Vorig jaar werden we in de herfstvakantie uitgenodigd om een verjaardag te vieren in Spanje. We hebben kortgezegd internationale vrienden en iemand werd 50! Een gelegenheid om in de herfst de laatste zonnestralen mee te pakken. Dat beviel ons zo goed, dat we meteen afspraken om het deze herfstvakantie weer te doen.

Die herfstvakantie is al een tijdje voorbij, maar ik typ nu het verslag pas en dat komt omdat de nasleep nogal veel tijd heeft gekost. Je leest het onderaan dit verhaal. Ik zal in ieder geval weer vertellen wat we hebben gedaan, wat het kostte en wat ik ervan vond. Dan kun je lekker ook eens gaan kijken in Spanje.

Altafulla is een badplaats zo'n uurtje rijden onder Barcelona. We hebben in mei al vliegtickets geboekt bij Vueling voor 430 voor twee personen, met één grote 23-kilokoffer inbegrepen om in te checken. Dat leek ons handig, met van die grote badlakens die je wilt gebruiken op het strand en zo'n fullfacemask-snorkel. We boekten ook alvast een hotel (€ 168,80) voor de eerste nacht in Barcelona, vlakbij het vliegveld. We zouden laat aankomen en ik had geen zin om dan meteen in het donker een uur te moeten rijden. Lekker een nachtje slapen is dan beter voor mijn humeur. Verder hadden we een heerlijk luxe hotel vlakbij het strand in Altafulla: 4 nachten voor € 520 en een huurauto voor € 136,30. We parkeerden onze Aygo op Schiphol P3 voor € 65,50.

Vrijdag 20 oktober

We startten allebei met een werkdag. (Het geld moet wel eerst verdiend worden, anders kun je het niet uitgeven!) Het regende pijpenstelen en Timo haalde me op van school. We waren wat vroeg, maar je weet nooit hoe het verkeer doet in de Randstad, dus ik probeerde alvast in vakantiestemming te komen door ontspanning te forceren. Ging wel aardig. Mijn rugzak ging achterin de auto en Timo zette mij bij P3 af bij een afdakje, waar ik ging staan met de grote koffer en handbagagekoffer. Hij zocht een parkeerplek en kwam met een parapluutje naar me toe. De transferbus stond er al en we konden zo inchecken bij afdeling 1A (nog nooit geweest), waar we de vraag kregen of we naast de grote koffer ook de kleine wilden inchecken. Samen waren ze nog geen 23 kilo, dus dat mocht. Oké, prima! Dat scheelt urenlang rondrijden met dat dingetje. Mijn handtasje werd bij de marechaussee helemaal gescand, maar ik mocht mijn schoenen deze keer aanhouden. Het ging allemaal hartstikke vlot, dus we gingen (voor het eerst) iets eten voor de vlucht. Een Burger King. Gigantische rij, nergens zitplekken, minstens een halfuur gewacht, voor €33,- allebei een lekkere hamburger met frietjes en bijna een halve liter evenementencola. Onze precieze gate werd nog niet genoemd, maar wel dat we bij B moesten zijn. Het was eerst B23, werd later B17, we kregen een mailtje dat we vertraging hadden en de gate werd weer later B15. De vertraging werd verder nergens genoemd of vertoond. Op de borden geen uitleg, bij de gates geen uitleg. Ik was begonnen aan een leuk boek 'Moordclub (op donderdag)' en vermaakte me wel.

Terwijl wij rustig op een bankje wachtten, was de vertrektijd van ons vliegtuig verstreken en was er nog niets gecommuniceerd. Het verwachte weer: er was in ongeveer heel Europa regen. Stormen, codes geel, oranje en rood. De huurauto, gefotografeerd in het weer dat we kregen! Joepie, zonneschijn.

Eenmaal in het vliegtuig was ik erg moe en kon ik niet lekker zitten. Slapen lukte ook niet goed, dus toen we aankwamen in Barcelona was ik brak. De koffers kwamen snel, de gratis shuttlebus naar het hotel reed helaas maar tot 00:30 uur en het was inmiddels al een uur of één, maar we namen een taxi voor € 21 en we konden in hotel Sallés del Prat lekker naar bed.

 

Zaterdag 21 oktober

Na 6 uur slaap was ik alweer wakker (werkritme). Wat hebben ze in Spanje rare hoofdkussens! Ik slaap op mijn buik en draai mijn hoofd naar links, op het linker randje van het kussen. Als je dan een hoofdkussen hebt van een meter breed, schuif je daarmee alles van het nachtkastje!



Ik had een zakje krentenbollen en bananen meegenomen, zodat we geen ontbijt van €30 hoefden te nemen in het hotel. is dat knieperig? Ja, misschien wel. Vind ik dat erg? Nee. Waar ik jammer genoeg niet aan had gedacht, was het smerige drinkwater in Barcelona. Gatverdamme. Je kán het wel drinken, maar je wilt het eigenlijk niet. Toch de dopper maar gevuld, want je weet nooit. Onze huurauto was geregeld op het vliegveld, dus we gingen om 11 uur met die gratis shuttlebus wel terug naar El Prat de Llobregat en stonden na een minuut of tien bij de juiste bale. Timo dacht dat hij de code van zijn creditcard niet meer wist, maar het lukt toch.

De Peugeot had zo'n mooie ingebouwde navigatie, maar Timo had het juiste kabeltje niet meegenomen voor zijn telefoon en baalde een beetje dat ie Waze niet kon gebruiken. Ik zocht op mijn Samsung uit waar we naar een Lidl konden om water te kopen en Timo reed de buitenwijken van Barcelona in. Smalle straatjes, drukte op zaterdagochtend, op een gegeven moment reden we gewoon door een winkelstraat! Er was markt, de straten waren afgezet en het was een hele toer om er te komen (en dan zijn we niet op zijn gezelligst tegen elkaar). Eenmaal bij die Lidl zagen we lange rijen met overvolle karren tot halverwege de winkel. Daar gingen we niet in, maar we liepen wel een rondje over de markt en Timo kocht voor drie euro het juiste kabeltje! We aten even een krentenbol en een banaan en ik dronk wat kraanwater uit de dopper. Timo kon het wel even uithouden zonder drinken, zei hij.

Vervolgens reden we naar een kleine toeristische trekpleister die ik had gevonden in het noorden van Barcelona: een kerkje, gemaakt door Gaudí. Om 13:07 uur zetten we de auto op grasveld dat diende als een erg volle grote parkeerplaats en betaalden drie euro aan een parkeerwacht. Ik kreeg het idee dat het toch wel een behoorlijk bijzondere plek was, want het was echt erg druk. Wat bleek? Precies vandaag werd er in deze wijk het jaarlijkse 'dorpsfeest/stratenfestival' Festival del Modernismo gehouden! Het ging hier om een wijk die is gebouwd vlakbij een textielfabriek van industrieel Guëll. Hij vond dat zijn werknemers in de buurt moesten wonen en liet een leuke wijk bouwen met een kerkje erbij van Gaudí. We vielen met onze neus in de boter met acteurs, muziek (klik op dit filmpje!), marktkraampjes en gezelligheid. We betaalden €9,-pp voor de entree van het kerkje en dat is erg mooi.




Het parkeerkaartje was tevens een consumptiebonnetje en we kregen een halve liter water. Kwam dat even goed uit! Voordat we terugliepen naar de auto wilde Timo nog éven om de hoek kijken naar de ruïne van Torre Salvana, een vervallen middeleeuws kasteel, en dat leende zich ook voor prachtige (graffiti)foto's. Daarna zetten we om 14:10 uur koers richting Altafulla.





Onderweg gingen we toch nog van de snelweg af naar een supermarkt en we kwamen aan bij een hele lege parkeerplaats (het is inmiddels drie uur 's middags en siësta) bij een lekker grote supermarkt. We kochten voor € 28,59 een heleboel boodschappen: lekkere maaltijdsalades, drinkyoghurt, water, cola, bananen, cakejes en chips. De maaltijdsalades en drinkyoghurt maakten we op de parkeerplaats soldaat en daarna reden we alsnog door naar ons hotel, via een prachtige route door de heuvels/bergen.

Om vier uur kwamen we aan bij het hotel. Het zag er fris en luxe uit. We hadden van tevoren best wat discussie gehad over de plek waar we zouden slapen, omdat ik graag in hotels slaap (want alles wordt schoongemaakt en ik kan lekker luxe ontbijten met gebakken eieren) en Timo vindt Air-bnb's leuk, omdat ze vaak groter zijn dan alleen een slaapkamer met badkamer. Ik heb de discussie gewonnen en ben erg blij met mijn keuze! Timo vond het gelukkig ook erg gaaf, met de locatie vlákbij het strand en dat zwembad op het dak. Ik vond de indeling van de kamer heel goed gedaan: het 'halletje' waar je de kamer binnenkomt was niet volgepropt met kasten, maar er was een wastafel gemaakt, tegenover de douche en het toilet. Zo had je drie verschillende plekjes voor tandenpoetsen, make-up, toilet en douche, waardoor je elkaar bijna nooit in de weg liep of op elkaar moest wachten. Slim. Ik heb dat niet helemaal op de foto gekregen, maar als je op het linkje klikt, zie je hoe het was.

Ik vind dat gesleep hebt met wereldstekkers niet tof. Soms moet je 's avonds in het buitenland een hele toer uithalen om beide telefoons en de camera-accu's op te laden, maar deze keer hadden we geen camera bij ons, want tegenwoordig maken we alle foto's met onze telefoons en deze stopcontacten waren lekker Noord-Europees. Onze telefoons lagen dus gewoon lekker op onze nachtkastjes aan de lader, 's nachts.

Nadat we op de kamer onze spullen hadden gedropt, gingen we eerst even vluchtig op het dak kijken (zwembad, bar, terras, ligstoelen, uitzicht) en daarna naar de boulevard met strand (zand, zee, uitzicht). Wat is het heerlijk om de vorige dag nog in de stromende regen te lopen en nu met je korte mouwen uit te kijken over de zee. Dan weet je meteen weer waarom je de moeite doet om helemaal naar Spanje te vliegen. We liepen om half vijf terug naar het hotel, trokken onze zwemkleren aan en gingen op het dakterras het zwembad in. Zo'n infinitypool, waarbij je het gevoel hebt dat het water overloopt in de zee, al zit er nog een hele verdieping en een rij woningen tussen. Oké, het was eigenlijk nét niet warm genoeg meer (het waaide en de bewolking vloog af en aan over de kust), maar we kregen een alcoholvrije welkomstcocktail, ze draaiden lekkere loungemuziek en ik voelde me de koning te rijk.


 
Om kwart over zes gingen we de boulevard af lopen en dan loop je zó de zonsondergang tegemoet. Dat moest niet te lang duren, want om half acht was er de kwalificatie van de sprintrace van de Formule 1 in de USA, waarna we een pizzaatje gingen eten. Het was een leuk dinertje, waarbij we in Spanje een ober troffen die geen Engels sprak, maar wel Frans en die ons een heerlijke Italiaanse pizza serveerde! Voor twee pizza's en twee halve liters cola betaalden we € 28,15 bij Bella Vita. Het is natuurlijk ook in Spanje vroeg donker in oktober, dus bij maanlicht gingen we nog even het strand gedag zeggen en daarna lekker slapen.

Zondag 22 oktober

Wat was ik laat wakker! om 9:27 opende ik mijn ogen. We moesten nog een beetje opschieten met douchen, want het ontbijt werd geserveerd tot 10:30 uur. Dat was heerlijk, trouwens. Gebakken eieren, spek, fruit, yoghurt, zoetigheden... Ik wist weer precies waarom ik graag naar hotels ga.



Om 11:30 wandelden we naar een archeologische opgraving van een villacomplex uit de eerste eeuw na Christus tot de zevende eeuw na Christus in het Romeinse Rijk, die echt om de hoek van ons hotel lag. Het heet Els Munts en de entreekosten zijn € 4,- per persoon. Nu was er in augustus een vraag die rondzwierf op sociale media: 'Hoe vaak denk je aan het Romeinse Rijk?' en die vraag paste natuurlijk erg goed bij deze culturele uitspatting. We hebben daar een uurtje rondgekeken en het was heel leuk om te zien. Er was een prachtige mozaïekvloer, goedbewaardgebleven muurschilderingen, duidelijke uitleg over het waterverdelingssysteem (landbouw en ontspanning door een badencomplex), het was lekker weer, we waren bijna de enigen in het hele 'museum' en wat gebeurt er met je? Je denkt de weken erna bijna elke dag wel eventjes aan het Romeinse Rijk.

Om half één liepen we terug. Timo installeerde zich op het dakterras naast het zwembad met een koptelefoon op en ik ging op het strand steentjes zoeken. Er is een hobby die zich af en toe opwerpt: dan vind ik het leuk om met schelpen allemaal hangers te maken of op steentjes en schelpen kleine schilderijtjes te maken. Die leg ik dan vervolgens op verschillende plekken neer tijdens wandelingen in en rondom Ommen, om anderen blij te maken. Er is een hele online groep mensen die dit doet onder de naam #happystones, maar ik vind het teveel werk om er ook nog nummers op te zetten en alles online te registreren, dus ik laat ze achter en ik hoop dat iemand ze vindt. Ik had een waszakje met grove mazen meegenomen om de stenen in te verzamelen, zodat het zand er makkelijk afviel. Er was een mooie bij, die vanuit een bepaalde hoek net een hartje leek! ♥

Na iets meer dan een uur liepen we samen richting Torredembarra, waar we hadden afgesproken met de internationale vrienden waarover ik sprak in de eerste regels van dit reisverslag. Vorig jaar liepen we dezelfde route en daar hebben we fijne herinneringen aan. Ook deze keer was het weer fijn om op een ontspannen tempo in anderhalf uur naar de boulevard in Torredembarra te lopen. De route is prachtig, zo langs de zee. Het was ook zulk fijn weer! Wel een stuk frisser dan vorig jaar, maar gewoon heerlijk. We zaten om kwart over drie lekker onder een zeildoek aan het strand, toch maar met de jas aan, en aten een lekker late lunch bij Vaixell. Het was gezellig en we kletsten over de vele, vele lege appartementen (alleen in de zomermaanden bewoond, vooral door mensen uit Barcelona), over het nieuwe huis dat onze vrienden wilden kopen, over de storm die zoveel zand over de boulevard had gesmeten dat er kleine graafmachientjes werden ingezet om alles weer schoon te krijgen, etcetera. Het was een fijne middag.

Om kwart over vijf liepen we terug en nu via de geasfalteerde wegen van de dorpen. Dat duurde maar driekwartier. We namen even de tijd om ons op te frissen en een boekje te lezen, voordat we om 20:00 uur onze huurauto namen en onze vrienden weer ophaalden om nóg een keer uit eten te gaan. Ik was natuurlijk de BOB en we parkeerden in Altafulla. Eerst dronken we wat in Taverna del Quatre en vervolgens aten we in Lola Bistro. Na de leuke middag werd het een heerlijke avond met steeds nieuwe gerechtjes. Dit dinertje kostte € 170 voor vier personen en we kunnen vooral de toetjes aanraden, want die waren verrukkelijk.

Maandag 23 oktober

Ik was vroeg wakker en we gingen pas om tien uur ontbijten, dus ik heb eerst even de laatste cakejes die we nog hadden, opgemaakt. Om twintig over elf zaten we gewassen en gevoederd in de auto naar Castel Tamarit. Dit kon je zien vanaf het strand in Altafulla en het zag er prachtig uit. Het is elfde eeuwse wachttoren die in de eeuw erna pas uitgegroeid is tot kasteel. Volgens het informatiebordje kwam dit na een huwelijk tussen twee mensen van verschillende welgestelde families in de omgeving. Een romantisch verhaal! We parkeerden op de parkeerplaats naast camping 'Tamarit Beach Resort' en liepen naar het kasteel. We mochten er niet in, want je kunt het afhuren voor bruiloften (typisch) en er was net een voorbereiding op een bruiloft gaande. We hebben wel een leuke wandeling langs de rotskust gemaakt en omdat het zo hard waaide, was het spectaculair en prachtig. Ik zie in mijn notities staan: 'Lekker warm'.

Om half drie aten we op het terras van het hotel een warme maaltijd: ik nam pasta carbonara en Timo een biefstukspies en friet. Vervolgens hebben we nog geprobeerd om in de zee te gaan. Timo kwam veel verder dan ik, want de hoge golven sloegen zo hard op het strand dat ik het wel best vond. Vanaf het strand zijn we naar het dakterras gegaan en ik heb heerlijk gelezen op een ligbedje. Om 17 uur kwamen onze vrienden naar ons hotel voor drankjes op het dakterras, waarbij mijn drankje (Mag ik nog een keer de welkomstcocktail?) nu ineens wel alcohol bevatte en ik drink eigenlijk niet. Ik voelde het direct in mijn benen! Onze vrienden gingen daarna met haar ouders uit eten en wij liepen naar de boulevard om te eten. Het was lekker druk en het duurde even voordat we geholpen werden. Toen bleek ook nog één van onze maaltijdkeuzes niet langer beschikbaar. We hadden 's middags veel gegeten, dus we namen een biertje, een water, lekkere broodjes met tomaat en samen één hamburger als hoofdgerecht. Dat was genoeg en het kostte maar € 24,-. We lagen daarna nog lekker lang te kletsen en ik eindigde de avond met mijn leesboek.

Dinsdag 24 oktober

Voor een vakantie waarin we vooral niks wilden doen, kan ik toch slecht stilzitten. Ik bedoel: er was genoeg tijd om heerlijk te ontspannen op een ligbedje en we hebben ook heerlijk lang geslapen, maar als ik in het buitenland ben, wil ik ook wat zíen. Ik had thuis al gezien dat Tarragona een grote plaats vlakbij was. Als je geen huurauto hebt, ga je daar niet heen, maar wij hadden die wél. Ik zag een basiliek met Engelstalige rondleiding en die boekte ik online.

De wekker maakte me wakker om acht uur. We hebben lekker ontspannen gedoucht, ontbeten en om kwart voor tien zaten we in de auto voor een ritje van twintig minuten. De ondergrondse parkeergarage was erg krap, maar Timo manoeuvreerde de auto in een prachtig plekje. Eenmaal weer boven de grond liepen we meteen door de lieve Spaanse straatjes - schuin, want heuvelachtig - naar de basiliek. In een gebouw dat leek op een gemeentehuis zagen we twee gigantische poppen in de entree staan. Timo moest er even bij gaan staan om de grootte duidelijk te maken voor de foto. Het was verder best druk in de stad. Een grote groep toeristen stond net na de trappen te luisteren naar een gids. Er waren ook schoolklassen: alsof we zelf op excursie waren met het werk.  

We waren duidelijk te vroeg voor de rondleiding van elf uur, dus hebben we eerst alvast een rondje gelopen, voordat we bij de ingang wachtten op de gids. We waren met een groepje van zo'n 10 mensen en de gids was geweldig! Hij vertelde steeds eerst iets in het Spaans, waarna hij dat vertaalde in het Engels. Dan ging hij door in het Engels en vertaalde dat stuk weer naar het Spaans. Ik vond het indrukwekkendst wel dat de legende bestaat dat de apostel Paulus hier voet aan wal heeft gezet en in Tarragona heeft gepredikt. De gids was er wel nuchter over: het staat nergens letterlijk geschreven, maar er waren veel aanwijzingen dat het gekund kan hebben en dan is het voor een stad natuurlijk erg gunstig om hierover te adverteren, want dan ben je al gauw een bedevaartsoord met ontzettend veel toeristen. Dat levert geld op.
Er was een kloostertuin met schildpadjes en bloeiende rozen, er was een supergroot orgel met luiken die je verder bijna nergens meer ziet, we mochten overal naar toe, bijvoorbeeld bovenin de de klokkentoren en ik mocht de bel 'luiden' met een lekker grote sleutel! Als je op dit linkje klikt, kun je horen hoe het klonk en zien hoe blij ik daarmee was. Het was echt een toffe rondleiding.

Na de rondleiding hebben we in een soort koffietentje 'Dolce Pastis' twee smoothies en twee empanada's gekocht (€15). Het duurde wel even, want de smoothies werden 'vers' gemaakt van bevroren ananas en kokos en de empanada's moesten in de oven. We namen ze mee naar een bankje in volgende straat en het was lekker om even wat te eten voordat we naar de volgende toeristische trekpleister liepen. Dat was het amfitheater van Tarragona. Een kleine versie van het Colosseum. In Rome hebben we in 2005 een rondleiding gehad in het Colosseum en we vonden het nu niet belangrijk genoeg om hier naar binnen te gaan. We zijn eromheen gelopen en hebben foto's gemaakt vanaf de straat. Prachtige locatie, zo vlak aan de zee! En oud, natuurlijk. Gemaakt in de tweede eeuw. Had ik al gezegd dat hij op de Unesco Werelderfgoedlijst staat?  

Om de rij met Romeinse trekpleisters af te sluiten, wil ik ook nog naar een aquaduct in de buurt. Het is een beetje lastig rijden, want je moet van de ene snelweg naar de andere en dan is er een afslagje waar je kunt parkeren. Heerlijk weer, blauwe lucht, gele stenen die al tweeduizend jaar geleden tot een praktisch en prachtig bouwwerk zijn gestapeld: het is niet voor niets een toeristische trekpleister. Niet dat je dat merkt, want er loopt bijna niemand, maar het was echt heel erg mooi.

Je kunt eronderdoor lopen en eroverheen lopen: dan loop je dus in het geultje waar het water doorheen ging, duizenden jaren geleden. Er is een uitgestrekt gebied met wandelpaden en van alle kanten is het aquaduct even indrukwekkend. De zon en de schaduwen doen ook veel, trouwens. Ik zal nog een paar foto's laten zien:

Op de terugweg reden we nog even door naar het centrum van Torredembarra, omdat we van onze vrienden hadden gehoord dat het echt de moeite waard is. We moeten nog maar een keer terugkomen, want vandaag, vanmiddag om half vier was er echt niet veel te zien. Siësta en ook nog herfst: de winkels en terrasjes waren gesloten, dus we gingen terug naar ons hotel om nog even lekker op het dakterras een dutje te doen / uit te rusten en daarna gingen we nog weer een stuk langs het strand wandelen om wat steentjes, schelpjes en zonnestralen mee te pakken. Deze laatste avond aten we aan de boulevard, maar dan binnen bij Polini. Een heerlijke steak voor hem, een fijne fish-and-chips voor mij, een colaatje, een biertje, een stel bevroren 'truffels' als toetje: het was een goede afsluiting voor maar € 52,50.

Woensdag 25 oktober

Het was heerlijk hier in Spanje, maar nu is het weer tijd om te vertrekken. We stonden lekker laat op, ontbeten pas om tien uur en deden kalm aan met het inpakken van de koffers. Om twaalf uur checkten we uit, reden we weg en genoten we nog van de mooie route terug. Om één uur tankten we en daarna brachten we de auto terug. Dat inchecken gaat allemaal zonder hulp van baliemedewerkers tegenwoordig. We gingen naar een soort betaalautomaat, voerden onze gegevens in en kregen een bagagelabel voor de grote koffer. Die ging vervolgens op een lopende band en wij gingen door de beveiliging heen. Allemaal zonder problemen.
In de grote vertrekhal ging Timo met zijn koptelefoon op een bankje zitten, terwijl ik de winkeltjes afstruinde. Niet echt op zoek, wel kijken. Op een bepaald moment stond onze vlucht niet meer tussen de andere vluchten. Er was niets te zien over annuleringen, maar de dame achter een informatiebalie vertelde dat dit wel het geval was. In 22 jaar vliegen hebben we dit pas eenmaal eerder meegemaakt, bij Ibiza. Dit was zo lang geleden, dat ik het me pas herinnerde toen Timo het zei.

Ellende.

We werden van de ene balie naar de andere gestuurd en de ene wachtrij was nog langer dan de andere en de informatievoorziening was er niet. Geen idee waarom deze vlucht geannuleerd was. We hoorden van een andere passagier dat we onze nieuwe vlucht moesten bevestigen in de e-mail die we gekregen hadden. Bij de balie kregen we allemaal vouchers: een snack, een busreis, een hotel met avondeten, overnachting en ontbijt. Ja, de koffer zou omgeboekt worden.
Het werd allemaal niet zoals ik hoopte. Snel die snacks gekocht (sandwiches en drinken), hup naar de plek van de bus, waar we voor mijn gevoel een uur hebben gewacht. Die bus ging dus niet naar een hotel in de buurt, maar ANDERHALF UUR ver weg naar Santa Susanna, vlakblij Lloret de Mar. Er was geen avondeten geregeld door Vueling. Er was geen winkeltje in het hotel en we moesten een halfuur lopen naar een Carrefour voor tandenborstels, bananen, snickers en broodjes (want als er morgenvroeg dan ook geen ontbijt zou zijn?). We liepen de straten af voor een pizzeria, namen allebei een halve en werden nog getrakteerd op een vuurwerkshow van een kwartier. We hadden in de rij gehoord dat ons kleine koffertje niet mee mocht als handbagage (alleen tasjes die onder de stoel passen), dus hebben we online voor vijftig euro het handbagagekoffertje nog als incheckbagage bijgeboekt. Onze toilettassen zaten in de grote koffer, dus we hadden geen pyjama's, bitje tegen knarsen, make-up, oordoppen, etc. Morgenvroeg zou er om 6 uur ontbijt zijn en om 6:30 uur zou de bus vertrekken.

Donderdag 26 oktober

Om 6:00 uur waren we beneden voor het ontbijt, maar dat was er niet. De bus stond wel klaar en of we even gauw wilden komen. Als een razende hebben we de koffers ingepakt en om 6:15 zaten we met 4 personen in een touringcar naar het vliegveld. Al die andere mensen hadden de bus gemist. Onze nieuwe vlucht zou gaan om 9:25 uur, maar er was helaas nu mist in Nederland, waardoor er minder vluchten werden toegelaten en degene waarin wij zouden gaan, had twee uur vertraging. Uiteindelijk zaten we 3 rijen achter elkaar, we kwamen om half twee aan en om twee uur zaten we vol verwachting bij de bagageband. Timo had een soort gps-tracker in de koffers gestopt (Airtag van Apple) en hij kon zien dat er één koffer op Schiphol was en eentje in Barcelona. Het kleine rode koffertje kwam op de band gerold, dus we hoefden niet te wachten op die andere. We hebben bij een balie een Property Irregularity Report ingevuld en we kregen een PIR-code mee, waarmee we onze koffer konden volgen.

Tot op de dag van vandaag hebben we hem nog niet terug. We hebben wel compensatie gekregen van Vueling voor het annuleren van de vlucht (€250 pp), voor de boodschappen in Santa Susanna en de pizza als avondeten (€33) en voor het vermissen van de koffer (€352) maar we kunnen ZIEN dat hij nog op het vliegveld van Barcelona staat en we kunnen er niet bij. Bellen en mailen helpt niet, want je krijgt alleen Vueling aan de lijn en niemand van Swissport die de bagageafhandeling doen en niemand van het vliegveld. Het is een tijdrovende kwestie met bellen, bellen, mailen, mailen en weer bellen.

Conclusie: op vakantie in de herfst is een aanrader, maar vliegen met Vueling zou ik niet doen.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Heb je vragen of vond je het verslag leuk om te lezen? Laat dan alsjeblieft een berichtje achter in mijn gastenboek, waarin je aangeeft dat je het verhaal van de Altafulla in 2023 hebt gelezen.