (aldus mijn moeder) voor € 7,80 en een supergevulde Caesar salad met knapperige kip voor € 10,95 was voortreffelijk. Totaal voor deze lunch inclusief drankjes € 24,85. Na het eten gingen we een stuk over de boulevard lopen. Blauwe zee, vaste parasolletjes bedekt met riet, veel souvenirwinkeltjes. We kochten meteen onze anzichtkaarten (20 x € 0,50 en postzegels van €1,20 = € 34) die we na het schrijven afgaven bij de receptie van het hotel. Ze hebben er meer dan een máánd over gedaan! 
 Er was hier trouwens prima bestrating. Vanwege hobbelige straten heeft mijn moeder anderhalf jaar geleden een rollator gekocht met zachte banden. Dat scheelt qua trilling in je handen. In België had ze vorig jaar alsnog wel eens last van de kinderkopjes, maar hier waren de stenen/tegels glad genoeg om te lopen, niet zo glad dat je uitglijdt.   Er was een mooi zandkasteel en er een strook van een paar tientallen meters met zeewier op het strand. Dat had het uiterlijk van paardenkeutels die van vilt gemaakt waren. Om tien voor twee waren we terug in het hotel en toen was onze kamer klaar. Kamer 413 zit he-le-maal aan het uiteinde van de gang (lekker rustig) en hij zag er zo uit:     Eenmaal op de kamer heb ik één van de topmatrassen naar de woonkamer gesleept en een bed opgemaakt op de bank. We hebben onze koffers geopend, een beetje rond gerommeld en toen zijn we allebei een ruim uur gaan slapen. We waren immers ook al op sinds half drie 's nachts. Er waren maar weinig stopcontacten; dat viel op. Tegenwoordig wil je alles opladen: telefoons, camera-accu, tandenborstel, etc. Dan is het wel vreemd dat je zo moet zoeken naar een stopcontact. Er was airco die zo ingesteld was, dat hij alleen werkte als de balkondeur dicht was (slim) en als er af en toe bewogen werd in de woonkamer (bewegingssensor). Dat betekende dus dat 's nachts als ik stil op de bank lag te slapen, de airco uitschakelde. Daarom deden we na de eerste nacht de balkondeur 's nachts open. Er was prima vitrage die het naar binnenvliegen van eventuele insecten behoorlijk tegenhield. Er waren trouwens niet veel insecten, volgens mij. Op de begane grond zit in het hotel een supermarktje waar je water kunt kopen. Het water op Mallorca stonk niet zoals op Ibiza in 2007, maar het is blijkbaar niet goed om te drinken. Ik heb dus water en thee gekocht (14L water voor € 4,49 en een doosje thee voor € 2,15). Er was geen waterkoker, wel een koffiezetaparaat. De keuken was trouwens uitgerust met een magnetron, een paar pannetjes, een theedoek, afwasmiddel en een afwasborstel, bestek, borden, bekers en glazen.   We kookten wegens afwezigheid van waterkoker en fluitketel dan maar water in een steelpannetje. Mama ging zelf een stuk wandelen (mobieltje mee) tussen 17:45 en 18:30, terwijl ik alle ansichtkaarten schreef. Om 19:00 uur gingen we voor het eerst naar ons buffet. Wat een weelde! Elke dag een ander thema (Spaans, Italiaans, Oosters) en elke keer vaste onderdelen (salade, warme groenten, brood, friet) en dan gerechten die bij het thema passen. Heerlijk! We namen dan een stoel weg uit het zitje van vier, schoven de rollator daarin en genoten van alles waaruit we konden kiezen. Wij hadden dit hotel geboekt met halfpension. Je hoort wel eens van buffetplekken waar het echt een vreetschuur is, waar mensen veel meer opscheppen dan ze opeten enzovoort, maar hier was dat absoluut niet zo. Het komt volgens mij door het personeel. Dat waren niet van die tienergrietjes, maar het was een ruime sortering ervaren personeel dat erg goed oplette. Ze kwamen netjes vragen wat je wilde drinken en ze waren erg behulpzaam. We namen een flesje water voor ons samen en het kostte € 1,90. Keuze: contant betalen of op je kamer laten zetten. Op één ochtend was er echter iemand die een paar appels en bananen meenam naar buiten. Die gast werd vriendelijk doch dringend verzocht om ze weer terug te leggen. Zonder mokken werd dat ook gedaan. Ik kan me voorstellen dat je door het personeel aangesproken wordt als je hier je bord niet leeg genoeg eet.       Na het eten was er een doucheprobleem: het putje liep niet door. Er ging veel water over de doucherand en de badkamer stond blank. Ik ging naar de receptie en binnen vijf minuten waren er twee dames met zo'n schoonmaakkar die de boel kwamen dweilen. Wat een snelle service! We kregen nieuwe handdoeken en het was allemaal weer proper. Toch was ik er niet van overtuigd dat het putje nu wel doorliep en toen ik het testte, bleek dat ook niet het geval. Daarom nogmaals de receptie gevraagd en weer binnen vijf minuten was er een onderhoudsmeneer die met een speciaal zuigapparaat het putje leegzoog. Hij vertelde ook nog in het Spaans dat de douchevloer niet correct geplaatst was en hij liet me zien dat die schuin afliep naar de verkeerde kant. Hmmm. Inmiddels hadden we onze koffers hier uitgepakt, ik had mijn bed gemaakt in de woonkamer en we waren "geïnstalleerd". We hadden geen zin in verhuizen en dus lieten we het zo. Dan maar bij het douchen één extra handdoek gebruiken voor de douchedeur. Hieronder zie je foto's vanuit de gebogen hal met glazen wand (noordzijde) en ons uitzicht over de zee (zuidzijde). Op de plattegrond van het hotel kun je onze kamer zien als de meest linker kamer van de boog en de foto daarnaast geeft dan het uitzicht vanaf ons balkon. Je kunt duidelijk zien dat de bovenste verdiepingen nieuw geplaatst zijn, die zijn nog spierwit, tegen het grauwe en smoezelige van de eerste vier verdiepingen. Om ongeveer 22:00 uur gingen we slapen. Het was een lange dag.     Dinsdag 5 juni We waren rond zeven uur wakker. Het was een beetje warm, maar héél stil in dit hotel! We verwachtten dat het kwam door de locatie aan het eind van de gang. Even douchen (met handdoek voor de deur), insmeren met zonnebrandcrème (waarom heet dat niet anti-zonnebrandcrème?) en opmaken. De steunkousen van mijn moeder moeten elke ochtend aangetrokken worden en elke avond weer uitgetrokken. Voor dat aantrekken heeft ze normaal gezien elke ochtend thuiszorg, voor 's avonds heeft ze een speciale beugel-klem-vasthouder waarmee ze de kousen zelf kan uittrekken. Hier op vakantie trek ik ze voor haar aan en uit. Om half negen waren we klaar om te gaan eten. Wéér dat buffet, maar nu met ontbijt! Ik doe er nog een paar foto's bij, zodat je weet dat we het echt goed voor elkaar hadden.         Deze prachtige dag gingen we naar de hoofdstad Palma de Mallorca. Ik had uitgezocht dat de bussen op Mallorca rolstoelvriendelijk zijn en ik had ook een wandeling van ongeveer 3 km genoteerd langs allemaal belangrijke plekken. Ik had hem zelfs alvast 'gelopen' met streetview van Google. Hij startte bij een grote trap, maar die kon je omzeilen door een taxi te nemen naar de ingang van de kathedraal La Seu. * Costa de la Seu (grote trap) * Kathedraal La Seu (rolstoelvriendelijk) * Bisschopstuin (erg hobbelige vloer, wel een hellinkje naar boven) * Arabisch badhuis (niet rolstoelvriendelijk) * Sant Francesc (rolstoelvriendelijk) * Santa Eulàlia (rolstoelvriendelijk) * Een 800-jaar oude olijfboom * Het gemeentehuis Bij de receptie vroegen we naar het huren van een auto voor de volgende dag. Dat was snel geregeld! Op woendsdag moeten we om half tien bij de receptie staan. De receptionist meldde ook nog wat de beste bus naar het centrum was, dus om 9:40 uur liepen we de deur uit. De bus die ons naar de juiste halte moest brengen was snelbus 25. Bus 23 reed ook wel naar de hoofdstad, maar die stopte overal. Bus 25 ging over de snelweg. We liepen net de straat uit toen we bus 25 zagen langskomen. Dat lukte ons niet meer, dus we gingen eerst even pinnen. Er stond een pinautomaatje in een struik geduwd en voilà, ik had weer cash. Toen we met een stel anderen stonden te wachten bij de bushalte kwam bus 25 vol voorbij gereden zonder te stoppen. En daarna nogmaals. Het duurde ons te lang en we namen een taxi. De chauffeuze had nogal moeite om haar voet stil te houden op het gaspedaal, maar we werden niet heel erg misselijk en ze bracht ons netjes naar het begin van de 'hoge stad'. Kosten: € 16,30 We kwamen aan bij een soort nijverheidsmarktje dat wat weghad van de kunstenaars rondom de Montmartre in Parijs. De tuin Hort del Rei was te hoog en je moest erheen met teveel trappen zonder leuningen, dat had ik niet goed bekeken in de streetview. We liepen er daarom langs en gingen wel naar de Costa de la Seu; een trap van 53 treden. Er waren wat platte stukken tussen, dus ik vermoedde dat mijn moeder dat gewoon kon. En dat kon ze ook. Ik liep de trappen op met de rollator en zij hield zich vast aan de leuningen en liep omhoog.   Bijna meteen rechts was de kathedraal La Seu. Het is van buiten al een imposant gebouw, maar van binnen des te meer. Voor mij was de entree € 7, maar mama mocht gratis naar binnen met haar rollator. Het is rolstoelvriendelijk gemaakt met wat kleine hellinkjes. Mooie kerk, glas-in-lood, iconen, schilderijen, beelden en relikwieën. Een fijne binnenplaats, gratis schone toiletten, Er is een altaarstuk gemaakt door Gaudí, maar ik vond dat niet per se erg passend. We hebben iets meer dan een uur rondgelopen en foto's gemaakt. Rond 12:00 uur vertrokken we weer.      Mijn route liep langs de bisschopstuin (Jardi del Bisbe - openbaar / gratis). Er zit een hek voor en dat is niet altijd open, dus je moet eigenlijk geluk hebben dat je erin kunt, of er speciaal voor willen wachten. Wij kwamen toevallig precies op tijd aan. Het gaat om een kleine tuin die erg hoog ligt (trapje) met een enorme bloeiende boom (roze bougainvillea) boven een klein vijvertje met een waterlelie. Het is nét even leuk om meegepakt te hebben en zelfs mama kwam via een helling de tuin in, waar ze vooral het groentedeel bewonderde.   Hup, die kon ik ook weer van mijn lijstje afvinken. Door naar de Arabische baden. De straatjes ernaartoe waren glad genoeg om gemakkelijk overheen te rijden met rollator of rolstoel, maar ze liepen af en toe behoorlijk schuin! Er zat veel hoogteverschil in Palma de Mallorca. We aten onze bananen op en wachtten nog even met de lunch, want ons ontbijt was lekker ruim geweest. Ik had eigenlijk weinig opgezocht over dat Arabische badhuis, omdat ik ook wel eens verrast wilde zijn. Het was prachtig. Totaal onbereikbaar voor rolstoelers, maar mama heeft zichzelf bewezen in traplopen en zelfs deze zeer onhandige smalle trap (met leuning) kwam ze op. Blijkbaar zat bij het begin van die trap ook het loketje waar je € 2,50 moet betalen. Wij hebben het helemaal over het hoofd gezien tijdens de moeilijke tocht naar boven, waarbij we tegenliggers ontweken. Er waren een paar zeer oude ruimtes waar je nog duidelijk de eeuwenoude structuur van een badhuis in kunt ontdekken, maar het mooiste was wel de tuin. Er zat een jongeman muziek te spelen die oosters klonk, waardoor je nóg beter in de sfeer kwam. Echt heel mooi, maar niet groot. Wij hadden het in een kwartiertje wel gezien. Op de terugweg zagen we het loketje wel en betaalden we mijn entree. Mama mocht gratis.     De volgende stop was de basiliek van Sint Franciscus. € 5 voor mij, € 3 voor haar. Het was hier héél anders dan in de kathedraal. Het was er ten eerste helemaal leeg. Naast ons was er nog één andere bezoekster. Ten tweede was de organist aan het oefenen. Sommige liedjes kwamen er direct goed uit, met andere tonen was hij wat langer bezig. Het was zo veel indrukwekkender met die muziek erbij, dan zonder! Er waren hier kaarsjes te koop om te branden en te bidden, dus terwijl mama dat deed, zat ik even rustig rond te kijken. Toen we de binnenplaats opliepen, zag ik dat die wel erg fotogeniek was. Er kwamen juist allemaal leerlingen in het midden op het grasveld zitten, toen wij onze ronde maakten. Er zal dus ook een school in gehuisvest zijn.     Nu kregen we toch wel trek. Het was inmiddels ongeveer half twee en op het pleintje was geen plaats meer. Daarom gingen we binnen zitten bij Café Moderno, maar op de kaart stond eigenlijk niets waar we zin in hadden. Daarom vroegen we de ober naar een tosti en hij vond het geen gekke vraag. Twee tosti's, een colaatje en een kopje thee voor € 9,85. Goed eten, armoedig sanitair. We liepen door naar de laatste kerk van de dag. Helaas was ze nog gesloten. We liepen daarom 20 meter door naar het Placa de Cort, een druk plein in de binnenstad. Daar zijn veel terrasjes en het is de beste manier om bij de winkelstraten te komen. Hier staat ook het stadhuis met een chique gevel en de olijfboom waarvan ze zeggen dat hij 800-jaar oud is.   Daarna nog even gelopen door een paar superdrukke winkelstraatjes, voor dat we de Santa Eulàlia betraden. Die was ook mooi, zeker, maar we waren inmiddels wel wat verzadigd en moe. Er was niemand beneden in de kerk, want de bezoekers gingen allemaal de trap op naar het uitzichtpunt. Daarom rustig een rondje gedaan en daarna was ons bezoekje aan de hoofdstad voorbij. De trap van 53 treden weer af gaan was net wat teveel van het goede, dus we zochten een taxi. Na een tijdje heen en weer te zijn gestuurd, wachtten we bij een lege taxistandplaats en ons geduld werd beloond, want voor € 12,60 werden we door een kundige chauffeur teruggebracht naar het hotel.   Om ongeveer vier uur 's middags waren we thuis en we gingen eerst even uitrusten. Mijn moeder vleide zich neder op haar bed en ik zat met mijn Linda.'s op het balkon. Om een uur of vijf wilden we de benen strekken op de boulevard, maar er kwam een bui! Om half zeven ging het buffet open en ik at heerlijke gevulde eieren, een zalmhapje, gebraden kipfilet en erwtjes. Deze avond hebben we de televisie aangezet op BVN, we keken nog een stuk van het programma M., daarna het journaal en weerbericht. Na ons (inmiddels vaste) ritueel van kousen uit, oogdruppels in, make-up af, tanden gepoetst, deden we om tien uur het licht uit en de balkondeur open, zodat er een frisse bries naar binnen kon, samen met het heerlijke geluid van de branding. Woensdag 6 juni Om 7:00 uur waren we wakker. Douchen, thee, kousen, make-up, tas inpakken, ontbijten. Om 9:25 stonden we beneden bij de receptie. We waren niet de enigen die een auto wilden huren. We werden opgehaald met een luxe busje en reden daarmee naar het verhuurbedrijf, zo'n vijf minuten verderop. We moesten even wachten, maar om 10:00 uur hadden we een autosleutel van de Fiat Punto met lekker hoge instap. Kosten: € 38,- voor de hele dag, incl. allriskverzerkering, excl. € 100,- borg. Die allriskverzekering zorgde ervoor dat we niet van te voren de schade hoefden op te nemen. Handig. Ik had het klemmetje en een oplader voor mijn telefoon zelf meegenomen, dus klikten we dat ding vast aan de voorruit, zetten we Waze aan en reden we lekker met 120km/u over de snelweg richting Port Alcúdia in het noorden. Ik drink 's ochtends veel en dan moet ik ook vaak plassen. We stopten daarom even bij een Repsol tankstation. Binnen vroeg ik de sleutel van de toiletten en we troffen en kraakhelder toilet aan dat lekker rook en fris was. Netjes hoor.      Op het internet had ik de gave steigers tot boven het blauwe water gezien en ik stelde de routeplanner in op een straat naast het wandelpad. Parkeren was gratis. Het eerste stukje liepen we heel onhandig over een entreepad van zand. Dat had niet gehoeven, want nog geen 20 meter ernaast was gewoon een straatje. Hoe dan ook, daarna was er een felblauw rolstoelvriendelijk pad dat pal langs het strand liep. Er waren hier veel hotels die hun tuin/terras met zwembad tot aan dat voetpad hebben. Het water liep héél geleidelijk af, waardoor dit zandstrand erg geschikt was voor kleine kinderen. Volgens mij zagen we hier onze eerste mede-rollatorgebruiker: een Zweed. We liepen tot een vlonderpad, sloegen linksaf het strand op en wat nou jammer was; de houten vlonders sloten niet aan op de houten steiger! Beetje raar. Mijn moeder is niet voor één gat te vangen en ze duwde haar rollator gewoon over het zand tot de steiger.    Het water was superhelder en we konden de scholen witte tot beige vissen amper zien, omdat ze dezelfde kleur hadden als het zand onder water. De schaduwen verrieden hun aanwezigheid. Er stond veel minder wind hier, dan aan onze kant van het eiland en ik was heel blij dat we hier waren! Wat leuk om boven het water te lopen! Het blauwe wandelpad was ook heel fijn. Er waren geen auto's en genoeg bankjes om af en toe even te kunnen rusten. De strandtenten waren helaas (nog) niet geopend, maar we hadden zelf bananen, de laatste krentenbollen en waterflesjes bij ons. Na deze wandeling gingen we terug naar de auto. Waze werd weer ingesteld op onze volgende stop: Parc Natural Mondrago. Blauwer water dan dat kon ik nergens vinden, en er was een betonnen wandelpad langs de kant van de baai gemaakt. Dat had ik op Streetview gezien. We reden tot aan de baai, ik zette mama eruit, ik reed terug naar de parkeerplaats (€ 5,- voor een dag) en liep daarna weer naar het strand (minder dan 10 minuten). Ik vond haar terug in een winkeltje met strandspullen en souvenirs, waar we theedoeken en een badlaken kochten. Op het strand namen we nog wat lekkers (ik waterijs met mangosmaak wegens warm, zij chips wegens zout) en de snacks kostten beiden € 2,50. Het was geen goed idee om ijs te nemen. De zon was zo sterk dat het ijs smolt vanaf mijn stokje en ik kon het niet bijhouden. We liepen een stukje over vlonderplanken, daarna over zacht zand naar dat wandelpad. Weer raar dat ze het vlonderpad niet op het wandelpad lieten aansluiten. Er waren niet veel traptreden, maar ik had ze gewoon niet opgemerkt toen ik mijn voorstudie deed. Mama ging dus moedig aan de slag en werkte zichzelf netjes omhoog met mijn arm en de stenen zijkant, maar het was niet al te prettig. Het water was wel érg blauw.    Ik liet mama weer achter om de auto op te halen, die lekker in de schaduw stond. Er waren niet alleen werknemers bij de ingang, maar ook vlakbij de laatste auto's (die van ons) hadden een paar mannen hun klapstoeltjes neergezet om de boel te controleren. Netjes hoor. Volgende stop: de zoutbergen Ses Salines - d'es Trenc. Onderweg, over het platteland van Mallorca was het erg mooi. Er waren windmolens, er waren ronde strobalen en we zagen ook nog geiten en hanen. We kwamen op een parkeerplaats waarvandaan we over een muur twee zoutbergen konden zien. Ik zei dat er een winkeltje bij was waar je zout kon kopen, maar dat we dat toch vast niet zouden doen. Zo goed kennen we elkaar: mijn moeder vond het juíst leuk om daar zout te kopen. Het zag er gezellig uit, met een huisstijl van wit en blauw. We dronken een kopje thee en een blikje cola, we aten hartige crackers die helemaal niet zout genoeg waren en we reden weer door.     Bij Cap Blanc zou een vuurtoren zijn. Dus wij reden door een natuurgebied met vooral veel bomen en struiken, het was een beetje een saaie route en toen we eenmaal bij het wandelpad richting de vuurtoren waren gekomen, was het terrein eromheen ook nog eens gesloten. zie je dat pad op de foto hieronder? Zie je het hek aan het eind van dat pad? Dicht.  Bij Cala Blava had ik via Googlemaps nog een plekje met blauwe zee gevonden, waar je volgens mij ook prima naar toe kon (wel trappen, maar een goede leuning), maar eigenlijk hadden we wel genoeg gezien. De laatste rit was nog het saaist geweest. We hadden trek en we waren best moe. Ik reed terug naar het hotel, zette mama daar af om 17:00 uur, reed zelf weer terug naar het verhuurbedrijf en ik tankte voor € 19,-. Ik schreef op dat we 228 km hadden gereden en ik werd teruggebracht naar het hotel. Daar maakte mijn moeder een lekker Cup-a-Soupje voor me klaar en omdat het toch nog geen etenstijd was, ging ik even lekker zwemmen in het zwembad van het hotel, terwijl zij met een boek op het terras naast het zwembad ging zitten. Er was in een hoek van het terras een saxofonist die met een achtergrondmuziekje van een cd meetoeterde. Heel gezellig. We sloten de dag weer goed af: eten, lezen, tv-kijken, licht uit, balkondeur open, welterusten. Donderdag 7 juni Om een uur of tien namen we het toeristentreintje dat over de boulevard heen en weer rijdt tussen Can Pastilla en Arenal. Er zijn geen vaste tijden, maar er rijden er drie, dus je hoeft niet erg lang te wachten. Kosten: € 4,50 pp. Het is natuurlijk geen echt treintje, maar een elektrisch aangedreven wagentje met drie open coupés erachter, waarin je op houten bankjes kunt zitten.   Er zitten voornamelijk oudere toeristen in (grieze köpkes), maar soms ook zo'n hele grote groep dronken jongeren. Vandaag merkte ik voor het eerst dat die grote groepen er waren. Dat treintje reed ons richting Arenal en hoe verder we gingen, hoe meer groepen we zagen. Ze waren ook heel makkelijk te herkennen, omdat ze het leuk vonden om allemaal dezelfde t-shirts aan te trekken: 'Wij zijn een groep, hoor!'       Het was een beetje fris en het was maar goed dat mijn moeder een vestje mee had genomen, want het begon vlak bij Can Pastilla moment zelfs weer te regenen. Bij de pauzeplek van de chauffeur in Can Pastille stapten we uit. Even plassen bij een restaurantje en daarna naar een geweldig grote souvenirwinkel, Ca's Germans. Ik kocht twee pennen en een theedoek met 'Mallorca' erop voor € 4,- In de tijd dat wij in de winkel waren, heeft het echt even een harde bui geregend, want op straat lagen plassen. Gelukkig was het nu weer droog en al was het bewolkt, het was heerlijk weer. Het briesje zorgde ervoor dat buien ook snel weer overwaaiden.   We wachtten niet op een volgend treintje maar liepen naar ons hotel. Onderweg kwamen we langs strandpaviljoen 15. Alle strandpaviljoens hadden een nummer: handig. Dit strandpaviljoen had op de plattegrond een tekentje erbij van iemand in een rolstoel: het internationale pictogram dat staat voor 'geschikt voor gehandicapten'. Dat klopte. Er lag zo'n vlonderhoutenpad tot aan het water én er stond een partytent met daaronder een breed assortiment aan hulpmiddelen voor op het strand en in het water, zoals een rolstoel met brede wielen, een heel lage rolstoel die het water in kon en krukken voor op het strand. We namen ons voor om hiernaar terug te gaan. Eerst even lunchen. Dat deden we op het terras bij het zwembad van ons hotel. Ons hotel was heel rustig, eigenlijk, tot vandaag. Er was een grote groep met mannen aangekomen van een jaar of veertig. Die was erg luid. Het begon weer te regenen, dus vroegen we aan een stel dat hun tafeltje onder de overkapping nauwelijks gebruikte of we bij hen mochten zitten. Dat mocht. Het waren Groningers en we hadden een aardig gesprekje. Toen we een flesje water, een thee, een tosti en een salade met avocado en zalm bestelden, zag het er zo heerlijk uit als hieronder. En het smaakte misschien nog wel beter! € 21,-   Zoals je al las; dit was een dag met wat buitjes. Geen vakantie-verpestend-rotweer, maar toen mijn moeder na het lunchen lekker even in bed ging liggen, wilde ik aan het zwembad mijn laatste Linda. uitlezen. Helaas begon het na een halfuurtje alweer even te regenen, dus ben ik ook maar naar binnen gegaan. In de tussentijd was de schoonmaak geweest. Na een tijdje heerlijk ontspannen rondhangen in ons appartement merkten we dat het weer helemaal opgeklaard was. Blauwe lucht! Dus troffen we de voorbereidingen om het zeewater aan de voeten te voelen: een rok aan, de steunkousen uit, goed insmeren en om tien voor vier liepen we weg. Het was tien minuutjes lopen met de rollator. Mijn moeder had waterschoenen mee en ze kreeg toffe krukken van de lifeguard. Het was héél leuk om haar gezicht te zien toen ze dat frisse water over de voeten voelde! Er was ook een speciale hulpruimte met douche en toilet voor mensen die extra hulp nodig hebben, zoals rolstoelers.   
 
 Ik merkte dat ik niet de hele tijd bij haar hoefde te staan, dus ik ben zelf even de zee in gerend. Heerlijk fris! Na driekwartier rondwandelen door de branding was mijn moeder moe geworden; begrijpelijk. Terug bij het hotel dook ik nog even het zwembad in, om het zout af te spoelen. Op het balkon in de zon wilde ik opdrogen, maar ik merkte al snel dat deze zonkracht heftig was, dus toch maar weer naar binnen. We zaten regelmatig rustig aan tafel of op de bank een boek of tijdschrift te lezen of een kruiswoordpuzzel te maken. Bovendien moest dit verhaal natuurlijk ook geschreven worden. We hebben weer lekker gegeten en toen we geen zin meer hadden, verhuisden we vanaf het balkon naar binnen om het nieuws te kijken. Deze avond blies de wind uit een andere richting en de zee was daardoor heel kalm en maakte weinig geluid. Ik denk dat we daarom de muziek vanaf het terras ook zo goed hoorden, of was het de eerste keer dat de muziek aan was? We gingen slapen om een uur of tien, maar ik deed oordoppen in omdat we steeds de balkondeur open hadden voor de frisse lucht. Tot nu toe werd ik vroeg wakker, maar vanwege de oordoppen sliep ik lekker door.... Vrijdag 8 juni .... tot wel 7:55 uur! Onze laatste volledige vakantiedag. Eigenlijk stond er maar één ding op de planning voor vandaag: nog een keer naar de branding toe. Dat deden we pas die middag. Verder gingen we gewoon lekker ontspannen. Ik installeerde me na het ontbijt in de schaduw die het balkon nog bedekte en mijn moeder ging een stuk wandelen. Alles is fijner met een blauwe lucht boven je en de branding van de zee voor je. Of je nou een glas water drinkt of een boek leest, het is echt anders dan thuis op de bank of in de tuin. Heerlijk. Toen mama terug was, gingen we lopend naar Can Pastilla. Er was een klein haventje waarvan ik graag het minivuurtorentje op de foto wilde zetten. Dat viel tegen. Ten eerste was het eigenlijk meer een werkplaats (foto hieronder links) dan een plezierhaven (rechts) en ten tweede was het niet duidelijk hoe je naar dat baken toe kon.   Ik had op Tripadvisor gekeken naar een fijne lunchplek in Can Pastilla. Mels Bar had bijna vijf sterren van meer dan honderd beoordelaars gekregen, dus dat wilde ik wel eens meemaken. De 'loves' en 'darlings' waren niet van de lucht. Heerlijk vind ik dat. Klinkt zo gezellig, al zeggen ze dat natuurlijk tegen iedereen. 'What do you want, love?' 'One prown salad with a coke and one grilled sandwich with tea, please.' 'Ofcourse darling, we'll get you that.' Het eten was prima (niet uitzonderlijk, wel lekker) en kostte € 16,70. Het was leuk om te merken hoe een Britse tent ook Britten aantrok. Ik verzamel geld uit andere landen en ook geld dat niet meer in omloop is vanwege een valutaverandering (bijvoorbeeld voor de euro of briefjes die niet meer gebruikt worden) en hier in dit restaurantje hadden ze ook vreemde valuta aan de muur hangen in een lijst. Heel leuk!    We liepen terug via allemaal souvernirwinkeltjes en ik kocht een glimmend armbandje voor een euro. Natuurlijk was die gemaakt in China of een ander lagelonenland, maar voor mij is het altijd een aandenken aan Mallorca. Er zijn regelmatig leuke rijen met palmbomen langs de boulevard en dat maakt het terugwandelen nog mediterraanser.   Terwijl mijn moeder een middagdutje deed, ging ik lekker het zeewater in. Met alleen een badpak aan en een grote handdoek omgeslagen toog ik naar het strand. Het water recht voor het hotel had een bruine gloed. Toen ik er eenmaal in was geweest, wist ik ook waarom: er dreven stukjes dood wier in of zo. Ik ben wat naar rechts gelopen en daar was het water wel helder. Ik ben geen langeafstandzwemmer en ik kan ook geen uren in de zon liggen zonder knalrood te worden, dus ik had me goed ingesmeerd en ik ging dan éven in het water, daarna even opdrogen, daarna even wandelen door de branding en schelpen zoeken, die weer neerkieperen op mijn handdoek, hup terug het water in en weer opdrogen. Toen ik er genoeg van had, ging ik nog even naar het zwembad (zout afspoelen). Later die middag gingen mijn moeder en ik nog samen naar strandhuisje 15 en liep ze weer rustig driekwartier op het strand en in de branding. Eind van de middag waren we terug, belde ik het reisbureau voor de definitieve ophaaltijd van de bus voor de volgende dag. Ik liep nog even naar het supermarktje om wat eten te kopen voor morgenmiddag. Ik ben altijd bang dat ik trek krijg op een plek waar geen eten te koop is, of waar ik het te duur vind. Daarom kocht ik broodjes en beleg en ik maakte de broodjes klaar en legde ze in de koelkast. Het was de eerste keer dat we die gebruikten. We genoten daarna weer van het buffet en wat ik hier per se nog wil melden is het personeel van het hotel. Het waren allemaal vriendelijke en vrolijke mensen. Niet van dat jonge seizoensgrut, maar ervaren en goede krachten. Deze avond hadden we een bijzonder lekkere toetjestafel, dus ik nam er maar meteen twee. En een beetje anananas.  Zaterdag 9 juni Weer wakker rond een uur of 8. Vandaag viel er niet zoveel te doen, omdat we om 12 uur uitgecheckt moesten zijn en pas om 14:15 uur werden opgehaald door de bus van Neckerman. Daarom deden we kalm aan. Ontbijten, koffers inpakken, handbagage apart gehouden en om tussen uitchecken en opgehaald worden nog rustig te kunnen lunchen en lezen op het terras. Een laatste toplunch met pizza en een geitenkaassalade was zéér smakelijk en kostte € 18,30. 
 We werden zoals afgesproken ook echt netjes opgehaald om 14:15 uur. De vertrekhal was heel breed en we moesten een stuk lopen voordat we bij de incheckbalies waren. Ik was nog bang dat we tijd tekort zouden hebben; eerst in de lange rij staan en daarna nog via de marechaussee, hadden we nog assistentie moeten regelen, zodat we sneller konden doorstappen? Het viel achteraf allemaal mee. Er was nog wat onduidelijkheid over de rij waar we in stonden: met of zonder ruimbagage. Het bleek niets uit te maken. Eenmaal bij gate 54 moesten we nog wisselen naar gate 52. De vertraging die we zouden krijgen was uiteindelijk maar een half uurtje. We zaten mooi vooraan op van die plekken voor invaliden, dus bij het boarden zijn mijn moeder en ik de eersten. We zitten ook vooraan in het vliegtuig, dus alles ging lekker vlot. De baby's aan boord hielden zich redelijk rustig. Om 16:55 uur gingen we taxiën, om 17:07 kwamen we los van de grond. Dag Mallorca.   Om 19:03 landden we weer. De bagagehal van vliegveld Eindhoven was heel overzichtelijk. Er ging een luik open en daar kwamen de buggy's uit. Helaas nog geen rollator. Daarna kwamen de koffers op de band en daarna liep de hal leeg... Op twee anderen en ons na: er moest nog één buggy komen en onze rollator. Duurde even, maar gelukkig kwamen deze twee essentiële hulpmiddelen alsnog. We liepen naar de plek waar de shuttlebus ons had afgezet en er kwam er direct eentje aangereden. Hij bracht ons naar de auto. We reden via een eettentje terug naar huis en om iets voor tienen kwamen we aan! Hallo Achterhoek! --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Heb je vragen of vond je het verslag leuk om te lezen? Laat dan alsjeblieft een berichtje achter in mijn gastenboek, waarin je aangeeft dat je het verhaal van Mallorca 2018 hebt gelezen. |