Lekker zomervakantie! Een weekje wandelen in de Dolomieten. Dat klinkt alsof we een rugzak meenamen en dagelijks van berghut naar berghut gingen, maar zo sportief ben ik nou ook weer niet. Gewoon elke avond terug in hetzelfde hotel, maar wel overdag lekker rondtoeren naar mooie wandelplekken. In dit verslag lees je wat we hebben gedaan, wat ik ervan vond en hoeveel het kostte. De onderstreepte woorden (behalve de data) kun je aanklikken, dan kom je op een site met meer informatie.

Vorig jaar wilde ik eigenlijk met de trein naar Praag, maar Timo had daar niet zo'n zin in en hij kon een erg goedkope vlucht vinden, dus dat was een makkelijke keuze. Deze keer begon juist híj over de trein. Mijn einddoel van deze vakantie is een klein stukje Dolomieten helemaal in het noordoosten van Italië, waar de Drie Toppen, Drei Zinnen, Tres Cimes oprijzen als machtige rotsformaties. Het leek me geweldig om die in het echt te zien. In de praktijk bleek onze treinreis dan ongeveer hetzelfde als hoe hij naar Praag zou zijn geweest: zo'n 11 uur reizen en daarin 5x overstappen. Zoals jullie weten ben ik gauw misselijk, dus het leek me beter om geen nachttrein te nemen, maar overdag het landschap aan me voorbij te zien schuiven.

We reden met de trein van Ommen naar Mariënberg, naar Almelo, naar Münster, naar Mannheim, naar München en naar Innsbruck. Daar sliepen we een nachtje in een hotel naast het centraal station, we huurden een auto en reden naar Niederdorf - Villabassa in Zuid-Tirol. Na een week brachten we de auto terug, sliepen we nogmaals in het hotel in Innsbruck en namen we de trein terug. Basiskosten voor twee personen:

€ 303 Treintickets retour
€ 377 Autohuur
€ 222 Hotel Adlers Innsbruck (incl. ontbijt)
€ 786 Hotel Niederdorf (halfpension)
€ 174 Hotel Adlers Innsbruck (excl. ontbijt)

Tot 1918 liep de Oostenrijks-Italiaanse staatsgrens dwars door de Dolomieten: de noordelijke helft behoorde tot het Oostenrijkse Tirol en de zuidelijke helft tot het Italiaanse Veneto. Aan het eind van de Eerste Wereldoorlog werd het gebied Tirol in tweeën gedeeld. Italië kreeg niet alleen het Italiaanstalige deel van Tirol (Trentino) maar ook de zuidelijke helft van het Duitstalige Tirol, Zuid-Tirol, dat Alto Adige ging heten. Alle plaatsnamen en straatnamen bestaan hier dus in twee talen: Duits en Italiaans. Het was ook erg makkelijk dat we ons niet alleen in het Engels verstaanbaar konden maken, zoals dat vaak kan in toeristische gebieden, maar ook in het Duits.

Maandag 24 juli
Ik had een hele rugzak vol drinken, eten, snoep en koek gestouwd, want ik krijg altijd trek tijdens reizen en ik wilde nog niet meteen beginnen met dure railcatering. De Doppers die we normaal altijd meenemen liet ik thuis: een anderhalveliterfles water, een halve liter cola en twee halve liters groene ijsthee waren genoeg flessen om steeds te hervullen met water. Het was een regenachtige zomer in Europa en het was tot de avond ervoor nog niet duidelijk of het 's ochtends droog zou zijn. We hoefden gelukkig niet te fietsen naar het station, want Ella bracht ons om half acht al weg naar station Ommen en daar begon ons avontuur. Een trein rijdt natuurlijk zoveel mogelijk waterpas, dus er zijn veel tunnels. Verder hebben ze veel geluidswallen gemaakt langs het spoor, waardoor je eigenlijk niet heel veel uitzicht hebt. De vele overstappen en het nieuws dat je in Duitsland regelmatig vertraging hebt met de trein, maakten me wel van tevoren onzeker. Dat bleek niet onterecht: al voordat we vertrokken was er in de NS-International-reis-app te zien dat er een trein zover vertraagd was dat we de aansluiting niet zouden kunnen halen. Uiteindelijk bleek ook de aansluitende trein veel vertraging te hebben, waardoor we het weer wél redden, maar in München moesten we uiteindelijk toch bakzeil halen en hebben we tussen de buien door even rondom het station gewandeld.

Uiteindelijk kwamen we twee uur later in Innsbruck aan dan gepland. Een ander nadeel van de trein: je kunt wel plaatsen reserveren in de eerste klas, maar dat kunnen luid bellende zakenmannen en gezinnen met piepkleine kinderen ook. Het is daar dus niet stiller dan in de tweede klas. Dat gebeurt in het vliegtuig minder, omdat businessclasstickets extreem veel duurder zijn. Voordelen van de trein ten opzichte van het vliegtuig: ik word minder snel misselijk, je hebt veel meer (been)ruimte, je hebt redelijk uitzicht en bij elke stoel zit een Noord-Europees stopcontact, dus dezelfde als in Nederland: je hebt geen wereldstekker nodig. Ze hebben in Oostenrijk en Zuid-Tirol trouwens ook dezelfde stopcontacten. Om 21:30 uur waren we in het hotel, met een kamer op de 11e verdieping. Prachtig avonduitzicht. Nog even een drankje in de bar, lekker douchen en toen naar bed.

Bijkomende kosten op maandag:
€ 7,10 voor een biertje en een mangosap.
€ 4,00 toeristenbelasting

Dinsdag 25 juli
Je kunt in de Dolomieten vast ook overal komen met het openbaar vervoer, maar dat gepruts wilden we onszelf niet aandoen, dus we hadden een leuke huurauto geregeld die we ophaalden op het vliegveld van Innsbruck. We kochten in een automaat twee buskaartjes voor volwassenen, maar later zag ik een kaartje dat F-light heette (en dat lijkt wel erg logisch om naar het vliegveld te gaan), dus over een week zouden we die tickets proberen. Het was zoals gezegd een natte zomer en er was zelfs noodweer geweest in Noord-Italië, met dikke hagelstenen die auto's onbruikbaar hadden gemaakt. Iemand vóór ons bij de verhuurder (Sixt) had een probleem met zijn eigen auto en het duurde even voordat alles met hem geregeld was. Geduld is een schone zaak, ik had een goed boekje gekocht voor deze vakantie en onze telefoons waren opgeladen, dus we vermaakten ons wel tijdens het wachten.
Toen we uiteindelijk aan de beurt waren, wilde de verhuurster ons een upgrade naar een stationwagon geven, omdat ze de geboekte auto niet had. We vroegen wat er nog meer voor opties waren en uiteindelijk kregen we een mooie Volkswagen Polo met automatische aandrijving. De buienradar gaf aan dat het in Niederdorf inmiddels behoorlijk rotweer was, dus in plaats van direct naar het zuiden te rijden, bleven we nog even in Innsbruck. Die auto had namelijk Apple-Carplay, maar dan moest Timo's iPhone wel verbonden worden met een usb-c en die kabel hadden we niet. We zetten daarom de auto in een parkeergarage en liepen in lekker droog weer met af en toe en zonnetje door het centrum van Innsbruck naar de Mediamarkt. Er was een mooie triomfboog uit 1765, daarna kwamen er nog tosti's en patat, een wandelingetje door de binnenstad, een paar kerken en de rivier de Inn met een brug (Brücke). Mooi hoor, Innsbruck.

Daarna reden we naar Italië over een snelweg die langs Brenner kwam... ♪ Met de vlam in de pijp, rijd ik door de Brennerpas. Met mijn dertig tonnen diesel, ver van huis maar in mijn sas! ♫ Jammer dat we in een dikke file terechtkwamen en daar ook weer veel vertraging opliepen. Gelukkig hadden we in Hotel Rose het halfpension geboekt, in plaats van alleen logies en ontbijt, en konden we na het bekijken van de kamer zo aanschuiven. Dat halfpension was overigens erg goed geregeld! We kregen 's ochtends bij het ontbijt een menu en een pen, zodat we onze keuze konden aanstrepen. Natuurlijk kwamen we vandaag pas 's avonds aan, dus kregen we ter plekke een menukaart voor de neus. Je begon bij het diner steeds door met een bordje langs de saladebar te lopen, daarna kreeg je de gekozen voor- en hoofdgerechten en tenslotte was er maar één toetje. 's Ochtends was de saladebar vervangen door een ruime keuze in ontbijtproducten.



's Avonds hebben we in het schemerduister nog een kleine wandeling door het dorp gemaakt en op internet bij deze website voor 7 euro alvast een parkeerplek geboekt voor Lago di Braies / Pragser Wildsee op donderdag.

Bijkomende kosten op dinsdag:
€ 5,60 voor buskaartjes
€ 30,80 voor lunch op een overdekt terras
€ 7,80 voor souvenirs: een koelkastmagneet en een wandelstokplaatje (dat ik op mijn fiets heb gelijmd)
€ 11,00 voor een tolweg
€ 2,90 voor een andere tolweg
€ 7,- voor een online gekocht parkeerkaartje voor Lago di Braies

Woensdag 28 juli
Na een heerlijk ontbijtje kochten we om half elf bij de supermarkt in het dorp een paar kaiserbroodjes en voor mij twee plakken ham en we vertrokken naar Ortisei/Urtijëi via de snelweg. We startten deze vakantie met de een mooie wandeling in Seceda. Dat is ongeveer 1:40 uur rijden en dan nog met een kabelbaan en een gondel naar boven. We namen halverwege per ongeluk een verkeerde afslag, dus we moesten een keer omdraaien. Vlak voor Ortisei zijn we een keer gestopt, omdat ik een gigantische koekoeksklok zag. Jammer genoeg stond hij stil, maar het was een prachtig ding. In het dorp Ortisei zelf hadden we de straat wel ingevoerd, maar niet het nummer, dus reden we een beetje om.



Dan terug naar het doel van vandaag: Seceda. Ik had van tevoren gelezen dat het kan zijn dat de parkeergarage bij de kabelbaan al vol zit, maar dan is er nog een alternatief, dus geen zorgen. Toen we bij de eerste parkeerplaats aankwamen, bleek die vol (en er was nogal chaos met auto's die her en der in het wilde weg stonden te wachten). We reden dus naar het alternatief, maar dat was ook vol. Terug naar Strada Val d'Anna 2 en daar hebben we gewoon gevraagd: 'Er staat wel een bordje met vol, maar is er nog niemand vertrokken?' 'Jawel hoor, rijd maar door...' Haha, toen stonden we alsnog direct bij de ingang van de kabelbaan. Het is een dure grap naar boven, maar ook zeker de moeite waard. Een schitterend uitzicht over een prachtige omgeving met ruige bergen. Het was wel koud, want in de wind en uit de zon was het niet warmer dan 4,5 graden. Ik had thuis een paar steentjes en schelpen beschilderd die ik deze vakantie tijdens de verschillende wandelingen heb 'uitgezet'. Ik hoop dat iemand er blij van wordt.

Na een uurtje over een klein paadje gelopen te hebben met schitterende vergezichten, stonden we weer bij de kabelbaan en voordat ik het goed besefte, zaten we weer in de kabelbaan. Ik had niet het gevoel dat ik al klaar was en ik was teleurgesteld. Voornemen: bij volgende wandelingen zou ik blijven tot ik zeker wist dat ik genoeg gezien had. Dat is gelukt! Maar misschien moet ik nog een keer terug naar Seceda... ♥
De heenweg ging via Brixen bovenlangs, maar de terugreis ging via de SS244 en die route was schitterend, maar we hebben ook wat file gehad, door werkzaamheden. Er waren houthakkers bezig om omgevallen bomen naast/op de route te verzagen en verplaatsen, zodat ze bij een volgende storm niet op de weg zouden komen. Dan moet je even wachten tot de stammen van de weg zijn gehaald. Er waren onderweg ook veel mooie wintersportdorpen en we hebben nog boodschappen gedaan. Wildtelling van die dag: een hert (foto) en een eekhoorn (geen foto).


Onderweg regende het nog behoorlijk en we zagen een mooie regenboog die een stuk 'met ons mee reed'. We waren om half zeven 's avonds weer terug. We hadden een vaste tafel in het restaurant van het hotel, waar we elke ochtend ons ontbijt namen en elke avond een heerlijk diner kregen. Ik ben helemaal verknocht geraakt aan dit concept (misschien ook omdat het gewoon heerlijk eten was) en onze volgende vakantie zoeken we weer naar een hotel met halfpension. Echt handig dat je 's avonds niet het dorp door hoeft te slenteren om weer te zoeken naar een nieuwe plek om te eten.

Bijkomende kosten op woensdag:
€ 5,27 voor broodjes
€ 1,70 voor een tolweg
€ 13,- voor een parkeerplek
€ 79,- voor twee retourtjes op een kabelbaan én gondel
€ 13,50 voor boodschappen (zoals broodjes, droge worst, chips, bananen en cola)

Donderdag 27 juli
Had ik al gezegd dat ik drie hoogtepunten in de Dolomieten wilde zien?
1. Seceda (meer dan anderhalf uur bij Niederdorf vandaan)
2. Lago di Braies/Pragser Wildsee (20 minuutjes)
3. Tre Cimes / Drei Zinnen (driekwartier)
Vandaag gaan we naar Lago di Braies. Ik heb er veel over gelezen op internet en ik heb geprobeerd om me een beeld te vormen van het parkeren, door via GoogleMaps en Streetview alvast rond te kijken. Helaas zijn de Streetviewbeelden uit 2011 en is er in de tussentijd behoorlijk wat veranderd. Dat kun je gelukkig op de sattelietfoto's van Maps wel zien.
P1 is erg ver weg. Vanaf daar moet je nog meer dan een uur lopen of anders met een bus.
P2 is ook best een eindje. Je loopt nog 8 minuten.
P3 is lekker: op een minuutje lopen van het meer. 
P4 zit daaraan vast, maar die is volgens mij alleen voor als je een combinatieticket koopt of een camper hebt.

Hoe dan ook: kom vroeg. Er is een slagboom die vanaf half tien alleen auto's naar binnen laat met een vooraf gekochte parkeerkaart. Als je vóór half tien binnen bent, kun je gewoon doorrijden naar voren en 7 euro betalen (cash of pin) bij P3. Wij deden dat ook: we waren zo blij dat we konden doorrijden naar voren, dat we niet aan onze online parkeerkaart dachten. We zetten de auto erneer en toen begon het. De verwondering. Wij waren er om acht uur en het was koud (weer een graad of vijf), maar ook windstil en helder. De tip is dus nogmaals: kom zo vroeg mogelijk. Ik laat even wat foto's voor zichzelf spreken en daartussen zal ik wat vertellen over die wonderbaarlijke plek.

Je kunt een wandeling om het meer maken. Die duurt inclusief fotostops anderhalf uur als je rustig loopt. Als je met de klok mee loopt, is er na een uurtje een toilet. Het is een afwisselende wandeling met verschillende ondergronden: bospad, planken met leuningen, traptreden gemaakt in rots, fijn grind en grof grind. Maar daar gaat het natuurlijk allemaal niet om. Het gaat om de schitterende omgeving, het blauwe water en de ochtendzon die precies de goede bergen beschijnt.  

Je merkt na een uur dat de zon wat hoger komt en dat de temperatuur wat oploopt. Het wordt drukker (met busladingen vol komen ze van de parkeerplaats) en het blijft prachtig. Toen we genoeg gezien hadden (Dat werd regelmatig gecontroleerd: 'Weet je zeker dat je alles gezien hebt en dat je geen spijt krijgt als we vertrekken?') wisten we ook dat we 's middags of 's avonds konden terugkomen met ons tweede parkeerkaartje. We waren wel nieuwsgierig hoe het dan zou zijn. Nu was het nog redelijk vroeg, want we waren om kwart voor tien alweer bij de auto.

We bedachten dat het nog zo vroeg was en zo helder in de lucht, dat we ook wel even konden kijken of we vandaag al de Drei Zinnen erachteraan konden plakken. Vol goede moed reden we daarom richting Misurina. Hier is de afslag omhoog richting Refugio Auronzo, waar de parkeerplaatsen zijn voor de Drei Zinnen. Onderweg stopten we nog bij een grijs-wit meer, Lago di Landro / Dürrensee, waar we een banaantje aten. Een tijdje vóór Misurina begon al de lange rij geparkeerde auto's aan beide zijden van de weg. Het was wel een kilometer aan geparkeerde auto's en busjes. We waren onder de indruk. De afslag naar boven was afgezet door politie en het was bijna niet voor te stellen hoe druk het hier was. Achteraf kwam ik erachter dat bij een volle parkeerplaats boven, de bus gewoon wel blijft rijden. Je kunt natuurlijk de inzittenden van wel 20 of 30 auto's (ligt eraan of het gaat om hele gezinnen of om stellen) in een bus kwijt. Dan betaal je ongeveer € 10,- voor een retourtje pp. Wij zijn doorgereden naar het zuiden en hebben via Cortina (waar in 2026 de Olympische Winterspelen worden gehouden) een mooi rondje gereden.



Bij een begraafplaats voor soldaten in de Eerste Wereldoorlog hebben we nog wat gelezen over de situatie toentertijd in deze streek, maar we reden door naar ons dorpje Niederdorf, hebben een rondje gelopen door het dorp en we zagen dat er van alles te doen is, zoals een hangbrug over het riviertje, een Kneipp-actiefpark met blotevoetenpad en een leuke speeltuin met een gedeelte waar je lekker zelf mag barbecueën. We hebben wat boodschappen gedaan (appelflappen, een gebakje, snickers, een appel, drinkyoghurt) die we als late lunch op het balkon opaten. Daarna hebben we lekker even een boekje gelezen en op onze telefoon gezeten en om vier uur stapten we weer in de auto.

Ook 's middags konden we vlakbij Lago di Braies direct doorrijden naar P3 en op de telefoon laten zien dat we betaald hadden, was prima. Deze keer namen we de route tegen de klok in en we konden goed merken dat het veel drukker was dan vanmorgen. Hele schoolklassen vol schreeuwende tieners (alsof we die door het jaar heen al niet genoeg horen) verpestten wel een beetje het magische stille van vanmorgen. Verder was de wind iets aangetrokken, waardoor je het blauwe water extra goed kon zien, maar niet de weerspiegeling. Ten slotte was de lucht betrokken en de zon die er was, kwam van de andere kant, dus al met al was het gewoon heel anders. Ik denk dat je het ook schitterend vindt als je níet 's ochtends bent geweest, maar doe het toch maar wel...

We zijn deze keer in een uurtje rondom het meer gewandeld. Na het avondeten in Hotel Rose maakten we nog even een wandeling om het dorpje heen, waarbij steeds elke 'skyline' wordt gedomineerd door een kerkje. Al is het dorpje nog zo klein, een kerktoren piekt erbovenuit. Dat zorgt trouwens ook wel voor mooie fotootjes:



Bijkomende kosten op donderdag:
€ 7,- omdat we 's ochtends het parkeren nogmaals betaalden
€ 6,- voor souvenirs: een sticker en een koelkastmagneet
€ 8,08 voor boodschappen

Vrijdag 28 juli
Gááp. We waren er weer vroeg uit en zaten om 7 uur gedoucht en gekleed in het restaurant voor het ontbijt. We mochten bij het ontbijt een lunchpakketje inpakken en meenemen, dan hoefden we niet de dag van tevoren al naar de supermarkt. Gisteren was het te druk bij de Drei Zinnen, maar vandaag zou ons dat niet gebeuren. We reden lekker zonder veel verkeer omhoog, maar zo'n honderd meter voor de slagboom reden we toch om half negen de (korte) file in. Je betaalt dus per auto € 30 en toen we in de rij stonden, zagen we in een minuut of tien op een scherm de capaciteit verminderen van 330 naar 299 en minder. Het was dus wel in te denken dat het om tien uur 's ochtends gewoon vol is en dat je dan met de bus naar boven moet. De tip is dus ook hier: ga vroeg.



Als je niet in de file staat, is het 5 minuten rijden van de afslag beneden tot aan de slagbomen. Vanaf de slagbomen naar de parkeerplaatsen boven is het nog 10 minuten rijden. Eenmaal boven kregen we een plek toegewezen door een parkeerwacht. Daar trokken we onze wandelschoenen aan, zorgden we voor voldoende verschillende kleding en een rugzak vol spullen (jas, fleece, t-shirt, pet, zonnebrandcrème, water, eten, wandelstokken) en begonnen we vol goede moed aan het 'rondje om de Drei Zinnen'. Het was een goed begaanbare route en dat zag je wel aan de grote hoeveelheid en de verscheidenheid in toeristen. Van kleine kinderen tot bejaarden en alle leeftijden en lichaamstypes daartussen. De route was volgens Google ongeveer 10 km, maar wij hebben nog wat omgelopen, waardoor het 12,9 km werd die op sommige momenten voelde als 5 (als de route waterpas loopt of héél licht daalt) en op andere momenten voelde als 50, vanwege steile hellingen en de ijle lucht. Timo zei dat ik snel herstel, omdat ik een goede conditie heb, dus dat compliment steek ik maar in mijn zak.

Het was heel druk op het pad, maar als je een kwartslag draaide naar de uitzichten, zie je dat niet terug op de foto's. Het was een schitterende route, waarbij wandelstokken erg handig zijn. Bij Seceda en Lago di Braies hadden we die niet nodig, maar hier was het wel fijn. We hadden allebei één stok, maar we denken erover om voor een volgende 'wandelvakantie' nog een paar erbij te kopen. Ik gebruikte hem voornamelijk bij afdalen en Timo ook bij stijgen. Tijdens de route zijn er 4 berghutten met toiletten, eten en drinken. Het is heerlijk om daar even te zitten en te kijken naar hoe iedereen geniet en afziet. Want het is ook sporten, natuurlijk. Soms staat het zweet je op de rug en het voorhoofd. Wat ik leuk vond, is dat ze er gewoon ranja serveren. Bij de eerste stop moesten we € 0,50 betalen voor de toiletten, terwijl dat hurktoiletten bleken te zijn! Zelfs als je een mieterse Malasana / squat kunt, is het volgens mij onmogelijk om als dame je broek niet nat te spetteren. Ik was daarom erg blij met mijn plastuit.

Bij andere berghutten waren 'normale' toiletten en was het bezoek gratis. We hebben heerlijk gewandeld en prachtige uitzichten gezien. Er waren alpenkauwen en -kraaien en er waren koeien, maar ik heb geen andere grote dieren gezien.

 

Timo en ik hadden even een afslagje genomen. Het was daar heel rustig, want het was niet op de normale doorlopende route, maar een veel langere en zwaardere route. We zouden gewoon even om de hoek van de berg kijken en dan weer teruggaan. Maar omdat we gisteren nog zo'n mooi spiegelend meer hadden gezien, kreeg ik een ideetje toen ik een helder waterplasje zo groot als een keukentafel zag. Ik bukte om de reflectie van de Drei Zinnen te kunnen zien. Het werkte! Ik ben trots op de foto die ik daar gemaakt heb:

Dichtbij de eindstreep waren er nog meer koeien. Je kon ze steeds horen door hun heerlijke belletje om de nek. Als je tussen ze liep, voelde je je als Heidi in de Alpen. Eén van de koeien leek wel tam, dus ik probeerde haar te aaien, maar toen ze eenmaal mijn handen geproefd had (zout van het zweet, waarschijnlijk) bleef ze maar likken en kon ik haar niet lekker op haar kop kriebelen. Wel onder haar kin.


Eenmaal terug op parkeerplaatsniveau wilde ik nog even naar Refugio Auronzo, want dat is eigenlijk de startplek en ik was niet bij dat gebouw geweest (Weet je zeker dat je genoeg gezien hebt?) dus terwijl Timo probeerde om de screenshots van de work-out te maken die ik hierboven heb gebruikt, ging ik even een magneetje scoren in de berghut die eigenlijk een fast-foodrestaurant is. Het was een topdag, we waren om ongeveer half vier weer bij de auto en nadat we nog wat gegeten en gedronken hadden uit onze rugzak, reden we terug naar ons heerlijke Hotel Rose. 
Op de terugweg zag ik dat de lokale Blokker geopend was en er stonden rekjes met ansichtkaarten buiten. Ik kocht er dertig en die stopte ik in mijn koffer, want ik zou er nooit aan toekomen om ze daar te schrijven. Bovendien kosten internationale postzegels in Italië €1,55 en waarschijnlijk duurt het langer voordat ze dan bij Nederlandse ontvangers zijn dan nu. Timo kocht het laatste koelkastmagneetje van deze vakantie. 

Bijkomende kosten op vrijdag:
€ 30,- voor het parkeren boven bij de Drei Zinnen
€ 6,30 voor een cola en een ranja (Refugio Lavaredo)
€ 10,50 voor een koek, een thee en een ranja (Malga Langalm)
€ 3,00 voor een koelkastmagneetje
€ 22,50 voor ansichtkaarten en nóg een koelkastmagneetje.

Zaterdag 29 juli
Ik had drie dingen op mijn lijstje staan die ik wilde zien. De rest was opvulling. Daarom hadden we gisteravond alvast nagedacht over de activiteiten van vandaag. Want let wel: op zwarte zaterdag is het nooit verstandig om de snelweg op te gaan. Het kasteel Trautmannsdorf en zijn tuinen vielen dus af. Daarom bleven we in de buurt, namen we het weggetje in het dal ten noordwesten van ons en gingen we naar een waterval en een meer.

De weg was lekker rustig en er zouden twee watervallen te zien zijn, dus we hebben er eentje ingetypt in onze routeplanner Waze, die we trouwens de hele vakantie gebruikten, behalve in Oostenrijk. Je mag in Oostenrijk Waze niet aan hebben, vanwege mobiele flitscontroles, maar GoogleMaps mag dan weer wel. Waze bracht ons naar een parkeerplek vanwaar de waterval nog een uurtje lopen zou zijn. Wij deden het rustig aan en waren toch in driekwartier boven. Timo wilde nog verder lopen, maar ik eigenlijk niet. Wat een geluk dat hij zijn zin kreeg en dat ik op mijn telefoon een fijne app heb met veel wandelroutes erop. Zo konden we een paadje uitkienen dat niet dezelfde weg terug zou gaan, maar óver het water van de waterval heen, weer terug naar beneden. Hieronder zie je de route links.
 


Onderweg was het prachtig. De zon scheen, de bomen gaven verkoeling en er was een superleuk berghutje waar we wat drinken namen en twee abrikozentoetjes. Het waren echte kunstwerkjes en ze smaakten heerlijk. Deze berghutjes hebben in het algemeen geen pinautomaat, dus je moet niet vergeten om voor vertrek even te pinnen. Wij hebben volgens mij drie keer gepind deze vakantie. Ik heb tegenwoordig in Nederland zelfs niet eens meer een portemonnee met cash geld: alleen een supergaaf pasjesportemonneetje. Ik had dus speciaal voor dit doel mijn ouderwetse knipje erbij meegenomen en daaruit betaalden we de tolpoorten en de plekken waar geen internetbereik was, dus geen pin. Bij deze 'Bergeralm' in Antholz zijn we goed uitgerust en daarna konden we door!



De paden die we namen waren soms breed en plat, maar vaak smal en steil, waardoor de wandelstok wederom geen overbodige luxe was. Ik ben een paar keer bijna uitgegleden, waarbij mijn stok houvast bood. Zoals je kunt zien was het soms donker en bebost, maar soms helder en uitgestrekt. Af en toe kwamen we andere wandelaars tegen, maar hier was het echt totáál anders dan bij de drie toeristische trekpleisters die we de afgelopen dagen hadden bewandeld. Er waren véél minder mensen. Je hoorde hier trouwens steeds opnieuw water. Er kwamen meerdere stroompjes naar beneden die uitmondden in beken of kreekjes, maar door het hoogteverschil hoor je heel veel gekabbel en gesuis en dat klinkt superontspannend. Bijna op het einde hebben we een afslagje gemist, waardoor we het laatste kwartiertje over asfalt liepen en niet over bospaden. Dat vonden we helemaal niet erg, want dan krijgen je enkels weer wat rust en na drie uur wandelen waren we terug bij de auto. Hup! Op naar het volgende water: een meer.

In hetzelfde dal als de watervallen ligt ook een leuk meer: die Altholzer See. Het ligt tussen de heuvels en bergen, met een mooi toegankelijk wandelpad eromheen. De parkeerplaats kost normaal € 8,- maar omdat we aankwamen om half drie kregen we de middagkorting en hoefden we maar € 4,- te betalen. Er was een grote bouwplaats en wat blijkt? Hier gaan in januari 2024 de wereldkampioenschappen biathlon plaatsvinden. In Cortina (niet zover hiervandaan) worden twee jaar later de Olympische Winterspelen gehouden, dus het is vooral in de winter een sportieve regio. Voor ons was het een zomerse wandeling met weinig hoogteverschil, dus er kwam geen zweet bij kijken, maar het was juist lekker kuieren met de klok mee langs het water. Er waren zelfs jongeren aan het zwemmen! Het tweede deel gaat door het bos en vanuit daar heb je ook mooi uitzicht over het water. We eindigden met een ijsje en we gingen tanken op de terugweg. Om 17:30 zaten we klaar voor de sprintrace van de Formule 1. Wat heerlijk dat je dat op ServusTV gewoon kunt ontvangen zonder speciale abonnementen. 's Avonds begon het te regenen en dat ging best hard. We hoorden de volgende dag dat er zo'n 15 kilometer verderop echt noodweer is geweest. Wij hebben daar gelukkig niets van gemerkt.

Bijkomende kosten op zaterdag:
€ 19,50 voor drinken en toetjes op de Bergeralm
€ 4,00 voor parkeren bij de Antholzer See
€ 5,00 voor twee ijsjes bij de Tiroler Hütte
€ 20,- voor iets meer dan tien liter benzine (€ 1,974 p/l)

Zondag 30 juli
Vandaag was ik jarig! Timo heeft voor me gezongen en ik werd de hele dag overladen met leuke appjes, Facebookberichten en telefoontjes. Maar verder was het natuurlijk ook gewoon een reisdag. Dus ik keek nogal weemoedig naar het heerlijk ontbijtbuffet. Vanaf dinsdag at ik gewoon weer een boterham met pindakaas. Ook jammer dat de stapel wasgoed aan het eind van de vakantie altijd veel volumineuzer is dan de stapel schone kleding die je voor de heenweg inpakt. De koffer gaat zo moeilijk dicht...
We hebben om precies 10:00 uur uitgecheckt en na een laatste bezoek aan de supermarkt zaten we al gauw op de snelweg naar Innsbruck. Natuurlijk kwamen we in files terecht, maar het viel allemaal mee. We zochten een goedkoop tankstation vlakbij het vliegveld en dat lukte: we tankten hier voor € 1,649 per liter. Daar waren we zeer tevreden over. Toen we eenmaal onze spullen uit de auto gehaald hadden in de parkeergarage, stond er meteen een man met een oranje Sixt-shirt die de sleutel aannam. Geen vragen, geen rondje om de auto, gewoon 'een fijne dag!' en daar gingen we weer. Deze keer kochten we een F-light-kaartje voor de bus dat slechts € 1,70 kostte. Het was zondagmiddag, het was droog weer, ik was jarig en we gingen lekker even een wandelingetje maken door het centrum. Jammer dat in Oostenrijk alle reguliere winkels dicht zijn op zondag (maar ook: wat fijn voor de winkeliers!) want al winkelen we eigenlijk bijna nooit, het is toch gezellig.

Gelukkig waren er wel toeristenwinkels open. Er was ijs in vrolijke hoorntjes (jarig!) en er was een kerk open. We wilden graag op tijd terug zijn in het hotel om de Formule 1-race te kunnen zien, dus we hebben ons rondje daaraan aangepast. We hadden twee mogelijkheiden: de kamer was op tijd klaar en we konden daar kijken, of de kamer was niet op tijd klaar (officieel pas vanaf 16:00 uur) en dan moesten we op een telefoontje in de bar kijken. Gelukkig had ik van tevoren gemaild over deze kwestie (en ik had en passant mijn verjaardag even genoemd, je moet immers toch je paspoort laten zien) en de kamer was om kwart voor drie klaar! Hoera. Max Verstappen heeft de race (weer) gewonnen. Ik zag een filmpje op Dumpert van de medogenloze opvoedstijl van Jos wat betreft Max' carrière en dat maakte wel duidelijk dat dit de basis is geweest voor Max' mentaliteit rondom racen. Hij is hard en vraagt heel veel van zichzelf.  

Bij het inchecken kregen we van de receptionis van het Adlers Hotel een kaartje voor een welkomstdrankje (jarig!) en dat gingen we na de race even verzilveren. Prachtig uitzicht, wederom. Ik deed daarna in de kamer mijn speciale restaurantoorbellen in en zette de airco lekker fris, want ik vind het wel fijn om in een koude kamer te slapen en je kon hier geen ramen open zetten. Vervolgens liepen we op ons gemakje naar het restaurant dat ik gereserveerd had: Himal (van Himalaya), een Nepalees restaurant met 4,5 sterren op Google. Als je niet naar een Italiaan wilt en niet naar een wildrestaurant, is dit de derde optie die op zondagavond open is en zulke hoge beoordelingen krijgt.

We hadden gereserveerd om 18:00 uur en konden gewoon doorlopen zonder onze naam te noemen. Eerst zaten we aan heen tafel waar het hard waaide, maar we mochten verplaatsen. Het liep gauw vol rondom ons. Er waren allerlei nationaliteiten en de mensen naast ons waren natuurlijk ook Nederlanders. We bestelden singharas en pakauda als voorgerechten en khokhura ko tarkari en butter chicken als hoofdgerechten. Het was allemaal heerlijk en we hebben genoten. Het ging wel erg snel: om iets over zeven hadden we onze hoofdgerechten al op. Het duurde daarna juist best wel lang voordat er iemand kwam en we moesten zelf naar de nagerechtenkaart vragen. Er is één nagerecht en dat is heel kruidig, bijna hartig ijs. Ik doe het niet vaak, maar dit heb ik niet opgegeten. Eerlijk is eerlijk: ze hebben het ook niet op de rekening gezet. Je kunt ook hier niet pinnen, dus neem je cash geld mee.  

Nog één wandelingetje langs de Inn en daarna kochten we bij Subways twee grote broodjes, omdat we de volgende ochtend geen ontbijt zouden nemen in het hotel. Ik nam bruin brood, roomkaas (voor smeuïgheid), rucola, paprika (geen tomaat, dat is te zompig na een nacht in de koelkast), uitjes en bacon (want dat kan tegen lang buiten de koelkast zijn). Timo nam hetzelfde. Toen we terugkwamen in de kamer leek het nog wel heter dan een paar uur daarvoor. De airco werkte niet. Ik heb beneden nog gevraagd of ze hem konden maken, maar de enige optie was verkassen. Daar had ik geen zin in, want we hadden onze koffers helemaal leeg getrokken om opnieuw te kunnen inpakken, dus we trokken de dekbedden uit de hoeslakens en sliepen warm en klam.

Bijkomende kosten op zondag:
€ 50,00 voor de drankjes en de toeristenbelasting bij Hotel Rose
€ 8,74 voor de supermarkt (de laatste bananen, cola en broodjes)
€ 2,90 voor tol
€ 11,00 voor nog een keer tol
€ 51,63 voor benzine
€  3,40 voor twee buskaartjes
€  7,40 voor twee ijsjes
€ 55,00 voor het avondeten
€ 18,94 voor twee grote broodjes

Maandag 31 juli
Hoe leuk je het ook hebt gehad op vakantie, naar huis gaan is ook altijd fijn. Om 7:17 vertrok de trein vanuit Innsbruck. Ik zag wel een beetje op tegen de treinreis, want de heenweg was tegengevallen en toen was ik nog helemaal enthousiast omdat ik zin had in alle mooie bergen die ik zou gaan zien. Nu gingen we terug en ook nog via een andere route. Gelukkig waren er op dit traject minder tunnels en geluidswallen. De omleiding die we kregen vanwege een ongeval met een persoon, leverde wel vertraging op, maar die is later weer ingehaald door gewoon keihard te rijden. Ze kunnen blijkbaar op sommige trajecten wel 264 km/h rijden! Geweldig.

In de trein heb ik railcatering gebruikt: ik nam een groentecurry. Hij was lekker en hartig en heet. Tijdens de overstaptijd in Frankfurt namen we wat chocoladerepen en koekjes mee en in Almelo haalden we de aansluiting niet en kochten we een patatje met als avondeten. De hele vakantie hadden we prima weer: de regen viel 's nachts of tijdens autoritjes, maar in Mariënberg werden we kletsnat van het overstappen, want er was een wolkbreuk. Om 20:18 uur stond Ella ons in de miezerregen op te wachten en ze bracht ons naar huis. Dankjewel daarvoor.

Bijkomende kosten op maandag:
€ 4,00 toeristenbelasting Adlers Hotel
€ 12,90 voor een curry in de trein
€ 14,00 voor koek en chocola
€  9,00 voor twee patatjes mét

Conclusie: De Dolomieten zijn mooi! Moet je ook eens gaan bekijken.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Heb je vragen of vond je het verslag leuk om te lezen? Laat dan alsjeblieft een berichtje achter in mijn gastenboek, waarin je aangeeft dat je het verhaal van de Dolomieten in 2023 hebt gelezen.