Kroatië 2014
 

In het najaar van 2013 begon het weer te kriebelen. Ik wilde op vakantie! We hebben veel gehoord over de schoonheid van Kroatië en we hebben onze wensen naast elkaar gelegd. Ik wilde strand en zee, Timo wilde ook wat van het binnenland zien. Van te voren heb ik twee boekjes gekocht en een plattegrond. Omdat we tijdens de vakantie op La Palma zoveel aan een boekje van ANWB-extra hebben gehad, heb ik die weer gekocht. Jammer, voor onze vakantie hier was hij niet zo nuttig. Het is namelijk bedoeld voor de hele Kroatische kust, inclusief eilanden, en wij beperken ons eerst tot het gedeelte tussen Šibenik en Makarska. De ANWB-wegenkaart van Istrië en Dalmatië was daarentegen wél erg handig. Ik heb hem (heiligschennis) doormidden geknipt, om een handzamer formaat te hebben in de auto. Werkte prima. Ten slotte heb ik nog een Dominicus reisgids gebruikt, waar fijne achtergrondinformatie in staat, bij verschillende toeristische plekken. Websites met reisinformatie van andere toeristen waren ook erg handig in de voorbereidingen. Wij gaan van zaterdag tot zaterdag naar Makarska, dan een dag naar Korenica en dan tot vrijdag nog naar Krapinske Toplice. Hier is een kaart van onze route.   In dit verslag vertel ik wat we gedaan hebben, waar het was en hoeveel het kostte in Euro's, al betaalden we ter plekke eigenlijk alles in Kuna's. De onderstreepte woorden geven toegang tot een link naar een bijbehorende pagina.

Vrijdag 4 juli Vertrek naar Landsmeer. Daar woont familie en zij wilde ons (alwéér) naar Schiphol brengen. Lief! Zaterdag 5 juli We vliegen om 10 uur 's morgens met Lufthansa via Frankfurt naar Zagreb en retour. De tickets zijn geboekt met Budgetair en inclusief alle toeslagen en belastingen kostten ze ons € 188,50 pp. De vlucht naar Frankfurt is duidelijk een overstapvlucht. Hij zit vol met Chinezen en Indiërs en een huilende baby. Gelukkig duurt het maar kort. Toen de passagiers eenmaal op hun plek zaten, werd het gordijntje waar de businessclassstoelen voor zitten, gewoon een paar rijen verschoven! In dit vliegtuig krijg je misschien wel extra aandacht, maar zeker geen extra ruimte in de businessclass. Wel leuk: we krijgen yoghurt en wat drinken tijdens de vlucht en we hoeven er niets voor te betalen, zoals bij Transavia steeds wel zo was. De overstap gaat soepel, onze bagage wordt door Lufthansa naar het volgende vliegtuig gebracht. Hier krijgen we een lekkere sandwich en weer een drankje. Ook deze vlucht gaat prima en in Zagreb komen de koffers snel. Kroatië is lid van de EU sinds 2013. Als je graag een stempel in je paspoort wilt, kun je hem alleen nog krijgen als je er speciaal om vraagt en dat deden wij. Eerst even wat Kuna's (lokale munteenheid tot nu toe) pinnen, want er zijn straks tolwegen waar we overheen willen. We zoeken naar het verhuurkantoortje van Europcar/The Unline voor onze huurauto. Het is moeilijk te vinden! Je moet voor de schuifdeuren die naar buiten leiden links een trap op, dan over een ballustrade helemaal naar het laatste deurtje links. Er wordt maar weinig aan reclame gedaan, misschien dat de gloednieuwe roestbruine Ford Fiësta die we krijgen daarom slechts € 405,- kost voor twee weken. Hij heeft bij het wegrijden 1916 km op de teller staan en er zit werkelijk geen krasje op. We rijden om 15:00 uur weg richting Makarska, Timo achter het stuur. We hebben ons navigatiesysteem weer meegenomen van huis. Er zijn superfijne snelwegen waar je 130 km/uur mag. Het eerste tolpoortje is bij Zagreb. Om 17:00 uur doen we een chauffeurswissel en om 18:15 mag ik een broodje en cola☺. De afrit doen we deze keer bij Śestanovac en we betalen € 25,-. De oude 'snelweg' langs de kust heet Magistrale en is schitterend. Vlak voor de bebouwde kom van Makarska gaan we linksaf richting Veliko Brdo. We komen langs een Konzum-supermarkt en halen even wat eten voor die avond en de volgende ochtend. Dan rijden we door en de route naar het huis is best spannend voor de eerste keer. Het dorpje Veliko Brdo ligt tegen het bergmassief geplakt. De weg ernaartoe is dus steil, maar na een paar keer heb je wel door in welke versnelling je naar boven kunt (klik op de foto voor een link naar GoogleMaps). Eenmaal aangekomen is het huisje dicht en er is niemand aanwezig... We hebben geboekt bij Chalet.nu, maar we betalen aan Novasol en de op papieren die we na het betalen kregen, stond Dansommer, terwijl ons vakantiehuis onder dezelfde code ook te vinden was op DFB.nl en Wyndham Vacation Rentals. Op internet las ik ná de boeking behoorlijk wat negatieve beoordelingen over vakantiehuisjes via Novasol. Ik werd wat zenuwachtig en heb gemaild met de mensen van Chalet.nu, zij hebben me gerustgesteld. Toch? We bellen het telefoonnummer dat bij de contactpersonen staat en krijgen meteen een Engelssprekende dame aan de lijn die zegt dat ze er over vijf minuten is en dat is ook zo. Gelukkig. Zeer vriendelijke mensen laten ons het hele huis zien en geven hun sleutel af in ruil voor een borg van € 150,-. Het is hier keurig en schoon. Er is een jacuzzi, een vaatwasser, gratis Wifi en een breedbeeld-tv waarop we dadelijk de wedstrijd Oranje-Costa Rica gaan kijken (zie ook onze reisverslagen naar dat land). Er zijn overal horretjes en we horen buiten niets dan af en toe een hond in de verte en krekeltjes in de berm. Ik schrijf een verslagje van de dag, we eten macaroni, in de rust ga ik even in de jacuzzi (via het trapje dus!) en Nederland wint met strafschoppen. We kunnen tevreden gaan slapen.   Zondag 6 juli Het spannende aan een nieuwe omgeving is dat je niet precies weet wat je tegenkomt. We vullen de koeltas met een bevroren fles water, een fles cola, gesmeerde broodjes, een banaan en chips. Zo kunnen we de hele dag doorkomen als we niet bij een eetgelegenheid willen neerstrijken. We vertrekken om 12:45 en gaan meteen onderaan de heuvel tanken. Er komt een jongen onze voorruit schoonmaken. Timo vraagt hoeveel dat kost en hij trekt zijn schouders op als antwoord. Timo geeft 10 Kuna (1,30) en dat is blijkbaar voldoende. Timo wil de kust een beetje verkennen en we rijden door Makarska.  We komen op een weg die helemaal langs de boulevard gaat. Leuk om te wandelen, maar niet handig om hier te rijden. We komen langs een Lidl (altijd handig) en bij Podgora draaien we om en nemen we de afslag naar Nationaal Park Biokovo. Een bergrug komt vertikaal omhoog vlakbij de kust. Dit zorgt voor het prachtige uitzicht bij ons huisje (bergen achter ons, de zee recht voor ons) en je kunt de berg op rijden met de auto naar het hoogste punt de Sveti Jure. De entree is € 6,50 pp en daarvoor krijg je een plattegrond en twee ansichtkaarten met daarin een mini-cd-rom waar informatie over het park op staat. Verder krijg je informatie over de afslag die je moet nemen om een wandeling te maken naar een uitzichtpunt en de opmerking dat er elke 300 meter een uitwijkmogelijkheid is gemaakt, voor als je tegenliggers tegenkomt. Het is echt erg smal en we hebben de uitwijkpunten een stuk of tien keer nodig. We stoppen bij een parkeerplaats van een restaurant om foto's te maken van het uitzicht op de kust en de zee. Onderweg is het ook prachtig. Ik geniet erorm van de rotserigheid er zijn allemaal heuveltjes en dalen en in veel van die dalen is een moestuintje gemaakt. Door wie..? Geen idee. Ook helemaal boven op het hoogste punt is het schitterend. Er is ruimte voor zo'n 10 auto's en er staan er maar 3, inclusief die van ons.    Bij een rondje om het hoogste punt loop je over een grindpaadje. Ik ben blij dat we de wandelschoenen hebben aangetrokken, want mijn sandaaltjes hadden dit niet zo leuk gevonden. Het is een klein rondje, in tien minuutjes kun je kalm aan doen en ook nog veel foto's maken. Vervolgens rijden we terug naar de afslag Vošac en parkeren de auto in de schaduw. Er staan nog drie auto's en er is hier zelfs een dixi-toilet in de rimboe! We beginnen aan de wandeling van 20 minuten naar een uitzichtpunt vanwaar we de zee kunnen zien. De wandeling gaat maar boven en is voor ongetrainde benen, in de hitte en met fotomomenten echt wel 30 minuten lang. Maar dan komen we boven en genieten van de lauwe zeewind en het uitzicht. Jammer dat we geen geld meegenomen hebben, hierboven is een klein barretje! We drinken ons eigen water op en het teruglopen lukt wel in 20 minuten. Bij Ul. Rosseto Degli Abruzzi is een bosje dat gebruikt wordt als betaalde parkeerplaats voor het strand. We betalen € 2,64 voor twee uurtjes en omdat het al vijf uur is, is het eigenlijk niet zo warm meer. We rijden naar de Lidl, kopen vlees en groente voor in een salade en ontbijt. Timo braadt het vlees, ik maak de salade en na het eten schrijven we weer een stukje aan dit verslag. Maandag 7 juli Het is half negen en ik ga lekker in mijn bikini met een tijdschrift in een ligstoel op het terras liggen. Als ontbijt twee boterhammen met kaas, tomaat, ui en een vruchtensapje ernaast. Top! Tegen enen vraagt Timo waar we vandaag naar toe zullen gaan. Ik heb enkele toeristische trekpleisters genoteerd en we bespreken Nationaal Park Krka, dat het kleine broertje zou zijn van de Plitvice meren. We rijden richting Šibenik en houden ons aan de aangeraden afslag. De bruine borden die je hier in Nederland ziet bij Nationale parken of mooie stadsgezichten, zie je hier in Kroatië ook. NP Krka staat duidelijk aangegeven en we rijden in één stuk naar de parkeerplaats. We komen door de tunnel onder Biokovo (Tol per auto per enkele reis € 2,63) en over de snelweg (tol tussen Biokovo en Šibenik € 6,32. Eenmaal aangekomen op de parkeerplaats zien we allemaal eettentjes en er is ook een toilet waar we nog even gebruik van maken. We kopen twee kaartjes voor € 14,50 per stuk en dan mag je in de bus stappen die vooraan geparkeerd staat. De bus rijdt een heel stuk naar beneden, ik ben blij dat ik dat niet hoeft te lopen. Het is vijf uur 's middags en de ergste hitte is voorbij. Vanaf het uitstappunt is het een wandeling van ongeveer anderhalf uur. We lopen rustig over een soort vlonderpad, gemaakt van balkjes die op palen rusten. Prima te doen, zelfs met slippers, dat zien we aan enkele mensen die ons voorbij snellen. Terwijl we genieten van al het moois om ons heen (Wat een helder mooi water! Ik kan alle vissen zien! We zien vlinders, libellen, watervalletjes, stroomversnellinkjes..) lopen we door tot we bij een uitzichtpunt komen. Hier zien we de gehele rivier met een denderend geweld naar beneden storten in meerdere trapjes. Het is schitterend. Wat me eigenlijk pas opvalt als we beneden zijn, is dat je hier mag zwemmen! Ik had op internet gelezen dat je in NP Plitvice Jezera niet mag zwemmen, dus ik had zomaar aangenomen dat het hier ook niet mocht. Het is niet erg dat we geen zwemspullen mee hebben genomen, we krijgen genoeg frisheid mee van de watervallen. We rijden terug met de bus naar boven om ongeveer kwart voor zeven en ik haal bij een eettentje naast de parkeerplaats nog een broodje ham/kaas (groot genoeg voor twee personen) voor 2 euro. Nu we toch helemaal hier zijn... Er is een eilandje in het meer van Visovačko, waar een klooster op staat. Het moet een prachtplaatje zijn en nu met het avondlicht zeker. We rijden er naar toe, zien een parkeerplaats op een heuvel, maken een paar foto's (toch niet zo heel erg mooi met die nevel) en rijden weer naar Makarska. We eten bij Zmaj aan de boulevard en dat moet je dus niet doen. Een plaatje op de menukaart geeft niet aan dat je eten ook echt lekker is, natuurlijk. Mijn entrecote was taai en niet lekker gekruid. De patat was slap en de sla was zuur. Ga niet eten bij Zmaj! Dinsdag 8 juli Ons huisje voldoet aan bijna alle gemakken die je je kunt voorstellen, behalve gordijnen. Je hebt ze eigenlijk niet nodig, want door de ligging ben je perfect afgeschermd van eventuele buren, maar ik word 's ochtends steeds wakker van het licht. Vandaag werd ik wakker van regen en onweer. We hangen wat rond in huis, eten ons ontbijtje en tegen de tijd dat we klaar zijn, is het in ieder geval droog. Nog niet zonnig, maar we gaan vandaag gewoon maar eens Makarska in. Als het dan regent, schuilen we wel bij een restaurant of winkel. Parkeren in Makarska is best lastig, als je niet weet waar. Langs de boulevard is het allemaal vol, dus we hebben gisteren bij de Lidl geparkeerd. Dat is maar een klein stukje lopen. Je kunt ook parkeren in de buurt van de sportvelden. Hier dus. Kost iets meer dan een euro per uur. We wandelen over de boulevard en lopen naar binnen bij een toeristeninformatiekantoor. Hier mag ik een plattegrond meenemen. We slenteren door naar de 'walvisstaart'. Dit is een schiereilandje en over de smalle strook is een soort permanente markt met kraampjes waarin souvenirs, kleding, kunst en sieraden worden verkocht. Op het brede deel van het schiereilandje staat een beeld van de heilige Petrus die de sleutel van de hemel vasthoudt. Onder zijn toezicht kunnen geliefden een slotje aan een hekje vastmaken, ten teken van hun verbondenheid. Dat doen wij niet. We halen een zalfje tegen de jeuk van de muggenbulten (wij worden overal en altijd gestoken) bij een apotheek en daarna gaan we lunchen bij een pizzeria. Heerlijke pizza's met een knapperige bodem bij Pizzeria Centrum. Na de lunch hebben we nog een beetje rondgelopen, maar de zon brak door en het werd warm. Daarom gingen we terug naar ons huis en liepen we rond half acht de heuvel op naar een restaurant genaamd 'Panorama'. De wandeling was pittig, heel steil de helling op. Aangekomen in onze korte broek en met bergschoenen, keek de ober wel even: 'Did you walk here?!' Blijkbaar hebben ze een haal- en brengservice vanaf Makarska, maar onze wandeling was natuurlijk korter. We kregen een prachtige plaats op het terras aan een tafel waar een waterornament in verwerkt zat. Voor € 50,- hadden we beiden wat drinken, Timo een voor- en hoofdgerecht en ik een hoofd- en nagerecht. Het eten was heerlijk, de bediening zeer vriendelijk, het uitzicht (Niet voor niets genaamd Panorama) was prachtig en de wandeling terug was precies wat ik nodig had om dat verrukkelijke toetje iets te laten zakken. Om 22 uur begon de wedstrijd Duitsland-Brazilië (7-1) en daarna gingen we slapen. Woensdag 9 juli Na het middaguur vertrekken we over de Magistrale noordwaarts. We komen door allemaal lieve dorpjes of we zien ze links liggen, beneden dicht aan de zee. Trogir is een eilandje dat tussen het vaste land en het eiland Čiovo in ligt. Sinds 1997 staat het op de Werelderfgoedlijst van Unesco. Het is aan beide kanten verbonden met bruggen, dus je hoeft er niet voor op een boot! We parkeren en wandelen over dit wonderschone eilandje. Het lijkt een beetje Italiaans, de straatjes en de kerktoren, en dat is niet zo gek, want tussen 1420 en 1797 was dit grondgebied onder overheersing van Venetië. De St. Laurentiuskathedraal is prachtig. De kerk is rijk versierd en er is een schatkamer met een 'inbouwkast' van weelderig houtsnijwerk. Je kunt ook in de toren, maar dat is een tripje voor de dapperen onder ons. Het was waarschijnlijk het engste wat ik ooit heb gedaan. Eerst krijg je een klein wenteltrapje van steen, dat je naar het dak leidt. Geen probleem. Dan is het eerste stuk van de trappen in de toren ook nog van steen, zodat je eraan begint zonder na te denken. Pas als het zo smal wordt dat je niet meer zomaar terug kunt (het is namelijk ook nog erg druk door veel toeristen!), beginnen de metalen trapjes. De treden zitten ver uit elkaar, ze zijn aan elkaar gelast met een simpel buisje en de armleuningen zijn ook erg dun en ver uit elkaar. Het is om in je broek te plassen zo eng. Maar als je dan eenmaal boven bent, is het prachtig. Jammer dat je ook weer naar beneden moet. Knikkende knieën en bibberbenen. Nu hebben we wel wat lekkers verdiend. Zigzaggend door kleine steegjes komen we aan bij een grote boulevard aan de zuidzijde van het eiland. Hier zijn de terrassen aan elkaar geplakt en er vraagt een ober of we willen lunchen. Het is drie uur 's middags en hoe weet hij dat we om half twaalf pas ontbeten hebben..? We eten allebei een overheerlijke omelet bij Konoba Kaleta. Twee colaatjes erbij en we betalen € 15,-. Bij de parkeerplaats is een klein toeristeninformatiebureautje. Daar vraag ik een plattegrond van Trogir (beetje mosterd na de maaltijd, maar zo leuk!) en we rijden door naar Split. We rijden via de borden naar het centrum en als we denken dichtbij te zijn, houden we de P van parkeren aan en zetten de auto om ongeveer half zes op een halflege parkeerplaats. Tot nu toe betalen we op toeristische plaatsen altijd ongeveer een euro per uur (7 of 8 kuna is normaal). Split is een beroemde stad door het prachtige paleis van Diocletianus dat hier het oude centrum vormt. Het is in de vierde eeuw gebouwd en Diocletianus was een christenvervolger. Op de plek van zijn mausoleum is ironisch genoeg nu een rooms-katholieke kathedraal. Mijn naam is Lucie en in de crypte van de kathedraal staat een beeld van de heilige Sint Lucia. Zij zou een slachtoffer zijn geweest van de christenvervolging en ten tijde van Diocletianus ter dood veroordeeld worden door de brandstapel. De legende zegt dat ze niet werd aangetast door het vuur en daarom met zwaardsteken is omgebracht. We wandelen terug naar de auto en rijden over de snelweg naar de Lidl in Makarska. We koken zelf en eten lekker op de bank tijdens Nederland-Argentinië. We verliezen en dan kun je maar beter gaan slapen. Donderdag 10 juli We worden wakker van regen en het is bewolkt en best koud. Rond drie uur komt de zon door en ga ik buiten op een strandstoel liggen op het terras. Om vijf uur verveel ik me. We parkeren de auto achter het postkantoor in Makarska, gooien de ansichtkaarten in de brievenbus en slenteren wat door de straatjes en over de boulevard. Er zijn nu erg veel boten in de haven. Timo koopt schoenen bij een klein winkeltje en we zoeken op de app van Tripadvisor waar we dadelijk gaan eten. Het wordt Don Antonio, die op dat moment nummer 1 is in de ranglijst. De navigatie van Tripadvisor op de telefoon laat ons precies zien waar we naar toe moeten lopen. Het is een sfeervol terras, maar je hebt eigenlijk geen uitzicht. Het eten is inderdaad heerlijk. We nemen een soepje en een hoofdgerecht. Bij mij is er zelfs nog ruimte voor een toetje en Timo neemt koffie. Voor € 41,- waren wij erg tevreden. Vrijdag 11 juli Dit is onze laatste dag bij het strand. Wat jammer dat het dan nu vandaag juist bewolkt is! Ik heb op een website gelezen dat het strand van Brela volgens het beroemde blad Forbes (ooit) tot één van de mooiste stranden van de wereld behoorde. Brela ligt dicht bij Makarska, dus we rijden ernaartoe. We betalen € 10,50 voor een hele dag parkeren vlakbij het strand onder de bomen en we nemen op het strand twee ligbedjes en een parasol (je weet nooit). Het is niet zo warm en dan is het allemaal toch een stukje minder mooi. De kiezels zijn spierwit en het water is superhelder, maar ik ga er pas in als de zon duidelijk een kwartier zichtbaar blijft. Om half zes begint het zelfs te regenen! Belachelijk. We rijden terug naar Makarska, eten bij de nummer 2 op de lijst (restaurant Ivo) en daar mag je binnen roken.. minpuntje. Maar het eten is prima. 's Avonds ruimen we alvast veel spullen op, pakken we de koffers grotendeels weer in en gaat de wekker op 8 uur voor de volgende ochtend. Zaterdag 12 juli Huisje opruimen, spullen pakken, auto inruimen. Om 10 uur staan de eigenaars op de stoep om de sleutel weer terug te krijgen en de borg te retourneren. We bedanken ze hartelijk en zullen het huisje aanbevelen(hierbij). We rijden naar Korenica, dat vlakbij Nationaal Park Plitvice Jezera ligt. Het gaat ons om dat park. We hebben een nachtje geboekt in House Mara en we komen aan om 13:30 uur. Mijn plan was om twee keer een route van 2,5 uur door het park te doen, vandaag één en morgen de tweede. De gastvrouw legt uit dat het morgen de hele dag gaat regenen, dat het park tot 20:00 uur open is en dat we dus vandaag de hele route kunnen doen, genaamd H (er zijn routes van A tot K). We nemen haar advies ter harte, rijden nog even naar een pinautomaat en daarna door naar het park. Er zijn véél bordjes langs de kant van de weg en we merken aan de bestuurder vóór ons, dat hij ook zoekt. Als je een houten brug over de weg ziet, moet je direct daarna rechtsaf slaan. Auto parkeren, entreekaartjes kopen (€ 23,65 pp) en over die brug naar het park. Het is wisselvallig weer met zon en miezerregen. We starten bij de tweede entree. Alles is erg duidelijk aangegeven met bordjes. Route H brengt ons eerst met een treintje van ST2 naar punt ST3, vanwaar we teruglopen naar P2 om met de boot naar P3 te gaan en terug te lopen naar ST1. Vanaf daar brengt het treintje ons weer naar het startpunt. Woorden schieten eigenlijk tekort voor wat we zien. Het is schitterend, prachtig, sprookjesachtig. Soms zie je het donderend geweld van een keiharde waterval, daarna ga je de hoek om en is het er doodstil en zo groen als in een regenwoud. Een spiegelglad meer laat in kristalhelder water de vissen zo duidelijk zien dat het een aquarium lijkt. De tgenstelling is ook raar: het water lijkt van dichtbij superhelder, maar als je naar een meer kijkt, is het een kleurenspel tussen azuurblauw, turqoois en felgroen. Er zijn kleine watervalletjes die stromend, kabbelend van plateau naar plateau gaan, en er zijn watervallen waarbij er een groter hoogteverschil is en het water echt een vrije val maakt. Om elke hoek zie je wel weer een nieuw fotomomentje. De schoonheid van zoveel watervallen overweldigt me, het voelt eventjes alsof het helemaal allemaal speciaal voor mij zo mooi is. De paden zijn weer van balkjes gemaakt (net als in Krka) en de route is goed beloopbaar. Omdat je je op de grote afstanden laat vervoeren door treintjes en een boot, voelt het allemaal erg ontspannen. Neem zelf gewoon wat boterhammen en drinken mee, zodat je tussendoor op een bankje kunt genieten van het uitzicht terwijl je wat eet. Anders moet je bij de drukkere overstappunten in de rij staan.          Wat een dag. We lopen stilletjes nagenietend terug, Timo haalt de auto op en we betalen het parkeergeld (€ 4,60). We rijden in de stromende regen naar het dorp Korenica en eten bij Bistro Marina. Afgegaan op de beoordelingen van Tripadvisor moet dit een fantastische eetgelegenheid zijn. Het eten is prima, maar niet bijzonder. Niet duur ook; voor 25 euro hebben we allebei onze buik rond gegeten met mixed grill, patat en salade. We kletsen in House Mara nog wat over voetbal met de eigenaresse en spreken af dat we zullen ontbijten om 9:30 uur. De wedstrijd tegen Brazilië is een spannende, hij gaat om de bronzen medaille. We winnen met 3-0! Zondag 13 juli De gastvrouw had gelijk; het regent! We zijn blij dat we vandaag niet naar het park gaan, maar naar ons volgende verblijf in Noord-Kroatië. We geven onze sleutel weer af, we pakkn de auto in en we rekenen € 50,- af voor twee personen inclusief een heerlijk en uitgebreid ontbijt. Superdeal! De route naar Krapinske Toplice gaat via een hoofdweg naar Karlovac en vanaf daar via snelwegen langs Zagreb naar het noorden. Onderweg wordt het steeds droger en mooier weer. Eerst zien we op de kaart dat Slunj een toeristische plek is. Het centrum heeft een andere naam: Rastoke. We parkeren de auto en gaan eens even kijken. Wat denk je? Watervallen!! Je kunt een kaartje kopen om op het grasveld (zie midden foto) te lopen, maar dat is echt niet nodig. Vanaf de openbare weg aan de overkant heb je namelijk dit uitzicht over het vallende water. We rijden na zo'n driekwartier weer door en komen stipt om 14:00 aan in Villa Magdalena in Krapinske Toplice. Het hotel zit tegen een heuvel aan en heeft 9 kamers/suites. Wij hebben een suite geboekt met een jacuzzi in de kamer en we lopen na het inchecken meteen door met onze spullen. We hebben vroeg ontbeten, dus ik heb al weer trek en we gaan beneden op het terras van het restaurant zitten. Op internet hadden we al gezien dat hier een goede kok werkt en dat blijkt wel. Wát een lekker eten! We krijgen eerst een amuse en daarna pas onze gerechten. Wat ons opvalt, is dat het eten niet alleen erg smaakvol is en er mooi uit ziet, het is ook lekker heet. In sommige restaurants eet je lauw, dit is echt warm. We gaan naar onze suite en laten het bad vollopen met thermaal water. Er staan 4 potjes met geurend badzout klaar. Ik heb het na een kwartiertje wel gezien, maar Timo kan uren in bad vertoeven. Ik verkas naar het balkon. Onze kamer heeft uitzicht over het dorp en vooral over Aquae Vivae, het grote zwembad met thermaal water. Ik lees eerst een stuk in de reisgids en dan kom ik binnen en lees ik de belangrijkste stukken aan Timo voor, over plekken waar we al geweest zijn (Split en Trogir). Om zeven uur lopen we een rondje door het dorp. We realiseren ons pas na een kwartiertje dat het zondag is en dat daarom alle winkels wel gesloten zullen zijn. Er is ook niet echt een gezellig eettentje te vinden, dus dan maar dineren in het restaurant van het hotel. Ook nu worden we weer verrast door heerlijke smaken en tijdens het eten schrijf ik weer een stukje bij dit verslag. Om kwart voor negen vragen we of het toetje ook boven geserveerd kan worden en dat kan. Tijdens de finale van het WK2014 eten wij luxe ijsbolletjes. Duitsland wint en we gaan om middernacht naar bed. Maandag 14 juli Het ontbijt is goed; lekker en veel keuze. Een leuke geste van het hotel is hun ochtendbericht op je tafel. Elke suite krijgt een eigen tafel aangewezen in het restaurant. Als je 's ochtends beneden komt, ligt er op tafel een gekleurd A4'tje waarop een bezienswaardigheid staat als tip, twee aanbiedingen (de massage van de dag en het dessert van de dag) en een wijze uitspraak. Inmiddels hebben we ook een paar minpuntjes ontdekt aan dit fijne hotel. Het is jammer dat er geen horretjes zijn. Als je 's avonds je ramen open hebt vanwege de jacuzzi, komen er muggen binnen. Verder werkt de massagedouche maar op één manier, namelijk met de handdouche. De rest van de waterstralen (van boven, vanaf de zijkant) zijn uitgeschakeld. Het bereik van de wifi in onze kamer is zeer matig. Ten slotte is er op het balkon maar één ligbed, terwijl we met zijn tweeën zijn. De ander moet dus zitten op een hoge stoel.  Vandaag is het weer best goed en we doen even boodschappen in het dorpje voordat we gaan rijden naar een kasteel Veliki Tabor. Lekker wat broodjes en bananen en cola. Onderweg begint het hevig te regenen, maar we rijden door, over heuvels en door bochten. Bij het kasteel houdt het maar niet op, dus we rijden even met de auto om het kasteel heen. Op een bepaald punt kunnen we niet verder en moeten we terug. Er is hier maar één auto geparkeerd. Zo gauw de regen iets minder wordt, rennen we door de open deur naar binnen. Een prachtige binnenplaats is helemaal leeg en het stopt met regenen. We roepen een beetje 'joehoe' omdat we geen suppoost of eigenaar zien. We lopen een trapje op, eerste galerij rond, trapje af en dan maar weer verder! Bij de uitgang zien we op het bordje staan dat ze op maandag gesloten zijn. Waarom staat de deur dan wagenwijd open? De route naar het volgende kasteel is zeer afwisselend. Keiharde stortbuien met slagregens en wind wisselen af met onweer en stralende blauwe lucht met spierwitte wolken en een zonnetje dat lekker in je ogen priemt. Timo rijdt de hele vakantie en dat vind ik prima, want de heuvels in combinatie met de bochten zijn niet mijn favoriete route. Volgende stop is Trakoscan. Dit kasteel wordt ook wel het mooiste kasteel van Kroatië genoemd, vooral omdat het zo goed gerestaureerd is. Het is vandaag open, een entreekaartje kost net geen € 4,- pp. We kunnen de hoeveelheid andere toeristen op twee handen tellen. Lekker dat het zo rustig is. Je mag binnen geen foto's maken, maar buiten wel. We krijgen twee Engelstalige folders mee en een informatieblad in het Nederlands! Het blijkt dat de naam Trakoscan is afgeleid van zoiets als Drakenstein. Toch wel bijzonder. Binnen ziet het eruit zoals je verwacht van een museum zoals dit. De kamers zijn prachtig ingericht met meubilair, behang en schilderijen uit die tijd. De route is leuk en we zijn na een uurtje al weer klaar. De laatste stop van vandaag zou Marija Bistrica zijn, maar de lucht is zo donker dat we terugrijden naar Krapinske Toplice. Onderweg stoppen we nog even bij een supergroot complex dat is vormgegeven als een kasteel/fort. Het heet Roses Outlet Shopping en ik koop een fijn hemdje. We eten natuurlijk weer in het hotel en dan gaan we lekker lang in de jacuzzi en naar bed. Dinsdag 15 juli Vandaag is het weer droog, we zijn voor ons doen vroeg wakker en gaan naar Zagreb. Ik heb uitgezocht welke ondergrondse parkeergarage het dichtst bij de toeristische trekpleisters zit en het adres ingevoerd op onze navigatie. Wist ik veel dat het centrum van Zagreb zo ontzettend druk zou zijn! Er rijden zelfs trams. Timo blijft heel rustig (zoals altijd) en loodst ons keurig naar de bestemming. Bij de ingang van de kathedraal zien we dat we niet net genoeg gekleed zijn. We lopen even terug naar de auto om onze benen en schouders te kunnen bedekken. Binnen is het prachtig. Het is een rijk gedecoreerde gotische kerk vol met beelden en schilderijen. Er staat een sarcofaag van de aartsbisschop Aloysius Stepinac. Tja en wat is er verder te zien in Zagreb? Er zijn ontelbaar veel musea, maar daar hebben we geen zin in. Daarom lopen we naar de Dolac groente- en fruitmarkt, maar eerst wil ik naar de bakkerij op de hoek, want ik heb weer trek in een broodje. Voor € 2,90 krijg ik een supergroot broodje gezond en Timo een pizzabroodje. Daarna lopen we de markt over en nemen we een smoothy van sinaasappels bij een kraampje. We lopen de trappen af en komen terecht op een centraal plein genaamd Trg bana Josipa Jelačiča. Vanaf daar is het slechts twee straatjes naar het westen en dan kom je bij de tandradbaan. Ritje naar boven voor Lucie (€ 0,40), sportieve wandeling over de trap voor Timo. Boven is Strossmartre, een laantje dat volgens het internet en de toeristenboekjes vol zit met kunstenaars, kraampjes en barretjes. Het zal wel gaan om de weekenden of de avonden, want het was nu een saaie bedoening. Het uitzicht is leuk, maar niet adembenemend, we gaan samen naar beneden met de trap. We lopen naar de botanische tuin en die gaat nét dicht om half drie. Tja. Het is warm en zo mooi is de stad nu ook weer niet. We wandelen nog even door naar het plein voor het station, dan door de frisse groene parken (Tomislava, Strossmayera en Zrinjevac) weer terug richting de parkeerplaats. Onderweg komen we toch nog een heerlijk terras tegen om een colaatje te drinken. Er is muziek buiten en er staat allemaal verschillend meubilair. Wij kiezen twee heerlijk zachte mosgroene fauteuils en gooien de benen even omhoog. Dan vinden we dat we Zagreb wel gezien hebben. We stellen de navigatie van de auto in op een van de bezienswaardigheden net buiten Zagreb: de begraafplaats Mirogoj. Ik vind het eigenlijk best gênant om op een begraafplaats te lopen als je daar niemand kent. Maar omdat we afgelopen jaren wel van dichtbij hebben meegemaakt hoe het is om familie te verliezen en omdat we zelf hebben meegeholpen met het uitzoeken van grafmonumenten, kijk je wel op een andere manier naar zo'n grafmonument. Dat is de reden waarom ik het wel aandurf om hier met mijn fototoestel rond te lopen. De entree alleen is al een prachtig gezicht. De hoge muren met de torentjes erin zijn overwoekerd met een soort klimop. De muren zelf zijn aan de andere kant een soort eregalerij waar monumenten met lantaarns aan zijn gemaakt. De graven zitten dan in de vloer onder je voeten. Ik vind de (engelen)beelden bij sommige graven het mooist. Ze doen me denken aan de kaften van Nicci French-boeken, maar ze zijn ook heel treurig, troostend en majestueus. Daarna weer eten, in bad, in bed. Woensdag 16 juli De schoonmaakster is onze suite aan het schoonmaken als we terugkomen van het ontbijt. Geen probleem, we gaan wel even een stukje wandelen. We slepen onszelf de berg op en warempel, daar is ook een begraafplaats. We slenteren er een paar minuutjes overheen, verwonderen ons over verschillen en overeenkomsten met Nederlandse begraafplaatsen en dan gaan we terug naar de kamer die inmiddels schoon is. Ik pak mijn portemonnee en telefoon en dan ga ik het dorp in. Er zijn hier leuke kledingwinkeltjes en volgens mij is het hier niet duur. In totaal koop ik een katoenen kreukeltuniekje (€ 12), een bikini (€ 4), een wijde linnen broek (€ 6), een velourse broek met krijtstreep (€ 8) en een t-shirt (€ 9,-). Ik ben volledig in mijn nopjes. We hebben nog één bezienswaardigheid op het lijstje staan: Marija Bistrica. Dit is een pelgrimsoord, waar een heiligenbeeld van Maria wordt vereerd. Het zou enkele wonderen hebben verricht. We starten met een colaatje op een terras met uitzicht op dé kerk. Het is hier bijzonder rustig. Stil, zou je bijna kunnen zeggen. Onze ouders zijn wel eens naar een bedevaartsplek zoals Lourdes geweest en we verwachtten vanwege hun verhalen een drukte van belang met busladingen vol mensen en lange rijen met rollators. Niets van dat alles. In de kerk zit een enkele gelovige, verder is het uitgestorven. Het gaat hier allemaal om een zwart beeld van Maria met het kindje Jezus. Al in de zeventiende eeuw was er een paus naar deze plaats gekomen die ter plekke aan iedereen absolutie verleende die hier biechtte en de Eucharistie aanvaardde. Wegens de algehele verering werd er een nieuwe kerk gebouwd in de achttiende eeuw en tijdens die werkzaamheden heeft er een grote brand gewoed. De brand zou alles vernietigd hebben, behalve het altaar met het beeld, dat oorspronkelijk ook niet zwart geweest zou zijn. Er zijn muren vol met bedankplaquettes van de mensen die een wonder hebben meegemaakt door te bidden naar deze heilige maagd. Er is een foto van internet die veel mooier is dan de mijne, vandaar dat ik die heb gebruikt. Omdat Paus Johannes Paulus II in 1998 naar Marija Bistrica kwam om de kardinaal van Zagreb (die Stepinac) zalig te verklaren, heeft hij achter de kerk op een plein waar honderden bankjes staan een gigantische buitendienst geleid. Je kunt dáárachter de heuvel op, om de kruisweg te lopen. Het was helemaal leeg, maar toch wel indrukwekkend.   De twee pizza's die we bestellen bij Bistro Bistrica horen 'small' te zijn. Ze zijn zo groot dat ze over de borden heen hangen. We krijgen allebei ongeveer de helft op, maar niet vanwege de smaak! Ze waren heerlijk. We rijden een prachtige route door het binnenland van Kroatië. De weg is niet breder dan een Nederlands fietspad en hij gaat omhoog, omlaag en linksom en rechtsom. Er zijn kleine akkertjes, wijngaarden, huisjes langs de kant van de weg, waar bewoners ons verbaasd aankijken ('Wie is dát dan?' - 'Die ken ik niet.' - 'Dan slaapt de hond vannacht buiten.'). Ons filmpje van een deel van de route is hier te zien. In Krapinske Toplice halen we nog even wat boodschappen, we gaan naar het hotel, in bad, in bed. Donderdag 17 juli Vandaag gaan we nergens naar toe, want het is onze laatste dag in Kroatië. We worden wakker om kwart voor tien en slenteren met een slaaphoofd naar het ontbijt. Ik ga daarna lekker op het terras liggen tot 12 uur, terwijl Timo binnen zit. Er is een wellnessruimte op de bovenste verdieping, met een heerlijk zonneterras, twee sauna's, twee douches en een bubbelbad. Je kunt massages of schoonheidsbehandelingen boeken, daar is een speciale ruimte voor.  Als afsluiting van de vakantie heb ik een massage geboekt, nou eigenlijk twee massages van een half uur direct na elkaar. Eerst krijg ik een ontspanningsmassage en daarna word ik gescrubd. De masseuse kan erg goed Engels en is ook erg goed in masseren. Volledig ontspannen en zo zacht als een perzikje kom ik naar beneden, waar ik me weer op ons terras drappeer. Timo heeft inmiddels de laatste spullen uit de auto gehaald, zodat we alles in de koffers kunnen proppen morgenvroeg. We lezen een beetje, hangen wat rond op het terras en gaan samen nog even naar boven, naar de wellnessverdieping. Daar zijn meerdere ligbedden en kunnen we naast elkaar op het terras liggen. We gaan zelfs nog even in de sauna en in de whirlpool. Na een uur of wat gaan we terug naar beneden. Ik begin mijn koffer in te pakken en na een tijdje gaan we (voor de laatste keer) beneden in het restaurant eten, in bad en in bed. Vrijdag 18 juli We zijn vroeg klaar met ontbijt, opruimen en uitchecken. Omdat ik buitenlandse muntjes en (liefst waardeloze) bankbiljetten spaar, bewaren we het laatste Kroatische geld en willen we dit niet aan de tol afgeven. Daarom nemen we de hoofdweg náást de tolweg en volgens onze navigatie duurt het ook maar 10 minuutjes langer. Het zou zomaar kunnen dat we op de andere weg 10 minuten in de rij zouden staan bij de tolpoortjes... We zijn lekker op tijd bij het vliegveld en Timo parkeert de huurauto weer netjes op de ophaalplek. We hebben deze vakantie 2000 kilometer gereden. Timo gaat naar het kantoor van Europcar/The Unline terwijl ik de koffers ga inchecken. De dame achter de balie doet een beetje moeilijk. Een van de koffers gaat heen en weer over de band, ze belt een paar keer met iemand, ze wil weten waar 'mijn reispartner' is, en weer gaat de koffer heen en weer. Uiteindelijk gaat één koffer door naar de bagageplek, de andere moet een extra beveilingscontrole ondergaan, maar alles is prima. Ik durf de parasol (die we ook wilden meenemen) niet meer in te checken omdat ze zo moeilijk doet. Hij kostte ook maar € 7,- en ik geef hem aan willekeurige arriverende toeristen en wens ze er veel plezier mee op het strand. De terugreis is net zo als de heenreis. Eerst wachten op het boarden, dan met Lufthansa de vlucht naar Frankfurt (lekker een stukje Schwarzwalderkirschkuchen) en verder naar Amsterdam (sandwich). In het vliegtuig is het erg stil. We denken allemaal aan MH17. Op Schiphol komen onze koffers bijna als eerste, we lopen naar het station en de trein heeft gelukkig een klein beetje vertraging, zodat we meteen kunnen instappen. Lieve vrienden halen ons van het station en er staat (zaterdagavond) zelfs een heerlijke maaltijd in de koelkast! Geweldig. Vond je dit een leuk of nuttig verslag? Laat dan een berichtje achter in mijn gastenboek en zet er even bij dat je het verslag over Kroatië hebt gelezen. Bedankt!