Goed verhaal. Lekker kort...? Nou nee. Het was een lange
vakantie, dus het is ook een lang verhaal. Op de vorige pagina kon
je de eerste twee weken lezen. Hier komt de tweede helft van onze
vier weken-lange reis door Californië, Nevada, Utah en Arizona. Het stuk route tussen Kernville en Ridgecrest vond ik misschien wel het mooiste stuk van de hele vakantie. Het was eerst grijs en bruin, later groen en fris, het was bergachtig, er was een soort lagune in het dal, het was verrassend, ik vond het schitterend. Ons hotel de Clarion Inn was eigenlijk een motel dat bestond uit allemaal aparte huisjes met twee verdiepingen en een ballustrade eromheen met zwembad, vlakbij een spannende marinebasis voor het leger, met de naam Naval Airbase China Lake. De airco was erg luid en stond heel schuin de kamer in, zodat je in de tocht lag als je op bed lag. Zonder was te warm, mét was verschrikkelijk. Het was geen goede nacht. Vrijdag 11 augustus Het ontbijt was prima! Je mocht van een menukaart een ontbijt kiezen en dan werd het vers voor je bereid. We namen natuurlijk ei met bacon op twee boterhammen, wat fruit en een sapje/koffie. Uitchecken ging prima en bij het wegrijden kwamen we langs een Subway. Dat is een broodjeszaak waar we vanaf dat moment bijna dagelijks in de ochtend een broodje kochten dat we een paar uur later opaten als lunch. Ze kostten gemiddeld zo'n $8,- We reden door Death Valley en stopten bij
Badwater.
Spreek uit als slecht-water, want het gaat erom dat hier wel een
poeltje is in de woestijn, maar dat het zout water is en dat je het
dus niet kan drinken. Daar kwam een ontdekkingsreiziger ooit achter.
Ik liep tot het bordje en daarna weer terug naar de auto.
Timo beschermde zich tegen de zon en verzengende hitte, liep wel de
grote kale witte zoutvlakte op en maakte mooie foto's. Midden in de woestijn waren alsnog genoeg
tankstations en we gooiden er even voor $10 wat benzine in. Het was
inmiddels 12:00 uur
Oeh, die Springville Suites waren extreem
gehorig. Volgens mij hadden ze een hele basisschool met alle
gezinnen uitgenodigd om gratis RedBull te komen drinken. Het
ontbijtbuffet was tot 10 uur open en natuurlijk was het om kwart
voor tien erg druk. We checken uit, haalden een broodje bij de
Subway, kochten Fanta (de kleine blikjes cola waren op!!), bananen, water
en Gatorade voor $7 bij de Walmart en HUP weer door.
Richting Hurricane was er nog een leuke plek
die ik gevonden had op internet. Er zou een mooie waterval zijn op
een nogal verlaten plek, waar alleen de locals komen. Het heette
Litte Jamaica en je kon er gratis parkeren! Tof. We reden naar onze nieuwste overnachtingsplek: een kamer in de Airbnb van Ryan en Suzy in Hurricane. Deze plaats is redelijk dichtbij Zion NP, dus vandaar de keuze voor deze plaats. Toen we aankwamen begon het al een beetje te spetteren en toen eenmaal onze koffers binnen waren was er echt een stortbui! Zoals je bij sommige mensen het gevoel hebt dat
je ze direct leuk vindt (Airbnb in Arroyo Grande), zo heb je bij
andere mensen meteen het tegenovergestelde. Dat ligt niet per se aan
die persoon, maar meer aan het gevoel dat je zelf bij die persoon
hebt. Ik mocht Ryan niet zo. Timo merkte niks geks. We hebben onze namen op het badkamerschema gezet vanaf 6 uur. Om kwart voor zeven heeft Suzy ontbijt klaargezet en om half acht zitten we in de auto. Weer en broodje van de Subway gekocht en dan op weg naar Zion. De weg ernaartoe is prachtig. Het ochtendlicht strijkt over de bergen en geeft mooie schaduwranden en een zachte glans.
We parkeren bij het visitorcenter, gaan
naar binnen om informatie in te winnen. Wat raadt de ranger ons aan?
Ze vraagt naar onze wandelervaring en raadt de Kayenta trail aan.
Die is moderate en gaat naar de Upper Emerald Pool, zodat we via die
trail weer terug kunnen lopen. Met dit weer (warm) raadt ze de zware
wandelingen af. Prima!
Het Kayenta pad is eerst nog mooi rustig, maar
vanaf de Emerald Pools is het drukker. De pools zijn mooi, maar ik
had ze eigenlijk groener verwacht, vanwege de alg die erin voorkomt.
Na deze wandeling komen we terug bij halte 5 en lopen nog even naar
de Weeping Rock, een berg waar water uitloopt, zodat je eigenlijk
onder een watervalletje doorloopt.
Zion heeft nog een andere entree. Eentje die noordelijker ligt en die toegang geeft tot de Kolob Canyons. We rijden erheen en zijn verbaasd over de relatieve rust en het prachtige uitzicht.
Je merkt aan mijn verhaal dat de teksten korter
worden en de foto's talrijker. Het is niet zo dat we minder actief
waren tijdens dit tweede deel van de vakantie, maar de plekken waar
we zijn geven zoveel indrukken die moeilijk te omschrijven zijn of
zelfs zo mooi dat je er af en toe emotioneel van wordt. Dan is een
foto misschien gewoon meer waard. Tijdens mijn bonnetjesklusje kwam Ryan naar boven om te vragen of we nog beneden wilden komen om een toetje te eten met hem en de eters die hij die avond had. Ik had er geen zin in, maar Timo wel, dus die ging limoentaart eten. Maandag 14 augustus We ontbeten om acht uur met Ryan Ik wilde Zion ook graag van boven zien en dat
kan. Er is een 'observationpoint' aan de rand van het oostelijke
plateau (rim). Ik had de gps-coördinaten van de parkeerplek
opgeschreven en daar reden we nu naar toe met Timo's Maps.me, want
hier was natuurlijk geen databereik voor Waze.
37.2964967,-112.9011966
We lunchten boven. Om
Ik merkte bij het afritsen van mijn broekspijpen dat
de zool van mijn rechter schoen deels
loslag. Onderweg terug kreeg ik steeds meer last van mijn hak en
dat bleek een fikse blaar
te zijn. We reden door via Glendale en Hatch naar Tropic. Alwéér
zo'n supermooie route (met Harry Potter).
Er lagen hier wel veel dode herten langs de kant van de weg en we zagen
er ook eentje levend, die eigenlijk voor ons wilde oversteken, maar
dat net na ons deed!
Doodeng. In het supermarktje van Tropic kochten we bananen, naalden en alcohol,
water, ontbijtrepen met jamvulling. Na aankomst zijn we de auto weer ingegaan en hebben Bryce NP opgezocht. Het visitor center was open van 8 tot 8, dus we zouden de volgende morgen wel terugkomen voor advies. In Tropic hebben we bij Rustler’s allebei een hamburger gegeten en lekker de wifi gebruikt. Normaal heeft Timo wel internet met die mooie kaart van hem, maar in de outback van kampeerland was zelfs geen databereik. Het was bewolkt en gauw donker. In de tent heb
ik mijn blaar doorgeprikt en leeggeduwd, mijn legging en een shirt
als een soort pyjama en sokken
aangedaan (het was hier echt niet warm!) en in bed hebben we samen nog even
naar Harry geluisterd, maar ik
viel al gauw in slaap. ’s Nachts werd ik een paar keer wakker van het
geluid van coyotes!! Eentje huilde als een wolf, anderen riepen in
groepjes naar elkaar; dat klonk als hyena’s die je kent van tv. Dinsdag 15 augustus 6:20 wakker: samen in het ochtendgloren naar de
dixi om te
plassen. Timo had de coyotes nog één keer gehoord, maar toen hij de
telefoon wilde pakken om het op te nemen, waren ze natuurlijk stil.
Eenmaal terug deden we oordoppen in en gingen we verder slapen. 8:30 weer wakker. Koud gedoucht (brrrrrr), tent in orde gemaakt, tas ingepakt, gaan met die banaan. Ontbeten bij Subway én natuurlijk een broodje meegenomen als lunch. In Bryce weer een plattegrondje gehad, maar hierover had ik al zoveel informatie opgezocht dat we niet meer naar een medewerker hoefden in het visitorcenter. We zijn eerst helemaal naar Rainbow Vista Point gereden en de Bristelcone Loop trail gedaan. Prachtige plek om te starten. Het was hier nog lekker fris, lange broek en fleecetrui aangedaan.
Vanuit daar zijn we naar het noorden langs alle uitzichtpunten gereden.
Het was wel een drukke dag zeg! De parkeerplek van Bryces
Point was vol.
Doorgereden naar Paria. Broodje daar opgegeten, daarna
Inspirationpoint, ook vol.
Om 18 uur kwamen we bij een uitgelicht restaurant van Tripadvisor: de Stone Hearth Grille. We bestelden een biefstuk en karbonade, maar kwamen erachter dat ze geen wifi en geen cola hadden!!! Weggaan was geen optie, want er was een prachtig uitzicht en we hadden trek. De limonade die ik bestelde was citroenranja. Lekker hoor, maar fijn dat er een glas water naast stond, want het was wel sterk! Timo nam honinglavendelbier en dat was een beetje vreemd, maar paste blijkbaar erg goed bij het eten. Dat was lekker. We namen hier geen toetje, maar gingen terug naar de Rustle's vanwege de wifi, haha!! Uurtje gezeten met een heerlijk ijsje. Leuk om foto's te versturen via Whatsapp en even het nieuws te bekijken. Timo’s telefoon had op een gegeven moment nog maar 1% accukracht, dus reden we naar de tent, waar een powerbank lag. Tanden gepoetst, lenzen uit, dit verhaal getypt en gewacht op het duister. Er was tussen 9 en 13 augustus een soort sterrenregen die ieder jaar op het noordelijk halfrond te zien is, zelfs in Nederland. Het zijn de Perseiden en we hoopten dat we er vanavond wat zouden zien, omdat het helder leek te blijven. Woensdag 16 augustus Het was afgelopen nacht ongelofelijk mooi. Het
was zo donker dat we véél meer sterren konden zien dan in
Nederland en het was kraakhelder. De sterrenregen is al voorbij,
maar we zagen er
allebei nog een paar, maar geen tegelijkertijd. Het meest fascinerende
was dat we
de melkweg konden zien. Dat was de kers op de taart na zo’n mooie
dag Bryce. Ik was weer om half zeven wakker in de tent. Ik
had wel goed
geslapen, maar aan het eind van de nacht had ik het toch koud. Toen
ik in mijn fleecejack even naar de dixi was geweest, ging ik met dat
vest aan weer slapen tot half negen. Lekker. Weer koud gedoucht,
opgemaakt, aangekleed, koffers ingepakt. Dahaag, tent. We aten een banaan en gingen op weg rond een
uur of tien. Wat was de natuur hier prachtig. Wordt het al saai voor
iedereen die dit leest en er niet is geweest? Elke weg had weer
zijn eigen charme, maar de route van Bryce naar Capitol Reef is
wel uitermate mooi. Ja, ik weet dat ik dat ook over andere routes
heb gezegd. Er werd net op dit moment opnieuw geasfalteerd, dus
helaas stonden er veel oranje paaltjes langs de kant van de weg (niet
echt fotogeniek, maar wel precies hoe het was) en we moesten zelfs
twee keer wachten omdat ermaar éénn weghelft in gebruik was en dan
lieten ze steeds een klein groepje auto’s door.
In Escalante kochten we bij Mercantile (winkeltje met organische en biologische producten) een lekker broodje met tapenade en we aten het daar op. Gezellige stop; tip van de dag. Daarna even tanken voor 25 dollar en hup, weer door. De route was afwisselend, want we kwamen nu door een groene streek! We zagen herten in de berm (levende) en koeien
zonder weiland. We zagen grote stukken groen; zowel bossen als
weilanden en ruige onbewerkte landerijen en kwamen langs Boulder
Mountain die volgens het bordje zijn eigen regenbuien maakt. Vandaar
dat het zo heerlijk groen is daar! Prachtig. Sprookjesachtig. En
ondertussen kwam luisterboek nr. 3 van Harry Potter op zijn eind…
Spannend. We reden naar Torrey waar
Capitol Reef Resort
een kamer voor ons klaar had. Ook maar net, want inchecken was
eigenlijk vanaf 16 uur en wij kwamen al om half twee aan. Gelukkig
was 202 klaar: twee keer een queensize bed.
Daarna reden we naar het visitorcenter en
vroegen we weer aan een medewerker of ze tips had. Jawel: de scenic
route door het park: schitterend! Er is hier geen entree-huisje,
maar een informatiebordje met een geldpaal. Als je geen annual pass
hebt zoals wij, moet je daar je geld in stoppen. Ik vraag me af wie
dat doet, als er niemand controleert. De route was schitterend. Capitol Reef is groots
en afwisselend! Van honderden meters verticale strakke rots tot
zachte ronde rots, van poreuze rots die gaten heeft die lijken op
doodshoofden, tot leisteenachtige plakjesrots… Omschrijvingen
schieten tekort. We reden naar het eindpunt en je kon vanaf daar een
stuk lopen in een kloof, maar hmmm. Er stond in ieder geval één
poeltje met water in de rivierbedding naast het pad en dus waren er
ook muggen. Ik word altijd gestoken, dus we liepen een klein stukje,
riepen een paar keer ‘echo’ en gingen terug naar de auto.
Ik dacht dat Fruita een echt dorp was, want
zoiets had ik begrepen uit Googlemaps toen ik dit voorbereidde. Ik
zag een school, een camping, een visitor center... Maar helaas; er is daar
verder niets. Geen winkels of restaurants of zo. En die school is
alleen maar een museumpje, want die is zo groot als een garagebox en
daar werd vroeger lesgegeven. Nu niet meer. We reden via een
petrogliefenplek en maakten foto’s van de hertjes en poppetjes die
vroegere volkeren in de rotsen hadden gekerfd. Er was een man met
een camera op statief ook foto’s aan het maken en die wees ons nog
op een hert dat nog op geen 5 meter afstand rustig aan het grazen
was tussen het riet (leek wel bamboe). En toen? Toen ging het mis. De sd-kaart van de camera van Timo kreeg een
foutmelding. OH NEE! Wat staat er allemaal op? Voornamelijk Bryce,
maar we hebben op maandagmiddag het kaartje al vervangen. Da's
jammer. Gelukkig hebben we 4 manieren om foto’s te
maken: zijn camera met superzoom, mijn camera die waterdicht en
stootvast is en onze beider telefoons. Die telefoons gebruiken we
voornamelijk om foto’s mee te delen, direct versturen naar familie
en vrienden om ze op de hoogte te houden van onze vakantie.
Met een beetje een rotgevoel gingen we eten in
het hotel. Timo kreeg al gauw wat last van zijn buik en ging wat
eerder terug naar de kamer. Kwam dat door het eten of door stress
rondom de camera? Ik ben wat langer gebleven om via de wifi van het
hotel een mail naar mijn moeder te sturen. Donderdag 17 augustus De volgende ochtend was er een prima ontbijt in
het hotel. Niet inbegrepen, wel lekker. Er stond dat het ontbijt $10
kostte, dus we namen een briefje van 20 mee. Helaas! Daar moest nog
taks overheen… Dus $21,nogwat Daarna zijn we uitgecheckt, na een tip van een
benzinepomphoudster naar
Austin’s Chuckwagon gereden,
nieuw sd-kaartje gekocht, voila! Alles weer in orde.
Onze avondmaaltijd is een prima visje bij Atomic in de buurt van onze Holiday Inn Express in Moab. Maar waarom zou je friet van zoete aardappels maken? Vreemd. De supermarkt had geen gallons met water meer, dus we gingen de volgende ochtend terug. Nog even een half uurtje ontspannen in de hottubs van het hotel en daarna de ogen dicht en slapen maar. Vrijdag 18 augustus Na het ontbijt (buffet, inbegrepen) pakten we
onze koffers weer in en reden we naar de supermarkt om dat water
alsnog te halen. We kochten er ook een paar broodjes en wraps als
lunch. In Arches gingen we zoals gewoonlijk weer naar het
visitor center en de dame achter de balie vertelde ons welke wegen
gesloten zijn vanwege onderhoud. Ik wist er al van, want ik was
vaste klant op
de
website van de nationale parken. Gelukkig merkten we helemaal geen oponthoud
in het park zelf. De werkzaamheden zijn voornamelijk ’s nachts,
vanwege de temperaturen. We reden eerst naar het noordelijkste punt en
gingen daar een wandeling maken naar de eerste arch/boog. Tja, wat
zal ik er eens van zeggen; ik was meer onder de indruk van de andere
parken tot nu toe (zelfs Capitol Reef, hoewel we daar alleen de
scenic route hebben gereden) dan dit park. Ze hadden het ook geen
Arches moeten noemen, dan denk je veel te gauw aan honderden bogen.
Het is voornamelijk een heel heet park met prachtige rotsformaties
en af en toe een boog. De wandeling naar de tweede boog deed ik niet.
Timo ging wel de steile helling op en ik bleef in de schaduw rustig
zitten wachten. Heerlijk. Daardoor kon ik later een stuk meer aan
dan normaal. We reden terug via andere ‘ view points’ en hebben ook
nog meer kleine wandelingetjes gemaakt. De weg naar Monticelli ging langs het entreepad
van ‘ the Needles’. Dat is het zuidelijke deel van Canyonlands. Dit
was ook weer schitterend. Veel verschillende soorten rotsformaties
en prachtige vergezichten. Het leek wel alsof we al in Monument
Valley waren!
In the Needles zit een kleine ‘outpost’
waar je kunt tanken voor 4 dollar per gallon (duur) maar dat deden we
wel. De eigenaresse was een grappige leuke vrouw die een winkeltje
heeft opgezet met ongeveer alles wat je nodig hebt als je in de
outback gaat kamperen. Er waren ook kampeerplekken in de buurt en ze
gaat beginnen met het verbouwen van een grot op hun terrein tot
air-bnb! Heel leuk. Als je daar ooit in de buurt bent en je houdt
van kamperen; doe het dan daar én doe ze de
groeten. We kwamen nog langs de Newspaper-rock, waar vanaf de
oudheid ook steeds nieuwere/jongere volkeren hun boodschappen in de
vorm van plaatjes hebben achtergelaten. Zaterdag 19 augustus Ontbijt om 8:30 uur, aan tafel met twee
vreemden is altijd even wennen. Toch gezellig gepraat en heerlijk
ontbeten met superfijne bacon. Aansluitend uitgecheckt (sleutel
achtergelaten) en vertrokken uit Monticello. We hadden nog een rit
van bijna 4 uur voor de boeg.
Subways gevonden, broodje gekocht voor de lunch. Onderweg kwamen we
langs Bluff en daar was een visitor center waar we een plattegrond kregen
van de omgeving en de tip om naar het Goosenecks State Park te gaan. Lijkt
veel op de Horseshoe Bend, maar dan minder oranje als op de
plaatjes. Het is geen National Park, maar een state Park, dus je
moet er los voor betalen: $5. Hoe deden we dat? Parkeren,
panoramafoto's maken, rondje lopen en weer
door. Onderweg kwamen we weer bergen tegen die een merkteken
hadden, zoals een letter of cijfer.
Thuis heb ik opgezocht wat daarvan de bedoeling is.
De route naar Monument Valley was eerst best leuk, daarna saai en toen we eenmaal de beroemde ‘Buttes’ zagen, was het GAAF. Het visitorcenter is er niet zo eentje als de anderen: dit is namelijk geen Nationaal Park maar een Navajo Park. Je betaalt $20 voor een routeboekje met een scenic route door het park. Die route viel tegen. Je moest over gravel en zelfs los zand, wat eigenlijk alleen maar leuk is met een 4-wheeldrive. Ik ben snel misselijk en ik vond het na het eerste stuk wel prima. Gelukkig was Timo het eens en we draaiden ons om bij een mooi uitzichtpunt. Doeii. Mijn advies: lekker links laten liggen dat park en gewoon doorrijden! De wegen zijn verder prachtig en we kwamen in de buurt van Page. Na de Glen Canyon Dam kwamen we bij ons motel: High Desert Lodge. Een begane-grond-locatie met een prima kamer in indianenstijl. Er stond ook een andere kamer open en die was in casino-stijl ingericht.
Even terug naar Page en daar wat boodschappen
gedaan bij de Walmart. Ik kocht lijm voor mijn zool en natuurlijk
het normale boodschappenlijstje, maar ook voor $10 een damestasje.
Een schoudertasje, weet je wel. Het is echt vervelend als je kleine
zakken hebt in een korte broek of leuk jurkje en je moet telefoon,
camera en portemonnee in je handen houden. Hier gebruiken we
natuurlijk vaak een rugzak en in Nederland ben ik ook al niet zo'n
dame met een handtas, maar nu wilde ik er eentje. En hándig dat ie
was, de rest van de reis!!
Zondag 20 augustus Ontbijt was niet inbegrepen, maar er was wel
een leuke foodkart die ontbijt verkocht. Toast met ei en bacon,
hashbrowns (gebakken aardappels, hier in de vorm van rösti) en jus en koffie. Prima ontbijtje voor iets meer
dan $10 pp. Deze kloof krijgt per jaar 160.000 bezoekers.
Dat is niet zo gek, want hij is superfotogeniek. Je kunt er zelf
naar toe rijden, maar in het hoogseizoen loop je dan de kans om erg
lang te moeten wachten voor je met een tour meekunt. Daarom
probeerden wij een week of twee van te voren op internet een tour te
boeken (liefst om half 11, in verband met de inval van de zon), maar
dat was nog niet makkelijk! Het is ons uiteindelijk gelukt met
www.antelopeslotcanyon.com. Op de locatiefoto hierboven kun je
zien dat de Antelope Canyon ooit één canyon was, niet twee (de Upper
en de Lower). Er werd alleen in 1978 een weg gemaakt (State Route
98) En daarom hebben ze de boel met dynamiet platgegooid en nu zijn
er dus twee helften. We parkeerden netjes en zijn met een open Pickuptruck waar 14 mensen
achterop kunnen zitten naar de Upper Antelope Canyon gereden, daar
hebben we een prachtige
tour gemaakt van wel een uur alleen maar foto’s maken met onze
gids, genaamd JC. Het was niet warm tussen deze rotsen en aan een
half litertje water had je ruim voldoende, omdat je tijdens het
foto's maken eigenlijk vaak vergeet te drinken. Je komt hier echt
niet alleen om te kijken, maar om foto's te maken. Dat weet die gids
ook en hij hielp ons goed met het zoeken van de mooiste plekjes. Na de tour weer een broodje bij de Subway (wat
een uitvinding!) en naar de Antelope Marina gereden; een puntje van
Lake Powell. Dat is onderdeel van de Glen Canyon Recreational Area,
dus daar kun je gewoon 'gratis' met je America The Beautiful-
pass naar binnen. Het leek ons tof om te gaan kayakken. Voor 10pp mag je 2 uur kayakken op een
eenpersoons kayak bij
LakePowellHouseBoating. Deden we. Eerst was het nog niet
duidelijk of we wel weg mochten, want het weer zag er niet goed uit.
We kregen de waarschuwing mee: als het ineens gaat waaien, kano op
de kant trekken. Oké.
We kayakten netjes op tijd weer terug en zaten
om iets over vieren weer in de auto. De Grand Canyon is
eigenlijk nog best ver en er zat onweer en regen in de lucht, dus we
zijn niet bij Horseshoe Bend naar boven gelopen. We hadden immers
ook de Goosenecks al gezien. De parkeerplaats was hartstikke druk,
ik zag waarschuwingsborden met de volgende teksten: het is heen en
terug 2,4km, er is geen schaduw, er is geen water, er is los zand
omhoog en ruig terrein daar boven, het weer kan snel omslaan en dan
moet je schuilen in je auto... Ik had meteen al geen zin meer.
Gelukkig vond Timo het ook niet nodig en zijn we doorgereden.
In het Grand Canyon National Park krijgt jaarlijks zo'n 4½ miljoen bezoekers te verwerken. Het zit daarom heel goed in elkaar. Grote parkeerplaatsen, goede shuttlebussen, genoeg hotels ter plaatse, zelfs een trein die stopt bij de South Rim! We gingen weer naar een visitor center om te vragen wat we het beste konden doen en de ranger was echt superaardig en nam heel lang de tijd voor ons. We kregen een kaart mee waarop de eerste route stond (rim trail). Te doen in 2 uur, van waar we waren tot de Village. We hebben heerlijk kalmpjes aan gewandeld en het was echt mooi. Maar mooier dan de andere parken? Nee, voor mij niet. Kan ook komen door het weer; we hadden overwegend bewolking. Het was wel nóg groter, maar niet per se mooier.
Dinsdag 22 Vandaag hadden we de wekker gezet, zodat we om 5:50 de zonsopgang zouden kunnen zien. Wat denk je? Bewolkt. Terug in bed, dus. Heerlijk verder geslapen. Het ontbijt in El Tovar was verrukkelijk. Toch wat nadelen: er zat lippenstift op mijn glas en het duurde heel lang voor ons eten kwam. De bediening bestond uit mensen met een beperking; er was een slechtziende die aangaf wie waar moest zitten, van anderen kon je aan de buitenkant niet zien wat er aan de hand was, maar je merkte bij het opnemen van de bestelling en het serveren dat er wel eens wat mis gaat: wij kregen alsnog aardappels, al hadden we die niet besteld. Na het inpakken van de koffers en het leegruimen van de kamer, gingen we nog één wandeling lopen: een stukje Bright Angel Trail, tot aan de Lower Tunnel. Het duurde ongeveer driekwartier, niet 1 à 2 uur.
Na de wandeling rijden we terug naar Las Vegas. We komen langs de Hoover Dam en dat is toch een knap staaltje werk, dat willen we even van dichtbij bekijken. Hij is 221 meter hoog (de op één-na-hoogste dam in de VS) en hij is bovenaan 15 meter dik, uitlopend tot 200 meter aan de voet. Hij wordt gebruikt om elektriciteit op te wekken en het water dat zich ophoopt in Lake Mead is drinkwater voor grote delen van Californië en Nevada. We wilden in Boulder City even eten, dus reden we met Tripadvisor naar het dichtstbijzijnde restaurant dat in de top 10 stond; de Little City Grill. Helaas: gesloten op dinsdag! Dan maar naar de Chicken Shack. Heerlijk malse gefrituurde kip op een grote (veel te grote) berg sla, waar vooral veel van dat bittere harde in zat, dat ik zelf uit de slablaadjes wegsnijd. Het was lekker, maar te veel en ik kon het niet op. Ik heb hier wel voor het eerst Mountain Dew geproefd en dat smaakt helemaal niet verkeerd. Ik vind de Lemonade (zoete citroenranja) wel vies. Vanuit Boulder City ben je slechts één bergrug verwijderd van Las Vegas en het was eigenlijk een feest om terug te zijn. Al die lichtjes, al die poppenkast, al die drukte was zoveel anders dan de twee weken natuurschoon. Heerlijk. Het hotel dat we hadden geboekt was Planet Hollywood en we hadden 'Self Parking' geregeld. Eerst maar eens naar het hotel toe. De valet (het mannetje dat het parkeren regelt) gaf ons een goede beschrijving naar de parkeergarage. Hij zei ook dat we onze bagage konden achterlaten, dus we kregen een bonnetje mee en hoefden niet met de zware koffers te sjouwen! Ik was echt blij. En het werd nog beter. Onze kamer was 'Ultra Hip', dat betekende 'pas gerenoveerd' met twee Queensize bedden en uitzicht op het zwembad. Het was echt boven verwachting goed! Voor het Aria betaalden we geloof ik $190 per nacht, hier zo ongeveer de helft, maar de kamer was groter, moderner en nieuwer en had een beter uitzicht. De badkamer was een balzaal met een bad, een aparte douche, een apart afsluitbaar toilet en twee wastafels tegenover elkaar. Je kon er bijna een radslag doen. Als ik een radslag zou kunnen. Het was een waar feest. Ga daarheen. Natuurlijk gingen we daarna nog even de stad in. Korte broek (praktisch) verruild voor een rokje (Leuker en ik neem gewoon mijn tasje mee!) en naar buiten, de zwoelwarme zomeravond in. We hadden de fonteinen van het Bellagio nog niet in het donker gezien en dat was prachtig, met een All-American liedje eronder: God Bless the USA van Lee Greenwood. Die avond zijn we nog wat casino's doorgelopen, maar we kwamen er niet echt uit wat we wilden doen. Ik vind in Nederland bij Holland Casino de roulettetafel het leukst. Dat komt omdat ik er niet bij hoef na te denken, gewoon een laag bedrag op wat kleurtjes of nummertjes zetten. Kaarten vind ik moeilijker, want ik heb daarbij meer het idee dat je echt zelf je eigen verlies in de hand hebt en daar baal ik dan van. Hier moest je minstens $15 per kéér inzetten! Dat is geen grapje meer. Goedenacht. Woensdag 23 augustus Een nadeel van zo'n reis is dat je vaak moet verkassen. Zelfs hier, want we hadden de laatste nacht al langere tijd geleden vasgelegd. We wilden niet in een buitenwijk terechtkomen omdat we te laat waren of zo. Het werd de Mirage, dus wéér koffers inpakken en naar de auto. Vandaag wilden we echter niet het toeristische centrum in, maar een bepaald graffitikunstwerk bekijken ergens downtown. Downtown betekent eigenlijk niet dat het lager ligt of zuidelijker, maar juist noordelijker dan het toeristenstuk. Er is daar een grote 'Horned Lizard' en die lijkt me gaaf om te fotograferen. Wist ik veel dat het Art district veel meer graffitikunst bevat! We lopen er meer dan een uur rond en we zien prachtige kunstwerken, maar ook een gebouw dat overduidelijk gebruikt wordt als graffiti-speelplaats. Het gebouw wordt juist deze dagen overgeschilderd in een neutraal mintig-blauw. De verfemmers en kwasten staan er nog als bewijs. We gaan ervan uit dat het vanzelf weer een kleurrijke boel wordt. De zon gaat langzaam schuil achter een groot antraciet regenfront dat eraan komt, we eten een broodje in de auto en vertrekken naar ons laatste adres.
De kamer in de Mirage was
ook mooi, maar minder tof dan de avond ervoor. We trokken
zwemkleding aan en liepen naar het buitenbadgedeelte. En wat denk
je? Er was bliksem geweest en na elke bliksem moeten ze het zwembad
een half uur leeg houden. Je mag wel op een ligbedje liggen....
We liepen samen naar Ceasar's, bekeken winkeltjes, vonden dat alle merken er duur uit zagen, tot ik de H&M zag. Dat is leuk! Alleen jammer dat je trommelvliezen daar beginnen te bloeden omdat er een dj is ingehuurd om live (hier stond een lelijk woord)muziek te draaien. Het restaurant Trevi was daarna in verhouding best rustig en we aten heerlijk een visje en een vleesje. Wandelend buiten zagen we een heleboel mensen bij een hek staan en Timo zocht op internet op dat de Mirage (waar wij slapen!) elk uur een soort fonteinshow geeft, waarbij een vulkaan ontploft. Dat zag er werkelijk waanzinnig uit en een uur later gingen we gewoon weer kijken, vanaf de andere kant.
Vervolgens hebben we de koffers zo logisch
mogelijk ingepakt en ook de handbagage. De volgende ochtend
vertrokken we vroeg. Conclusie: de USA zijn leuk. Moet je ook eens gaan bekijken. ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Heb je vragen of vond je het verslag leuk om te lezen? Laat dan alsjeblieft een berichtje achter in mijn gastenboek, waarin je aangeeft dat je het verhaal van USA 2017 hebt gelezen. |