Het stuk route tussen Kernville en Ridgecrest vond ik misschien wel het mooiste stuk van de hele vakantie. Het was eerst grijs en bruin, later groen en fris, het was bergachtig, er was een soort lagune in het dal, het was verrassend, ik vond het schitterend. Ons hotel de Clarion Inn was eigenlijk een motel dat bestond uit allemaal aparte huisjes met twee verdiepingen en een ballustrade eromheen met zwembad, vlakbij een spannende marinebasis voor het leger, met de naam Naval Airbase China Lake. De airco was erg luid en stond heel schuin de kamer in, zodat je in de tocht lag als je op bed lag. Zonder was te warm, mét was verschrikkelijk. Het was geen goede nacht.

Vrijdag 11 augustus

Het ontbijt was prima! Je mocht van een menukaart een ontbijt kiezen en dan werd het vers voor je bereid. We namen natuurlijk ei met bacon op twee boterhammen, wat fruit en een sapje/koffie. Uitchecken ging prima en bij het wegrijden kwamen we langs een Subway. Dat is een broodjeszaak waar we vanaf dat moment bijna dagelijks in de ochtend een broodje kochten dat we een paar uur later opaten als lunch. Ze kostten gemiddeld zo'n $8,-

We reden door Death Valley en stopten bij Badwater. Spreek uit als slecht-water, want het gaat erom dat hier wel een poeltje is in de woestijn, maar dat het zout water is en dat je het dus niet kan drinken. Daar kwam een ontdekkingsreiziger ooit achter. Ik liep tot het bordje en daarna weer terug naar de auto. Timo beschermde zich tegen de zon en verzengende hitte, liep wel de grote kale witte zoutvlakte op en maakte mooie foto's.

Midden in de woestijn waren alsnog genoeg tankstations en we gooiden er even voor $10 wat benzine in. Het was inmiddels 12:00 uur en we aten ook ons heerlijke BLT-broodje op. Zabriski Point met heel bijzondere bergen kwam er nog even achteraan. Wat een natuurschoon!

De gehele route tussen Ridgecrest en Las Vegas (of eigenlijk een buitenwijk die Henderson heet) duurde alleen al bij lekker doorrijden 4,5 uur. Vlakbij Las Vegas begon het te regenen! Het ging niet hard, maar wel nat. Af en toe zie je onderweg op een berg een letter of cijfer staan. We hebben thuis opgezocht wat dat inhoudt. We zijn onderweg in de miezer nog even gestopt bij het officiële Las Vegas Welcome Sign en iemand maakte een foto van ons, omdat wij dat natuurlijk ook voor hem deden. Toen we aan het eind van de middag incheckten bij de Springville Suites waren we dan ook best moe. De suite was mooi: een woonkamerdeel en een slaapkamerdeel. Zag er echt luxe uit. We liepen met Tripadvisor in de hand naar een Italiaanse grill: 2x dagmenu met uitzicht op de lichtjes van Las Vegas voor $101.

Zaterdag 12 augustus

Oeh, die Springville Suites waren extreem gehorig. Volgens mij hadden ze een hele basisschool met alle gezinnen uitgenodigd om gratis RedBull te komen drinken. Het ontbijtbuffet was tot 10 uur open en natuurlijk was het om kwart voor tien erg druk. We checken uit, haalden een broodje bij de Subway, kochten Fanta (de kleine blikjes cola waren op!!), bananen, water en Gatorade voor $7 bij de Walmart en HUP weer door.

We reden naar Valley of Fire. Dat kostte ons $10, want het is een State park, geen nationaal National park. Kon ons niet zoveel schelen, we wilden er toch doorheen. Onze eerste kennismaking met oranje rotserigheid. Bovendien is hier de 'Fire Wave'; een rotsformatie met strepen die in de verte wat weg heeft van de échte 'Wave'. Die echte is beschermd en je mag dus maximaal met zo'n 50 personen per dag ernaartoe. Daarom is er een loterij gemaakt waarbij je online en in persoon langs kunt komen om mee te doen. Onze online pogingen waren helaas niet gelukt en om 6 uur 's ochtends willen we daar niet in de rij zitten, daarom waren we blij dat we naar de Fire Wave kunnen. We wisten van te voren dat het misschien onverstandig was vanwege de hitte, maar hey, we zijn hier waarschijnlijk maar één keer in ons leven.

Het was heet, het is droog, we beschermen ons tegen de zon en nemen rugzakken vol water en Gatorade mee. Dat lijkt misschien overdreven bij een wandeling van zo'n anderhalve mijl en slechts driekwartier, maar het was echt wel nodig. Toen we terug bij de auto waren, was mijn gezicht heel donkerrood. Ik voelde me prima, maar ik zag er niet uit. Blijkbaar had mijn lichaam toch nog veel moeite om goed te koelen. Na een kwartiertje in het visitor center werd ik al iets meer richting donkerroze, maar het duurde nog wel een uur in de airco in de auto en een ijsje van McDonald's voor ik weer mijn normale teint had.

Richting Hurricane was er nog een leuke plek die ik gevonden had op internet. Er zou een mooie waterval zijn op een nogal verlaten plek, waar alleen de locals komen. Het heette Litte Jamaica en je kon er gratis parkeren! Tof.
Nou, dat viel even tegen. De gravelweg was zo hobbelig dat je er bijna een 4-wheeldrive voor nodig had en de korte wandeling ernaartoe ging tussen struikjes door waar volgens mij iedereen zijn behoefte doet. Het stonk. Maar ik had de hele dag mijn bikini al aan in plaats van ondergoed, omdat ik wist dat ik hier graag naar toe wilde! Ik heb 1 minuut met mijn kont in het beekje vol alg gezeten en toen gingen we weer.

We reden naar onze nieuwste overnachtingsplek: een kamer in de Airbnb van Ryan en Suzy in Hurricane. Deze plaats is redelijk dichtbij Zion NP, dus vandaar de keuze voor deze plaats. Toen we aankwamen begon het al een beetje te spetteren en toen eenmaal onze koffers binnen waren was er echt een stortbui!

Zoals je bij sommige mensen het gevoel hebt dat je ze direct leuk vindt (Airbnb in Arroyo Grande), zo heb je bij andere mensen meteen het tegenovergestelde. Dat ligt niet per se aan die persoon, maar meer aan het gevoel dat je zelf bij die persoon hebt. Ik mocht Ryan niet zo. Timo merkte niks geks.
Het huis was luxe. De bovenverdieping was helemaal ingericht voor huurders: drie slaapkamers, een badkamer (met badkamerschema), een grote woonkamer en een pantry keukenblokje met koelkast. Buiten was een groot balkon met uitzicht op de zonsondergang. De airco maakte bijna geen geluid! Dat was tof. Het huis was dus prima. We kregen de tip om te eten bij Koral Kafe (weer een Italiaan!) en we namen allebei de lasagne. Lekker!! Zo. Heerlijk smaakvol en zout maar niet té. Een colaatje en een biertje erbij. Timo vraagt altijd naar het locale bier, liefst van de tap. Deze keer bracht de enthousiaste ober een blonde 'Hooker'. Wij moesten lachen want in onze vertaling gaat het om een hoertje. De barman had hem zelf nog niet geproefd, maar hij zei dat iedereen hem goed vond.
De fooi was ongeveer hetzelfde bedrag, dus als grap zei Timo dat hij nu zijn eigen Hooker kon bestellen. De ober moest echt heel hard lachen om deze grap. 

Zondag 13 augustus

We hebben onze namen op het badkamerschema gezet vanaf 6 uur. Om kwart voor zeven heeft Suzy ontbijt klaargezet en om half acht zitten we in de auto. Weer en broodje van de Subway gekocht en dan op weg naar Zion. De weg ernaartoe is prachtig. Het ochtendlicht strijkt over de bergen en geeft mooie schaduwranden en een zachte glans.

We parkeren bij het visitorcenter, gaan naar binnen om informatie in te winnen. Wat raadt de ranger ons aan? Ze vraagt naar onze wandelervaring en raadt de Kayenta trail aan. Die is moderate en gaat naar de Upper Emerald Pool, zodat we via die trail weer terug kunnen lopen. Met dit weer (warm) raadt ze de zware wandelingen af. Prima!
Er was een lange, lange wachtrij bij de bussen. Misschien wel een half uur gewacht op een bus. Later zagen we dat we ook verder hadden kunnen rijden met de auto... We namen de bus tot halte zes en zagen door de raampjes hoe prachtig dit park is. Ik kan niet wachten om te beginnen aan deze wandeling. Zion is hetzelfde type park als Yosemite; een kloof tussen zeer hoge plateaus. Toch was dat anders, omdat daar de bergen allemaal grijs en zilver van kleur waren. Hier waren de rotsen van wit naar geel, van oranje naar rood en zelfs tot bijna zwart. Veel verschillende kleuren en lagen. Heel gaaf en niet echt goed vast te leggen.

Het Kayenta pad is eerst nog mooi rustig, maar vanaf de Emerald Pools is het drukker. De pools zijn mooi, maar ik had ze eigenlijk groener verwacht, vanwege de alg die erin voorkomt. Na deze wandeling komen we terug bij halte 5 en lopen nog even naar de Weeping Rock, een berg waar water uitloopt, zodat je eigenlijk onder een watervalletje doorloopt.

Zion heeft nog een andere entree. Eentje die noordelijker ligt en die toegang geeft tot de Kolob Canyons. We rijden erheen en zijn verbaasd over de relatieve rust en het prachtige uitzicht.

Je merkt aan mijn verhaal dat de teksten korter worden en de foto's talrijker. Het is niet zo dat we minder actief waren tijdens dit tweede deel van de vakantie, maar de plekken waar we zijn geven zoveel indrukken die moeilijk te omschrijven zijn of zelfs zo mooi dat je er af en toe emotioneel van wordt. Dan is een foto misschien gewoon meer waard.

Op de terugweg wilde ik graag bij Toquerville naar de 'falls' die ook worden aangemerkt als superleuke zwemplek met waterval. We reden dat hele dorp door en wat denk je? Er stond een groot bord met het advies om er alleen naar toe te rijden in een 4-wheeldrive. Jammer hoor. Die hadden we niet.

Ik was eergisteren op Timo's slipper gaan staan en daarvan was de zool daarna losgekomen van het voetbed. We kochten bij de Walmart voor $ 25 weer een paar gallon water, secondelijm, een ansichtkaart, cola en maaltijdsalades. Terug in Hurricane bleek dat we vanavond de enige huurders waren bij de Airbnb. Ik installeerde me in de woonkamer en begin de bonnetjes te structureren. Het leek me leuk om alles te noteren en op te tellen, zodat we precies weten hoeveel we hebben uitgegeven op vakantie. Timo zat op het balkon zijn slipper te lijmen, zijn schoenen te poetsen en te genieten van de zonsondergang.
Tijdens het maken van dit verslag op de computer merkte ik al dat het schrijven en foto's zoeken zoveel tijd kost dat ik waarschijnlijk geen zin meer in heb om de boel allemaal op te tellen. Misschien alleen de benzinekosten nog.

Tijdens mijn bonnetjesklusje kwam Ryan naar boven om te vragen of we nog beneden wilden komen om een toetje te eten met hem en de eters die hij die avond had. Ik had er geen zin in, maar Timo wel, dus die ging lemoentaart eten.

Maandag 14 augustus

We ontbeten om acht uur met Ryan. Suzy was aan het werk en Ryan werkt thuis, dus die nam alle tijd om rustig zijn verhaal te doen en vroeg zelfs nog of hij pannenkoeken zou bakken. Nee, doe maar niet. We wilden graag gáán. Uiteindelijk zijn we vertrokken om 9 uur, kochten we bij Subway een lekker lunchbroodje en reden we door het Zionpark heen naar de oostelijke uitgang. Dát was prachtig.

Ik wilde Zion ook graag van boven zien en dat kan. Er is een 'observationpoint' aan de rand van het oostelijke plateau (rim). Ik had de gps-coördinaten van de parkeerplek opgeschreven en daar reden we nu naar toe met Timo's Maps.me, want hier was natuurlijk geen databereik voor Waze. 37.2964967,-112.9011966
We wandelden over een redelijk plat stuk naar het uitzichtpunt. Het laatste deel was trouwens niet zo plat meer, maar in ieder geval minder zwaar dan vanaf beneden naar boven lopen! Wij waren er in anderhalf uur (enkele reis), terwijl de oorspronkelijke wandeling wel 13 kilometer was en minstens 6 uur duurde. Het uitzicht vanaf observationpoint was zeker de moeite waard.

We lunchten boven. Om 12:30 uur was het sd-kaartje van Timo's camera vol en stoppen we een nieuwe erin. Op de heenweg waren er wolken, die toevallig boven ons hingen, terug alleen zon. Bijzonder aan de route vond ik de verschillende soorten ondergrond zoals vast en los zand, keien, harde rots en steentjes.

Ik merkte bij het afritsen van mijn broekspijpen dat de zool van mijn rechter schoen deels loslag. Onderweg terug kreeg ik steeds meer last van mijn hak en dat bleek een fikse blaar te zijn. We reden door via Glendale en Hatch naar Tropic. Alwéér zo'n supermooie route (met Harry Potter). Er lagen hier wel veel dode herten langs de kant van de weg en we zagen er ook eentje levend, die eigenlijk voor ons wilde oversteken, maar dat  net na ons deed! Doodeng.

In het supermarktje van Tropic kochten we bananen, naalden en alcohol, water, ontbijtrepen met jamvulling. Daarna zijn we doorgereden naar Cannonville, want we sliepen twee nachten in een TENT!! Jazeker, in plaats van een tent kopen, kun je ook in een tent slapen die al is opgezet en waar een normaal bed in staat. Dat leek me supergaaf. Ik heb al wel gelezen dat de regio van Bryce heel hoog ligt, dus dat het er kouder is dan je zou denken in het midden van Utah, maar zo'n bed met een normaal matras was vast beter dan een matje op de grond... We reden eerst verkeerd. naar het adres van Booking.com zelf: het huis van de eigenaar. We spraken een meisje dat zei dat haar broer 'beneden' bij de tenten was. Ja, alles was hier hoog en laag.



Die broer, de eigenaar van de tenten, was een beetje shabby tiener met zijn maat die de struikjes op hun land hebben platgewalst en een stuk of 10 tenten hebben geplaatst. 1 x dixi toilet en 2 x koudwaterdouche. Daarmee moesten we het doen. Pluspunten: grote tent, parkeerplek bij de tent, weg van de drukte van het dorp, fantastisch uitzicht. Minpunten: sanitair, pad ernaartoe, polyester beddengoed, ik had het idee dat het niet gewassen was, veel zwarte haren. Statisch vonken. Wel warm genoeg in de kou. Bed lag verder prima. Neem niet tent #1, want al ben je lekker dichtbij de wc, je hoort iedereen extra goed en ligt naast het doorgaande pad voor auto’s.

Na aankomst zijn we de auto weer ingegaan en hebben Bryce NP opgezocht. Het visitor center was open van 8 tot 8, dus we zouden de volgende morgen wel terugkomen voor advies. In Tropic hebben we bij Rustler’s allebei een hamburger gegeten en lekker de wifi gebruikt. Normaal heeft Timo wel internet met die mooie kaart van hem, maar in de outback van kampeerland was zelfs geen databereik.

Het was bewolkt en gauw donker. In de tent heb ik mijn blaar doorgeprikt en leeggeduwd, mijn legging en een shirt als een soort pyjama en sokken aangedaan (het was hier echt niet warm!) en in bed hebben we samen nog even naar Harry geluisterd, maar ik viel al gauw in slaap.

’s Nachts werd ik een paar keer wakker van het geluid van coyotes!! Eentje huilde als een wolf, anderen riepen in groepjes naar elkaar; dat klonk als hyena’s die je kent van tv. Timo was ook wakker, maar we wisten het niet van elkaar. Als we het de volgende dag weer hoorden, zouden we het geluid opnemen.  

Dinsdag 15 augustus

6:20 wakker: samen in het ochtendgloren naar de dixi om te plassen. Timo had de coyotes nog één keer gehoord, maar toen hij de telefoon wilde pakken om het op te nemen, waren ze natuurlijk stil. Eenmaal terug  deden we oordoppen in en gingen we verder slapen.

8:30 weer wakker. Koud gedoucht (brrrrrr), tent in orde gemaakt, tas ingepakt, gaan met die banaan. Ontbeten bij Subway én natuurlijk een broodje meegenomen als lunch. In Bryce weer een plattegrondje gehad, maar hierover had ik al zoveel informatie opgezocht dat we niet meer naar een medewerker hoefden in het visitorcenter. We zijn eerst helemaal naar Rainbow Vista Point gereden en de Bristelcone Loop trail gedaan. Prachtige plek om te starten. Het was hier nog lekker fris, lange broek en fleecetrui aangedaan.

Vanuit daar zijn we naar het noorden langs alle uitzichtpunten gereden.

Het was wel een drukke dag zeg! De parkeerplek van Bryces Point was vol. Doorgereden naar Paria. Broodje daar opgegeten, daarna Inspirationpoint, ook vol. Bij Sunset point konden we uiteindelijk wel parkeren. Er waren nog enkele plaatsen vrij en er hingen steeds mensen rond bij hun auto, dus je kon gewoon vragen: 'Are you arriving or leaving?' en zo kregen wij een plaatsje. Er was iemand op internet die zei: de Navajo-Queensgarden-trail moet je doen. Er stond bij: 'Echt!! Doe het!!!'. Nou, dan moet het wel gaaf zijn. Dat was ook zo. De wandeling zou 2 tot 3 uur duren, wij deden hem in 1 uur en 40 minuten. Prachtig om niet alleen alles van boven te zien, maar ertussen en eronder te lopen.Parkeerplaats van Bryce was daarna niet meer vol. En ook observationpoint was te doen. Uiteindelijk hebben we dus zo ongeveer alles gezien. 'Als je maar geduld hebt,' zei Timo.

Om 18 uur kwamen we bij een uitgelicht restaurant van Tripadvisor: de Stone Hearth Grille. We bestelden een biefstuk en karbonade, maar kwamen erachter dat ze geen wifi en geen cola hadden!!! Weggaan was geen optie, want er was een prachtig uitzicht en we hadden trek. De limonade die ik bestelde was citroenranja. Lekker hoor, maar fijn dat er een glas water naast stond, want het was wel sterk! Timo nam honinglavendelbier en dat was een beetje vreemd, maar paste blijkbaar erg goed bij het eten. Dat was lekker. We namen hier geen toetje, maar gingen terug naar de Rustle's vanwege de wifi, haha!! Uurtje gezeten met een heerlijk ijsje. Leuk om foto's te versturen via Whatsapp en even het nieuws te bekijken. Timo’s telefoon had op een gegeven moment nog maar 1% accukracht, dus reden we naar de tent, waar een powerbank lag. Tanden gepoetst, lenzen uit, dit verhaal getypt en gewacht op het duister. Er was tussen 9 en 13 augustus een soort sterrenregen die ieder jaar op het noordelijk halfrond te zien is, zelfs in Nederland. Het zijn de Perseiden en we hoopten dat we er vanavond wat zouden zien, omdat het helder leek te blijven.

Woensdag 16 augustus

Het was afgelopen nacht ongelofelijk mooi. Het was zo donker dat we véél meer sterren konden zien dan in Nederland en het was kraakhelder. De sterrenregen is al voorbij, maar we zagen er allebei nog een paar, maar geen tegelijkertijd. Het meest fascinerende was dat we de melkweg konden zien. Dat was de kers op de taart na zo’n mooie dag Bryce. 

Ik was weer om half zeven wakker in de tent. Ik had wel goed geslapen, maar aan het eind van de nacht had ik het toch koud. Toen ik in mijn fleecejack even naar de dixi was geweest, ging ik met dat vest aan weer slapen tot half negen. Lekker. Weer koud gedoucht, opgemaakt, aangekleed, koffers ingepakt. Dahaag, tent. Tot nooit meer ziens.

We aten een banaan en gingen op weg rond een uur of tien. Wat was de natuur hier prachtig. Wordt het al saai voor iedereen die dit leest en er niet is geweest? Elke weg had weer zijn eigen charme, maar de route van Bryce naar Capitol Reef is wel uitermate mooi. Ja, ik weet dat ik dat ook over andere routes heb gezegd. Er werd net op dit moment opnieuw geasfalteerd, dus helaas stonden er veel oranje paaltjes langs de kant van de weg (niet echt fotogeniek, maar wel precies hoe het was) en we moesten zelfs twee keer wachten omdat ermaar éénn weghelft in gebruik was en dan lieten ze steeds een klein groepje auto’s door. Gelukkig sprak de man van het luisterboek van Harry Potter gewoon door en konden we rustig om ons heen kijken als we stil stonden.

In Escalante kochten we bij Mercantile (winkeltje met organische en biologische producten) een lekker broodje met tapenade en we aten het daar op. Gezellige stop; tip van de dag. Daarna even tanken voor 25 dollar en hup, weer door. De route was afwisselend, want we kwamen nu door een groene streek!

We zagen herten in de berm (levende) en koeien zonder weiland. We zagen grote stukken groen; zowel bossen als weilanden en ruige onbewerkte landerijen en kwamen langs Boulder Mountain die volgens het bordje zijn eigen regenbuien maakt. Vandaar dat het zo heerlijk groen is daar! Prachtig. Sprookjesachtig. En ondertussen kwam luisterboek nr. 3 van Harry Potter op zijn eind… Spannend. 

We reden naar Torrey waar Capitol Reef Resort een kamer voor ons klaar had. Ook maar net, want inchecken was eigenlijk vanaf 16 uur en wij kwamen al om half twee aan. Gelukkig was 202 klaar: twee keer een queensize bed. Dat zou heerlijk breed slapen worden de komende nacht! Eerst gingen we even een uur rustig rondgehangen op de kamer. Timo ging even in bad en ik bereidde de boekingen voor de komende drie nachten voor via Booking.com. Zodra Timo het ook goed vond, hebben we ze gereserveerd.

Daarna reden we naar het visitorcenter en vroegen we weer aan een medewerker of ze tips had. Jawel: de scenic route door het park: schitterend! Er is hier geen entree-huisje, maar een informatiebordje met een geldpaal. Als je geen annual pass hebt zoals wij, moet je daar je geld in stoppen. Ik vraag me af wie dat doet, als er niemand controleert.

De route was schitterend. Capitol Reef is groots en afwisselend! Van honderden meters verticale strakke rots tot zachte ronde rots, van poreuze rots die gaten heeft die lijken op doodshoofden, tot leisteenachtige plakjesrots… Omschrijvingen schieten tekort. We reden naar het eindpunt en je kon vanaf daar een stuk lopen in een kloof, maar hmmm. Er stond in ieder geval één poeltje met water in de rivierbedding naast het pad en dus waren er ook muggen. Ik word altijd gestoken, dus we liepen een klein stukje, riepen een paar keer ‘echo’ en gingen terug naar de auto.  

Ik dacht dat Fruita een echt dorp was, want zoiets had ik begrepen uit Googlemaps toen ik dit voorbereidde. Ik zag een school, een camping, een visitor center... Maar helaas; er is daar verder niets. Geen winkels of restaurants of zo. En die school is alleen maar een museumpje, want die is zo groot als een garagebox en daar werd vroeger lesgegeven. Nu niet meer. We reden via een petrogliefenplek en maakten foto’s van de hertjes en poppetjes die vroegere volkeren in de rotsen hadden gekerfd. Er was een man met een camera op statief ook foto’s aan het maken en die wees ons nog op een hert dat nog op geen 5 meter afstand rustig aan het grazen was tussen het riet (leek wel bamboe). En toen? Toen ging het mis.

De sd-kaart van de camera van Timo kreeg een foutmelding. OH NEE! Wat staat er allemaal op? Voornamelijk Bryce, maar we hebben op maandagmiddag het kaartje al vervangen. Da's jammer. Gelukkig hebben we 4 manieren om foto’s te maken: zijn camera met superzoom, mijn camera die waterdicht en stootvast is en onze beider telefoons. Die telefoons gebruiken we voornamelijk om foto’s mee te delen, direct versturen naar familie en vrienden om ze op de hoogte te houden van onze vakantie.  

Met een beetje een rotgevoel gingen we eten in het hotel. Timo kreeg al gauw wat last van zijn buik en ging wat eerder terug naar de kamer. Kwam dat door het eten of door stress rondom de camera? Ik ben wat langer gebleven om via de wifi van het hotel een mail naar mijn moeder te sturen. Het was geen erg leuke avond meer.

Donderdag 17 augustus

De volgende ochtend was er een prima ontbijt in het hotel. Niet inbegrepen, wel lekker. Er stond dat het ontbijt $10 kostte, dus we namen een briefje van 20 mee. Helaas! Daar moest nog taks overheen… Dus $21,nogwat.... Om dat soort flauwigheidjes moesten wij dan terug naar de hotelkamer om een portemonnee te halen.

Daarna zijn we uitgecheckt, na een tip van een benzinepomphoudster naar Austin’s Chuckwagon gereden, nieuw sd-kaartje gekocht, voila! Alles weer in orde. Lekker de goede zin weer opgezet en zo reden we richting Moab. Ja, ik had gelezen dat het daar duur was, dat je beter ergens anders kon gaan zitten, maar we hadden al zoveel mijlen erop zitten, het is ook wel fijn om gewoon direct aan de ingang van het park te slapen. Dus was de Holiday Inn Express een goede keuze.

Onderweg was de route weer mooi en kwamen we langs een uitzichtpunt met een lief boompje. Ze groeien hier zo langzaam dat ze wel dik zijn, maar niet groot. Ik heb geen verstand van Bonsaiboompjes, maar zo noem ik deze gemakshalve even. Wat schattig! Ik zet twee foto's naast elkaar: eentje van buiten het park en in het park.

Voor we daar aankwamen, reden we langs de entree van Canyonlands, dus dat park stond eerst op het programma. Het ging weer volgens een vaste procedure: eerst lang rijden voordat je bij het betaalhuisje bent, daarna nog weer lang rijden voordat je bij het visitor center bent. We zeiden tegen die ranger: we hebben zo’n 3 uur. Haar advies: rijden tot aan het westelijke uitzichtpunt, rondkijken bij de krater van een oude vulkaan, daarna door naar het eindpunt, daar een wandeling maken en via wat andere uitzichtpunten weer terug rijden. Dat hebben we gedaan en het was waanzinnig mooi. Weer héél anders dan de vorige parken. Het gaat hier om een groot plateau met uitzicht op een ander plateau. We zijn lekker gaan wandelen met sandalen aan naar het 'eindpunt' van het ene plateau en hebben genóten.

Onze avondmaaltijd is een prima visje bij Atomic in de buurt van onze Holiday Inn Express in Moab. Maar waarom zou je friet van zoete aardappels maken? Vreemd. De supermarkt had geen gallons met water meer, dus we gingen de volgende ochtend terug. Nog even een half uurtje ontspannen in de hottubs van het hotel en daarna de ogen dicht en slapen maar.

Vrijdag 18 augustus

Na het ontbijt (buffet, inbegrepen) pakten we onze koffers weer in en reden we naar de supermarkt om dat water alsnog te halen. We kochten er ook een paar broodjes en wraps als lunch. In Arches gingen we zoals gewoonlijk weer naar het visitor center en de dame achter de balie vertelde ons welke wegen gesloten zijn vanwege onderhoud. Ik wist er al van, want ik was vaste klant op de website van de nationale parken. Gelukkig merkten we helemaal geen oponthoud in het park zelf. De werkzaamheden zijn voornamelijk ’s nachts, vanwege de temperaturen.

We reden eerst naar het noordelijkste punt en gingen daar een wandeling maken naar de eerste arch/boog. Tja, wat zal ik er eens van zeggen; ik was meer onder de indruk van de andere parken tot nu toe (zelfs Capitol Reef, hoewel we daar alleen de scenic route hebben gereden) dan dit park. Ze hadden het ook geen Arches moeten noemen, dan denk je veel te gauw aan honderden bogen. Het is voornamelijk een heel heet park met prachtige rotsformaties en af en toe een boog.

De wandeling naar de tweede boog deed ik niet. Timo ging wel de steile helling op en ik bleef in de schaduw rustig zitten wachten. Heerlijk. Daardoor kon ik later een stuk meer aan dan normaal. We reden terug via andere ‘ view points’ en hebben ook nog meer kleine wandelingetjes gemaakt. Het was hier trouwens ook erg druk. Moeilijk om foto's te maken zonder mensen er bijop.

De weg naar Monticelli ging langs het entreepad van ‘ the Needles’. Dat is het zuidelijke deel van Canyonlands. Dit was ook weer schitterend. Veel verschillende soorten rotsformaties en prachtige vergezichten. Het leek wel alsof we al in Monument Valley waren! In the Needles zit een kleine ‘outpost’ waar je kunt tanken voor 4 dollar per gallon (duur) maar dat deden we wel. De eigenaresse was een grappige leuke vrouw die een winkeltje heeft opgezet met ongeveer alles wat je nodig hebt als je in de outback gaat kamperen. Er waren ook kampeerplekken in de buurt en ze gaat beginnen met het verbouwen van een grot op hun terrein tot air-bnb! Heel leuk. Als je daar ooit in de buurt bent en je houdt van kamperen; doe het dan daar én doe ze de groeten. We kwamen nog langs de Newspaper-rock, waar vanaf de oudheid ook steeds nieuwere/jongere volkeren hun boodschappen in de vorm van plaatjes hebben achtergelaten. 



Vanuit de Needles naar Monticelli. FANTASTISCHE WEG!!! Veel herten in de berm. Levende! Blijven gewoon staan als je een foto maakt!! Koeien ook. Monticelli is een klein dorpje richting Monument Valley, maar nog lang niet in de buurt, eigenlijk. Niks is hier bij elkaar in de buurt. Er was een pizzeria waar we samen een medium Hawaii hebben opgesmikkeld en daarna gingen we naar de Grist Mill inn voor onze Palmer Room. Een B&B van booking.com met gezellige sfeervolle kamers in ouderwetse stijl. Alles is prachtig gedecoreerd en het is inderdaad vroeger een molen geweest. Het inchecken en uitchecken gaat heel effectief maar wel een beetje onpersoonlijk: er liggen kaartjes bij de ingang met je naam en de kamer die je hebt geboekt en een sleutel. Daarna is lijkt het een beetje op ‘zoek het zelf maar uit’. Maar toen we gedag gingen zeggen, was de eigenaresse wel erg vriendelijk.

Het was warm op de kamer. De airco ging ’s nachts niet meer automatisch aan, dus dat deed ik handmatig en ik was blij dat we twee bedden op de kamer hadden, zodat ik in het eenpersoonsbed kon gaan liggen. Daar lekker verder geslapen.

Zaterdag 19 augustus

Ontbijt om 8:30 uur, aan tafel met twee vreemden is altijd even wennen. Toch gezellig gepraat en heerlijk ontbeten met superfijne bacon. Aansluitend uitgecheckt (sleutel achtergelaten) en vertrokken uit Monticello. We hadden nog een rit van bijna 4 uur voor de boeg. Subways gevonden, broodje gekocht voor de lunch. Onderweg kwamen we langs Bluff en daar was een visitor center waar we een plattegrond kregen van de omgeving en de tip om naar het Goosenecks State Park te gaan. Lijkt veel op de Horseshoe Bend, maar dan minder oranje als op de plaatjes. Het is geen National Park, maar een state Park, dus je moet er los voor betalen: $5. Hoe deden we dat? Parkeren, panoramafoto's maken, rondje lopen en weer door. Onderweg kwamen we weer bergen tegen die een merkteken hadden, zoals een letter of cijfer. Thuis heb ik opgezocht wat daarvan de bedoeling is. 

De route naar Monument Valley was eerst best leuk, daarna saai en toen we eenmaal de beroemde ‘Buttes’ zagen, was het GAAF. Het visitorcenter is er niet zo eentje als de anderen: dit is namelijk geen Nationaal Park maar een Navajo Park. Je betaalt $20 voor een routeboekje met een scenic route door het park. Die route viel tegen. Je moest over gravel en zelfs los zand, wat eigenlijk alleen maar leuk is met een 4-wheeldrive. Ik ben snel misselijk en ik vond het na het eerste stuk wel prima. Gelukkig was Timo het eens en we draaiden ons om bij een mooi uitzichtpunt. Doeii. Mijn advies: lekker links laten liggen dat park en gewoon doorrijden! De wegen zijn verder prachtig en we kwamen in de buurt van Page. Na de Glen Canyon Dam kwamen we bij ons motel: High Desert Lodge. Een begane-grond-locatie met een prima kamer in indianenstijl. Er stond ook een andere kamer open en die was in casino-stijl ingericht.

Even terug naar Page en daar wat boodschappen gedaan bij de Walmart. Ik kocht lijm voor mijn zool en natuurlijk het normale boodschappenlijstje, maar ook voor $10 een damestasje. Een schoudertasje, weet je wel. Het is echt vervelend als je kleine zakken hebt in een korte broek of leuk jurkje en je moet telefoon, camera en portemonnee in je handen houden. Hier gebruiken we natuurlijk vaak een rugzak en in Nederland ben ik ook al niet zo'n dame met een handtas, maar nu wilde ik er eentje. En hándig dat ie was, de rest van de reis!!

Het werd al later, dus ik kreeg natuurlijk trek. Een Danny’s kwam als geroepen en de potroast (stoofpotje met rundvlees) was superlekker. Tijdens de maaltijd kwamen we er al internettend achter dat de eclips op maandag toch ook in de Grand Canyon wel te zien zou zijn voor zo’n 70%. Het leek ons leuk om er alsnog naar te kijken en we reden terug naar de Walmart voor eclipsbrilletjes. Niet te koop. Bij een hotel dan? Neen. Bij een tankstation? Neen, ‘dat is niet onze cultuur’ zei de Navajo indiaan achter de balie. Oh. Ik dacht dat zoiets gewoon helemaal niet met cultuur te maken heeft: da’s gewoon gaaf. Maar hij vond van niet.

In het schemerdonker werd het frisser en ik deed het autoraam open. Ik rook ze voordat ik ze zag: paarden! Véél paarden en trailers en een verlicht stadion en 'Timo, je moet NU OMDRAAIEN.' Cool. We gingen even op de tribune zitten terwijl een pick-up met een sleper erachter de baan gladmaakte. Ik ging naar een vrouw op een paard om te vragen waar we eigenlijk op zaten te wachten en ze legde uit wat er aan de hand was. Er was een ‘roping’: een wedstrijd lasso-gooien. De indianen (Sorry dat ik ze zo noem, maar dan weet je meteen wie ik bedoel en ik bedoel er niks negatiefs mee, gewoon de mensen wier voorouders hier van oorsprong woonden voordat de Europeanen de boel innamen.) zaten op paarden, er werden kalveren losgelaten die helemaal geen zin hadden in zo’n galloperend paard en daarom zetten ze het op een rennen. Dan gooide die dame of heer een lasso en als het goed ging, kwam die terecht om de achterpoten van het kalf, dat midden in zijn galop op zijn snufferd viel. Daarna sprong de lassogooier van zijn of haar paard, knoopte de voorpoten ook vast en de tijd stopte. In het wild, op het veld, wordt zo’n kalf natuurlijk achterop dat paard gezet en meegenomen naar het bedrijf, zodat hij niet door coyotes of beren wordt opgegeten. Nu ging het om de sport. Locatie: Vermillion Cliffs in Page, Arizona. Super om te zien.
We zouden de volgende dag weer wandelen, dus ik lijmde 's avonds nog even mijn zool terug aan mijn schoen voor ik ging slapen.  

Zondag 20 augustus

Ontbijt was niet inbegrepen, maar er was wel een leuke foodkart die ontbijt verkocht. Toast met ei en bacon, hashbrowns (gebakken aardappels, hier in de vorm van rösti) en jus en koffie. Prima ontbijtje voor iets meer dan $10 pp. Uitgecheckt bij de High Desert Lodge en weer terug naar Page waar we deze zondag alsnog keken of we ergens eclipsbrilletjes konden vinden. Neen. Wel toevallig direct de incheckbalie van de Antelope Canyon-tour gevonden en getankt. In de winkel waar de incheckbalie voor deze tour zat, waren twee toiletten; eentje voor dames en eentje voor heren. Zoals je snapt, wilde iedereen nog even naar het toilet, omdat we wisten dat er daarna 2 uur geen mogelijkheid was. Er was dus een enorm lange rij en ik was bijna bang dat ik niet op tijd bij het wagentje zou zijn, maar dat was wel zo.

Deze kloof krijgt per jaar 160.000 bezoekers. Dat is niet zo gek, want hij is superfotogeniek. Je kunt er zelf naar toe rijden, maar in het hoogseizoen loop je dan de kans om erg lang te moeten wachten voor je met een tour meekunt. Daarom probeerden wij een week of twee van te voren op internet een tour te boeken (liefst om half 11, in verband met de inval van de zon), maar dat was nog niet makkelijk! Het is ons uiteindelijk gelukt met  www.antelopeslotcanyon.com. Op de locatiefoto hierboven kun je zien dat de Antelope Canyon ooit één canyon was, niet twee (de Upper en de Lower). Er werd alleen in 1978 een weg gemaakt (State Route 98) En daarom hebben ze de boel met dynamiet platgegooid en nu zijn er dus twee helften. We parkeerden netjes en zijn met een open Pickuptruck waar 14 mensen achterop kunnen zitten naar de Upper Antelope Canyon gereden, daar hebben we een prachtige tour gemaakt van wel een uur alleen maar foto’s maken met onze gids, genaamd JC. Het was niet warm tussen deze rotsen en aan een half litertje water had je ruim voldoende, omdat je tijdens het foto's maken eigenlijk vaak vergeet te drinken. Je komt hier echt niet alleen om te kijken, maar om foto's te maken. Dat weet die gids ook en hij hielp ons goed met het zoeken van de mooiste plekjes.



Timo was slim; die wilde achteraan lopen, zodat hij soms echt niemand op de foto had. Ik ben iemand die vooraan wil lopen, omdat ik de uitleg wil horen. Er was weinig uitleg, dus na een tijdje liep ik ook achteraan. Op de terugweg mochten er wat mensen voorin de truck zitten en dat was fijn, want ik vond het erg hobbelig en was op de heenweg een beetje misselijk. JC ging ondertussen met ons praten en hij was een coole indiaan die eigenlijk gewoon een master aan het afronden was in education van native arts en als invalleraar aan de slag wilde, want gewone leraren kregen daar te weinig betaald, maar een invalleraar kreeg daar wel $100 per dag!

Na de tour weer een broodje bij de Subway (wat een uitvinding!) en naar de Antelope Marina gereden; een puntje van Lake Powell. Dat is onderdeel van de Glen Canyon Recreational Area, dus daar kun je gewoon 'gratis' met je America The Beautiful- pass naar binnen. Het leek ons tof om te gaan kayakken. Voor 10pp mag je 2 uur kayakken op een eenpersoons kayak bij LakePowellHouseBoating. Deden we. Eerst was het nog niet duidelijk of we wel weg mochten, want het weer zag er niet goed uit. We kregen de waarschuwing mee: als het ineens gaat waaien, kano op de kant trekken. Oké.

Onderweg kwamen we wat andere kayakkers tegen en we vroegen of ze tot de Antelope Canyon (het waterdeel, niet het wandeldeel) waren gegaan. Ja, dat had hen 5 uur gekost... Oei, zo ver zouden wij dan maar niet gaan. Bij een mooi strandje (van rots, niet van zand) hebben we fijn een uurtje gezwommen en gespeeld met de stenen tot we weer terug moesten. Was echt top. Het meest ontspannen van de hele vakantie, misschien wel. Het was heerlijk helder water en de randen van de rivier zijn natuurlijk rots, geen zand, dus je kunt ín het water lekker diep springen, mooie stapels maken van de platte stenen, een dam bouwen, wat je maar wil. Echt leuk. 

We kayakten netjes op tijd weer terug en zaten om iets over vieren weer in de auto. De Grand Canyon is eigenlijk nog best ver en er zat onweer en regen in de lucht, dus we zijn niet bij Horseshoe Bend naar boven gelopen. We hadden immers ook de Goosenecks al gezien. De parkeerplaats was hartstikke druk, ik zag waarschuwingsborden met de volgende teksten: het is heen en terug 2,4km, er is geen schaduw, er is geen water, er is los zand omhoog en ruig terrein daar boven, het weer kan snel omslaan en dan moet je schuilen in je auto... Ik had meteen al geen zin meer. Gelukkig vond Timo het ook niet nodig en zijn we doorgereden. De lucht bleef dreigend en af en toe zagen we in de verte buien naar beneden komen, maar wij reden stug door. Even kort gegeten bij een Burger King en zo kwam het dat we tegen zevenen in het Grand Canyon National Park waren, waar we getuige waren van de zonsondergang bij de oostelijke ingang, naast de Desert Watchtower. Het was prachtig. De lucht stond in brand!

We sliepen één nacht zo'n 30 km zuidelijker van de Grand Canyon in de nederzetting Valle. We merken dat er rondom parken wel meer plaatsen zijn die alleen bestaan uit hotels en tankstations, zonder winkel, kerk of ander speciaal markeerpunt. De Grand Canyon Inn is weer een motel en de drankjes in de bar zijn niet verschrikkelijk duur en de bedden slapen prima. 

Maandag 21 augustus

Vandaag was dé dag voor veel mensen in de noordelijker gelegen staten. De zonsverduistering kwam voorbij! We kennen allebei mensen die speciaal voor deze eclips een reis naar Amerika maken, maar wij gingen niet zo noordelijk. Wel leuk dat we hem hier in de buurt tot 70% konden zien als het meezat. De dag begon druilerig, dus we zouden de zonsverduistering waarschijnlijk niet zien. Daarom gingen we gewoon ontbijten en de koffers in de auto laden. En toen... Weerspiegeld in een plas op de grond, zag ik Om een uur of tien de zon door de wolken, met een hapje eruit! De middelste foto hieronder is dan ook een beetje gek omdat je in een plas water kijkt. Maar hey, we zagen hem wel! Een half uur later (op het maximum) heeft Timo ook nog een foto gemaakt met de Canon; gewoon rechtstreeks op de zon. Die is echt mooi geworden.  

In het Grand Canyon National Park krijgt jaarlijks zo'n 4½ miljoen bezoekers te verwerken. Het zit daarom heel goed in elkaar. Grote parkeerplaatsen, goede shuttlebussen, genoeg hotels ter plaatse, zelfs een trein die stopt bij de South Rim! We gingen weer naar een visitor center om te vragen wat we het beste konden doen en de ranger was echt superaardig en nam heel lang de tijd voor ons. We kregen een kaart mee waarop de eerste route stond (rim trail). Te doen in 2 uur, van waar we waren tot de Village. We hebben heerlijk kalmpjes aan gewandeld en het was echt mooi. Maar mooier dan de andere parken? Nee, voor mij niet. Kan ook komen door het weer; we hadden overwegend bewolking. Het was wel nóg groter, maar niet per se mooier.

We hebben een heerlijk diner gehad in de ArizonaRoom van de Bright Angel Lodge. Daarna eens even een rondje gelopen naar de wandeling van morgenvroeg en de zonsondergang gezien. Oorspronkelijk hadden we het idee dat we nog met een helikoptervlucht mee wilden, maar mijn reisziekte is altijd een probleem en toen ik de Grand Canyon gezien had, wist ik dat ik het niet nodig vond. Timo heeft er langer over nagedacht, maar wilde het uiteindelijk ook niet doen. Het kost al gauw $300pp en dat is een smak geld.

Dinsdag 22 augustus

Vandaag hadden we de wekker gezet, zodat we om 5:50 de zonsopgang zouden kunnen zien. Wat denk je? Bewolkt. Terug in bed, dus. Heerlijk verder geslapen. Het ontbijt in El Tovar was verrukkelijk. Toch wat nadelen: er zat lippenstift op mijn glas en het duurde heel lang voor ons eten kwam. De bediening bestond uit mensen met een beperking; er was een slechtziende die aangaf wie waar moest zitten, van anderen kon je aan de buitenkant niet zien wat er aan de hand was, maar je merkte bij het opnemen van de bestelling en het serveren dat er wel eens wat mis gaat: wij kregen alsnog aardappels, al hadden we die niet besteld.

Na het inpakken van de koffers en het leegruimen van de kamer, gingen we nog één wandeling lopen: een stukje Bright Angel Trail, tot aan de Lower Tunnel. Het duurde ongeveer driekwartier, niet 1 à 2 uur. 

De kamer in de Mirage was ook mooi, maar minder tof dan de avond ervoor. We trokken zwemkleding aan en liepen naar het buitenbadgedeelte. En wat denk je? Er was bliksem geweest en na elke bliksem moeten ze het zwembad een half uur leeg houden. Je mag wel op een ligbedje liggen....
Ik was zwáár teleurgesteld. De hele vakantie was vol. Ik had mijn tijdschriften niet eens geopend. Elk vrij moment was ik aan het schrijven en nu ik één middagje in een bad wilde rondhangen, mocht dat niet? Frustrerend. Maar oké, het begon daarna echt te gieten, met dikke onweersdonders en bliksem erbij. Daarom heb ik een tafeltje gereserveerd via Tripadvisor bij een leuk restaurant in het overdekte gedeelte van Ceasar's. Dit winkelstuk ziet eruit alsof je buiten bent in Rome, met een plafond van wolken en alle winkels zijn opgetrokken uit steen, met van die balkonnetjes en zo. Daarna ben ik maar een beetje gaan rondlopen in de winkels van de Mirage, heb wat foto's gemaakt van de tropische planten in de koepel (leek heel erg op de koepels die Sporthuis Centrum vroeger had!) en buiten was het zwembad heel mooi leeg, met alleen mensen op ligbedjes en ik heb alvast een ontbijtmenukaart meegenomen bij de Pantry (24 hour kitchen).
   

We liepen samen naar Ceasar's, bekeken winkeltjes, vonden dat alle merken er duur uit zagen, tot ik de H&M zag. Dat is leuk! Alleen jammer dat je trommelvliezen daar beginnen te bloeden omdat er een dj is ingehuurd om live (hier stond een lelijk woord)muziek te draaien. Het restaurant Trevi was daarna in verhouding best rustig en we aten heerlijk een visje en een vleesje. Wandelend buiten zagen we een heleboel mensen bij een hek staan en Timo zocht op internet op dat de Mirage (waar wij slapen!) elk uur een soort fonteinshow geeft, waarbij een vulkaan ontploft. Dat zag er werkelijk waanzinnig uit en een uur later gingen we gewoon weer kijken, vanaf de andere kant.

Vervolgens hebben we de koffers zo logisch mogelijk ingepakt en ook de handbagage. De volgende ochtend vertrokken we vroeg.

Donderdag 24 augustus

We zijn om half zeven wakker en om zeven uur zitten we aan het ontbijt. We nemen samen één ontbijt, want zo vroeg hebben we nog geen berehonger. Daarna is de volgorde: online uitchecken, rekening betalen van het parkeren en de resort-fee, de auto uit de parkeergarage rijden en de sleutelkaartjes in de box achterlaten, rijden richting het vliegveld en auto inleveren bij het verhuurbedrijf. We hebben 7204 km gereden deze vakantie. Met de shuttlebus naar de Terminal, koffers bij een automaat zelf bestickeren, koffers afgeven (drop-off), langs de marechaussee voor controle, rondwandelen bij de winkels.

Vliegen van Las Vegas naar Chicago (binnenlandse vlucht, we kregen NIETS, geen water of hapje), van Chicago naar Londen Heathrow (intercontinentale vlucht met prima service en mooi entertainment), van Londen Heathrow naar Düsseldorf (inmiddels ben ik helemaal gesloopt). Onze koffers arriveren als eerste!
Auto ophalen bij langparkeren, terug naar Nederland rijden. Timo was wakker en alert, dus die reed, ik viel steeds in slaap. 

Dag Amerika! Hallo fijn huis!