Europa in twee weken (2012)
 

Vorig jaar zijn we niet op vakantie geweest, maar dit jaar gingen we lekker met de auto door Europa. De eerste nachten waren al geboekt, vanaf Zürich boekten we onderweg, met mobiel internet op de smartphone. De onderstreepte woorden in dit verslag verwijzen naar een andere website. We hebben in totaal 3736 km afgelegd en onze reis ging door de volgende steden en plaatsen: - Antwerpen (België) - Luxemburg (Luxemburg) - Zürich (Zwitserland) - Innsbruck (Oostenrijk) - Salzburg (Oostenrijk) - Gradisca d'Isonzo (Italië) - Venetië (Italië) - Kobarid (Slovenië) - Skôcjan (Slovenië) - Pyrbaum (bij Nürnberg, Duitsland)

Donderdag 19 juli Vertrek naar Antwerpen. Vrienden hadden via een loterij een nachtje in Novotel in Antwerpen gewonnen. Zij gingen niet en wij mochten gaan! Het werd onze eerste bestemming. Films kijken in Kinepolis in Antwerpen doen we wel vaker, dus dit hotel in het noorden van Antwerpen was precies iets voor ons. We hebben twee films gezien en in het hotel gegeten, omdat dit onderdeel was van de gewonnen prijs. Het menu was sober (mixed grill met sla en friet) maar prima te eten. De kamer was prima, met een badkamer die goed functioneerde, maar niet zo mooi onderhouden was.      Vrijdag 20 juli Er was een heerlijk ontbijt met lekkere broodjes, bacon, roerei, sapjes, et cetera. Wat een geweldig begin van de dag! We stoppen de spullen weer in de auto en rijden door België naar Luxemburg. Het regent veel en we hebben matig uitzicht. We rijden in zo'n drie uur naar de hoofdstad, waar we een hotel geboekt hebben via Kras.nl. Twee nachten in het DoubleTreeHilton, voor twee personen inclusief ontbijt voor 125 euro. Mooie kamer, pas gerenoveerd, op de veertiende verdieping. Uitzicht over de parkeerplaats en de groene bossen. Mooi. We nemen 's middags de bus naar het centrum, dat is ongeveer een kwartier rijden en kost anderhalve euro per kaartje. De stad Luxemburg is gebouwd rondom een mooie kloof van zo'n 70 meter diep. In die kloof is een park aangelegd vanwaar je schitterend uitzicht hebt op de bruggen erover. We wandelen door het park, door het centrum en gaan eten bij Chichi's, een Mexicaans-Texaans restaurant. Ons eerste diner op een terrasje! Dat voelt meteen als vakantie. Lekker eten en 's avonds redelijk vroeg naar bed. Zaterdag 21 juli Het land Luxemburg heeft een streek die 'klein Zwitserland' genoemd wordt. Het is er heuvelachtig en rotserig. Er zijn kloven en kliffen, prachtige wandelroutes en de grootste waterval van Luxemburg (die niet zo heel groot is, ha ha). We nemen de auto naar het Müllertal, lopen naar de toeristeninformatie, kopen een plattegrond met routes voor € 4,- en lenen twee lampjes voor een grot/kloof die pikdonker is. We maken de wandeling die zo'n drie kilometer lang is, maar wel aanvoelt als tien. Het is er schitterend en het is er ontzettend groen! De grot is geweldig. Pikdonker, hoog, met gave trapjes. Helaas, foto's maken waar de diepte goed te zien is, is nog nooit goed gelukt, dus je moet er zelf naar toe om het mee te maken. Na terugkomst bij de auto besluiten we om nog een route te lopen die op de kaart staat, bij Echternach. Hier is een amfitheater in de natuurlijke grot gevormd en er is een mooie route langs het water in het dal. Prachtig allemaal! In Echternach zelf gaan we even naar de supermarkt en vandaag is er ook nog een open dag van de brandweer op het grote plein. We rijden terug naar het hotel, nemen weer de bus en eten weer in het centrum. Goed gegeten bij een klein restaurantje. Het werd het prijzigste diner in onze hele vakantie, maar het was ontzettend lekker en heel gezellig. Vier drankjes en twee hoofdgerechten, samen € 60,-. Vooral het stoofpotje kip, citroen en olijven met aardappelpuree is aan te raden!     Zondag 22 juli We rijden naar Zwitserland! Ons navigatiesysteem gebruiken we bijna iedere vakantie. Het is van Nüvi en leidt ons langs Freiburg en kort daarna stoppen we in een dorpje langs de snelweg. In Hausen lunchen we bij Hotel Restaurant Fallerhof. Een dagsoep en 'Berner' toast die zo rijk belegd is, dat ik hem nauwelijks op krijg! Er stroomt een mooi beekje langs het restaurant en we maken een kleine wandeling die goed is voor de spijsvertering. Daarna weer in de auto.   We rijden door naar vrienden in Zürich. Let op: je hebt een vignet nodig voor rijden op de wegen in Zwitserland. We zijn ook hier geweest in 2008 tijdens het EK voetbal en nu komen we slechts één nachtje slapen. Het is er prachtig weer, we kletsen wat bij op het balkon. Ze hebben heerlijk voor ons gekookt en ze helpen ons bij het boeken van een nacht Salzburg, van dinsdag op woensdag. Tegen middernacht gaan we slapen. Nog lang niet uitgekletst, maar wel moe. Maandag 23 juli De werkweek begint vroeg, dus wij staan ook vroeg op en nemen afscheid. Om half negen zitten we in de auto en rijden we naar Innsbruck. Dat is ongeveer halverwege Salzburg, waar we morgen hebben afgesproken met andere vrienden. In Innsbruck zit een klooster, waar de nonnen (schijnbaar) kampten met een geldgebrek en een kameroverschot. De logische oplossing was dan ook het verhuren van kamers. Nu is er dus een hotel in het klooster. Superslim en gewoon te boeken via Booking.com. Onze kamer kostte voor één nacht € 78,- inclusief ontbijt.    Er zijn geen televisies en de wifi werkt eigenlijk alleen maar goed in de mediaruimte, maar het is er heerlijk rustig en stil. Je kunt er gratis parkeren (overdag tot 19 uur moet je wel iedere drie uur even de tijd op je blauwe kaart veranderen). Het is er geweldig stil en dat blijft de hele dag en nacht zo. Had ik al gezegd dat het er stil is..? We komen er rond een uur of drie 's middags aan, we lopen rustig langs de rivier, door het park naar het stadscentrum. Innsbruck heet natuurlijk zo, omdat er een brug was over de rivier de Inn. Er wordt in het park geschaakt op hele grote schaakborden. Leuk om even naar te kijken! We lopen door naar de historisch binnenstad en kijken wat rond. Mooi hoor.     Dinsdag 24 juli Op naar Salzburg! De weg er naar toe gaat door (voor mijn gevoel honderden) tunnels. Ik verveel me dood tijdens de rit, want ik zie 'niks'. Timo moet geconcentreerd rijden dus hij vindt het niet erg. Ons hotel Hofwirt ligt meteen aan het begin van het voetgangersgebied en de privéparkeerplaats ligt er direct naast. We zijn al om een uur of twee in de stad. We lunchen al wandelend met broodjes en drinkyoghurt uit de supermarkt die tegenover het hotel zit. We lopen een beetje rond over de straten en pleinen en gaan met een treintje de berg op, naar de Festung Hohensalzburg. Het is een vesting met een kasteel waar je in mag rondlopen, een kaartje voor een retourticket met die trein en de entree voor de burcht is per persoon € 11. Je ziet prachtige kamers van koningen en er is veel informatie over de Eerste Wereldoorlog. Om vijf uur hebben we afgesproken met M. en D. Twee vrienden die op doorreis naar Kroatië ook een paar dagen Salzburg meepakken. Wij blijven maar één nachtje, maar zij hebben al veel meer gezien. Leuk om alle verhalen te horen. We gaan lekker uit eten en daarna nog door naar een terrasje voor drankjes... 's Avonds weer afscheid genomen en lekker dromen in de prima bedden van hotel Hofwirt. De kamer kostte inclusief ontbijt voor één nacht € 95,- en daarbij kwam nog € 12,- voor het parkeren.       Woensdag 25 juli Op deze manier doorreizen heeft als voordeel dat je heel veel van verschillende plekken ziet, maar als nadeel dat je elke dag moet inchecken, uitchecken en je koffers pakken. Omdat ik er geen zin meer in heb om iedere nacht ergens anders te slapen, hebben we via Bookings.com zes nachten Italië geboekt in één hotel. Hotel Franz ligt in Gradisca d'Isonzo, een plaatsje in Noord-Italië, in de buurt van de Sloveense grens en Triëst. De rit over de snelweg ernaartoe is prachtig. Zodra je bij het Oostenrijkse Villach de grens over gaat naar Italië, weet je niet wat je ziet. Deze weg naar Udine is oogverblindend, rotserig, groen, dalen, kloven, bergen. Ik kijk mijn ogen uit. Geen foto's gemaakt vanuit de rijdende auto, dit moet je gewoon zelf zien. Rondom Gradisca en Gorizio wordt er op dit moment flink aan de weg gewerkt. Het is dan ook prettig om te zien dat alle afsluitingen en borden niet voor niets zijn: echt overal zie je mannen keihard werken in hun oranje hesjes onder de brandende zon. Hulde! We hebben een normale kamer geboekt, maar Hotel Franz geeft ons een upgrade! Is dat omdat we zo lang blijven? We vragen het niet. Het is gewoon fijn! Want we krijgen een superluxe grote kamer. Er is uitzicht op het zwembad. Dat zwembad is één week oud, dus gloednieuw! De tuin is nog niet eens helemaal af. We zijn tevreden. We installeren onze spullen, lopen het dorp in en maken een toer om de stadsburcht. Helemaal overwoekerd. Prachtige gebouwen, jammer dat er blijkbaar geen geld is om ze te onderhouden. We eten pizza bij Da Cris aan de Piazzale Unita, een pleintje aan het begin van de 'binnenstad'. Mijn pizza is lekker, maar die van Timo is te scherp. Het personeel hier kan bijna geen Engels. Duidelijk geen buitenlandse toeristen gewend. Let op: als het personeel brood of broodstengels op tafel zet en je zegt er niks van, maar je neemt het niet, kost het toch € 2,-. Wij hebben het niet vaak genoeg geweigerd.. Twee pizza's, twee drankjes en ongewenst brood, samen voor € 23,-. Het toetje aten we bij Caffe Centrale, een café/bar/ijssalon. Heerlijke sorbets of ijscoupes voor zo'n € 6,- per stuk.       Donderdag 26 juli We hebben het beste ontbijt van heel Italië getroffen in dit hotel! Het is een Duits ontbijt met verschillende soorten yoghurt, allemaal lekkere dingen om erin te doen, geweldig vers fruit, sapjes, broodjes, cakejes, donuts en allerlei beleg, behalve bacon (en dat is eigenlijk maar goed ook). Gisteren hebben we besproken dat we vandaag naar Venetië gaan. De eilandjesstad ligt zo'n 130 km van Gradisca en we willen geen gedoe met het parkeren van de auto. Vandaar dat we de trein nemen vanaf San Giorgio de Nogaro. Een retourtje vanaf daar naar station Venetië San Lucia (op het eiland) is 101 kilometer en kost € 14,40. Er gaat van alles mis die dag. Eerst begrijpen we de Italiaanse kaartjesautomaat niet. Nadat we iemand gevonden hebben die ons hielp, hebben we op de verkeerde televisieschermen gekeken waar treintijden op staan. We vergisten ons tussen aankomst en vertrek en laten de goede trein aan ons voorbij gaan. Nu moeten we van kwart over tien tot half één wachten! We nemen de auto en rijden naar een kustplaatsje Marano Lagunare. De zwemtas met handdoeken, zwemkleding en snorkels staat nog achterin de auto, dus we kunnen rustig een uurtje zwemmen. Maar wat blijkt? Het is een havenplaatsje. Alleen vissers met hun boten en op het enige stukje strand staat een bordje dat je het water niet in mag! Daarom maar een beetje rondgewandeld langs het water, broodjes gekocht voor de lunch (€ 4), weer in de auto naar het station in San Giorgio de Nogaro. Maar vanaf dat moment gaat alles weer goed. Over Venetië wordt van alles gezegd. Dat het een verschrikkelijk dure stad is, dat het er stinkt, dat het er belachelijk druk is... Voor ons viel dat hartstikke mee. We hebben een rugzak bij ons met daarin tweeënhalve liter water, de gekochte broodjes, een omslagdoek zodat ik bij Katholieke kerken naar binnen mag, fototoestel, portemonnees, telefoons, opschrijfboekje en zonnebrandcrème. We hebben afritsbroeken aan, wat vooral voor mij handig is: een dame moet haar knieën en schouders bedekt hebben bij het betreden van een kerk. De trein doet er iets meer dan een uur over en we eten onderweg de broodjes op. De aankomst in Venetië is prachtig. Op het station heb ik direct een plattegrond gekocht van € 3. Er zit zo'n harde kartonnen buitenkant om, die er voor zorgt dat je niet lekker kunt vouwen. Die moet je er direct af scheuren. We zien dat er een gele toeristische route naar het beroemde San Marco plein loopt. Die nemen we, maar Timo wil eerst door een park dat dichtbij is. Het park is bij drie ingangen gesloten, maar de vierde ingang is blijkbaar geforceerd door iemand, want hier liggen her en der mensen op het gras te genieten van hun aanwezigheid in het beroemde Venetië. Wij gaan ook even zitten, drinken wat water en smeren ons in met zonnebrandcrème. We lopen verder over allerlei bruggetjes, door smalle steegjes naar het San Marcoplein. Ik heb last van reisziekte, dus we gaan niet in een gondel of in de taxiboot. Alles is wandelend te bereiken. Neem nooit een kinderwagen of rolstoel mee, want al die bruggetjes zijn prachtig, maar het zijn er véél!        Het ruikt er fris. Kan komen omdat het de laatste dagen zo hard geregend heeft, maar het is fijn voor ons. Het staat er bol van de kerken. We lopen regelmatig een kerk in, maar in veel kerken moet je betalen. We hebben in al onze vakanties al ontzettend veel kerken, basilieken, kathedralen en zelfs de Sint Pieter gezien. Daarom hoeven we niet zo nodig meer overal in. Maar toch, alle kunst die er in te zien is, ingelegd marmer, schilderingen, beelden, het blijft zijn aantrekkingskracht behouden. Uiteindelijk komen we uit bij het beroemde plein. De wc's onderweg zijn duur: toeristen betalen anderhalve euro voor een plasje! Maar als je gewoon een grote ijssalon met terras binnenloopt, naar het toilet gaat en vriendelijk glimlacht, is het gratis. We slenteren het plein over, proberen alles in ons op te nemen en lopen naar een bankje. Een Engelsman begint tegen ons te kletsen en vertelt dat de entree voor de basiliek gratis is... Dan zijn we toch weer Hollanders en we willen graag naar binnen. Er staat een erg lange rij en we hebben geen zin om er in te staan. Ik zie een man langs de rij naar binnen lopen, met een pasje in zijn hand. Wat blijkt? Je mag geen rugzak mee naar binnen, maar dat verbod staat pas vlakbij de ingang op een bord. Iedereen die al een tijd in de rij heeft gestaan, moet dus uit de rij om zijn tas af te geven bij een bagagedepot in een straatje dichtbij. Als je dan met het nummertje op een pasje terugloopt naar de ingang, hoef je niet (meer) in de rij te staan! Wij hebben dus met die truc de hele rij omzeild. Je mag binnen geen foto's maken, maar het is prachtig. Alles is gemaakt van goudkleurig mozaïek. Je kunt voor twee euro ook nog naar het balkon lopen en een mooi uitzicht hebben over het plein. Wij doen dat niet, want ik wil in de Campanille. De hoge toren heeft een lift en voor € 8,- pp mag je naar boven en naar beneden met de lift. Er staat een bordje bij dat er geen trap is. Prima. Het uitzicht is magnifiek. Ik vind het allemaal prachtig! Hierna lopen we nog verder naar het laatste uitzichtpunt aan de overkant en vanaf daar weer terug naar het station. Onderweg dineren we op het San Barabaplein. Helaas kan ik nergens de naam terugvinden van het snackbarretje op het plein. Er staan grote witte parasols en het terrasmeubilair is van aluminium. Moet je heen gaan. Lekker eten voor weinig geld. Twee cola, een hamburger en ravioli voor €19,50! Wij liepen rond zeven uur terug naar het station, keken om kwart voor acht goed of we wel in de goede trein stapten en kwamen om iets over negen weer aan bij de auto. In Gradisca d'Isonzo nemen we nog een sorbet. Dat was een heel goede dag.               Vrijdag 27 juli Gisteren liepen we de hele dag, vandaag gaan we de hele dag liggen. Lekker met de auto vol zwem- en relaxspullen naar het strand van Grado. Grado is ook een eiland dat met een soort landbrug aan het vaste land vastzit. Dat was een heerlijk maar duur dagje! Eerst het parkeren. Je mag met gemak 75 cent of een euro per half uur rekenen en het wordt duurder als je lang blijft staan! Dus je kunt beter een paar keer het kaartje vervangen... Vervolgens wilden we graag twee ligbedden en een parasol, voor elk zes euro per stuk voor een dag. Je mag niet zelf kiezen welke, want sommige setjes zijn gereserveerd. We hadden geluk en lagen niet bij luide mensen (lees: jengelende kleine kinderen) in de buurt. Na enkele uren liggen ging ik goedkoop wat eten halen bij de dichtbijgelegen Europa Supermercati. Lekker wat Kaiserbrötchen, pizzabroodjes, yoghurtdrink en twee bananen. We hebben ook nog een koker met chips en drie liter water, dus we kunnen hier de hele dag mee doen!      's Avonds rond half acht ruimen we de spullen op en lopen door het dorp op zoek naar een fijn restaurantje. Timo dacht dat ik vanavond zou kiezen, ik dacht dat hij zou kiezen. Daarom lopen we maar rond tot we erachter komen dat we op elkaar wachten. We gaan naar een restaurant vlakbij de auto en strijken neer op een bijna leeg terras van Ristorante Al Balaor. Hier bestellen we beiden vis, die na bereiding en opdienen netjes aan tafel door de ober voor ons wordt gefileerd. Het is prima vis, voor 10 euro per stuk. Daarbij komt nog patat voor 4 euro per persoon, een paar drankjes en extra toeslag voor het brood dat we niet namen.. (ook 2 euro pp). Als we om negen uur willen afrekenen, is het erg druk geworden. En wel zo druk, dat we al enkele keren gezien zijn door de ober, die gebaart dat hij weldra bij ons zal komen, maar hij komt niet! Na twintig minuten wachten en gebaren is het bijna donker en ik ga naar binnen om daar af te rekenen. Zelfs daar wordt me nog gevraagd om te wachten en dat heb ik geweigerd. Nu betalen, of nooit. Een kleine fooi voor deze zaak. Zaterdag 28 juli Gisteren hebben we lekker uitgerust, vandaag gaan we weer op pad. We willen weer naar Slovenië en de receptioniste bij Hotel Franz geeft aan dat Kobarid een prachtige plek is met een brug en een waterval en iets-met-Napoleon. Leuk, daar gaan we naar toe. De route heeft een groene lijn ernaast (dus prachtig) en dat is echt zo. Je moet er voor zorgen dat je de navigatie instelt op het vermijden van snelwegen, want voor de snelwegen in Slovenië heb je een vignet nodig. Voor de normale wegen niet. We rijden naar Kobarid, genieten van de prachtige uitzichten over de turkooizen rivier ernaast, lopen naar de toeristeninformatiebalie en vragen wat er te doen is. We kunnen een wandeling doen van ongeveer drie uur, met onderweg een monument voor de Eerste Wereldoorlog, een camping, een mooie hangbrug, een waterval en Italiaanse loopgraven uit WOI. Er is hier destijds hard gevochten. We trekken onze slippers uit en de wandelschoenen aan. Het is erg heet en we hebben een liter water bij ons. We komen er al wandelend achter dat dat eigenlijk te weinig is. Timo trekt al snel zijn doorweekte poloshirt uit, ik wacht nog iets langer met mijn tuniekje. De wandeling is prachtig, trouwens. Vanaf de eerste waterval is het een stuk koeler tussen de rotsen en de tweede waterval is fantastisch. We lopen best wel hard en toevallig nét voor de meute uit, want op de terugweg staat de halve camping er te koekeloeren.     Er zijn steile trappen, diepe dalen, het is af en toe alsof je in een film van The Lord of the Rings rondloopt en het is prachtig. Maar ik ben op een gegeven moment bijna oververhit en ik ben blij dat er een koud beekje komt waar ik mijn kop in kan steken. Wat een hitte, zelfs onder de bomen! Ik knap helemaal op en kan weer verder lopen. We doen er (inclusief pauzes en foto's) vier uur over en dan heb ik geen puf meer om nog ergens te zwemmen. Onderweg terug zitten we in de auto met airco en dan koel je lekker af. Het dorpje Kanal ga ik toch nog even in bikini over de rotsen naar het water. Maar KOUD!! Daar kan ik met mijn voeten niet langer dan 30 seconden in staan voor ze pijn gaan doen. Jammer; niet zwemmen vandaag. Terug in Gradisca d'Isonzo hebben we honger. We lopen naar een erg druk restaurant, maar er staan zelfs al mensen te wachten. Dat willen we niet. We lopen door naar een plek die ons is aangeraden als zeer ongedwongen en vooral voor koude gerechten met vlees en kaas heel geschikt. Osteria Mulin Vecio van Bruno en Alba Spessot. Het blijkt een plek waar je eet wat-de-pot-schaft en vanavond is dat bonensoep met brood. Het is fantastisch van smaak, precies zoals oma het maakt. Het is soep, dus lekker zout en exact wat ik nodig heb na een middag lang wandelen. We nemen er nog een biertje en een colaatje en tomatensalade bij, maar die vind ik een beetje tegenvallen, want het zijn alleen maar (superzoete) tomaatjes, gesneden in partjes met mozzarellabolletjes.  Totaal 27 euro. Perfect. Geen toetje nodig vanavond, de buik zit vol. Op de terugweg zien we waarom het zo belachelijk druk was bij dat andere restaurant: er is vanavond de finale van een lokaal voetbaltoernooi. Op een ommuurd voetbalveldje wordt de strijd geleverd en het halve dorp is uitgelopen om te komen kijken. We wachten niet af wie er wint, maar we nemen ons voor om de volgende dag toch bij dat drukke restaurant te eten. Moet goed zijn. Zondag 29 juli De kust bij Sistiana moet volgens de receptioniste ook geschikt zijn om te zwemmen. Wel rotserig, maar dat hoeft geen probleem te zijn. We pakken zwemspullen en gaan lekker in de auto op weg voor weer een dagje relaxen. In Sistiana zelf krijgen we het niet voor elkaar om een goede zwemplek te vinden. Het zijn óf grote betonnen platen tussen de bootjes, of rotsen in de zon. Voor ons is het zoeken na een half uurtje ook al wel genoeg. We willen ook niet in een zwembad van een camping, dan gaan we wel naar ons eigen zwembad bij het hotel. Dus dan maar onverrichter zake terug! De rest van de middag genieten we onder een parasol bij het heerlijke zwembad. Timo opperde dat het waarschijnlijk door ozon gereinigd wordt, zodat er veel minder chloor nodig is. Helderder water, minder prikkende ogen, niet opgebouwd uit tegels met vieze voegen maar een soort strak modern zeil... Het is hier goed toeven!!         Die avond gaan we naar het drukke restaurant aan het eind van de 'eerste' straat, Via Marziano Ciotti. De naam is Leon D'oro  en op het raam staat Oro Caffe. Ik bestel kip met rucola, tomaatjes en Parmezaanse kaas en Timo eet steak met gegrilde groente. Het is een bord vol en het is ge-wel-dig. De combinatie van smaken en de malsheid van de kip is fenomenaal. Ben je ooit in Gradisca d'Isonzo, ga dan HIER eten. Na deze geweldige maaltijd toch nog maar even naar Caffe Centrale gelopen voor iets lekkers. Deze keer geen ijs, omdat we zo vol zitten, maar een Mojito voor Timo en twee Piñacolada's voor mij! Lekker. Maandag 30 juli Vandaag ben ik jarig. We gaan naar grotten in Slovenië. We hebben in onze vakanties al regelmatig mooie grotten gezien, waardoor we vaak denken dat we niet meer hoeven. Maar deze grotten van Skocjan staan op de Werelderfgoedlijst van Unesco dus we zijn wel benieuwd. Bovendien is het weer superwarm, dus koele grotten (met misschien een plek om te zwemmen?) trekken ons aan. De rit er naartoe gaat goed, er staan ver van te voren al borden waarop de grotten staan aangegeven. Let wel op: er zijn meerdere grotformaties in de buurt, dus let op de naam Skocjan. We parkeren, trekken onze korte broeken uit en de lange broeken en wandelschoenen aan (net als alle andere toeristen staan we in onze onderbroek op de parkeerplaats. Lachen!). Aankomst om kwart voor twaalf, eerste rondleiding om twaalf uur. Entreekaartje voor één rondleiding: € 15,-. Daarna nog een andere route zonder begeleiding lopen? Slechts € 5,- erbij (en de moeite waard!!). We wandelen met een groep van wel honderdvijftig mensen achter één vrouwtje aan. Een stuk door het bos, naar een soort plein voor de ingang. Hier splitsen de groepen zich; twee Engelstalige groepen en een Duits-Sloveenstalige groep. We staan vooraan en mogen met de eerste dame mee. We lopen door een honderd meter lange kunstmatige tunnel, naar de grote 'kamers'. De paden en trapjes zijn glad en steil en glibberig, maar wat een geweldig grote grotten! Er past wel een flatgebouw in iedere grot. Sommige hebben veel druipstenen, andere niet zo veel. De gids vertelt een verhaal over hoe het water eerst door een andere ingang of uitgang liep... Het kan me niet zo veel schelen. Het is prachtig. Je mag er geen foto's maken, omdat de grote hoeveelheid flitsen het ecosysteem verstoort. Tenminste, dat is de uitleg. Maar ik kan me voorstellen dat het vooral heel lastig is om rustig rond te kijken als iedereen foto's maakt. Je kunt niet fijn doorlopen omdat er iemand voor je ineens stilstaat, of je glijdt uit en valt! Alle fotoflitsers maken natuurlijk ook nog eens een stroboscoop aan licht samen. Er is iemand die toch een foto maakt en hij krijgt genadeloos op zijn donder van de gids. Goed zo. Aanpakken. Regels zijn regels. Aan het eind van de tour vraag ik aan de gids of ze dit werk al lang doet. Ze zegt van niet en ik vraag haar of ze dan geoloog is of zo, want ze weet er zo ontzettend veel vanaf! Als antwoord glimlacht ze en legt ze haar hand op haar hart. Ze zegt letterlijk: 'No, I'm just a woman who loves this cave.' Prachtig. Het tweede deel van de route mag je zelf lopen, als je die vijf extra euro's hebt betaald. Ook hier is het prachtig. Een pad waar bij je niet verdwalen kunt, maar dat als een doolhof door de kloven (buiten) en grotten (binnen) dwaalt. Het is schitterend. Wat een verjaardag!       Op de terugweg komen we langs de gloednieuwe Ikea in de buurt van Gradisca d'Isonzo. We gaan in Nederland bijna nooit naar de Ikea, maar hier gaan we even rondkijken. Vervolgens naar het heerlijke zwembad van Hotel Franz en daarna nog een keer naar het restaurant van gisteren. We zijn er al heel vroeg en vandaag neem ik vis met gegrilde groente en gebakken aardappeltjes, Timo neemt weer steak en nu met rucola, tomaatjes en Parmezaanse kaas. Het smaakt weer hemels. We lopen om kwart voor acht naar Caffe Centrale, want ik heb mijn jasje hier gisteren laten hangen. Ze hebben hem gevonden en bewaard! Aardig. Ze zijn nog maar een kwartiertje open, dus in plaats van een sorbet of cocktails op het terras, nemen we een meeneemijsje. Ook lekker. Voor we gaan slapen, stoppen we alvast wat spullen in koffers. Morgen begint onze terugreis in twee delen! Dinsdag 31 juli Vannacht is in het hele hotel de airco uitgevallen. We werden wakker van de warmte. Raam open en verder slapen onder de dekbedhoes, zonder dekbed. We ontbijten vroeg, stoppen alle spullen in de koffers en rijden naar het noorden. We hebben één nacht geboekt in Duitsland, vlakbij Nürnberg. Dit is ongeveer op de helft van onze reis. De middagpauze houden we in Werfen, vlak voor Salzburg. We vinden een Konditorei, waar eigenlijk voornamelijk zoete gebakjes worden geserveerd. Toch hebben ze ook tosti's en daar houden we van. Op Bookings.com keek ik rondom Nürnberg en ik zocht er niet specifiek naar, maar kwam toch weer een klooster tegen! Hier wonen geen nonnen meer, maar het is volledig een gasthof met een manege en restaurant. De foto's zien er leuk uit en de reviews zijn prima. We checken in en lopen naar onze kamer op de tweede verdieping. Kamer 208 heeft krakende houten vloeren, een zeer hoog plafond, uitzicht op het terrasje, een kleine badkamer met douche en toilet. Timo heeft zes uur lang gereden en is moe. We lopen naar de kamer, hij gaat even liggen en ik haal de koffer op met toiletspullen en schone kleren. Hij rust maar kort uit en dan gaan we een rondje lopen. Het Gasthof zit vast aan een kerk, waarvan de ingang over een begraafplaats loopt. De manege is groot, er staan overal paarden en meisjes die ze poetsen. Bij de bak waarin ze lopen, komt er een docente naar ons toe om te vragen of we informatie willen of alleen maar wat kijken. Dat laatste is het geval. We lopen door naar het terras en bestellen ons eten. Ik heb geen datapakket voor het buitenland via mijn provider kunnen kopen, dus mijn telefoon werkt op roaming en het internet betreed ik alleen via wifi. Hier is een voucher te koop voor 24 uur, voor € 3,-. Tijdens het eten zitten we beiden lekker op onze telefoon te spelen! De lucht wordt langzaam fris in de avond en we gaan naar binnen in het café / de ontbijtruimte (geen wifi-bereik) om een biertje en een Baileys te nemen. Het eten is hier goed en goedkoop. Voor twee personen soep, een hoofdgerecht, één cola, twee biertjes en drie Baileys betalen we maar € 36,90. We gaan naar onze kamer, douchen en vroeg naar bed.         Woensdag 1 augustus Naar huis gaan is toch ook altijd wel fijn. We pakken onze spullen in, gaan ontbijten, poetsen onze tanden en checken uit. Eén nachtje voor twee personen inclusief ontbijt voor € 62,-. Niet duur, maar ook niet geweldig luxe. Op de helft van de rit, in de buurt van Kassel, gaan we tanken. Meteen even de bandenspanning gecontroleerd (er is veel herrie, maar dat komt door de slechte Duitse wegen, niet door onze banden) de voorruit schoongemaakt en een toilet bezocht. Dan nog even ergens eten. Het navigatiesysteem heeft een functie waarbij je 'nuttige punten' kunt aangeven. Ik stel in dat ik wil eten en na 0,7 km is dat al mogelijk. Auto geparkeerd en naar binnen bij Hotel-Restaurant Zum Steineren Schweinchen. Eenmaal binnen ziet het er ERG luxe uit, maar we willen niet verder zoeken. De menukaart heeft geen tosti's. Zelfs geen broodjes. We nemen cola en penne met rundvlees en saus. We krijgen heerlijke stukjes brood met een yoghurtsausje als voorgerecht en ik heb honger. Jammer dat ik hier zoveel van eet, want het hoofdgerecht krijg ik niet op... Het brood is hier gratis en het totaalbedrag is € 34,  het is erg lekker. We rijden door en zijn rond vijf uur 's middags thuis in Overijssel. Dag vakantie! Hallo Nederland.     Vond je dit een leuk of nuttig verslag? Laat dan een berichtje achter in mijn gastenboek en zet er even bij dat je het reisverhaal van Europa hebt gelezen.