La Palma (Canarisch eiland) 2013
 

In oktober 2012 had ik het koud. Ik wilde graag een vakantie boeken voor in de winter of het voorjaar, maar de meivakantie kwam veel beter uit, omdat dit jaar twee weken aan elkaar geplakt werden. Onze vakantie op Kreta in 2009 was luxe en geboekt via Eliza was Here, dat hebben we nu weer gedaan. Een vlucht met Transavia, logies zonder ontbijt in een vrijstaand huisje en een huurauto van Europcar. Alles in een pakket, voor € 850,- pp. We hebben 8 dagen rondgereden op La Palma en het was prachtig. Van te voren heb ik een boekje gekocht en een plattegrond. Het boekje was van ANWB-extra en hier hebben we erg veel aan gehad. Leuke informatie en mooie bezienswaardigheden. De plattegrond die erin zit, is duidelijk en niet te groot. Ik had ook een geplastificeerde kaart gekocht van Freytag&Berndt, maar die vond ik niet fijn. Er staan veel wandelroutes bijop en dat maakte het autorijden onduidelijk. Bovendien was hij net een slag te groot. Voor wandelaars is hij wel erg geschikt. In dit verslag vertel ik wat we gedaan hebben, waar het was en hoeveel het kostte. De onderstreepte woorden geven toegang tot een link naar een bijbehorende pagina. Soms staat er in het blauw een weetje of tip. Atencíon: De wandelpaden op La Palma zijn de belangrijkste toeristische trekpleister. Toch zijn ze allemaal gratis toegankelijk. Veel paden zijn aangelegd, onderhouden en bewegwijzerd met steun van de Europese Unie.

Donderdag 2 mei Vertrek naar Landsmeer. Daar woont familie en J. wilde ons zelfs midden in de nacht naar Schiphol brengen. Lief! Vrijdag 3 mei Wekker om 2:30 uur. Rijden om 3:00 uur. Aankomst Schiphol 3:20 uur. Het online inchecken kan wel 24 uur van te voren, maar het afgeven van de bagage kan pas op de dag zelf (dus vrijdags vanaf middernacht). Dan kun je net zo goed meteen daar inchecken. Snelle service bij de balie, maar wel een bagageband had eventjes een storing. Twee koffers en een parasol. Gewoon, omdat het kan. Die laatste moet ingecheckt worden bij de balie 'Odd sized luggage'. Ik heb een handige app op mijn telefoon gezet, van Schiphol zelf. Je kunt je vlucht invoeren en dan word je op de hoogte gehouden van nieuwtjes zoals wijzigingen van vertrektijd of gate. De app geldt voor alle luchtvaartmaatschappijen. Vlucht om 5:30 uur.  Geen film tijdens de vlucht, vanwege het type vliegtuig, er zijn geen videoschermen voor de passagiers. Aankomst Santa Cruz de La Palma: 9:15 uur. (De lokale tijd is op La Palma een uur vroeger dan in Nederland) We hebben drie weken van te voren onze stoelen geboekt. Voor vijftien euro per persoon per enkele reis heb je een plek bij de nooduitgangen, dus met extra beenruimte. Het is een rustige vlucht zonder turbulentie. We krijgen erg veel informatie van de piloot, bijvoorbeeld over het kerosineverbruik van een vliegtuig en hoe zuinig dat is in vergelijking met het gebruik van auto's. Het is heel leuk en nuttig. Hij probeert het gebrek aan televisie ook een beetje goed te maken, volgens mij. In het vliegtuig krijgen we ook alvast informatie over het feit dat er 15 koffers zijn achtergebleven op Schiphol door een technische storing. Bij aankomst op de luchthaven gaat Timo meteen in de rij staan bij Europcar om de autosleutel op te halen, terwijl ik bij de bagageband mijn koffer en de parasol ophaal. Die van hem is er niet. Dit is de eerste keer dat we zoiets meemaken en we moeten bij een balie in de rij staan om onze gegevens achter te laten. De koffer wordt met de middagvlucht meegestuurd en naar ons huisje gebracht. Om 11:15 zijn we eindelijk overal klaar mee en we eten even een croissantje voor we naar de auto gaan. Twee broodjes, een koffie en een sapje voor € 8,75. De Fiat Panda die we ophalen is zwart en er staat op de papieren dat hij een kras heeft. Hij heeft veel meer krassen dan aangegeven staat, dus we lopen terug en laten het even aantekenen op de papieren. Anders krijgen we daar misschien volgende week problemen mee. Atencíon: Overdag mag je geen autolampen aan hebben. In een tunnel wel, maar daarna moeten ze weer uit. Er staat dan ook een bord aan het eind van de tunnel. Heeft u de verlichting uitgeschakeld?   We hebben van thuis ons eigen navigatiesysteem meegenomen, net als destijds op Kreta. Je hoeft niet eens per se een bestemming in te voeren, alleen al rijdend op het schermpje kunnen kijken is heel handig, omdat je in bergachtige gebieden 'rondom' een berg kunt zien hoe scherp de komende bocht is. Ons navigatiesysteem is van Garmin en vanwege haar stem hebben we haar Anita genoemd (niet beledigend bedoeld). Wij hebben Anita wel ingesteld op het adres van ons huisje (Camino de Jose Pons la Jurona 28, Todoque) maar zij geeft niet dezelfde route als Eliza en door de mix van beide routes raak ik de draad kwijt. Uiteindelijk vinden we Puro Atlantico via een omweg. Puro Atlantico bestaat uit een lieflijk hofje met daaraan een zwembad en gezamenlijk terras, twee geschakelde appartementjes en twee vrijstaande huisjes, allen met eigen terras. Bij aankomst zijn de eigenaresse Marie en haar man aanwezig, voor een rondleiding en de sleutel. Ze hebben lang op ons gewacht! Marie is Duitse en haar man is Spaans, maar ze spreken ook Engels. We vertellen het bagageverhaal en ze adviseren ons om de koffer niet naar hier te laten brengen. Het is zo ingewikkeld, dat vindt de bezorger nooit. We moeten afspreken bij de kerk in Todoque, dat is 5 minuten rijden en voor beide partijen te vinden. Atencíon: Er zijn veel Duitse ondernemers op dit eiland en veel toeristen zijn ook Duits. Op veel menukaarten en toeristische informatieborden staat een Duitse vertaling, naast een Engelse. We installeren ons in het leuke huisje. Het is langwerpig en er zitten glazen schuifpuien aan de slaapkamer en woonkamer. Voor de keuken is ons afgeschermde terras, waar we lekker kunnen eten aan een tafel, of in een ligstoel kunnen hangen. Er staat een fles water in de koelkast en een fles wijn en een volle fruitschaal op tafel. Dat is een warm welkom! Als de koffers zijn uitgepakt, gaan we eens een stukje rijden met als doel het vinden van een supermarkt. We rijden tot in Los Llanos de Aridane en vinden daar een fijne overzichtelijke parkeerplaats. We lopen de Avenue de Enrique Mederos door en vinden een Spar. Groot ingeslagen: water (niet uit de kraan drinken hier!), brood, lekker veel beleg, thee, honing, toetjes, chips, bier en Breezers, een pizza, cola en nog veel meer, voor 50 euro. We brengen alles terug naar het huisje en proberen de magnetronoven uit. De pizza wordt hard en droog. We hebben iets niet goed gedaan en dit is niet te eten. Daarom rijden we terug naar Los Llanos de Aridane, zetten onze auto op dezelfde parkeerplaats en lopen een rondje om een restaurant te zoeken. Timo's tandenborstel zit in zijn koffer, dus we kopen al wandelend een nieuwe en ik wil ook anzichtkaarten versturen. Na korte wandeling gaan we eten naast de parkeerplek bij Restaurante Arepera El Jable. Prima eten, maar ik vond het niet verrukkelijk. Het was ook zeker niet duur. Een bord met knoflookbroodjes, twee gefrituurde maisbroodjes met beleg, een groot bord patat met mayo en ketchup en twee cola voor maar € 15,-. De ansichtkaarten heb ik gekocht in een winkeltje naast de kerk. Ze kostten maar 40 cent per stuk en de postzegels 70 cent. We hebben trouwens wel een beetje pech met de kerken. In de kerk in Los Llanos de Aridane was een dienst bezig, dus bezichtigen was niet mogelijk. Veel andere kerkjes waren dicht! Niet dat we zo gelovig zijn, maar ze zijn (vooral in het buitenland) meestal zo móói.   In het huisje is wifi en dat is handig om gewoon door te kunnen gaan met Whatsapp, FB en het nieuws bekijken. Als je geen wifi hebt op je bestemming, kun je bij sommige providers voor een weekje een buitenlandbundel aanschaffen en er is ook een interactieve kaart van La Palma met de wifi-hotspots van openbare gelegenheden. Als ik om kwart over elf 's avonds mijn telefoon nog één keer bekijk, zie ik dat ik een gemiste oproep heb. Het blijkt de kofferbezorger te zijn. Ik bel hem terug in zijn auto en hij spreekt alleen Spaans. Ik kan eigenlijk geen Spaans, alleen wat woordjes die ik vaak heb gelezen in mijn Hoe-en-wat-in-het-Spaansboekje. Hij kan het niet vinden en hij wil dat we naar het plaatsje Las Manchas (niet ver van Todoque) komen. Maar wij zijn daar nog nooit geweest en we weten wel waar die kerk van Todoque is. Ik brabbel iets over iglesias de Todoque in cinque minutas en dan hangen we op. Adios. Kleren weer aan, Anita aan en in het donker over de onverharde weg en via alle nog onbekende wegen naar Todoque. Vlakbij de kerk rijden we al achter een witte caddy die stevig doorrijdt en daar zit Timo's koffer in. We hoeven gelukkig de papieren niet te laten zien (vergeten in de haast), we bedanken de man hartelijk en gaan dan rustig weer terug. Een drukke eerste dag! Atencíon: La Palma heeft een goede economie en het eiland is niet afhankelijk van toeristen, al zijn er wel veel wandelaars te vinden. Je kunt hier regelmatig mensen tegenkomen die geen Engels kunnen. Een boekje Hoe-en-Wat-in-het-Spaans is dus geen gek idee.   Zaterdag 4 mei Na ons ontbijt smeren we boterhammen en maken we de meegenomen koeltas vol met eten en drinken. We stoppen de zwemspullen in de auto, want je weet maar nooit. Ik wil het strandje Playa Nueva opzoeken, maar we komen uit in Puerto Naos. Ik heb nooit geweten dat verkeerd rijden zo leuk kan zijn. Als je maar tijd genoeg hebt. Dit is een leuk dorp met een boulevard tot het strand. Er is een hek vanwege werkzaamheden, maar we zien wel enkele mensen op het strand. Het is trouwens helemaal niet zo warm. Een lange broek is geen luxe. We kopen hier avondeten voor morgen, want volgens internet zouden veel restaurants op zondag dicht zijn. Trouwens, op internet staat ook dat de winkels vaak dicht zijn tijdens siësta en ook op zaterdag. In de praktijk zijn er eigenlijk altijd wel ergens winkeltjes open. We kopen bij een Spar wat pasta, saus, kaas, meer water (jerrycans van 8 liter, nu) voor 8 euro. Omdat het 's ochtends nog steeds frisjes is en half bewolkt, gaan we weer terug naar het noorden. Het is immers geen strandweer. We rijden naar de hoogste top van het eiland: de Roque de los Muchachos. Daarvoor gaan we via het stranddorp Puerto de Tazacorte, waar een bizar leegstaand zwembad de aandacht opeist en daarna rijden we heel veel haarspeldbochten door. Een mirador is een uitzichtpunt en daar heb je er veel van op La Palma. We stoppen bij Mirador el Time. Mooi uitzicht over een groot deel van de westkant van het eiland. Ze hebben hier slim een restaurant neergezet en we kopen twee waterijsjes voor € 3,60. Je kunt blijkbaar ook vanaf hier naar beneden lopen via een steil haarspeldbochtenpad, maar dan moet je wel met de taxi weer terug naar je auto, boven. Onderweg naar hoger gelegen gebieden zien we de begroeiing veranderen van redelijk dor met cactussen naar meer tropisch groen, naar dennenbossen en tenslotte alleen nog struiken. Daarboven houdt begroeiing helemaal op. Rots is alles wat overblijft. Er is hierboven een reeks aan observatoria. De lucht boven La Palma is erg helder en schoon, zodat er veel ontdekkingen gedaan kunnen worden in het heelal. Atencíon: De lucht is dan misschien wel schoon, er is hier geen zongarantie! Door de hoogte van het eiland is het heel logisch dat er veel wolken om de toppen blijven hangen. La Palma is het hoogste eiland ter wereld. De westkant van het eiland heeft wel meer zon dan de oostkant. Op de terugweg rijden we via de andere kant van het eiland naar beneden. Je komt dan uit bij Santa Cruz en via Breña Alta moet je door de tunnel terug naar de westkant. Op de weg naar de tunnel is er een Lidl (pas geopend) en omdat we hebben besloten dat we vanavond ook niet uit eten willen, halen we vissticks, groente, toetjes en brood. Thuisgekomen koken en eten we en schrijf ik de ansichtkaarten op ons terras bij de ondergaande zon. Zondag 5 mei Gisteren hebben we het noorden bekeken, vandaag bekijken we het zuiden. We rijden vanaf ons huisje door Las Manchas en hier is een klein pleintje dat helemaal van mozaïek gemaakt is, La Glorieta. De vloer is schitterend en de bankjes worden geflankeerd door planten die eigenlijk sculpturen zijn. Het is klein maar fijn en zeker de moeite waard om eens langs te rijden. Kerkjes onderweg zijn allemaal gesloten. Dat is jammer want door een klein raampje zien we dat het volledig ronde kerkje Ermita de Santa Cecilia een erg mooi altaar heeft, met schitterende beelden. De Vulcán de San Antonio in de provincie Fuencaliente mag belopen worden. We betalen € 5,- pp en parkeren de auto. We lopen een paar honderd meter over de rand van de vulkaan en stoppen bij het eindpunt. Vanaf daar is de laatste vulkaan van het eiland te zien, de Tenequía. Deze is nog uitgebarsten in 1971. Er zijn overal op het eiland maar weinig toeristen te zien en ook op deze vulkaan zien we maar een paar toeristen. Tot we teruglopen naar de auto en er ineens 3 busladingen vol mensen aankomen! Net op tijd... We rijden door naar beneden, naar de vuurtorens en zien de zoutpannen in de verte. Verder zien we een strandje dat achteraf Playa de El Faro blijkt te zijn. De zee is hier rustig aan de westzijde van de punt. Wij rijden door naar Playa de Las Cabras en hier gaat het er wild aan toe! Het is een piepklein strandje tussen de rotsen. Ik ga afwisselend een stukje in het water en onder de parasol liggen. Die hebben we dus niet voor niets mee. Timo klimt over de rotsen en maakt mooie foto's. Er zijn hier geen voorzieningen, dus je moet zelf eten en drinken meenemen. Er staan wel drie windmolens en die hebben heel wat energie opgewekt die dag! Thuis gaan we het zoute water afspoelen en bedenken waar we gaan eten. We geloven simpelweg niet dat er geen restaurants open zijn op zondagavond. Puerto de Tazacorte leek ons een leuk toeristisch plaatsje en dat is makkelijk te vinden. In Taberna de Puerto de Tazacorte eet ik mijn eerste amandelsoep. Het is een sausachtig goedje met grof gemalen amandelen. Tussen zout en zoet in, grof genoeg om te moeten kauwen, maar wel lekker. Amandelen zijn een exportproduct van La Palma en er zijn echt grote amandelbomenplantages. De bomen bloeien eind januari of februari en dat moet een spektakel zijn om te zien. Al die bloeiende bomen zijn samen waarschijnlijk imposanter dan onze Betuwe. Met een flinke schaal olijven, de biefstuk van Timo en de tonijn op Canarische wijze van mij, onze drankjes en brood met boter zijn we in totaal € 45,- kwijt. Het duurste diner van de vakantie, maar ook erg lekker. Timo rijdt normaal op vakantie bijna altijd (op dit eiland zijn er weggetjes die zo steil zijn, dat je er in de tweede versnelling nauwelijks tegenop komt) en ook deze vakantie heeft hij alles gereden. Behalve de terugweg vanaf dit restaurant. Het was donker, niet te steil, rustig en er zijn maar weinig haarspeldbochten in de weg terug naar Puro Atlantico. Ik durfde het aan en het lukte! Atencíon: De hoofdwegen op La Palma heten LP1, LP2, LP3, enzovoort. Kleinere wegen die aansluiten aan de hoofdwegen heten dan LP109 of bijvoorbeeld LP202. Maandag 6 mei Onze ochtenden beginnen laat en langzaam. Meestal hebben we tussen twaalf en één onze tassen gepakt en de auto gestart, zo ook vandaag. We willen vandaag eens langs de krater Caldera de Taburiente lopen. Er zou een korte wandeling van twee kilometer zijn, genaamd La Cumbrecita. Er zijn boven maar 16 parkeerplekken voor particuliere auto's (en een plek voor bussen) dus je moet een plek reserveren of op goed geluk gaan. Wij gaan op goed geluk. We gaan midden door de woonwijken van El Paso, vanwege de route die Anita ons geeft. Leuke huisjes en een klein kapelletje dat wél open is. Daarna door naar het Centro de Visitantes, vlakbij de tunnel aan de LP3. Om twee uur komen we aan en de dame achter de balie vraagt naar ons paspoort. Helaas, dat hebben we niet bij ons! Dan moeten we na vier uur terugkomen, want dan is de slagboom die de route naar de parkeerplaatsen bewaakt weer open. Of terugkomen met paspoort. We rijden terug, het stadje El Paso in. Hier is een erg grote winkel, met een supermarkt in de kelder en een bouwmarkt, een huishoudwinkel, een speelgoedwinkel, een bakker en een kledingzaak in één. Hij heet Hypercentro en we kopen er nieuwe boodschappen en we lopen er ook gewoon eens wat rond om te kijken. Teruggekomen bij het toeristencentrum om kwart voor vier hebben we paspoorten bij ons, maar de jongen die nu achter de balie staat, zegt dat de slagboom al open is. Huh? Dat is toch pas om vier uur? Ach, soms om half vier, soms om half vijf, wat maar uitkomt... ☻ We rijden omhoog door de lage plek in de krater aan de zuidoostzijde over de LP-302 en parkeren de auto op een halflege parkeerplaats. De wandeling van twee kilometer is volgens de dame in het informatiehuisje goed te doen in anderhalf uur, inclusief pauzes. Je loopt vanaf de parkeerplaats linksom of rechtsom. Het was een leuke wandeling met mooie uitzichten in de krater. Aan de noordkant was die krater heel rotserig en kaal (Roque de Los Muchachos op 2426m hoogte), maar La Cubrecita op 1287m hoogte (de paarse route hieronder met twee fotomomentjes) hebben wij in exact anderhalf uur gelopen en is veel groener en het ruikt er heerlijk naar naaldbomen .   's Avonds eten we in ons huisje lekker pasta met saus en kaas. Die nacht worden we wakker en vraag ik aan Timo wat voor een geluid ik hoor. Hij zegt dat het waarschijnlijk zijn rommelende buik is... Maar het geluid komt terug en ik denk aan een diertje. Licht aan en zoeken. Ja! Daar zit een gekko op de muur. Hij loopt naar de andere kant van de kamer en verdwijnt in een gaatje tussen plafond en muur. We hebben in Costa Rica geleerd dat een gekko geluk zou brengen aan een huisje, dus de volgende dag vertellen we het vrolijk aan de eigenaars. Die zeggen doodleuk dat op La Palma eigenlijk ieder huis een gekko heeft, behalve appartementen. Oh, dan is het meteen een stuk minder bijzonder. Wel leuk dat we hem gezien hebben. Dinsdag 6 mei Toen we met de eigenaars spraken over de gekko, hebben we het ook gehad over de hagedissen. De verschillen tussen de seksen werden goed duidelijk! Toen we de man spraken, zei hij: 'Ze zitten hier overal, dat komt omdat ze gevoerd zijn. Dat moet je dus niet doen.' Terwijl de vrouw iets later zei: 'Je kunt ze voeren! Dat is leuk! Dan komen ze steeds weer terug. Ze lusten appel en brood.' Hahaha, wij vinden ze leuk, dus we hebben ze gevoerd! We hebben op internet een leuke autoroute gezien, namelijk de oude route van El Paso naar San Isidro, die over de bergrug gaat en niet door de tunnel. We komen langs een geweldig lavaveld, genoemd Montaña Quemada. Daarna zien we een mooie Mirador de Los Llanos del Jable en we komen aan bij El Pilar, dit is de vrijetijdsplek van de locale bewoners op zondag. Ze gaan hier blijkbaar massaal naar toe met hun families om te barbecueën. Er zijn allemaal losse huisjes waar barbecues in staan en ontzettend veel picknicktafels. Op dit moment is het uitgestorven. De enige mensen die we zien, zijn wandelaars en die komen vast allemaal van het vaste land van Europa. Vanaf El Pilar kun je allerlei wandelingen doen. Timo wil graag over de rug van de bergkam lopen en dus zoeken we een route die dat doet. Hij heet GR131, hij is bijna helemaal op een hoogte van 1450 meter en hij loopt parallel aan de weg Cumbre Nueva. We lopen natuurlijk niet de hele route af, maar een klein stukje. We lopen afwisselend op het kleine paadje en over de grote weg, tot aan een piek waar een heleboel antennes staan met schotels eraan. Vanaf daar heb je weer een mooi uitzicht over de gelopen route over de bergkam. Tijdens het lopen eten we onze boterhammen en drinken we al ons water op (2,5 liter) en op de terugweg hebben we geen zin meer. Maar ja, je kunt ook niet zomaar stoppen en blijven zitten. Achteraf bleek dat mijn schouders verbrand zijn (door de zonnebrandcrème heen!) en dat we in totaal tussen 14:20 uur en 17:00 uur bijna negen kilometer berg op en berg af gelopen hebben! Dat is wel wat veel voor mijn ongetrainde lijf. Ik ben kapot. Maar gelukkig rijdt Timo met schijnbaar onverstoorbaar gemak van de berg af naar San Isidro. We eten overdag nogal veel brood en dus kopen we een nieuw brood bij een klein Sparretje in Breña Alta en daarna rijden we terug door de tunnel naar de westkant. We dineren in Todoque bij Altamira, een restaurant dat wordt geleid door een Duitse dame. Het restaurant werd ons aanbevolen door de eigenaresse van Puro Atlantico en het is inderdaad een geweldig restaurant. Prima in de buurt, niet duur en erg lekker eten! Voor vier drankjes, twee soepjes en twee kleine hoofdgerechten (een visspies en runderfiletlapjes met groente en patat) betaal je maar € 32,-. Woensdag 8 mei Wakker worden met spierpijn, dat is dus niet grappig. We rijden vandaag naar het noordoosten, de streek Los Tilos is bekend om de laurierbossen. Een gedeelte van de weg er naar toe is eenrichtingsverkeer, omdat het zo smal is. Je rijdt dus via een andere weg terug. De wandelroute die hier uitgezet is, is volgens het informatiecentrum een uur heen en een uur terug. Dat lijkt mij vanwege mijn spierpijn al te lang, terwijl Timo denkt dat het wel gaat. Nou, we lopen wel een stukje en dan zien we wel wanneer we teruggaan... Onderweg is het zo mooi en schaduwrijk en koel dat ik al na een half uur bedenk dat ik wel wil doorlopen. Het is sprookjesachtig mooi en heel anders dan de 'droge' westkant van het eiland! We komen uit bij een prachtig uitzichtpunt op een rots die steil naar beneden afdaalt. Je staat midden in een arena van groen en ik roep keihard: "Wie is de koning van Wezel?" De echo roept me terug: "Ezel...". En ook enkele Nederlandse toeristen beneden roepen terug trouwens. We lopen weer naar beneden en merken dat het pad afdalen best spannend is. Je wilt hard gaan, omdat je van de heuvel af gaat, maar je glijdt snel uit. Als je als koppel stevig gearmd gaat, houd je elkaar in balans en kun je wel sneller. Wij doen dat een groot deel van de route en zijn in iets minder dan twee uur beneden bij de auto. Wandelschoenen uit, boterhammetje en een cola tijdens de pauze en dan weer op weg. We stellen Anita in op de Charco Azul en op deze terugweg rijden we via de andere eenrichtingsroute en we zien rechts de bijzondere brug van Los Tilos. Met 375m is het de langste bogenbrug van Spanje en het zou de grootste zwevende brugboog van Europa moeten zijn. Wij gaan helemaal niet rechtsaf, maar linksaf naar de zee. We rijden midden door oneindige bananenplantages. Supersteile en smalle weggetjes! Die Anita zorgt ervoor dat we op plekken komen waar geen toerist ooit geweest is, volgens mij.  De Chacro Azul staat met bordjes aangegeven. Het is inmiddels al vijf uur geweest en er zijn maar weinig mensen meer over, maar ik kan me voorstellen dat het hier overdag heel druk was. In de natuurlijk gevormde poelen aan de rand van de Atlantische oceaan zijn door mensenhanden kleine aanpassingen gedaan, waardoor de poelen bij vloed overstromen en bij eb weer langzaam leeglopen. Het is helder water en ik neem een duik. Daarna lekker chips en cola, terwijl we naar de golven kijken. Nog even naar de baai gewandeld en daarna weer terug met de auto naar de westkant van het eiland. We gaan nu wel over die speciale brug en hij zorgt dat we snel over de Barranco del Agua (kloof) naar het zuiden kunnen rijden. Om half negen staat er bij Altamira een heerlijk bord curry voor onze neus. Twee broodjes met tapenade als voorgerecht, twee borden curry, twee porties rijst, vier drankjes en twee toetjes voor maar € 34,-. Donderdag 9 mei Het is onze laatste dag. Wat gaan we dan wel vandaag doen? Er moeten hier rotstekeningen zijn die door de prehistorische bewoners zijn gemaakt. Er zijn er meer op dit eiland en ik zie steeds op mijn fijne plattegrond het woord 'petroglifos' staan op een plek tussen El Paso en Los Llanos de Aridane. Dat is niet ver weg en volgens mij hoeven we er ook niet ver voor te lopen (als ik zo eens op die kaart kijk, hoever we al gelopen hebben, moet dit een peulenschil zijn). Dus we stellen Anita in voor het punt waar we denken dat we moeten zijn en we rijden eerst naar El Paso. Even een tussenstop bij een tankstation en pinautomaat en een kleine wandeling om een blok gekleurde appartementen. We komen uit bij de kerk, waarvan je de toren steeds ziet aan alle kanten van El Paso. De kerk is natuurlijk dicht... Maar als je doorloopt, kom je uit bij hetzelfde kapelletje dat we op maandag hebben gezien. Atencíon: De benzine is hier erg goedkoop. Een liter Euro95 kostte in mei 2013 maar € 1,11. De petroglifos hebben we nooit gevonden. Wel schitterende weggetjes gereden door de achterbuurten van El Paso. Bloemrijk en kleurrijk en smal. Dan nog even naar de Barranco de Las Angustias (kloof des doodsangsten). Deze kloof voert bijna al het water uit de Caldera de Taburiente af naar zee. Bij regen kan hij dan ook van een droge kloof veranderen in een kolkende watermassa. Niet dat we het gezien hebben, maar dat zou zo zijn. Er loopt een klein weggetje vanaf Los Llanos de Aridane omhoog langs de zuidzijde van de kloof. Op mijn kaart staat een P dus daar kunnen we naar toe. We komen uit op een smal weggetje en we gaan niet verder. We zijn nog lang niet bij de P op mijn kaart, maar er is hier wel een grote parkeerplaats bij restaurant Balcon de Taburiente waar je rustig kunt eten, drinken en rondkijken. Genieten van het uitzicht. Aan de andere kant van de kloof zie je Mirador El Time! Twee ijsjes voor € 5,60. Toen we op zaterdag naar de Roque de Los Muchachos waren, was het koud en bewolkt. Dit gaf schitterende plaatjes met de wolken tussen de bergtoppen, maar we zijn ook wel benieuwd naar het uitzicht bij helder weer. Het noordoosten moet erg ruig zijn en bovendien is er een dorpje met een kerkje dat de moeite waard is om te bezichtigen, namelijk Santa Domingo de Garafia. Dus we geven gas en rijden weer naar boven. Het noorden is ook letterlijk hoger dan het zuiden, dus er zijn weer veel haarspeldbochten. Onderweg zien we deuren en raamkozijnen in de rotsen, daar wonen dus mensen! De kustlijn is hier een Nationaal Park, maar je rijdt zo hoog, dat je daar eigenlijk niet veel van ziet. In Santa Domingo is de kerk open en ik verbaas me weer over de mooie Maria die een echte jurk aan heeft. In het noorden van Europa is de jurk onderdeel van het beeld zelf, hier is het echt van stof.  De drakenbloedboom is een speciale soort die niet in Noord-Europa voorkomt. Eigenlijk is het geen boom maar een plant en ze noemen hem zo, omdat hij een rode kleverige vloeistof afscheidt, als de bast beschadigd raakt. Hij staat op redelijk veel plekken op het eiland als jonge plant (een stam met een paar 'takken') maar hier is hij echt oud en volgroeid. Op het kruispunt Hoya Grande gaan we naar het zuiden, richting Santa Cruz. We komen dan langs de rand van de krater en kijken nog een keer met zonnig weer. Het is er prachtig. we lopen via een paadje (lijkt meer op een rivierbedding, met zoveel stenen) naar een mirador zonder naam en het uitzicht is adembenemend.   Inmiddels is het al weer kwart voor vijf en we moeten nog helemaal terug. Daarom stoppen we minder vaak bij mooie uitkijkjes en rijdt Timo in een fijn tempo door naar de meest rechtstreekse weg naar de tunnel. Achteraf kom ik erachter dat we daarbij het bedevaartsoord Las Nieves gemist hebben en ook het nonnenklooster waar je koekjes zou kunnen kopen. Leek me geinig. Toch vind ik het ook niet erg om gewoon direct naar een restaurant te rijden. Bij Bar-Grill Secadero bestellen we vlees, vis en cola. De ober verleidt ons een voorgerecht van paprikaatjes te nemen. Bij het eerste hapje blijken het gegrilde groene pepertjes te zijn! Daar kunnen onze tere darmen niet tegen en we laten het staan. Het hoofdgerecht is ook van ons allebei het minst lekkere van de hele vakantie. We blijven niet lang natafelen, betalen € 33,- en rijden naar 'huis'. De zonsondergang is magnifiek. Alsof het een afscheidsgroet betreft. Vanavond pakken we de koffers in, morgen rijden we vroeg weg. De parasol en rieten matjes voor onder je strandlaken laten we achter. Voor de volgende bezoeker. Atencíon: We huurden de auto met een volle tank, maar we moesten hem leeg weer inleveren. Slim van de verhuurder, want bijna niemand durft het aan om met een bijna lege tank naar de luchthaven te rijden voor de terugvlucht. Stel je voor dat je stil komt te staan...  Vrijdag 10 mei Wekker om 6 uur. Douchen, ontbijten, laatste spullen in de koffers. Wegrijden om 7 uur. Het begint net licht te worden. Op het vliegveld om 7:50 uur (nog twee keer verkeerd gereden bij rare snelwegafslagen die 2a en 2b heten. Geen probleem, je rijdt een rondje en kunt nog een keer dezelfde keuze maken. Scheelt je maar twee minuten). Auto ingeleverd om 8 uur. Koffers afgeleverd en ingecheckt om 8:15 uur. Twee halve liters water voor in het vliegtuig: € 4,- Geplande vertrektijd: 10:00 uur. Uiteindelijke vertrektijd: 11:00 uur. Film tijdens de reis: 'Life of Pi' Geplande vliegtijd: 4,5 uur. Uiteindelijke vliegtijd: 3,5 uur. De koffers komen snel en de treinrit loopt ook voorspoedig. We zijn tegen etenstijd weer thuis. Dag La Palma! Vond je dit een leuk of nuttig verslag? Laat dan een berichtje achter in mijn gastenboek en zet er even bij dat je het verslag over La Palma hebt gelezen.