 Mijn ouders en ik hebben zo'n tien jaar geleden samen drie Europese steden bezocht: Rome, Londen en Parijs. Het was heel mooi om zoiets samen met mijn ouders te kunnen doen. Brussel en het Atomium stonden nog op het lijstje, maar helaas zijn we daar met zijn drieën niet meer aan toe gekomen. Mijn moeder en ik maakten de trip daarom samen. We bleven twee nachten in Brussel in een hotel slapen en twee nachten in een Airbnb in Knokke-Heist. Tussendoor hebben we dan ook nog Gent en Brugge gezien. Onze vakantie was vanaf woensdag 19 april tot en met zondag 23 april. Mijn moeder heeft de respectabele leeftijd van 74 en ze loopt met een rollator. Dat betekent dat we van te voren slaapplaatsen moesten zoeken die rolstoelvriendelijk zijn. Ik trek dagelijks haar steunkousen aan en uit met een aantrekhulp die de thuiszorg ook gebruikt, dus ze kan zonder problemen een paar dagen van huis weg. In dit verslag kun je weer zien wat we hebben gedaan en gezien. De onderstreepte woorden zijn linkjes naar een bijpassende pagina. Ik hoop dat dit verslag een praktische hulp en misschien leuke inspiratie kan zijn om met je eigen (groot)ouders op pad te gaan!  Grofweg onze route met de auto. Woensdag 19 april Het hotel is ook gezocht met verschillende eisen: rolstoelvriendelijk dus met lift, inclusief ontbijt, rookvrij, gelegen in het centrum (dit hotel ligt op 250 meter van Manneken Pis), met parkeergelegenheid, twee eenpersoonkamers. In Friesland heb ik vorig jaar gemerkt dat ik erg gevoelig ben voor geluiden zoals gesnurk en dat we daarom beter apart kunnen slapen. Dat maakt het natuurlijk wel een stukje duurder, maar een goede nachtrust maakt Lucie een stuk gezelliger en da's ook wat waard. We reden om 9:10 uur weg naar Bedford Hotel & Congress Centre. Ik had van te voren de mogelijke routes goed bekeken op GoogleStreetView, zodat ik wist dat er in Brussel behoorlijk wat wegen door tunnels lopen. Toch had ik geen speciale routebeschrijving gemaakt, want ik had op mijn telefoon als navigatie het programma Waze draaien. Wat een prachtige app is dat! Door live de snelheden van Waze-gebruikers te meten en door de meldingen die Wazers doen, is er een routeplanner die altijd up-to-date is. Files worden bijna onmiddellijk aangegeven en als Waze een betere route ziet, zet hij meteen het alternatief als hoofdroute in je scherm. Echt mensen, dit programma wil je ook. Waze gaf ons dus drie mogelijkheden en we namen de snelste route naar Brussel. Natuurlijk hadden we voor proviand gezorgd alsof we weken weg zouden zijn: flesjes water, bananen, krentenbollen, cola... Dus we gingen bij Oss maar eens naar een tankstation om een sanitaire stop te maken. Texaco Ganzeven bleek erg servicegerichte medewerkers te hebben. We liepen (met rollator) richting de toiletten en zonder dat we iets hoefden te vragen, kwam een dame de deur van het invalidentoilet voor mijn moeder openen. Heel vriendelijk. De tweede plaspauze was bij Ranst, vlak voor Antwerpen. Krentenbol, banaan, water, wandelingetje over de parkeerplaats en dan kunnen we er weer tegenaan!   In Brussel werd het rijden moeilijker. De route die Waze voor me had uitgezocht liep gelukkig precies zoals ik had opgezocht via GoogleMaps, dus ik wist dat ik goed zat. Op internet werd gewaarschuwd voor onervaren rijders; ze rijden daar als gekken, afslagen staan veel te laat aangegeven en de wegen hebben weinig markering. Dat klinkt als een drama, maar dat viel erg mee. De meeste Belgen hebben een mooie (dure) auto. Daar willen ze geen beschadiging op en dus rijden ze keurig. De meeste strepen stonden wél op de weg en naar bordjes met afslagen heb ik weinig gekeken omdat ik Waze volgde. Dan hoef je alleen nog maar te zorgen dat je goed om je heen kijkt, je aan de snelheid houdt en geen rare dingen doet. Het was iets moeilijker dan ik gewend ben in Overijssel, maar al met al zou ik rijden in Brussel niet afraden. Je kunt het pas leren als je het doet. 
 Ik had als adres Zuidstraat 135 ingevoerd, maar dan kom je natuurlijk bij de hoofdingang. Het was bij aankomst 13:00 uur en het was niet druk in deze straat. Eén van de portiers met een oplettende blik zag dat ik de auto op straat stil zette met de alarmlichten aan. Hij vroeg meteen of ik wilde parkeren en wees me de weg met gebaren (auto omdraaien) en daarna in het Frans: la première à droite et la deuxième à droite. Zelfs met mijn school-Frans van 20 jaar geleden lukte me dat nog. In de parkeergarage is het plafond van het oplopende ronde plateau erg laag, waardoor de antenne van de auto erlangs schuurde. Dit gaf een hard geluid in de auto en ik was even bang dat het dak van de auto kapotgeschuurd werd! Gelukkig: alleen een meeverende antenne. Het parkeren bij het hotel kost € 13,- per dag/24 uur.    In het hotel was er één kamer voor ons klaar. We hebben daar de spullen neergezet en gingen meteen beneden in de bar wat drinken: een thee en een appelsap voor € 6,-. Er was niemand in die bar, dus hebben we geluncht met onze krentenbollen. In Brussel is natuurlijk heel veel te zien. We kwamen voornamelijk voor het Atomium en Manneken Pis, maar omdat we er toch waren, konden we ook mooi de Nederlandstalige rondleiding door het stadhuis meepakken om 15:00 uur. Het stadhuis is namelijk rolstoelvriendelijk, dus dan kan een rollator zeker mee. We kochten de tickets bij het informatiecentrum aan de Grote Markt; € 6,- voor volwassenen, € 4,- voor gepensioneerden. Wat ik bijzonder vond: het informatiecentrum kun je alleen binnenkomen via een trapje. Dingen die mij normaal gezien niet eens opvallen, zijn wél belangrijk als je loopt met een rollator: een smalle deur, een winkel met smalle paden, een hoge drempel of zelfs een trap. Gelukkig kan mijn moeder nog best goed lopen: trappen met en leuning oplopen doet ze vooruit en aflopen doet ze achterstevoren. Haar rollator kan worden dubbelgeklapt en dat deden we erg vaak. Voor rolstoelers is zo'n tripje naar België echt veel moeilijker.   De Nederlandstalige rondleidingen zijn er alleen op zondag en woensdag. Op zondag zijn we niet meer in Brussel, dus we waren blij dat we op tijd in Brussel waren en voor die van 15:00 uur kaartjes hebben kunnen kopen. Daarna hadden we nog een ruim half uur. Het Manneken Pis staat op loopafstand dus we wandelden over drukke trottoirs vol Aziaten naar de straathoek. Helaas stond het gebouw erachter in de steigers, maar het beroemde kereltje was vrij van zeildoek. Mijn moeder had hem nog nooit gezien en ze verwachtte iets groters! Het is echter maar een klein ventje. We kochten meteen een stapeltje ansichtkaarten en postzegels om later te schrijven en versturen. Het is wel zo leuk als ze aankomen voor je zelf weer thuis bent.   De rondleiding door het stadhuis begon bij... een entree met een trapje van 4 treden. In de hal wachtten we even en op een informatiebord zag ik een camera met een streep erdoor. Ik nam aan dat ik geen foto's mocht maken en stopte mijn cameraatje dus in de rugzak die ik achter moest laten in een beveiligde ruimte. Later bleek dat je wel mag fotograferen, maar niet flitsen... Gelukkig had ik mijn telefoon wel mee en daar maakte ik mooie panoramafoto's mee. Toen de gids aankwam, konden we naar de eerste verdieping en wat bleek? De lift was stuk! Ik tilde daarom de rollator de trap op en een andere toeriste nam mijn moeder bij de arm, zodat ze aan de ene kant de trapleuning had en aan de andere kant een arm toen ze de 32 treden van de dubbele trap naar boven liep. De rondleiding werd gegeven door een vlot pratende Vlaming (foto hieronder, roze trui) met erg veel geschiedkundige feitenkennis. Het gebouw was mooi en er waren vooral veel schilderijen van heersers en hun vrouwen die iets met de geschiedenis van de Nederlanden of België te maken hebben.  Na de rondleiding was het vier uur en keken we nog even rond op de Grote Markt voordat we zochten naar een plek waar we even iets konden eten. Het is aan het Marktplein zelf vast duur, daarom liepen we door een overdekt winkelcentrum Agora naar Gauffre de Bruxelles en namen daar een thee, een cola, twee gepureerde groentesoepjes (best te eten, maar niet fantastisch) en samen één tosti voor € 22,90. Daarna liepen we door de Koninklijke Hubertus Galerijen. Er waren hier op straat en in de galerij veel militairen in vol ornaat met mitrailleurs te zien. Je werd daardoor steeds herinnerd aan de dreiging van een aanslag, maar toch voelde ik me eigenlijk niet onveilig. Ik vond het vooral spannend of mama wel rechtop bleef met al die hobbelige wegen en haar rollator. Dat ging goed en we liepen naar het steegje van Jeanneke Pis. Ze zit achter een hekje en ze plast niet, maar je moet haar toch eigenlijk even gezien hebben, als je in Brussel Manneken Pis hebt gezien.   Het was 18:00 uur toen we in het hotel aankwamen. We waren eigenlijk moe, maar de ansichtkaartjes moesten nog even geschreven worden en verstuurd. Daarna gingen we allebei even op ons eigen bed liggen bijkomen en om half acht liepen we richting het Rouppeplein omdat daar een paar restaurantjes zitten. Op de hoek zit Houtsiplou en Tripadvisor zei dat het er in het algemeen goed is, dus ik tilde de rollator het trapje op, de deur door en tussen de smalle tafeltjes door, terwijl mama zich vasthield aan alles om haar heen. Toen we ons eten bestelden, vroegen we de Franssprekende serveerster of ze ook Nederlands of Engels sprak. Ze zei in het Frans dat ze een beetje Engels spreekt! Ze zei daarna nog meer, maar dat verstonden we niet. Typisch. Mijn moeder bestelde zwarte thee en kreeg een zakje met iets wat we beiden niet kenden: gerookte zwarte thee. Het rook als barbecue en ze zei dat het smaakt alsof er iemand met een houtskooltje doorheen heeft geroerd. Dat bracht ik terug. Een volgende serveerster zei een beetje verontwaardigd dat er verder 'alleen' English Breakfast Tea is. Dat is toch prima, gekke dame. We hadden nog niet veel honger door de soep en tosti, dus kozen we voor een kindermenu met hamburgers waarbij ze ook al verbaasd en niet-begrijpend keek toen ik zei dat ze well done moeten zijn. Wij houden niet van rood. We kregen een heerlijke hamburger met frietjes in een bloempotje! Tevreden.  Op mama's kamer probeerden we 's avonds even wat tv te kijken, maar er waren maar erg weinig zenders te krijgen en al helemaal geen Nederlandse zoals NPO1, 2 of 3. Om half tien gingen we slapen: we merkten allebei dat de dekbedden gemaakt zijn voor kleine mensen, want als je de bovenkant om je schouders slaat zijn je voeten onbedekt... Wat hadden we al veel gezien en gedaan! Dit was pas de eerste dag! Goedenacht België. Donderdag 20 april Ik was al voor de wekker wakker; dat is volgens mij een teken van goed geslapen hebben. De kamers hadden geen douche maar de badrand is niet erg hoog en aan de weerszijden van het bad zitten handgrepen waaraan men zich kan vasthouden. Mama kon dus ook zelf douchen. We hadden afgesproken dat ik om half acht bij haar aan de deur zou kloppen om haar steunkousen aan te trekken. Om kwart voor acht zaten we aan het ontbijt en om tien voor negen zaten we in de auto richting het Atomium! Ik had Waze ingesteld om in de buurt van het Atomium te parkeren, want het ligt best ver uit het centrum en 'hij' gaf me enkele mogelijkheden. Ik koos een park, zodat we nog even kunnen wandelen voordat we naar binnen gaan. De Abelenlaan is een prachtige straat met langs de hele laan een parkeerplaats waar je gratis en zonder blauwe kaart mag staan en we zagen boven de bomen het Atomium al. Het is een schitterend kunstwerk dat een ijzeratoom voorstelt, gemaakt voor de wereldtentoonstelling in 1958. Wat jammer dat papa dit niet meer ziet; hij zou het geweldig gevonden hebben, zo keihard glimmend in de zon. Lopend ernaartoe maakten we natuurlijk al foto's. Het gebouw met de kassa's van het Atomium ging om tien uur open en om twintig voor tien gingen we naar het openbare toilet; dat is er zo eentje die automatisch door water met hogedruk wordt gereinigd. Kostte € 0,20 pp. Daarna in de rij voor de entreetickets: € 12,- voor volwassenen en € 9,- voor gepensioneerden. Wat kreeg je daarvoor? Voor ons waren er alleen de bovenste en middelste bol: die waren met de lift bereikbaar. Een paar bollen waren afgesloten voor publiek en andere bollen waren via trappen en roltrappen te zien, maar dat deden wij niet.    De bovenste bol gaf een schitterend uitzicht, maar omdat het buiten het centrum ligt, konden we de grootste kerken nog herkennen, maar daar hield het wel mee op. De bouwstructuur was aan de binnenkant nog goed zichtbaar. Het was niet verschrikkelijk druk, dus we konden rustig twee rondjes lopen en we keken door alle ramen. We wilden ook naar de middelste bol, maar daar stopt de lift normaal niet; dat moet je dus speciaal even vragen. Er zijn natuurlijk ook schoolexcursies naar dit bouwwerk. Wij kwamen nét voor een klas met basisschoolleerlingen (allemaal een geel petje op) beneden, daarom mochten we vóór hen in de lift naar de middelste bol. Hier waren geen ramen, maar wel een film over de bouw (indrukwekkend!) en een tentoonstelling van kleding van vliegtuigpersoneel van het failliete Sabena. Op de begane grond is een souvenirwinkeltje en het allerkleinste miniatuuratomiumpje kost € 4,75. Voordat we gingen lunchen zijn we nog even een stukje gaan lopen richting de parkeerplaats voor bussen. Volgens mij hebben we het goed gedaan om meteen om 10:00 uur binnen te zijn, want er stonden wel 8 bussen inmiddels! Het Atomium is een echte eyecatcher en je krijgt er geen genoeg van. We vroegen nog aan een medewerker van welk materiaal het is gemaakt: die zei dat het ging om ijzer en aluminium. Wikipedia zegt dat het roestvrij staal is sinds de renovatie, maar dat laat ik dan even in het midden. Het Atomium wordt twee keer per jaar gepoetst en ik denk dat het net gebeurd is, want het glom zó hard en de ruiten waren zó schoon!    Enkele cijfers over het Atomium: het bouwwerk is 102 meter hoog, de diameter van zo'n bol is 18 meter en de afstand ertussen is 29 meter. In 1958 was de lift de snelste van Europa met 5 meter per seconde. De lunchroom had deze dag geen soep en de medewerker wist ook niet of die nog wel zou komen... We namen dus allebei een broodje en mama nam een kopje thee. € 12,90 samen. Ik dronk mijn eigen cola en water. Binnen kon je ook naar het toilet; daar kostte het € 0,30, maar voor rollatorgebruikers was het gratis. We liepen terug door het park naar de auto en onderweg keken we nog regelmatig om naar de prachtige glimmende bollend die boven de bomen uitstaken. De volgende stop zou zijn bij de Koninklijke Serres van Laken. Die liggen niet zo ver bij het Atomium vandaan, maar het lukte me toch om zelfs met Waze verkeerd te rijden. Wat gebeurde er? De Serres van Laken hadden geen huisnummer, maar alleen een straatnaam. We stonden op een gegeven moment in een 'file' voor een stoplicht (zo leek het) maar wat bleek? Precies daar waren de tijdelijke parkeerplekken voor de ingang van de Serres. Wij deden netjes wat de politieagenten die het kruispunt beheerden ons wezen: rechtdoor rijden. En pardoes waren we kilometers verderop. Gedraaid, poging twee. Weer mislukt. Pas bij poging drie stonden we netjes vooraan in de rij en konden we keurig de parkeerplaats oprijden.    Er zijn in en rondom Brussel meerdere paleizen en kastelen van de Koninklijke familie, net als wij in Nederland dat ook hebben. Laken is een plaats in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest en sinds 1921 een onderdeel (agglomeratie) van de stad Brussel. Daarvoor was het een zelfstandige gemeente. Het Kasteel van Laken is het woonhuis van koning Filip en koningin Mathilde met hun gezin. Ze hebben er een schitterend landgoed omheen liggen en er horen ook serres bij. Die Serres van Laken zijn 3 weken per jaar geopend voor publiek en wij hadden het geluk dat we toevallig tijdens deze periode ons bezoek gepland hadden. Het filmpje dat ook op de website van de stad Brussel staat, geeft een glimp van de schoonheid en de vele bezoekers weer. De entree kostte ons € 2,50 pp en een brochure met de plattegrond en achtergrondinformatie kostte € 1,-. Ook hier was weer erg veel politie aanwezig en om half twee 's middags vroeg ik aan de agent bij de tassencontrole of het de moeite waard was. Hij zei dat hij zelf niet binnen was geweest, maar dat iedereen met een glimlach weer naar buiten kwam. Hij had echt gelijk en ik hoop dat hij zelf ook eens naar binnen kan gaan. 
 Het was werkelijk schitterend. Filmbeelden, foto's en woorden zijn niet genoeg om deze excursie kunnen omschrijven. Voor iedereen is het natuurlijk anders, maar ik was onder de indruk van de volgende dingen: het feit dat deze trekpleister maar enkele weken per jaar geopend is, dat het werkelijk onderdeel is van het woonhuis van een regerend vorst, de architectuur van de glazen bouwwerken en dan met name de metalen frames, de planten en bloemen natuurlijk en dat de opening precíes tijdens de bloeiperiode van de bloesems valt. We hadden erg veel geluk met schitterend zonnig weer en omdat we pas na de middag binnenkwamen, viel de drukte volgens mij nog mee ook.   In de serres waren er ook surveillanten/bewakers en bij een bepaald punt zei één van die mannen tegen ons dat mama heus niet verder kon, want er kwamen zoveel trappen aan, wel honderd! Mijn moeder is een vrouw die weet wat ze wil en wat ze kan, dus die zei heel kordaat ze verder ging zolang er gewoon trapleuningen waren en die waren er. Uiteindelijk heeft ze die dag inderdaad wel ongeveer honderd treden op en af gelopen. Voor mindervaliden is er op één van de openingsdagen een speciaal parcours aangelegd om met rolstoelen langs te kunnen. Iedereen begrijpt dat de route dan zo aangepast is, dat bepaalde onderdelen toch niet te zien zijn. Ik ben erg blij dat wij alles hebben gezien, want dit was prachtig. We hebben rustig gelopen, twee keer op een bankje gepauzeerd, veel foto's gemaakt en toch waren we slechts binnen de poorten van 13:30 uur tot 15:15 uur. 
 Bij de voorbereidingen van deze vakantie had ik gezien dat één van de kerken de Nationale Basiliek wordt genoemd. Het leek me mooi om die kerk te bekijken, dus stelde ik Waze in en we reden naar de Koekelberg. Oei, ik had me nog beter moeten informeren: deze kerk is gebouwd in 1925 en al is hij machtig groot en imposant, erg mooi vind ik hem van binnen niet. Veel te modern voor mijn smaak. 
 Om half vijf reden we dus de spits weer in, maar Waze leidde me langs files, over hobbelige wegen door woonwijken en achterafstraatjes naar de parkeergarage van ons hotel, waar we om 17:05 weer binnenreden. Vanuit daar liepen we naar een Chocolaterie, want mama nam voor iedereen souvenirs van Belgische chocolade mee naar huis. We zijn ook het Sint-Nicolaaskerkje op de hoek van de Boterstraat en Zuidstraat nog even in geweest. Deze was juist prachtig gedecoreerd en helemaal niet zo groot. Er zit een geinige hoek in die je ook van boven kunt zien op GoogleMaps. Vervolgens gingen we lekker aan het raam zitten in het (tot dan toe lege) Pizza Pronto. Direct nadat we aan het raam gingen zitten, kwamen er mensen binnen en gestaag liep het vol. Twee glazen water, een appelsap en twee pizza's later betaalden we € 26,50 en liepen we terug naar het hotel. Het plein voor de Beurs van Brussel en de Anspachlaan waren door militairen en politie afgezet vanwege een demonstratie om meer aandacht te vragen voor acceptatie van LGBT's. Er werd een grote regenboogvlag over de menigte getrokken en daarna keihard geapplaudisseerd! Mama's televisie deed het nog steeds niet goed, dus ik belde de receptie om te vragen of er iets aan te doen was. Ze zeiden van niet, daarom ging ik de mijne even aanzetten; ik had wél alledrie de Nederlandse publieke zenders! Wat bleek? Haar antennestekker zat niet goed in de tv geplugd. Gelukkig kon ze nu wel even een uurtje tv kijken. Ik ging lekker in bad. Toen ik mezelf wilde optrekken aan de handgreep, trok ik heel die beugel uit de muur! Ik was verontwaardigd! Stel je voor dat dit gebeurd was bij mijn moeders kamer! Om half negen lag ik in bed en ik sliep vrijwel direct.    Vrijdag 21 april Het is vandaag wat bewolkt, maar nog steeds droog. Weer om half acht de kousen aangedaan, daarna ontbeten, koffers ingepakt, uitgecheckt en rekening betaald van het slapen met ontbijt (€ 92 pppn inclusief toeristenbelasting van € 4,50 pppn) en het parkeren van € 13 per dag. Bij het uitrijden wilde het kaartje niet werken, dus is er een mannetje geroepen bij de receptie en die deed voor ons de garagedeur open. Om 9:10 zaten we in de auto naar Gent. Gent ligt zo ongeveer in het midden tussen Brugge en Brussel. Vanaf ons hotel reden we om 9:10 uur eerst door het centrum en via tunnels naar de snelweg, en daarna over een prima snelweg. We gingen tanken bij de Shell in Wetteren en daar werd na de sanitaire stop door een oplettende medewerker de zijkant van het draaipoortje losgeklapt, zodat mama met de rollator niet meer hoefde te priegelen. In totaal duurde het iets meer dan een uur tot we uit de Sint Michiels Parkeergarage in het centrum van Gent wandelden. Ik had me slechts een klein beetje verdiept in Gent; het zou een extraatje zijn als we er de tijd voor zouden nemen. We liepen over een middeleeuwse brug zó tegen een uitzicht van torens aan. Eerst de Sint-Niklaaskerk waar een scherm omheen stond en verschillende vracht- en aanhangwagens, zodat het eruit zag alsof deze kerk nu voor evenementen gebruikt werd, daarna het Belfort dat geen kerk is maar een klokkentoren en tenslotte de Sint-Baafskathedraal.   Ons bezoek aan Gent duurde maar drie uur: we liepen rond in de Sint-Baafskathedraal, we pinden bij een ING (lekker Hollands) we lunchten er bij Panaché met een soepje en een broodje, een kopje thee en een cola (niet duur voor samen € 18,-) en we liepen een paar winkels in. Weetje: het Vlaamse damesblad Libelle is niet dezelfde als de Nederlandse Libelle! Nog een weetje: de straten en troittoirs zijn hier vreselijk hobbelig en de tram rijdt soms praktisch over het trottoir. Uiteindelijk reden we om half twee 's middags weer weg. Ik had eigenlijk afgesproken met de verhuurders van de Airbnb in Knokke-Heist dat we 's avonds zouden aankomen, maar we waren moe en eigenlijk wilden we gewoon naar het appartement toe. Dat hebben we aangegeven en omdat we ze niet meteen konden bereiken, zijn we alvast gaan rijden. De snelweg tussen Gent en Brugge is deels afgesloten wegens een groot onderhoud en daarom reden we niet over de snelweg langs Brugge, maar via Eeklo over de provinciale weg naar het strand. Bij de brug over de zeesluis (Isabellalaan) ging het mis. Hij stond open en er kwamen supergrote boten door. We dachten dat hij wel eens weer zou sluiten, maar dat gebeurde niet. Uiteindelijk na lang wachten hebben we de gok gewaagd en zijn we naar de brug aan de andere kant van de sluis gereden (Kustlaan) en daar konden we wel over. Auto geparkeerd op dezelfde plek als waar Timo en ik dat enkele jaren geleden hadden gedaan toen we twee dagen naar Brugge en Knokke-Heist gingen. Het is daar gratis staan, buiten de weekenden, vakanties en feestdagen om. We liepen naar een restaurant en theehuis Narcis Beach voor een appelsap en een thee. Daarna gingen we het strand op en stevig gearmd zijn we zelfs (bij eb) tot het natte gedeelde gelopen. De vloedlijn was helaas nog een stuk verder. Toen we in de Carrefour onze boodschappen voor het ontbijt van de volgende dag kochten, werden we gebeld door de verhuurder van ons appartement: ze was aanwezig en we konden erin. Ze heeft ons rondgeleid en uitgelegd hoe alles werkte. Het uitzicht is voortreffelijk.  Om half zeven zaten we in een restaurantje in de buurt dat ik weer had gevonden met Tripadvisor: Bon Appetit. Ik bestelde de kipsalade en mama de ribbetjes. Het duurde wat lang voordat het eten kwam, maar toen we hierover zachtjes iets tegen elkaar zeiden, kwam de serveerster vertellen dat de ribbetjes wel goed klaargemaakt moesten worden, dat die dus altijd wat langer duren. We hadden allebei goed gegeten en met de drankjes erbij waren we € 48,80 kwijt. Netjes om half negen terug, zodat we 2 voor 12 konden zien ☺, vinden we leuk. Half tien in bed, boekje gelezen (Ik was begonnen met 'Het smelt' van Lize Split - bij een kwart weggelegd want ik vond er niets aan) weer van die korte dekbedjes hier, dus had ik het fleecedekentje om het voeteneind gewikkeld. Best goed geslapen.    Zaterdag 22 april Mama was al wakker om kwart voor zeven, maar ik werd pas van de wekker wakker om kwart voor acht. Douchen, kousen, eten, afwassen, opruimen, om 10 uur vertrokken we naar Brugge. Op mijn lijstje stond dat de noordwestelijke ring van Brugge mooi was om te zien, omdat er van die schattige molentjes staan. Toevallig kwamen we via die ring naar de gewenste parkeergarage, dus konden we meteen zien dat het best wel meeviel met de pracht en praal. Het zijn gewoon molens. De parkeergarage 't Zand kwam uit op een terrein dat helemaal los lag vanwege werkzaamheden. heel jammer. Er was wel markt op het plein. We liepen een rondje tot een plek waar de toiletten op de begane grond zaten (het Zilverpand) en in een café daar mochten we een sanitaire stop maken voor € 0,50 pp. We gingen naar de opstapplaats voor rondvaarboten die ik had uitgezocht op de hoek van de Nieuwstraat en Drijver. Terwijl we zaten te wachten werd mama een beetje stiller en dat bleek te zijn omdat ze een andere verwachting had van Brugge. Ze kwam speciaal voor de kantwinkeltjes en die hadden we nog niet gezien. We gingen toch gewoon eerst dat boottochtje doen en dat was koud, maar heel erg mooi.    De kapitein hielp mijn moeder netjes in de boot en hij vroeg aan iedereen waar we vandaan kwamen. Wij waren de enige twee Nederlandssprekende gasten en hij probeerde in iedere taal van de aanwezigen zijn verhaaltje te doen. Hij sprak eerst in het Nederlands, daarna in het Duits, Frans, Engels en Spaans. Hij was grappig en informatief. Aan het eind van de tour verklapte hij nog dat hij alleen maar kapitein was en geen verplichting had tot het geven van uitleg en dat hij ook geen talencursus had gevolgd. Dat was zijn manier om een fooi los te krijgen en dat lukte. Onderweg zagen we in ieder geval twee kantwinkeltjes en het eerste wat we deden toen we weer aan wal waren, was daarheen lopen.   Daarna hebben we op de Vismarkt een soepje en wat brood gegeten bij Old Bruges aan de Vismarkt. De zaak bleek een doorzongebouw en aan de andere zijde was er ook een terras bij. We betaalden meer dan 25 euro voor twee tomatensoep met brood, een thee en een cola. De volgende stop zou het winkeltje aan de Mariastraat zijn, dat we zagen vanuit de boot. Helaas liepen we de verkeerde straat in en zijn we nog iets omgelopen ook. Toen we eenmaal in de goede buurt zaten, waren het kant- en souvenirwinkeltjes achter elkaar. Heel gezellig. Ik wilde mama per se de Kathedraal van het Heilig Bloed laten zien omdat het in mijn hierinnering in zo'n onontdekt hoekje van de Burg zat. Het was weer mooi, maar niet zo indrukwekkend als de eerste keer. We zijn nog bij het Kantcentrum geweest, dat is een soort museum waar ze ook cursussen geven en je de dames die aan het kantklossen zijn op de vingers mag kijken. De film was informatief en bood ons de kans om even te zitten met ontspannen benen. Daarna nog tosti's, thee en chocomel gegeten en gedronken bij Café Vlissinghe (€ 21,90). Uiteindelijk konden we er daarna weer even tegenaan en zijn we de kortste weg naar de parkeergarage gelopen. Om kwart over vijf reden we weer weg. Nog even bij de Lidl een snackje voor 's avonds en ontbijt voor 's ochtends gekocht en daarna met de benen omhoog voor de tv gezeten, met (als je je hoofd draaide) uitzicht op zee! Bij elkaar hebben we meer dan zes kilometer gelopen die dag.     Zondag 23 april Nog een kerkdienst bijgewoond in de Sint-Antoniuskerk in Heist en daarna zat onze vakantie er weer op. Ik had van te voren de auto ingepakt, zodat we netjes op uitchecktijd konden vertrekken. Ik vind kerken vooral mooi om hun kunstwaarde, geschiedkundige waarde, om te herinneren en als rustpunt. Een kerkdienst vind ik een mooi ritueel om samen te zijn, maar ik ben toch wel de Ongelovige Thomas die werd besproken in het Evangelie die ochtend. Na de dienst haalde ik de auto uit de garage, deden we de rolluiken naar beneden, legden we de sleutels op tafel en trokken we de deur achter ons dicht. Mijn moeder zou het leuk vinden om nog wat bloeiende boomgaarden te zien, daarom had ik het adres van een willekeurige fruitteler in Tricht opgezocht en Waze daar op ingesteld. Ik wist niet dat er in Nederland tolwegen waren! We moesten 5 euro betalen om door de Westerscheldetunnel te rijden. Daarna reden we door Zeeland. Ik heb een hekel aan rotondes op wegen buiten de bebouwde kom, omdat ze de snelheid uit je rit halen, waardoor je weer moet optrekken. Dat is milieuvervuilend en stoplichten met aanvoerlussen die op groen blijven staan als er geen ander verkeer is, zijn dus veel milieuvriendelijker. Zeeland heeft héél véél rotondes. Heel veel.    Bij La Place in Bergen op Zoom gingen we om half één pauzeren met een soepje en een broodje. Na een uur waren we weer op weg en de snelweg was op zondag vroeg in de middag erg rustig. Het reed lekker door. Tricht bleek een geweldig lieflijk dorpje te zijn aan de rivier de Linge. We hebben bloesems gezien, maar niet zo overvloedig als ik hoopte. De vorst had er ook al aan 'geknabbeld' en er zaten al bruine puntjes aan de bloesemblaadjes. De matrixborden gaven bij Arnhem aan dat er verkeershinder zou zijn vanwege de voetbalwedstrijd, maar zo halverwege de wedstrijd zei Waze dat ik gewoon de Pleyroute kon aanhouden en dat ging voortreffelijk. Iets voor vieren waren we thuis! Hallo Achterhoek, ajuus België. ************************************************************************************************************************* Heb je vragen of vond je het verslag leuk om te lezen? Laat dan alsjeblieft een berichtje achter in mijn gastenboek, waarin je aangeeft dat je het verhaal van België 2017 hebt gelezen. |