 Zomervakantie in Frankrijk. Het was een droom van mij die eindelijk uitkwam. Eerlijk gezegd vond ik 17 dagen achteraf gezien wat te lang, maar dat is weer een leerpuntje voor de volgende keer. Wat wilde ik zien? De Gorge du Verdon en de lavendelvelden. Dat is gelukt. Wat erbij kwam, is allemaal bonus. Zelfs het uitstapje naar Italië. In dit verslag kun je weer lezen wat we hebben gedaan, wat we ervan vonden en de kosten (zonder fooi). Als er linkjes naar een andere website zijn, zie je dat aan een onderstreept woord. Van te voren had ik natuurlijk een mooi Word-bestand gemaakt met mijn eigen informatie en reisdoelen. Je kunt het hier downloaden. De eerste week van de vakantie was door mijzelf lekker volgepland. De tweede week was nog helemaal leeg: Timo mocht zich daarmee uitleven dus gaandeweg werd de lege ruimte goed gevuld. In deze tijd van online mogelijkheden heb je altijd Booking.com en Airbnb.com om je te helpen aan een slaapplek.    Dinsdag 16 juli We hebben op actievandedag.nl vier treintickets gekocht van Ommen naar Schiphol en terug. Per stuk kostten ze €10,50. De treinen rijden niet tussen Zwolle en Kampen: we hadden al op de busreis gerekend, maar we krijgen van Roel een lift tot Kampen! Superlief. Op Schiphol was het helemaal niet druk, al was dit wel voorspeld. We hadden thuis al online ingecheckt, zodat we op Schiphol binnen 20 minuten onze koffer hadden afgegeven en langs de paspoortcontrole waren. We vlogen met KLM voor 190 euro per persoon naar Marseille (en terug). Het was een prima vlucht, maar voor het eerst in 4 jaar werd ik toch weer misselijk. Via AutoEurope hadden we bij AVIS in Marseille een Volkswagen Polo gehuurd. Er waren 7 balies en daarvan waren er twee bemand... Maar goed, binnen een halfuur hadden we de sleutel. We stelden Waze in via Apple Car Play: de route naar Castellane zou in de spits 2,5 uur duren, maar duurde 3 uur, omdat ik onderweg (via prachtige bochtige heuvels) twee keer moest spugen, daarna was het over. 
 Ik had een romantisch beeld bij 'de Provence', maar ik wist eigenlijk niet wat de Provence eigenlijk ís. Het blijkt een 'gebied' te zijn, net zoiets als de Achterhoek. Frankrijk is verdeeld in verschillende bestuurslagen. Provence-Alpes-Côte d'Azur, afgekort PACA, is een regio in het zuidoosten van Frankrijk. Deze regio omvat de departementen Alpes-de-Haute-Provence, Hautes-Alpes, Alpes-Maritimes, Bouches-du-Rhône, Var en Vaucluse. De Provence is een gebied daarin: in de foto hierboven is het een roze stuk. Om een uur of negen kwamen we aan bij onze Chambre d'Hôtes / Bed and Breakfast Maison Castellane. De Nederlandse eigenaren Lilian en Rinus werken in de zomer hier in Castellane en in de winterperiode werken ze op Gran Canaria. Onze kamer Verveine kostte € 428,40 voor 7 nachten inclusief ontbijt. We zijn hartelijk verwelkomd, we hebben onze spullen op de kamer gezet en zijn meteen naar het dorp gelopen om wat te eten. Bij de eerste gelegenheid die we zagen, zijn we gaan zitten: Pizzeria Le Saint Michel. Timo at een pizza, ik nam wat brood (ik was nog steeds niet helemaal lekker), met een biertje en een cola erbij kostte het € 16,90. Het lits-jumeauxbed was lekker opgemaakt met twee aparte dekbedden, de luikjes hadden gezorgd dat de zon niet zo fel binnen scheen en de kamer was fijn koel. De straat was stil, we hoorden het zachte kabbelen van de sloot, de andere gasten waren rustig. Het was een goede nacht.  Woensdag 17 juli Het ontbijt wordt geserveerd van 8:30 uur tot 9:30 uur in een grote ruimte aan een grote tafel in een serre/eetkamer. Als je met meerdere nationaliteiten aan tafel zit (Nederlands, Frans, Duits en Italiaans) is het gewoon veel te moeilijk om een gesprek te voeren, want niet iedereen kan Engels. Het eten was dus veelal zwijgzaam. Voor deze eerste echte vakantiedag had ik geen grote plannen: het dorpje verkennen leek me genoeg. De locatie van Maison Castellane is perfect! Net genoeg buiten het centrum om wel de rust te hebben, maar je kunt toch alles op loopafstand zien. Na het eten gingen we naar de supermarkt Casino die ook nog eens vlakbij zat. Het kraanwater was gewoon drinkbaar, hoor. Flessen water smaken gewoon lekkerder, daarzo. Dus we kochten water, cola, bananen (jazeker, Richard), chips, kauwgom en een lekkere focaccia voor €12,69 en daarna liepen we het dorp door.  Het dorp Castellane is middelmatig groot, maar als je alleen naar het oude centrum kijkt met zijn schattige toeristische straatjes die wel middeleeuws lijken, is het maar een klein centrumpje. De blikvanger is een kerkje dat prominent op een rots staat. Het heet de Notre-Dame du Roc en je kunt er alleen komen via een wandelpaadje van een halfuur lopen. Er zijn folders in allerlei talen, ook in het Nederlands (zie hier de voorkant en de achterkant), en in het gastenboek stond een groet van twee Ommenaren van diezelfde dag. Wat zijn we ook een avontuurlijk volk. Vanaf daar heb je dan weer schitterend uitzicht over het dropje en de rivier de Verdon waar om het natuurlijk allemaal te doen is in deze streek.Hierboven zie je mijn interpretatie van het oude stuk met de uitleg naar het kerkje erbij. 
 
 Pfoe, dat was wel even zweten, hoor. Gelukkig was er redelijk wat schaduw onderweg. Als je boven bent, mag je aan het koord van de kerkklok trekken! Zo hoor je beneden in het dorp dat er weer nieuwe toeristen naar boven zijn gelopen. Er zijn waren er echt genoeg: we liepen zeker niet alleen. Op de terugweg kun je kiezen voor een ander pad naar beneden. Wij deden dat, maar daar waren we wel de enigen. Het was geen fijn pad; veel los grind waardoor je snel wegglijdt. Terug in het dorp zijn we even naar de plaatselijke VVV gegaan om wat plattegrondjes te halen. We namen meteen ansichtkaarten (€0,35 per stuk) en een ijsje (€ 2,50 per bol) in de Rue du Mitan. Mijn tips: kokosijs en koffie-ijs. Zelfs als je niet van koffie houdt is het heerlijk. Het postkantoor was dicht, maar ik ben later teruggelopen voor postzegels (€ 1,30 per stuk). 's Avonds liepen we door het dorp op zoek naar een restaurant dat voor zeven uur al open was en dat lukte ons bij La Forge op het marktplein. Nadat we gingen zitten, liep het terras snel vol. Op internet geven mensen aan dat ook de locals hier komen eten en dat is niet gek. De bediening was behulpzaam door in het Engels de Franstalige menukaart uit te leggen. Voor een entrecote en draadjesvlees met bier en cola betaal je daar € 32,30 en dat vonden wij niet duur. Donderdag 18 juli Oui! Vandaag gingen we de route rijden die noordelijk en zuidelijk van de Gorge du Verdon loopt. Ik heb hem op Streetview eigenlijk al bekeken, maar dit is het echte werk! Na het ontbijt haalden we weer broodjes bij de supermarkt, maar wat jammer dat ze die focaccia's nog niet hadden. Dan maar wat croissants en pain au chocolat meegenomen. De kaart hieronder is door de reislegende gemaakt. Voor ons was de beige route vanaf noordoost de heenweg, tussendoor de rode route (Route des Cretes, die deels eenrichtingsverkeer is) en dan vanaf Moustiers-Sainte-Marie weer terug via de groene route. Het was werkelijk schitterend. Er waren overal parkeerplaatsen om van het uitzicht te genieten en foto's te nemen voor een website. We hebben zelfs een vale gier zien vliegen!     Het was bij het begin van het Martel-pad (wat een mooi uitzichtpunt is) helaas zo druk dat de auto's te ver weg geparkeerd moesten worden. Daar hadden we geen zin in en we besloten dat we op een andere dag terug zouden komen. Bij het Point Sublime waren wel een paar plekjes. Toch maar even de moeite genomen om het uitzicht te bekijken:   In Moustiers-Sainte-Marie zijn we gestopt. Het was er stervensdruk: de parkeerplaatsen aan straat waren bijna allemaal bezet. We hadden geluk met een plaatsje waar geen 'Payant' bij stond, we hebben het aluminium schermpje voor het raam geduwd en zijn met wandelschoenen aan naar beneden gelopen. Jazeker, het was een mooi dorpje. Maar om er nou zo'n ophef over te maken op internet... Da's echt niet nodig. Castellane is zeker zo mooi. Vond ik. Op een terrasje namen we voor een tientje samen één stokbroodje met ham en kaas en twee blikjes cola waar je gratis honderd wespen erbij kreeg. We zaten daar niet lang, want we gingen ook hier de berg op om naar een kerkje te gaan. In de VVV kreeg ik weer een kaart en werd ons verteld dat er twee routes omhoog zijn: eentje via een heilige grot waar een Mariaverschijning zou zijn geweest en eentje via een trap. Beide routes een halfuurtje lopen. Dat bleek veel minder. Mijn Caynax Sport-app zei dat we in tien minuten boven waren (inclusief uitzichtfoto's) en in 15 minuten via de trap weer beneden. Eigenlijk wilde ik gewoon steeds mooie paadjes lopen en naar een eindpunt. Dat daar dan meestal een kerkje stond, was niet per se nodig, want er zijn kerken genóeg in Zuid-Frankrijk. Een goed terras was ook leuk geweest, want er is wel prachtig uitzicht over de mooie daken.     Vanaf Moustiers-Sainte-Marie was de terugweg naar Castellane langs de zuidzijde van de Gorge du Verdon ook prachtig. Eerst parkeerden we bij de Pont du Galetas: een hoge brug die aan beide kanten schitterend uitzicht bood: oostelijk de ingang van de Gorge met fris mintiggroen water en tientallen bootjes, waterfietsen en kano's, aan de westelijke kant Lac de Sainte-Croix met iets donkerder blauw water en de uitloop naar een meer dat in de zomerse hitte op die brug er heerlijk verkoelend uitzag. Let op: overal zijn toeristen, zoals jij. Ze staan op de brug, ze zitten in de bootjes, ze parkeren op de parkeerplaatsen... Dit is een mooie plek en iedereen wil hem zien. 
 Vanuit Aiguines is het een prachtige route terug, steeds weer nieuwe uitzichten op de Gorge. Ik kreeg enorm veel zin om de volgende dag de wandeling te doen. We hebbn daarom even goed bekeken waar we de vrijdag moesten parkeren bij hotel Grand Canyon du Verdon. We hadden van Lilian en Rinus de uitnodiging gekregen om samen met hen en nog wat andere gasten en vrienden een avondmaaltijd te nuttigen. Rinus is kok en dit driegangenmenu zou ons 26 euro pp kosten. Het leek ons wel wat en na de autorit hadden we nog rustig de tijd om even uit te rusten, ons lunchpakketje voor de volgende dag bij het Casino (zo heet dus de supermarkt, het was geen plek om te gokken - ja wel gokken of de focaccia's er waren, maar daar bleef het bij) en te douchen voordat we om 19:00 uur verwacht werden. Het eten was heerlijk: lamsboutenstoofvlees, salades, harico-verts in spek, aardappels en nog veel meer. Het gezelschap was gezellig en voor het gemak geheel Nederlandstalig. Eén van de vrienden was een fervent entomoloog-hobbyist: een insectenliefhebber. Hij had mooie verhalen over bijen en aan het eind van de avond vloog er een Vliegend Hert rond. Ik had ze wel gezien in boekjes en ook opgezet in van die keverkasten die je wel in musea ziet, maar dit was blijkbaar superbijzonder. Het internet zegt dat ze best zeldzaam zijn, dus het was een unieke ervaring. Helaas heb ik bij het aanschaffen van een nieuwe mobiel alleen zelfgemaakte foto's bewaard en zijn de foto's die ik doorgestuurd heb gekregen verloren gegaan. Vrijdag 19 juli Met een ontbijtje achter de kiezen, wandelschoenen aan, petjes op, twee rugzakken vol met eten, water, zwemkleding en een handdoek en een berg aan goede zin vertrokken we richting de kloof. Inderdaad geparkeerd bij hotel Grand Canyon du Verdon en vanaf daar zo'n 100 meter westwaarts gelopen langs de weg, tot waar het bord staat. Er zijn verschillende wandelpaden door de Gorge. Ik had speciaal gezocht naar een wandeling die weer uitkomt op dezelfde plek als waar je begint, zodat je niet aan het eind van de dag in de bloedhitte moet zitten wachten op een busje dat misschien niet eens komt, waarin je naast andere bezwete, stinkende wandlaars zit met een chauffeur die het leuk vindt om iedereen kotsmisselijk te rijden met een wiebelvoetje op zijn gaspedaal.   Onze wandeling was dus NIET de Martel-route, maar de Sentier-l'Imbut en Sentier Vidal. Sentier betekent pad: dan weet je dat maar vast. Het l'Imbut-gedeelte is van parkeerplaats tot oostelijk 'eindpunt' waar het water (volgens internet) in de rotsen verdwijnt. Het is een schitterende route. We gaan allebei naar de sportschool, maar toch kregen we na een halfuurtje wat bibberbenen, omdat je spieren protesteren van het steile pad naar beneden. We zagen verschillende soorten rots en ik houd daarvan. Ruwe grove splinters, dikke brokken, glad gepoleiste stenen van de vele wandelschoenen die dezelfde weg zijn gegaan, maar ook gladde stenen door de eeuwenlange stroom water. Zodra we vanaf de rand van de kloof naar beneden waren gelopen, zagen we informatieborden (Pas op: het is een kloof en als je ineens stortregen krijgt, kan de waterstand omhoog komen, maar pas ook op dat je niet naar beneden dondert.) en een mooie wandelbrug. Ik ben zeeziek, zoals welbekend is, en die brug is nogal wiebelig. Niet te lang erop staan, maar in beweging blijven zodat je het gewiebel niet voelt, was voor mij het beste. Prachtig uitzicht, mooie foto's en.. hup, weer terug eraf. We wilden er namelijk niet overheen.    De rest van de wandeling valt moeilijk eenduidig te beschrijven. Het was heerlijk rotserig, soms met schaduw door de bomen, soms met brandende zon. Het was soms makkelijk en lieflijk, soms met klauterpartijen. Het water was soms groenblauw en schijnbaar kalm, maar dan weer met watervallen en een ruwe witte wilde laag. Het pad was soms uitgehouwen uit grote grove rots, soms gewoon een zanderig bospad. Soms dacht je: oei, hier is het wel heel smal en heel steil naar beneden, terwijl op andere plaatsen het pad veel breder was en ook nog een stalen grijpstang was aangebracht, naast het bordje 'Pas op dat je niet valt'. 
 Op maandagavond en donderdagavond worden de sluizen geopend, waardoor de waterstand die nacht en de ochtend erna blijkbaar hoger is en meestal helderder. Ik was van te voren nog bang dat we door hoogwater misschien sommige delen niet zouden kunnen lopen, of onze bergschoenen uit zouden moeten doen om met blote voeten door het water te waden. Niets van dat al. Het was alsnog maar een klein stroompje met lekker schoon, fris en verkoelend water. Soms was een pauze wel echt even lekker. Timo heeft zelfs nog even gezwommen! (Dat mag eigenlijk niet, maar hier zag het eruit als een plek waar het niet gevaarlijk was.) We hadden genoeg eten en drinken mee: we vulden de dopper steeds met water uit de tweeliterflessen, zodat we niet bij elke slok de hele rugzak hoefden te openen. Een lekkere focaccia, een banaan of een chocoladebroodje: we zijn niets tekort gekomen. Het water was heel helder en fris: dat is wel eens anders, had ik op internet gelezen. 
 
 
 Het Vidal-gedeelte is de klim naar boven en het pad aan de overkant van de weg. Dat vond ik persoonlijk heel erg zwaar, heel erg stijl en later ook minder mooi, omdat je niet meer in de kloof bent, maar omdat het zo TOF is als je na al dat afzien eindelijk weer bij de auto bent, is het toch een onontbeerlijk deel van de wandeling. We waren om 10:00 uur weggelopen bij de auto en om 16:13 uur waren we terug. Bij elkaar hadden we volgens Caynax 14 kilometer gelopen. Zeker de moeite waard! 's Middags nog even uitgerust op een ligbedje bij de B&B, lekker gedoucht en gegeten bij 'O Delices'. De vorige dag waren we te laat: omdat we niet gereserveerd hadden, was er geen plaats meer. Vandaag gingen we weer op de bonnefooi, maar omdat we best vroeg waren, kon het toch. Ze hebben alleen een Franstalige kaart en die is zeer summier, omdat ze elke dag andere ingrediënten gebruiken en dus elke dag iets anders koken. Eten wat de pot schaft, zou je bijna zeggen. Timo nam rundvleespuntjes en mijn groentelasagne was lekker. € 41,50 inclusief twee drankjes. Het toetje was weer een lekker ijsje in de straat ernaast. Zaterdag 20 juli Vandaag was de wekelijkse markt aan de beurt voor een bezoekje. Het was precies zo toeristisch als je verwacht in een dorp als dit. Leuke souvenirs, maar ook kleding, kaas, fruit en alles werd omlijst door een man die op een hang speelde. Inclusief de wandeling naar het dorp waren we maar een uurtje weg... We lazen boekje, we regelden een hotel voor de láátste nachten van de vakantie in Marseille en we aten de broodjes op die we gisteren niet hadden opgegeten. Om twee uur 's middags gingen we voor het eerst tanken (€ 1,445/L) en we reden naar het begin van het Martel-pad, waar we donderdag niet hadden geparkeerd. We kunnen nu langs de geparkeerde rij auto's rijden en een plekje bijna vooraan vinden! Het is hier zeker mooi, met het mintgroen ruisende water. 
 We reden lekker kalmpjes, zoals eigenlijk iedereen deed. Het was vakantie, het was prachtig, waarom haasten? Onderweg werden we ineens tot doorrijden gemaand door een politieagent. Na de volgende rotsbocht zagen we waarom: een vale gier zat op het lage muurtje aan de ravijnkant van de weg. Hij was duidelijk niet lekker in orde en er was net een soort (dieren?)ambulance aangekomen. Het was een split-second, maar we hebben die gier dus wel mooi gezien op een afstand van maximaal 3 meter. De volgende plek was het Lac Sainte-Croix, waar we twee dagen geleden die honderden bootjes, waterfietsen en kano's hadden gezien. We parkeerden om een uur of vier bij Chabassole Plage: een strandje aan de zuidkant van het oostelijke deel van het meer. Daar is een kiezelstrand, dus waterschoentjes zijn geen overbodige luxe. We hebben voor een uurtje een elektrisch bootje gehuurd. Je kunt dan net een stuk de Gorge in varen, je verbazen om de drukte en weer terugvaren. Was heel leuk. 
 Via Riez reden we naar Valensole. Bij Valensole is een stuk land behoorlijk plat: dat wordt het Valensole Plateau genoemd en er wordt van gezegd dat er veel lavendelvelden zijn. Ik had wel meer lavendelplekken gevonden op internet, maar ik wilde niet ál te ver rijden. We waren niet voor niets pas 's middags vertrokken: op internet stond dat foto's van lavendelvelden met avondlicht veel mooier zijn dan overdag met harde zon en schaduwen. Ik denk dat ze daar wel gelijk in hadden, maar je moet dan ook weer terug naar huis en ik wil niet in het donker over al die bochtige wegen rijden, daarom wilde ik niet al te ver weg. Dat ene klooster waar iedereen het altijd over heeft, hebben we daarom overgeslagen. Er werd ook gezegd dat we SNEL moesten zijn, want de lavendel was al bijna allemaal gemaaid! Dat was waar: we waren er op zaterdagavond en de maaimachines waren druk bezig. Niettemin: prachtige foto's gemaakt. De eerste drie zijn puur, de panorama daaronder heeft een filtertje gehad. We kwamen ook nog zonnebloemvelden tegen en daar krijg je wel heel fotogenieke plaatjes van. Zonder filter. Bij thuiskomst aten we bij Les Halles. Zeer smaakvol en helemaal niet duur! € 32 incl. biertje en cola. Het toetje namen we in een andere straat... 
    Zondag 21 juli Op zondag is het Casino gewoon open, dus na het ontbijt kochten we hier onze lunch: broodjes en fruit voor € 3,08. We reden dit keer noordoostelijk over de D955; dan kom je langs de dam die Lac de Castillon vormt. Meteen even eruit voor wat foto's... Nou, dat gebeurde onderweg nog wel een paar keer. Prachtige vergezichten over blauw water en een indrukwekkende energiecentrale. 
 
 Hoe dan ook, we zouden gaan wandelen in Annot, omdat daar een prachtig kastanjebos zou zijn met een mooi wandelpad erdoor. Het heet Les Gres, omdat er fikse grijze rotsen te zien zijn. Dit was ook schitterend. In het warme Frankrijk is een bosrijke wandeling een uitkomst: er waren best veel plekken met schaduw en dat zorgde voor een prettig klimaat om te wandelen. We parkeerden bij het station van Annot. De paden waren soms zoals je in Nederland gewend bent: een zandpad tussen struiken en bomen, soms waren het werkelijk grote keien, soms was er een pad of trap uit de rots gehouwen, soms liepen we op los grind. Deze verscheidenheid aan ondergronden zorgde ervoor dat we blij waren met onze bergschoenen. Er waren mooie uitzichten over valleien, er waren gave rotspartijen waar ook echt geoefend werd in bergbeklimmen met volledige uitrusting. Er was een mogelijkheid om een extra stukje (heen en terug over dezelfde route) te lopen om naar een Belvedère (uitzichtpunt) te lopen. Dat was wel echt zonder schaduw, maar werkelijk schitterend. Wij zijn vanuit dat uitzichtpunt teruggelopen, omdat het leek alsof de rest van de route echt nog minstens een uur of twee extra zou duren en we hadden de dagen ervoor ook al lange wandelingen gemaakt. 
 
 Annot zelf is ook een mooi plaatsje! Er is natuurlijk water (de rivier de Vaïre), dus zijn er bruggen. Op een bankje in de schaduw van schijnbaar eeuwenoude platanen naast een brug hebben we lekker even uitgepuft en wat gegeten en gedronken. Het oude stadje zit met van die boogjes aan elkaar, waardoor je je in een middeleeuwse stad waant. Of in Game of Thrones. Het was zondag en we zagen amper andere mensen, laat staan toeristen. 
Annot ligt vanaf Castellane in de noordoostelijke richting. Dat is de perfecte richting om de route te rijden die vrienden van ons hebben aangeraden. Ze zijn motorrijders en ze vonden de Gorge de Daluis erg mooi. Dit is ook een kloofroute, maar dan langs een andere rivier: de Var. Het was inderdaad een prachtige route met niet alleen grijze rots, maar ook rode. Die variatie is prachtig. De heenrit (naar Guillaumes) heeft 8 tunnels en de terugweg over dezelfde route 17! Hoe kan dat? De tunnels zijn vaak maar smal en als je op de heenweg gaat, rijd je om de berg heen (een stukje eenrichtingsverkeer) en op de terugweg rijd je dus een stuk rechter, want je gaat vooral door de bergen heen.     Op de weg naar huis sliep ik in de auto een groot deel van de route. Eenmaal in Castellane aten we bij La Voute en daar hadden ze de lekkerste salade met geitenkaas, rauwe ham, zongedroogde tomaatjes, walnoten, honing, balsamico en witlof die ik ooit gehad heb. Verrukkelijk. Timo had vlees, maar dat was maar matig, omdat er zeen in zat. Toetje gehad op dit terras, want het ijs kwam uit dezelfde straat en van dezelfde zaak. Totaal € 46 euro. Maandag 22 juli Laatste dag in Castellane! Dan nog maar een keer naar het Casino om lunch te halen, de auto in en hup naar de waterval van Colmars. We parkeerden netjes aan de rand van het dorp, liepen even naar de VVV en kregen daar twee kaarten mee. De kerk was open, het is een lieflijk dorpje. De wandeling zou een halfuur duren, we dachten misschien dat we konden zwemmen of luieren bij de waterval, dus de bikini was onder mijn kleding al aan. In werkelijkheid liepen we er in 14 minuten naar toe. Je kon er niet zwemmen, maar hij was wel mooi. Er waren een paar gezinnen op de oevers van de Lance en wij liepen daarom maar gewoon terug naar de auto. 
 
 De terugreis bepaalde ik: het leek me leuk om naar een meertje te gaan en daar te lunchen. Dat was een goede zet: de route was heel rustig en we waren bijna alleen (zie foto). De hele dag had ik al een bikini aan, maar er was nog niet gezwommen! Daarom reden we naar Ravin de Cheiron, dat is een uitloper van het Lac de Castillon. We parkeerden in de volle zon en we liepen een stuk tot we ergens samen met andere mensen onder een boompje wat schaduw kregen. Het waaide best lekker, dus we zwommen een beetje en we lazen een boek. Eenmaal terug in ons B&B konden we wel een douche gebruiken. Vervolgens gingen we even lekker eten bij La main à la pate (€ 44,50 inclusief toetje) en 's avonds boekten we weer wat overnachtingen voor de volgende week.  Dinsdag 23 juli Voor het ontbijt hadden we de koffers eigenlijk al gepakt, zodat we daarna meteen naar het tankstation (1,619/L) en de supermarkt (€ 13,30) konden. Onze buurman was vroeger internationaal vrachtwagenchauffeur en hij zei dat hij de route tussen Nice en Genua zo prachtig had gevonden. Die route gaat ook door Monaco en het leek Timo leuk om die een stuk te rijden. We stelden dus Waze in (met als back-up nog de navigatie van de Volkswagen) op Cannes en toen we vlakbij waren, richting Nice. Wat voor iemand als ik zeer irritant is, is rijden zonder precies te weten waar of waarheen. Natuurlijk hadden we die navigatie, maar die is ingezoomd op de volgende bocht. De grote lijnen kon ik alleen maar op het minischermpje van mijn eigen telefoon kijken. We hadden van te voren geen idee gehad waar we heen gingen, dus een plattegrond kopen, zo'n lekker ouderwets groot papieren vouwding, hadden we niet gedaan.  De route was mooi, maar duurde natuurlijk veel langer dan vier uur. We zijn op verschillende plaatsen gestopt voor foto's, bijvoorbeeld een uitzichtpunt over Nice, om te plassen, te lunchen en we reden zelfs door Monaco! Er was een bepaalde straat waar we niet in mochten, maar Timo vond dat juist een geweldig onderdeel van de rit. We hebben heel veel bruggen en tunnels gehad. Heel veel. Elk grijs stuk is een tunnel en de stukken erna zijn bijna allemaal bruggen. Die heb ik op Streetview gezocht en gevonden.     Onze Airbnb zat in Vallecrosia Alta: een oud dorpje in Italië. Het is een fotogeniek dorpje. Dit stuk van Italië heet Liguria. Het heet ook wel de bloemenriviera, omdat er zoveel bloementeelt is: vooral in kassen. Wij hadden deze plek uitgekozen omdat we in de buurt van het strand wilden zitten, met gratis parkeerplaats en niet al te duur. Gelukt! De Italiaanse eigenaresse sprak gelukkig ook goed Frans en samen kwamen we er wel uit. De oprit was vreselijk steil en smal, zodat ze eerst ons in háár auto dirigeerde en voordeed hoe je naar beneden en naar boven moest rijden met het knopje voor de het elektrisch verschuifbare hek. We hadden 's ochtends lunch én avondeten gekocht, want deze Airbnb had ook een keukentje. Daarom nam ik macaroni en een potje tomatensaus mee. Het was prima te eten, maar voor een ijsje gingen we nog even naar het plaatselijke café, waar de locale bevolking nog nooit een toerist had gezien, laat staan andere taal had gesproken. Twee cornetto's voor € 4,60. In de slaapkamer van de Airbnb stonden de voetbalbekers die de zoon van de eigenaresse in zijn leven gewonnen had nog prominent op het plankje boven het bed. Het was grappig. 
 Het weer werd wat onvoorspelbaar. De meerdaagse verwachting gaf voor de bergen fikse regen en zelfs sneeuw aan. Dat is uiteindelijk ook wel gebeurd, maar je weet van te voren nooit precies waar en hoeveel er valt. Ons plan om in Grenoble een hotel met buitenzwembad (uitzicht op de bergen) te kiezen, viel dus in het water. Zo fijn dat je dan bij sommige hotels via Booking.com kostenloos mag annuleren. Dat deden we en we zochten meteen een nieuw hotel uit. Timo keek naar PSV tegen Basel en ik las lekker een boek. Of zat ik op mijn telefoon op Pinterest? Ik weet het niet meer. Het was heel ontspannen. Woensdag 24 juli Hier was geen ontbijt voor ons klaargezet, dus we aten de restjes op van de lunch van de dag ervoor. Daarna pakten we onze spullen in en reden naar beneden. We vroegen ons af waarom er zoveel helikopterverkeer was en het bleek te gaan om een blushelikopter. Ongeveer 600 meter bij ons vandaan kwam er rook uit de bomen. Het was een klein plekje en we voelden ons niet onveilig, daarom zijn we gewoon doorgegaan met het oorspronkelijke plan: boodschappen doen en dan de hele dag op het strand liggen. De Eurospin was een supermarkt die lijkt op de Aldi of Lidl. We kochten er lekkere pizzabroodjes, appelflappen, bananen en water. We konden er voor de eerste twee uur gratis parkeren en daarna kostte het € 2,50 per uur. Da's prima: het verhoogde parkeerdek was vol. Toen we ons bij Mediterraneo Beach op een mooi wit bedje installeerden, bleek dat dat zomaar niet mocht. Er waren bedjes die voor het hele seizoen door iemand gehuurd waren. We werden verplaatst naar bedjes die blijkbaar niet verhuurd waren en we hebben de hele dag heerlijk geluierd voor € 22,- (2 bedjes en een parasol). Boeken gelezen, stenen met streepjes gezocht, gezwommen, geslapen, gedoucht, rondgekeken, gegeten en gedronken, etc. De blushelikopter kwam tot een uur of twee steeds zeewater halen, daarna stopte hij. 'Thuis' aten we weer macaroni met saus en keken we op de iPad lekker naar twee afleveringen van een politieserie. Hele dag ingesmeerd en in de schaduw gelegen, toch best donkerroze velletjes gekregen. 
 Donderdag 25 juli Het was warm in Europa: in Nederland werd het zelfs veertig graden. Het donkerroze van mijn gezicht was de volgende ochtend praktisch verdwenen: ik denk dat het gewoon de warmte was. We aten onze broodjes weer op, pakten onze spullen en reden naar Turijn. In Bordighera konden we de snelweg op, waarna we tot Savona weer brug-tunnel-brug-tunnel en dat was ook erg mooi. Het stuk daarna werd iets minder heuvelachtig en ik heb grote delen geslapen. Timo rijdt fijn. Onderweg zagen we wel regelmatig thermometers met temperaturen tussen 32 en 36 graden. De tolwegen kostten samen 26 euro vandaag en om half twee kwamen we aan bij Hotel Principe in Turijn. Wie van jullie is ooit in Turijn geweest? Ik had geen informatie verzameld, dus ik ging er blanco in. Eerst maar eens even lekker een broodje eten en wat cola drinken op de kamer, terwijl we naar een kwartiertje 3OpReis keken over Turijn. Dan weet je in ieder geval íets. We kregen bij de receptie een kaart van de stad zonder schaalverdeling en toen gingen we maar lopen. Het was heet. Het was eigenlijk te heet om leuk in een stad rond te kijken. Toch liepen we die middag wel 8 kilometer aan 'droge kilometers'. Daarmee bedoel ik dus wat Google ervan maakt, want we liepen natuurlijk niet altijd precies rechtdoor. 
 De openbare fietsen die je wel ziet in veel steden (en waarop wij hebben gefietst in New York en Sevilla) waren hier heel slecht van kwaliteit. We zagen kappotte kettingen, lege banden en kapotte remmen. Dat doen we dan maar niet. Lopen, dat kunnen we heus, zeker met een lekker limoenwaterijsje voor een euro. We houden niet van samen winkelen, dus we waren in Via Roma alleen maar erg blij met de overdekte galerij in verband met de schaduw. Bij de VVV haalden we een betere plattegrond en bij het Koninklijke Paleis gingen we naar binnen om te vragen wat het kostte om als docent naar binnen te gaan. Dat bleek gratis te zijn! Dat was leuk voor de volgende dag, omdat het nu al middag was en je er wel twee uur kon rondsjouwen. We hebben even binnengekeken bij de kerk van San Lorenzo. Dat was een mooi gebouw, lekker overdadig, en er hing een foto van de lijkwade van Turijn met informatiebordjes en folders. Zo konden we ons mooi even inlezen. Vervolgens liepen we door naar de verkoeling onder de bomen van het koninklijke paleis. De tuin was voor een groot deel afgesloten. 
 Toen we om kwart voor zes op Tripadvisor een restaurant hadden ingetikt, liepen we onderweg langs een BurgerKing... Ik keek Timo aan. Ik had trek en het idee van een restaurant waarbij we weer eerst moesten raden wat er op de kaart stond, daarna een halfuur wachten tot het gemaakt was, stond mij niet aan. Ik was moe en had zin in zoute frieten. Mijn CrispyChickenBurgerMenu met cola smaakte zó goed dat ik voor het eerst in mijn hele leven zo'n grote beker cola met ijs he-le-maal heb opgedronken. Ik was zéér tevreden en voor twee personen kostte dit avondmaal ons € 15,90. Hopla: het werd al wat koeler buiten en ik had even gezeten en gegeten en al mijn energie was weer terug.    We gingen daarom naar binnen bij het Mole Antonelliana: dat is die markante toren die eigenlijk het enige prominente gebouw is dat ik herkende van plaatjes van Turijn. Een combinatieticket voor de toren (met lift) en het filmmuseum eronder was € 15pp. Mooie uitzichten! In de verte kon je regen zien vallen en er was niet bijzonder veel smog. Het museum was best aardig, maar niet geweldig. Op weg naar huis namen we op een hotspot (druk terras) lekkere grote cocktails, met een snackje ernaast van mozzarella, tomaatjes, pesto en broodsticks voor € 26,-. Onderweg naar het hotel was het goed afgekoeld. De kerk waar we langs liepen had een buitenmis omdat Santa Bernadette jarig was. Of dat het haar sterfdatum was, of dat ze op die dag de Mariaverschijning had gekregen in Lourdes, of iets anders. De kamer had fijne airco en het bed sliep héérlijk na zo'n warme dag. 
 Vrijdag 26 juli We hebben gisteren van alles uitgezocht over de stad. Het weer zou in de bergen niet zo goed zijn, daarom bleven we hier. We wisen nu welke bussen er reden, welk trammetje er de berg op ging, dat we gratis in het paleis mochten en nog veel meer. We startten met de bus: die stopte op onregelmatige tijden voor de deur van het hotel. Na 20 minuten wachten kwam er dan toch een bus die stopte. Ik had geoefend op mijn Italiaans: 'Due bigletti a Stazione Sassi, por favore.' Dat was prima: de buschauffeur verstond me! We konden alleen geen kaartjes kopen in de bus. Overrompeld dat hij toch zomaar wegreed met ons erin, gingen we maar zitten. Dat was makkelijk. Op de overstapplek hebben we bij een tabakzaak netjes twee chipkaartjes gekocht: € 1,70 pp voor 100 minuten. In Sassi kochten we twee andere kaartjes om voor € 6,- pp het trammetje te rijden. Dat was heel gezellig: zo'n schuin ding dat de heuvel op gaat. Van binnen was hij helemaal nog van hout en hij vervoerde alleen maar toeristen zoals wij. Zelfs daar waren er maar weinig van. 
 Op de heuvel Tetti Coggiola stond een koninklijke basiliek (Superga), die helaas wegens restauratie dicht was. We konden wel voor 4 euro pp (een euro korting vanwege onze baan) de koninklijke cryptes in. Mooie marmeren muren, vloeren, beelden en tombes. Er was een schattige studente economie die in erg slecht Engels met ons mee liep en uitleg gaf over de graven. Voor 2 euro extra pp liepen we ook nog 129 traptreden de koepel op. Hartstikke leuk. Beetje jammer dat we door de smog de Alpen niet konden zien. 
 Toen we weer met het trammetje terug de heuvel af waren, hadden we geen tijd om een kiosk te zoeken in de woonwijk en daar kaartje te kopen, als we in de tram wilden die er per direct aan kwam. We gokten het erop en gingen erin zitten. Op de plek waar een controleur de tram in kwam, gingen wij er eensgezind uit. Pfoe. Zwartrijden doen wij eigenlijk nooit, maar dit liep nu eenmaal zo. Volgende stop: het koninklijk paleis. Wat bleek? Tot 1946 was Italië een koninkrijk! En Turijn was de hoofdstad met het paleis. Nu is het open voor publiek en we hebben ons vergaapt aan alle luxe in dit Pallazo Reale. Er was ook een aparte vleugel voor het arsenaal: bajonetten, geweren, pistolen, harnassen en zelfs opgezette paarden. Een andere vleugel was gevuld met kunst: een heus modern museum met oude meesters. We zagen ook dat er selfies gemaakt werden.  
 
 We kochten na ruim twee uur bezoek aan dit paleis vier buskaartjes en namen de bus naar Gran Madre. Daar was onze bus nét weg. Daarom keken we toch even binnen bij de Gran Madre omdat er weer allemaal drukte rondom die Bernadette was. Bleek dat er een relikwie in die kerk was: het was er hartstikke druk! De bus kwam. We stapten in. We begaven ons weer in de rijbaan, maar we stonden stil. Wat was er aan de hand? Een extreem stilstaande file. Er was een sportwedstrijd waardoor er een rijbaan was afgesloten voor fietsers, maar er was (denk ik) ook een afsluiting, want het stond gewoon stil! De buschauffeur riep iets in het Italiaans en we vroegen hem of we eruit mochten. Dat mocht. We liepen daarom op ons gemakje langs de file: naar het hotel. Na een fijne douche gingen we eten in een restaurant in het park tegenover. De obers keken een beetje verschrikt toen wij om zeven uur aan kwamen lopen. We spraken Engels dus er werd iemand van achter geroepen die ons kon helpen. De kaart was Italiaans, dus we vroegen hem gewoon of Timo vlees kon krijgen en ik een salade. Dat kon en we werden naast het terras neergezet, omdat er een besloten feest zou komen. Timo zei dat hij zelden zúlk lekker vlees had gehad en mijn salade was prima. Samen met de drankjes € 36,50. Het terras liep langzaam vol en wij zagen onweerswolken... Toen wij terugkwamen in het hotel barstte een noodweer los dat wel twee uur duurde. Regen, hagel, onweer, wind; het was akelig en ik moest steeds denken aan die arme feestvierder wiens partij in het water viel. Zaterdag 27 juli Nog een ontbijtje, weer de koffers inpakken en dan weer in de auto. We hadden niet voor niets deze dag gekozen om te rijden: het zou deze dag vies weer zijn. Liever in de auto met vies weer, dan ergens op het strand, leek ons. Eerst gebeurde er niets. Dat was fijn. We gingen 5 liter tanken aan de snelweg (€ 1,929/L) en later de snelweg af om ergens anders te tanken voor € 1,395/L. Er was een supermarkt naast het tankstation, dus we deden meteen boodschappen voor ons volgende appartement. Weer pasta met saus en ook brood, kaas en ham. Toen we de supermarkt verlieten, drupte het al een beetje en dat had zo kunnen blijven, maar dat viel toch wat tegen, want de harde regen zorgde er onderweg voor spannende momenten. We reden over de tolwegen (bij elkaar € 52 van Turijn naar Marseille), maar ook daar waren natuurlijk lichte heuvels en er was zelfs een bepaald moment dat het dashboard waarschuwingen gaf zoals 'Gevaarlijke situatie: overstroming' in een dal. Daar lag gewoon een laag water van wel 30 cm op de weg. Goed, we hebben het gehaald en in Marseille was het droog, hoor. Op naar onze laatste accommodatie: Citadines Castellane. Wat blijkt? Castellane is niet alleen een dorpje, maar ook een wijk in de miljoenenstad Marseille. Een lekker centraal gelegen wijk. Er stond wel op booking.com dat je hier kon parkeren, maar ik had niet gezien dat het 15 euro per dag kostte. Dat viel me tegen, want dat was wel weer € 75 waar ik niet op gerekend had. Die avond deden we weinig. Er was een wasmachine waar je voor 5 euro een wasje kon draaien, inclusief automatisch gedoseerd wasmiddel! We gooiden een paar stinkshirts in de was, ik liep naar de Lidl en kocht ontbijt en tijdens het avondeten keken we lekker weer naar een politieserie. 
 Zondag 28 juli We hoefden nergens heen, dus hadden we geen wekker gezet en de gordijnen waren héél donker. In de praktijk betekent dat: uitslapen. Ik werd pas na negen uur 's ochtends wakker en dat betekent toch dat ik wel 10 uur geslapen had. Héérlijk. Een ontbijtje van de supermarkt van gisteren, een lekker lange douche en het tevreden vaststellen dat de was al bijna droog was, gingen we hier wél 'gratis' fietsen regelen. Voor 1 euro pp maakten we twee accounts aan, waarbij we een kaartje kregen met een code. Deze code is vanaf dat moment je inlogmanier om een fiets los te koppelen van de speciale fietsenrekken. Je mag hem gratis een halfuur gebruiken, als je hem weer terugzet bij een ander speciaal fietsenrek. In New York en Sevilla beviel ons dit goed en hier weer. 
 Fietsen is leuk, je hoeft nooit te wachten of hij komt en hoe laat dan, zoals de bus, je beweegt zelf, dus je hebt dat ding veel beter onder controle dan een elektrische step (waar de stad mee overspoeld is). Je weet zeker wat de regels zijn: fietsen op straat en op een fietspad, niet op de stoep. Die stepjes moeten wel of niet met een helm, ze mogen wel of niet op de stoep, ze mogen wel of niet van de heuvel af en dan lekker snel... Dit is echt beter. Hoe dan ook, we fietsten naar de haven, wandelden tussen alle toeristen over de braderie die speciaal voor ons op de kade was neergezet, we maakten foto's van de bootjes, liepen rustig weer naar een andere fietsenstalling en fietsten terug naar de hotelkamer voor een Formule1-wedstrijd van Max Verstappen. Hij startte als tweede, had een 'poepstart' (quote Olav Mol), maar hij won wel. Het was heel ontspannen om op bed te liggen en lekker naar de race te kijken. Later wandelden we nog naar de kerk op de heuvel, de Notre-Dame-de-la-Garde. We kwamen om vijf voor zeven boven en toen deed een bewaker nét het hek dicht rondom de kerk. We konden alleen nog de kerk in het avondlicht zien en mooi van de heuvel af naar beneden kijken. We aten heerlijk op een terras aan het water bij Nul Part Ailleurs. Mijn Grilled Pork was geweldig! Krokant van buiten, boterzacht van binnen, af en toe een randje vet, zoals bij goede babi pangang.. het water loopt me nu al weer in de mond. Het enige wat tegenviel was het sausje: dat had smaakvoller gemogen. 
 Maandag 29 juli Buiten Marseille liggen gewoon weer bergen. Dat kun je ook zie op de middelste foto hierboven. Eén van die bergen, een stukje buiten Marseille, heeft een Mariaverschijning gehad (goh, hier ook al?) en er is een kerk gebouwd. De kerkgrot stond op Tripadvisor en vooral het wandelpad ernaartoe werd lovend besproken. Samen hadden ze vijf sterren op internet, dus ik wilde het graag proberen en we werden niet teleurgesteld. De route ernaartoe ging niet vlot. Door een fout in het invoeren van de locatie reden we niet rechtstreeks, maar om en ik kocht een stuk quiche en een pizzabroodje bij een boulangerie in het dorp Parc naturel régional de la Sainte-Baume. Ik vond dat er vooral in het laatste stuk van de route (de D80) vanuit het noorden zeer spannende stukken tussen zaten, omdat het zo smal was en zo steil. We hebben onze auto hier neergezet en er staan genoeg bordjes om uit te leggen wat je gaat doen. Het is gewoon een toffe wandeling. Onze wandeltijden waren: half twee vertrokken vanaf de auto, vier minuten over twee bij de kerk aangekomen, twintig minuten daar rondgekeken, in twintig minuten naar de top van de rots, waar de bewegwijzering staat en nog 10 minuten erbij om hoger te komen. Op de werkelijke top van de rotskam kun je pas echt ver kijken. We konden zelfs de zee zien! Het was prachtig. Mijn rug was kletsnat van de wandeling naar boven, maar daar waaide een briesje en de zon scheen straf dus ik was binnen no-time weer droog. Lekker gepauzeerd met brood en bananen en cola en water, het uitzicht bewonderd en veel foto's gemaakt. Kaarsje gekocht voor mama. 
 
 
 Qui a vu Paris et pas Cassis, n'a rien vu. Dat betekent: Als je parijs hebt gezien, maar Cassis niet, dan heb je niks gezien. Tja, als we dan zo dicht bij het plaatsje Cassis zijn (lees: driekwartier rijden), kunnen we het eigenlijk niet overslaan. Weer een prachtige route! De D2 naar Gémenos is een fantastisch haarspeldbochtenrit met veel motorrijders die dit ook weten. 
 In Cassis parkeerden we op Parking Mimosas, waar je het eerste uur gratis mocht staan. We liepen een rondje door de haven, maakten een paar foto's, konden het verschrikkelijk drukke en toeristische Cassis van ons lijstje afstrepen en we liepen terug naar de auto. 
 Van Cassis naar Marseille over de D559 was wéér mooi: dat was het Calanque National Park! We reden de auto terug naar onze parkeerplaats van het Aparthotel en ik ging lopend boodschappen doen bij de Carrefour. Hier was een saladebar en ik maakte voor ons beiden een heerlijke maaltijdsalade (€ 8,50 pp) die we opaten bij een mooie aflevering van een politieserie. Na het eten fietsten we alvast even naar het strand voor de zonsondergang.  Dinsdag 30 juli Hieperdepiep, hoera! Vandaag waren we 18 jaar samen en werd ik 40 jaar. Het was in NL al gevierd in juni, dus vandaag kon ik rustig op vakantie zijn. De volgende toeristische trekpleisters werden op mijn verzoek aangedaan: - de wijk Paniers met lieflijke huisjes, trapjes en streetart - de Cathedrale Major met een prachtige mozaïekvloer - de omgeving van het MUCEM (gesloten op dinsdag en ach, daar wilde ik eigenlijk ook niet per se in) - de Abbaye St. Victor (Bleek een spannende crypte te hebben. Beetje creepy crypte.) - de Basilique Notre-Dame de la Garde met een bootjes-thema + uitzicht vanaf de heuvel 
 
 
 
 Toen we dat allemaal gezien hadden, gingen we ergens gebak halen en even thuis uitrusten voordat we op de fiets stapten naar het strand om te kijken waar we morgen de hele dag zouden gaan liggen. We zagen geen strandbedjes, dus dat moesten we online nog maar eens beter uitzoeken. Het uitzoeken van een restaurant lukte ook al niet, omdat het zeven uur was, maar de keukens pas open gingen om half acht. We namen daarom opnieuw de fietsen en hebben in drie kwartier (tussendoor de fietsen geruild, want je mag maar een half uur gratis fietsen) van het strand bij het hippodrome naar de stad gefietst. Het was nog niet makkelijk om daar de fietsen kwijt te kunnen, want veel stallingen zaten vol. We kozen na wat rondlopen een restaurant uit met zicht op de haven. We aten lekker pasta en een hamburger en dat was dan weer een verjaardag.   Woensdag 31 juli Een dagje strand! We hadden gisteren een paar strandtenten met ligbedjes gezien. Schreeuwend duur, maar we wilden niet op het grind liggen zonder parasol. Bediening ging tot aan je ligbed, want het hoorde bij een restaurant. Wel jammer dat je dan geen meegebracht eten en drinken mocht nuttigen, maar we hebben een heerlijke dag gehad met drankjes, een warme lunch en ijs voor € 44pp. 's Avonds aten we de broodjes op die we eigenlijk als lunch hadden willen gebruiken en we pakten alvast onze koffers in.   Donderdag 1 augustus Na douchen, ontbijten, koffers verder inpakken en het opruimen van de kamer, waren we om 9:00 uur klaar om uit te checken. We reden zonder noemenswaardige problemen naar het vliegveld en toen we volgetankt waren leverden we de auto in. We hadden allebei een handbagagekoffer en bij het afgeven van de ruimbagage konden we de kleine koffertjes ook afgeven: dat scheelt een boel gesjouw voor ons en de handbagagevakken in het vliegtuig werden daardoor minder vol. Alles ging hartstikke vlot en na de paspoortcontrole konden we lekker twee uur wachten op de vlucht. Ik werd niet ziek en de treinen reden ons keurig naar het station, waar Ella ons opwachtte om ons naar huis te brengen. Conclusie: Zuid-Frankrijk is superfijn! Moet je ook eens gaan bekijken. ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Heb je vragen of vond je het verslag leuk om te lezen? Laat dan alsjeblieft een berichtje achter in mijn gastenboek, waarin je aangeeft dat je het verhaal van Frankrijk 2019 hebt gelezen. |